“เจ้าหนุ่ม นายทำให้พวกเราต้องลำบากแล้ว ดังนั้นนายต้องชดใช้!” ผู้โดยสารที่นั่งมากับฉินเฉิงสองคนมองมาที่ฉินเฉิงด้วยความโกรธและพูดออกมา
ฉินเฉิงแบมือ “ฉันต้องชดใช้อะไร? มันเกี่ยวอะไรกับฉัน? พวกเรารู้จักกันเหรอ?”
“นายไปทำให้คนเฝ้าประตูโกรธ แล้วพวกเราจะเข้าไปใน ตำหนักเทพโอสถอได้อย่างไง?” ชายหัวล้านพูดออกมาด้วยความโกรธ
“ฉันก็พูดไปแล้ว ว่ามันเกี่ยวอะไรกับฉัน?” ฉินเฉิงพูดออกมาด้วยสีหน้าที่เย็นชา
ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะไม่พอใจอย่างมาก แต่เมื่อกี้เขาก็ได้เห็นความแข็งแกร่งของชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าไปแล้ว ดังนั้นทั้งสองคนจึงไม่กล้าทำอะไร ทำได้แค่อดทนอยู่นิ่งๆ
“เจ้าหนุ่ม ไปเถอะ แบบนี้ไม่มีทางเข้าไปใน ตำหนักเทพโอสถได้แล้ว” คนที่อยู่รอบๆพูดออกมา
“ใช่ๆ พวกเรามาที่นี่ล้วนแต่มารับยา เรื่องบางเรื่องที่ทนได้ก็ทนๆไปเถอะ จะโกรธอะไรขนาดนั้น?”
“ไม่นายก็ไปขอโทษกับคนเฝ้าประตูดีๆ เอาเงินให้เขาสักหน่อย ไม่แน่ว่าอาจจะยังมีโอกาส”
ฉินเฉิงยิ้มและพูดออกมาว่า “ขอบคุณสำหรับความหวังดีของทุกคน แต่ฉันเป็นคนหัวแข็ง คงไม่มีทางทำแบบนั้น”
“เจ้าหนุ่ม สักวันหนึ่งนายจะได้รับรู้มันเอง”
ฉินเฉิงไม่สนใจคำแนะนำของคนพวกนั้น เขายังคนยืนรออยู่ที่หน้าประตูทางเข้าของ ตำหนักเทพโอสถออย่างเงียบๆ
หลังจากนั้นไม่นาน คนเฝ้าประตูก็พาผู้หญิงสองคนเดินออกมา
หลังจากที่เห็นผู้หญิงทั้งสองคนนี้ ฉินเฉิงก็ตะลึงทันที
เนื่องจากผู้หญิงทั้งสองคนนี้คือลูกสาวของตระกูลหลิน หลินชิงเฉิงและหลินชิงชือ!
พวกเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไง?
“ฉินเฉิง?!” หลังจากที่เห็นฉินเฉิง เธอทั้งสองคนก็ตกใจ
“พวกเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไง?” ฉินเฉิงขมวดคิ้วและถามออกไป
ในตอนที่หลินชิงชือกำลังจะพูดอะไรออกไป หลินชิงเฉิงก็ลากเธอมาไว้ด้านหลัง
เธอหันมามองฉินเฉิงและยิ้มออกมา “คิดไม่ถึงใช่ไหม? ตอนนี้พวกเราเป็นคนของ ตำหนักเทพโอสถอ ทำไม นายอยากจะมารับยา?”
หลังจากที่เห็นรอยยิ้มอันเยาะเย้ยของหลินชิงเฉิง ความรู้สึกเดิมๆของฉินเฉิงก็กลับมาทันที
“ฉินเฉิง นายเองก็มีวันแบบนี้อย่างนั้นเหรอ?” หลินชิงเฉิงกัดฟันและพูดออกมา “นายทำให้ตระกูลหลินของพวกเราต้องพังทลาย ตอนนี้คิดจะเข้ามาใน ตำหนักเทพโอสถ? ฝันไปเถอะ!”
“ฉันทำให้ตระกูลหลินพังทลาย?” ฉินเฉิงหรี่ตาลง จากนั้นก็พูดออกมาอย่างเยือกเย็นว่า “หลินชิงเฉิง ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าเธอเข้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไง แต่เรื่องที่จะบอกว่าฉันสามารถเข้าไปใน ตำหนักเทพโอสถได้หรือไม่นั้น มันไม่ใช่สิ่งที่เธอพูดแล้วมันจะจบ”
“มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันพูดแล้วมันจะจบ?” หลินชิงเฉิงกัดฟัน “แม่ของฉันเป็นผู้อาวุโสของตำหนักเทพโอสถนี้ แบบนี้พอแล้วหรอยัง?!”
ฉินเฉิงตระหนักได้ในทันใดว่าสองพี่น้องนี้สามารถเข้าไปใน ตำหนักเทพโอสถอได้อย่างไร!
เมื่อเห็นฉินเฉิงเงียบไป หลินชิงเฉิงก็มีท่าทางที่ภาคภูมิใจมากกว่าเดิม
เธอหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็น “ในตอนที่ฉันไปขอร้องกับนาย นายไม่คิดใช่ไหมหละว่ามันจะมีวันนี้? ในตอนที่นายข่มเหงตระกูลหลินของฉัน นายเคยคิดถึงมันมาก่อนหรือไม่!”
“ข่มเหงตระกูลหลิน?” ฉินเฉิงหรี่ตาลง “ฉันไม่เคยทำอะไรกับตระกูลหลินของเธอเลย ตระกูลหลินของเธอได้รับในสิ่งที่เคยทำลงไปต่างหาก”
“ไอ้สารเลว!” หลินชิงเฉิงด่าออกไป “เหตุผลที่ตระกูลหลินของฉันเป็นเหมือนทุกวันนี้ก็เพราะคนอย่างนาย คนขยะอย่างนาย ไอ้สารเลว!”
เมื่อได้ยินแบบนั้นสีหน้าของฉินเฉิงก็เยือกเย็นขึ้นมาทันที
เขายกมือขึ้นและตบไปที่หน้าของหลินชิงเฉิง
ฝ่ามือนี้ทำให้มุมปากของหลินชิงเฉิงมีเลือดไหลออกมา ผมของเธอกระจัดกระจาย
เธอปิดหน้าของตัวเอง มองฉินเฉิงด้วยความตกใจ และตะโกนเสียงดัง “นาย…นายกล้าทำร้ายฉัน?!”
ฉินเฉิงพูดออกไปด้วยความเยือกเย็น “เป็นอย่างที่คิด นิสัยของคนมันเปลี่ยนได้ยากจริงๆ เสียใจจริงๆที่ฉันไว้ชีวิตของเธอในตอนนั้น”
ฉินเฉิงไม่เพียงแต่ไว้ชีวิตเธอ เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่น่าสมเพชของหลินชิงเฉิงในตอนนั้น ฉินเฉิงยังถามตัวเองว่าเขาทำเกินไปหรือเปล่า?
แต่เมื่อเห็นในวันนี้แล้ว เขาก็รู้สึกได้ว่าเขาคิดผิดจริงๆ!
“พี่ พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม?” หลินชิงชือก้มหน้าลงและถามออกไป
หลังจากนั้นหลินชิงชือก็เดินมาด้านหน้าของฉินเฉิงและพูดออกมาด้วยความโกรธว่า “นายทำอะไรของนาย? นายกล้าทำร้ายพี่สาวของฉันอย่างนั้นเหรอ?”
ในตอนที่ฉินเฉิงกำลังจะพูดอะไร ก็เห็นท่าทางของหลินชิงชือเปลี่ยนไปทันที
เธอพูดออกมาเบาๆว่า “ฉินเฉิง นายไม่ต้องไปอะไรกับพี่สาวของฉันแล้ว ฉันด่านายไปอย่างนั้นแหละ เดี๋ยวฉันจะหาวิธีพานายเข้าไปหลังจากนี้เอง!”
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินชิงชือ ดวงตาของฉินเฉิงก็เบิกกว้างขึ้นมาทันที
เขาตบไปที่หูของตัวเองเบาๆ ถามออกมาด้วยใบหน้าที่สงสัย “เธอไม่ได้กำลังล้อเล่นอยู่ใช่ไหม? แล้วเธอมีแผนอะไร?”
หลินชิงชือกระซิบออกมาว่า “เห้อ คนเรามันก็เปลี่ยนแปลงกันได้!”
เปลี่ยนไป?
ในตอนนั้นหลินชิงชือเองก็เคยพูดแบบนี้ ผลที่ออกมาก็คือเธอเองก็ถูกทำร้าย
“นายรอฉันก่อน!” และในตอนนั้นหลินชิงเฉิงก็กระทืบเท้าของตัวเอง และเดินกลับไปที่ ตำหนักเทพโอสถอ
หลังจากที่หลินชิงเฉิงเดินออกไปแล้ว หลินชิงชือก็ดึงฉินเฉิงมาอยู่ข้างๆและพูดออกมาว่า “ดูท่าแล้วฉันคงพานายเข้าไปด้านในของ ตำหนักเทพโอสถอได้ยากแล้ว เอาแบบนี้ละกัน นายกลับไปก่อน และนายต้องการยาอะไรก็บอกฉัน ฉันจะให้ช่วยเอายาไปมอบให้นาย”
ฉินเฉิงมองไปที่หลินชิงชือ ดูท่าทางของเธอแล้ว เธอไม่ได้โกหก
นิสัยของเธอเปลี่ยนไป?
“ไม่เป็นไร” ฉินเฉิงพูดออกไป “เธอไปบอกกับเจ้าสำนักของ ตำหนักเทพโอสถอให้หน่อยว่าฉินเฉิงอยากเข้าพบ”
“ทำไมนายถึงดื้อขนาดนี้? ตอนนี้แม่ของฉันเป็นถึงผู้อาวุโสของ ตำหนักเทพโอสถ นายไม่กลัวเธอจะมาจัดการกับนายหรอ?” หลินชิงชือถามออกมาด้วยความโกรธ
ฉินเฉิงหัวเราะและตอบกลับไปว่า “เธอคิดว่าเป็นเมื่อก่อนหรือไง? จัดการฉัน? เธอมีความสามารถขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ฉันไม่สนใจนายแล้ว!” หลินชิงชือกระทืบและพูดอย่างโกรธเคือง
ในตอนนั้นหลินชิงเฉิงก็พาผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมาด้วย
ผู้หญิงคนนี้ดูคล้ายกับหลินชิงเฉิงมาก เนื่องจากว่าเธออยู่ที่ ตำหนักเทพโอสถนี้มานาน รู้จักวิธีปรุงยามากมาย ดังนั้นใบหน้าและผิวพรรณของเธอจึงไม่มีร่องรอย
ฉินเฉิงเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ในตอนที่เขายังเด็ก หลายปีผ่านไปเธอคนนี้ยังไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด
นอกจากเธอแล้ว ยังมีผู้เฒ่าอีกสามสี่คนเดินตามมาด้วย ผู้เฒ่าเหล่านี้มีพลังงานภายในที่แข็งแกร่งและน่าเกรงขาม
“แม่ นั่นไงเขา!” หลินชิงเฉิงรีบชี้มาที่ฉินเฉิงด้วยความโกรธเคือง
“ฉินเฉิง นายนี่กล้ามากเลยนะ!” แม่ของหลินชิงเฉิง หยูฉงชือพูดออกมาด้วยความเยือกเย็น “ทำไม ตอนนี้นายใหญ่คับฟ้าแล้วหรือไงถึงได้กล้ามาทำร้ายลูกสาวของฉัน?”
ฉินเฉิงหรี่ตาลงและพูดว่า “แม่เฒ่า ฉันยังจำได้ดีว่าตอนที่ฉันเป็นเด็กคุณก็ตีฉันไว้ไม่น้อย….”
“แม่เฒ่า?” หยูฉงชือตกใจมาก จากนั้นเธอก็พูดออกมาไป “นายเรียกใคร?”
“ยายเฒ่า!”
“ยายแก่!”
“คุณแม่ยาย!”
“คุณชอบอันไหนหละ?”
คำพูดของฉินเฉิงนั้นเหมือนกับมีดที่แทงเข้าไปในอกของหยูฉงชือ เธอโกรธมาก
“นาย…นายมันคนไร้ศีลธรรม!” หยูฉงชือกัดฟันและพูดออกไป “ถ้าหากวันนี้ฉันไม่ได้ตบปากของนาย ก็อย่ามาเรียกฉันว่าผู้อาวุโสแห่งตำหนักเทพโอสถ!”
“ผู้อาวุโสที่เป็นผู้คุ้มครองกฎหมายของ ตำหนักเทพโอสถ รบกวนพวกท่านด้วย” หยูฉงชือหันกลับไปพูดกับเหล่าผู้อาวุโสด้านหลัง
เหล่าผู้อาสุโสพยักหน้าจากนั้นก็กระโดดลงมาทันที
ฉินเฉิงเอามือทั้งสองข้างไขว้หลังและไม่ได้แสดงออกถึงท่าทางใดๆ
“คุณฉิน!” ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าเดินเข้ามา
ฉินเฉิงมองไปที่เขาและพูดออกมาว่า “นายไปยืนอยู่ข้างๆ”
“คุณฉิน ผม….”
“ไปยืนอยู่เฉยๆ!” ฉินเฉิงพูดออกมาอีกครั้ง
ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าอะไรไม่ได้ ทำได้แต่ยืนดูอยู่นิ่ง
