ฉินเฉิงมองดูดอกบัวหิมะด้วยความตะลึง
จากนั้นก็เต็มไปด้วยความปีติยินดี
“นี่คือ… นี่คือดอกบัวหิมะหมื่นปีที่มีการพูดถึงเมื่อไม่กี่วันก่อนหรือเปล่า?” ฉินเฉิงกลืนน้ำลาย รู้ไหม นี่คือวัตถุศักดิ์สิทธิ์สูงสุดที่แท้จริง มันอย่กับซูวานได้อย่างไง?
“นายคิดว่าไงหล่ะ” ซูวานยิ้ม
เธอยัดดอกบัวหิมะนี้ไว้ในมือของฉินเฉิงจากนั้นหันหลังและเดินออกไป
“ทำไมดอกบัวหิมะถึงอยู่กับคุณ” ฉินเฉิงก้าวออกไปขวางทางของซูวาน
ซูวานยกนิ้วขึ้น วางบนปากของฉินเฉิง ส่ายหัวแล้วพูดว่า “อย่าถาม”
ฉินเฉิงจึงเป็นใบ้อีกครั้ง และจู่ๆ ก็รู้สึกว่าซูวานลึกลับมาก ปีนี้เธอไปเจออะไรมาบ้าง?
“นายชอบมันก็พอแล้ว” ซูวานพูดประโยคนี้จบก็เดินออกไป
ฉินเฉิงถือดอกบัวหิมะนี้ไว้ในมือและนั่งลงมองอยู่นาน
“ชีวิตไม่แน่นอนจริงๆ” ฉินเฉิงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ ชีวิตของเขาตั้งแต่เด็กมีแต่การรอคอย แต่พอปีที่ผ่านมากลับมีแต่เรื่องดีๆ
มีมรดกที่พ่อของเขาทิ้งไว้ จิตแห่งมังกรที่ได้จากชายชราผู้ลึกลับ และที่สำคัญที่สุดคือมีแฟนสาวที่สมบูรณ์แบบ
ทั้งหมดนี้ทำให้ฉินเฉิง รู้สึกเหมือนฝัน ไม่คิดว่าเป็นเรื่องจริง
เขาหายใจเข้าลึก ๆ และพูดว่า “ความหวังของทุกคน ฉันจะต้องไม่ทำให้ผิดหวัง ”
หลังจากนั้น เขาไม่เสียเวลาอีกต่อไป เขาพลิกฝ่ามือ ไฟสีเขียวก็พุ่งขึ้นไปในอากาศทันที
เนื่องจากพรพลังแห่งจิตวิญญาณและจิตแห่งมังกร ทำให้ฉินเฉิงสามารถควบคุมไฟบนฝ่ามือได้
“ดอกบัวหิมะหมื่นปีนี้ พอปรุงเป็นยาเม็ดทองคำจิ่วจวนได้” ฉินเฉิงคิดกับตัวเอง
ยาเม็ดทองคำจิ่วจวนบรรจุอยู่ในลัทธิเต๋า แต่ด้วยที่ที่ฉินเฉิงอยู่ตอนนี้ ไม่สามารถ ทำได้ถึงเก้าขั้น เพราะหากทำถึงเก้าขั้นต้องใช้เวลาร้อยวัน
ฉินเฉิงไม่ได้มีเวลานานขนาดนั้น เขาต้องการเพียงแต่สามขั้น สามขั้นก็เพียงพอแล้ว
ขั้นแรกบำรุง ขั้นที่สองเพิ่มพลังทางเพศ ขั้นสามเพิ่มพลังหยาง ขั้นสี่เพิ่มพลังหยิน ขั้นที่ห้าเพื่อกระดูก ขั้นที่หกเพื่อเนื้อ ขั้นที่เจ็ดเพื่ออวัยวะภายใน ขั้นที่แปดควมคุมไฟ ขั้นที่เก้าลอยทะยาน!
แน่นอน นั่นเป็นเพียงตำนาน เยาเม็ดทองคำจิ่วจวนของจริงไม่มีพลังอันยิ่งใหญ่เช่นนี้ และมันไม่ง่ายอย่างที่คิด
“เห้อ!”
ฉินเฉิงใช้ความคิดของเขาเพื่อกระตุ้นพลังจิตวิญญาณของเขา และไฟแห่งจิตวิญญาณก็เพิ่มขึ้น ห่อหุ้มดอกบัวหิมะจากดินแดนที่เย็นยะเยือกอย่างสมบูรณ์
เปลวไฟนั้นโปร่งใส และดอกบัวหิมะก็ถูกห่อด้วยเปลวไฟ ราวกับงานศิลปะที่สวยงามที่สุดในโลก
ฉินเฉิงพึมพำคาถา พร้อมปล่อยพลังลงในเปลวไฟ
เปลวเพลิงเริ่มละลายดอกบัวหิมะทีละน้อย ราวกับหยาดเหงื่อที่หยดลงมาจากดอกบัวหิมะ
ฉินเฉิงไม่ประมาท ความประมาทเล็กน้อยอาจทำลายดอกบัวหิมะอายุหมื่นปี
พลังแห่งจิตวิญญาณพร้อมไฟแห่งจิตวิญญาณ ทำให้เกิดเสียง “ผุด ผุด” ออกมาห
เหงื่อเต็มหน้าผากของฉินเฉิง และเขาเริ่มตัวสั่นเล็กน้อย
“เห้อ”
ฉินเฉิงสูดหายใจเข้าและออกอย่างแรง
จิตแห่งมังกรในร่างกายของเขาก็เปลี่ยนไปทันที และดูเหมือนจะถูกดูดซับไว้อย่างหมดจด
รัศมีทั้งหมดอยู่ที่ฝ่ามือของฉินเฉิง ราวกับมีสายน้ำวนอยู่บนฝ่ามือของเขา
ตลอดทั้งคืน มันดูดซับไว้อย่างสมบูรณ์
หากไม่ไม่มีจิตแห่งมังกร ฉินเฉิงคงถูกยานี้ดูดจนแห้ง!
ท้องฟ้าสดใสและแสงอาทิตย์ทางทิศตะวันออก
บนภูเขาหลงไห่พร่างพรายออกมา!
แสงส่องลงมาจากฟ้า พุ่งตรงสู่เมฆ! ที่มาปกปิดแดดแรกไว้!
“เสร็จแล้ว!” ฉินเฉิงดีใจมาก มือของเขาร้อนราวกับพระอาทิตย์ขึ้น!
เมื่อมองจากภายนอก ดูเหมือนแสงส่องไปทั่วภูเขาหลงไห่ทั้งหมด!
“ทำสำเร็จแล้ว” บนกำแพงที่พังยับเยินของภูเขาหลงไห่ ซูวานมองดูลำแสง เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกโล่งใจ
“เอ้า เกิดอะไรขึ้นบนภูเขาหลงไห่”
ชาวบ้านที่วิ่งลงมาจากภูเขาพึมพำ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายรูปฉากมหัศจรรย์นี้
ในเวลานี้ ในโรงแรมที่ใหญ่ที่สุดใน ตงเทียนหนานก็มองออกไปนอกหน้าต่าง
เมื่อเขาเห็นรังสีของแสง ก็ขมวดคิ้วทันที
“ท่านอาจารย์ ดูนั่นสิ…นั่นอะไรน่ะ?” เด็กฝึกงานชี้ไปที่แสงด้วยความตกใจ
ตงเทียนหนานขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดว่า “เป็นไปได้เพียงสองอย่าง มีคนสู้กับปรมาจารย์การต่อสู้กับแล้วทำให้เกิดนิมิต หรือมีการปรุงยาวิเศษขึ้น”
“ท่านอาจารย์ ปรมาจารย์การต่อสู้ยังคงซ่อนอยู่ที่นี่ใช่ไหม?” ลูกศิษย์ของเขากล่าวด้วยความกังวล
ตงเทียนหนานถอนหายใจและพูดว่า “ปรมาจารย์การต่อสู้? นายคิกว่าจะจัดการกับเขาง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ? ฉันอยู่ที่นี่มานานยังไม่เคยเจอเขาเลย”
“มาถึงที่นี่แล้ว ฉันต้องทำให้ได้” ตงเทียนหนานถอนหายใจ แววตามีความมุ่งมั่น
“คราวนี้เป็นโอกาสของฉันสำหรับ ตราบใดที่ฉันฆ่าฉินเฉิงได้ ฉ้นก็มีโอกาสได้พบกับเขา!” ตงเทียนหนานรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
เขาอยู่ในขั้นปรมาจารย์เป็นเวลานาน ฝีมือห่างจากหูจงและเฝิงกงมาก
นั่นทำให้เขาฝักใฝ่ที่จะได้เจอกับปรมาจารย์การต่อสู้!
“ท่านอาจารย์ แม้แต่ท่านยังไม่สามารถฝ่าฟันไปได้ คนอื่นจะทำได้อย่างไร” ลูกศิษย์ของเขาพูดอย่างสับสนเล็กน้อย
ตงเทียนหนานเหลือบมอง และพูดอย่างเย็นชา “บนโลกนี้มีคนเก่งอยู่มากมาย ในสายตาของฉัน ปรมาจารย์การต่อสู้คงไม่มีใครเจอตัวได้ง่ายๆ ”
เขาวางมือบนหลัง แววตาเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น
“งั้นก็คงเป็นยาวิเศษ?” จากนั้นลูกศิษย์ของเขาก็นึกได้
ตงเทียนหนานขมวดคิ้ว และพูดด้วยเสียงเย็นชา “เป็นไปได้ไหมที่ยังมีนักปรุงยาอยู่ที่นี่?”
“ท่านอาจารย์ ดูนี่เร็ว เมฆพวกนี้! มันเป็นสีม่วง!” ทันใดนั้นศิษย์ของเขาชี้ไปที่ท้องฟ้าและตะโกนอย่างตื่นเต้น
การแสดงออกของตงเทียนหนานเปลี่ยนไป เขาตกใจและพูดว่า “นี่…นี่คือเมฆสีม่วงมงคล! มียาวิเศษเกิดขึ้น! มีนักปรุงยาอยู่ที่นี่จริงๆ!”
“ท่านอาจารย์ ทางนั้น… ภูเขาหลงไห่ใช่หรือไม่?” ลูกศิษย์ของเขาพึมพำ
ตงเทียนหนานผงะจ้องมองไปนอกหน้าต่าง “ภูเขาหลงไห่…เป็นที่อยู่ของฉินเฉิง เป็นไปได้ไหมที่สิ่งนี้จะเกิดขึ้นที่นั่น!”
