เจ้าสาวจอมจุ้นขอลุ้นรัก – ตอนที่ 397 กู้จิ้งเจ๋อพาคนมาล้อมร้านอาหาร

หลินเช่อพยักหน้า  
 
 
อีกฝ่ายถ่ายรูปแล้ว ท่าทางดีใจเป็นอย่างมาก กล่าวทักทายกับหลินเช่อแล้วก็จากไป  
 
 
ไม่นานเจ้าของร้านก็เห็นหลินเช่อ แม้ว่าร้านนี้จะมีชื่อเสียง แต่หลินเช่อพึ่งมาเป็นครั้งแรก ร้านนี้มีนักแสดงมามากมาย ดังขนาดนี้แต่พึ่งจะเคยมาครั้งแรก เขารีบเข้าไปหา “คุณหลิน ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมครับ”  
 
 
หลินเช่อเป็นมิตร ยิ้มแล้วบอกว่าได้แน่นอน  
 
 
เจ้าของร้านรีบถ่ายรูป จากนั้นถามหลินเช่อยิ้มๆ “คุณหลิน รูปเราถ้าเอาแขวนไว้ตรงนั้นจะได้ไหมครับ ดาราดังอย่างคุณพึ่งมาร้านเราครั้งแรก เป็นเกียรติมากเลยครับ ทุกคนชอบคุณมาก ถ้าผมแขวนไว้ทุกคนต้องดีใจแน่นอนเลย”  
 
 
หลินเช่อรู้ว่าแบบนี้ก็เหมือนกับการโปรโมตให้ร้าน เธอไม่ได้คิดอะไรมากจึงพยักหน้าตอบกลับไป  
 
 
เจ้าของร้านรีบบอกด้วยท่าทางดีอกดีใจ “อาหารวันนี้ผมเลี้ยงนะครับ ผมเลี้ยงเอง”  
 
 
หลินเช่อบอก “ไม่ต้องหรอกค่ะ เราควรจ่ายเงิน ไม่เป็นไรค่ะ แค่รูปเดียวเองค่ะ”  
 
 
“ไม่ใช่แค่รูปหรอกครับ คุณหลินเช่อเป็นคนดีแบบนี้ อีกอย่าง เมื่อก่อนผทชอบคุณหลินมากๆ เลย วันนี้ได้เจอกับคุณหลินผมดีใจมากเลย ต้องเลี้ยงครับ”  
 
 
หลินเช่อไม่กล้าปฏิเสธน้ำใจ จึงได้แต่พยักหน้ารับ  
 
 
เพียงแต่ถอนหายใจคิด ครั้งต่อไปเธอออกมาทานข้าว คงต้องจองห้องวีไอพีแล้วไหม  
 
 
น่าแปลกก็คือเวลาออกไปกับกู้จิ้งเจ๋อ ไม่เคยมีใครตามมา แต่เมื่อออกไปเองก็ถูกจำได้อย่างน่าประหลาด  
 
 
แน่นอนว่าเธอไม่รู้ กู้จิ้งเจ๋อให้บอดี้การ์ดขวางผู้คนเอาไว้ ไม่ให้เข้ามารบกวนพวกเขา ถึงได้เป็นแบบนั้น เธอออกมาเองไม่มีใครตามมาด้วย คนที่กล้าเข้าหาก็เยอะขึ้น  
 
 
หยางหลิงซินบอกด้วยท่าทางดีใจ “ว้าว พี่เช่อ เดี๋ยวนี้ออกมาทานข้าวก็ไม่ต้องเสียตังค์แล้ว เป็นดารานี่ดีจังเลย”  
 
 
หลินเช่อบอก “ความจริงจ่ายเงินก็ไม่ได้เป็นปัญหาหรอก แต่น้ำใจของเขาก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง”  
 
 
ทั้งสองคนทานไปอีกเล็กน้อย เป็นราคาไม่เท่าไหร่  
 
 
หยางหลิงซินเอ่ย “ออกมากับพี่เช่อ มีหน้ามีตาจังเลยค่ะ”  
 
 
หลินเช่อยิ้มขืน ไม่ได้ยินดีอะไรมาก  
 
 
ทว่าตอนนั้น ก็มีคนเข้ามารบกวน  
 
 
เดิมทีหลินเช่อก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว เมื่อมีคนพูดว่า “ฉันขอถามหน่อยได้ไหมคะ คุณคือหลินเช่อใช่ไหมคะ”  
 
 
หลินเช่อไม่ทันได้ทานอะไรมาก จึงตอบกลับไป “ไม่ใช่ค่ะ”  
 
 
คนนั้นได้ยินเธอบอกแบบนั้นแล้วเบ้ปาก ยังไม่ยอม มองแล้วมองอีก “ไม่ใช่มั้ง คุณก็คือหลินเช่อ มีอะไรไม่น่ายอมรับกันเชียว ฉันไม่ใช่โรคจิต ไม่ได้บอกจะถ่ายรูปกับคุณ กลัวอะไร”  
 
 
หลินเช่อมองคนคนนั้นไม่รู้จะพูดอย่างไร “ค่ะ ฉันคือหลินเช่อ ในเมื่อคุณมั่นใจแล้ว ทำไมยังต้องถามฉันอีกว่าใช่หรือไม่ใช่ล่ะคะ คุณถามแล้ว ฉันก็มีสิทธิ์เลือก ฉันจะตอบว่าใช่หรือไม่ใช่มันก็คือสิทธิของฉัน”  
 
 
ผู้หญิงคนนั้นได้ฟังแล้วก็ส่งเสียงเย้ยหยัน “เหอะ เป็นดาราแล้วยังไง จริงๆ เลย อวดดีชะมัด ถ้าคุณอยู่ได้เพราะมีแฟนคลับอย่างพวกเราคอยเลี้ยง ไม่เกรงใจพวกเราหน่อยเหรอคะ”  
 
 
เธอมั่นใจใช่ไหมว่าเธอคือแฟนคลับ  
 
 
“ค่ะ ฉันผิดเอง ฉันทำลายความหวังของคุณ คุณไม่ต้องเป็นแฟนคลับฉันแล้ว ขอบคุณนะคะ”  
 
 
หยางหลิงซินเองก็มองไปยังคนประหลาดนี่ “จริงๆ เลย ใครอยากให้เธอมาเป็นแฟนคลับ”  
 
 
คนคนนั้นมอง ยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ “จะมีใครพูดแบบนี้กับแฟนคลับอย่างคุณ”  
 
 
หลินเช่อบอก “เอาล่ะเสี่ยวซิน เรารีบกินรีบไปเถอะ”  
 
 
หยางหลิงซินพูด “ค่ะ ไม่อยากเจอกับพวกแปลกประหลาดแบบนี้”  
 
 
ผู้หญิงคนนั้นโกรธจนหน้าแดง “ฮ่าๆ ดังแล้วก็ลืมตัวหรือไง ฉันจะถ่ายเธอเอาไว้ เผยแพร่ลงในเน็ต เหอะ ถึงตอนนั้นเธออย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน”  
 
 
หลินเช่อยิ้มเย็น ลุกขึ้นพูด “เอาสิคะ คุณถ่ายสิ เสี่ยวซิน เธอก็มาถ่ายด้วยกัน ถ่ายประโยคต่อไปของฉันเอาไว้ด้วย”  
 
 
เธอมองผู้หญิงตรงหน้า ท่าทางแบบนั้น สูงเลยศีรษะเธอไป  
 
 
หลินเช่อพูดว่า “คุณฟังคำพูดฉันไว้ให้ดีนะคะ ใช่ ฉันคือหลินเช่อ ฉันเป็นนักแสดง ตอนนี้กำลังมีละคร ให้ความสุขกับทุกคน แต่ว่าตอนนี้อยู่นอกเวลางานของฉัน ฉันมาทานข้าวที่นี่เป็นเวลาส่วนตัวของฉัน แม้ว่าจะเป็นบุคคลสาธารณะ ควรจะระมัดระวังตัวเองอยู่ตลอดเวลา แต่ว่า ฉันก็เป็นคนเหมือนกัน ฉันป่วยได้ เสียใจได้ โกรธเป็น เจ็บปวด คุณเห็นว่าฉันอารมณ์ไม่ดี บางทีอาจจะเพราะครอบครัวฉันเกิดอะไรขึ้น บางทีรอบตัวฉันอาจจะมีเรื่องน่าเศร้า ทำให้ฉันไม่มีความสุข ถึงฉันจะเป็นตัวตลกก็ใช่ว่าจะหัวเราะให้คุณได้เห็นทุกวัน ตัวตลกก็มีช่วงที่เสียใจ ยิ่งไปกว่านั้น ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรต่อหน้าคุณมากไปใช่ไหมคะ ฉันแค่บอกว่าฉันไม่ใช่หลินเช่อ แล้วฉันทำไมคะ ไม่ได้ตีคุณ ไม่ได้ด่าคุณ ไม่ได้เหน็บแนมคุณ ตรงกันข้ามคนที่เหน็บแนมตลอด ว่าฉันเป็นแค่นักแสดงเล็กๆ คนหนึ่ง คนที่เล่นใหญ่คือคุณ ใช่ไหมคะ”  
 
 
ได้ยินหลินเช่อพูดแบบนั้น ทุกคนต่างมองมาทางนี้ ตกใจ ไม่นานก็ถูกได้รับอานุภาพจากหลินเช่อ  
 
 
คิดอยู่ในใจ สมแล้วที่เป็นหลินเช่อ ไม่ใช่ธรรมดาจริงๆ รูปร่างดูดีกว่าคนทั่วไป และยังมีอานุภาพที่โดดเด่นกว่าคนธรรมดาทั่วไปอีก  
 
 
ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกขายหน้า เมื่อนึกถึงความจริงที่ว่าหลินเช่อไม่ได้พูดประโยคเหล่านั้นจริงๆ ตัวเองไม่ค่อยมีเหตุผล แต่ว่าตอนนั้นถูกผู้คนมองมามากมาย ยังไงก็ต้องรักษาหน้าไว้ก่อน  
 
 
“ฮ่าๆ คุณเป็นดารา แน่นอนว่าต้องพูดให้ดูดี ทำไม คุณจะทำไม ร่วมมือกับแฟนคลับคุณมาทำร้ายฉันหรือไง จริงๆ เลย ในโทรทัศน์ชมซะดิบดี บอกว่าคุณเป็นกันเอง ติดดิน ที่แท้ก็โกหกทั้งเพ วงการบันเทิงที่แท้ก็ไม่มีอะไรจริง ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าคุณโด่งดังขึ้นมาได้ยังไง ตอนนี้ถึงจะสวยยังไง คุณอย่าลืมนะ คุณก็ยังคงเป็นลูกนอกสมรส คนทั้งโลกเขารู้กันหมดว่าคุณแย่งคู่หมั้นของพี่สาว”  
 
 
ความโกรธของหลินเช่อพุ่งปรี๊ด  
 
 
เธอมองผู้หญิงตรงหน้า “คุณพูดอีกครั้งสิคะ”  
 
 
“ทำไม คิดว่าฉันกลัวคุณหรือไง คุณกล้าทำอะไรฉันก่อนแล้วเราค่อยมาคุยกัน ฉันจะบอกอะไรให้นะ ห้างนี้เป็นของครอบครัวเรา ถ้าคุณกล้าทำอะไรฉัน ฉันก็จะสั่งให้คนลากคุณออกไป คุณมันก็แค่นักแสดงเล็กๆ คนหนึ่ง คิดว่าตัวเองเก่งนักหรือไง ถ้าเจอพ่อฉัน คุณก็เลียแข้งเลียขาเหมือนหน้าหมาของคุณนั่นแหละ”  
 
 
หยางหลิงซินใกล้จะเป็นบ้าแล้ว “คุณพูดอะไร ถ้าคุณยังกล้าพูดต่ออีกนะ”  
 
 
ตอนนั้นเอง คนด้านหลังพลันเดินเข้ามาในร้าน  
 
 
หลินเช่อหันกลับไปดู  
 
 
คนเหล่านั้นที่มีสัญลักษณ์ของตระกูลกู้และกำลังใกล้เข้ามา  
 
 
คนคนนั้นเห็นใบหน้าหลินเช่อซีดขาว นึกว่าเธอกลัวแล้ว บอกอย่างลำพองใจ “คุณคิดว่าคุณเป็นอะไรกัน ฉันถามคุณว่าคุณใช่หลินเช่อไหม นั่นเป็นบุญของคุณแค่ไหนแล้ว”  
 
 
และในตอนนั้นเอง ที่ประตู กู้จิ้งเจ๋อกำลังเดินเข้ามา  
 
 
คนที่อยู่ตรงนั้นมองไปที่ประตูด้วยความตกใจ  
 
 
คำพูดสุดท้ายของผู้หญิงคนนั้นถูกพูดออกมาแล้ว เมื่อเงยหน้ามองกู้จิ้งเจ๋อ เธอก็ชะงัก  
 
 
หลินเช่อรีบบอก “นี่ คุณบอกว่าห้างนี้เป็นของคุณใช่ไหมคะ” เธอรีบพูดกับผู้หญิงคนนั้น  
 
 
ผู้หญิงคนนั้นตะลึง “ทำไม”  
 
 
“งั้นตอนนี้คุณก็ไล่คนพวกนี้ออกไปสิ แล้วฉันจะขอโทษคุณทันทีเลย”  
 
 
“…” เธอเงยหน้าขึ้นมา มองกู้จิ้งเจ๋อ แม้ไม่รู้ว่าคนที่เดินเข้ามาคือใคร แต่รับรู้ได้ว่าเขาร้ายกาจมาก  
 
 
หลินเช่อเห็นว่าเธอไม่พูดอะไร ทำเพียงจ้องมองกู้จิ้งเจ๋อด้วยความหลงใหล จึงรีบบอก “คุณบอกว่าห้างเป็นของคุณ ฉันไม่เชื่อ ถ้าคุณไล่พวกเขาออกไปได้ ฉันถึงจะเชื่อคุณ”