ภรรยาที่ทั้งสวยทั้งรวยของผม – ตอนที่ 192 ตัดเป็นสองส่วน!

เมื่อเค้าพูดออกมาแบบนี้ เต้าเฉิงก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง

เค้ายิ้มแล้วพูดว่า: “คุณฉิน คุณดูถูกผมมากไปหรือเปล่า แม้ว่าผมจะไม่สามารถเทียบกับคุณในเรื่องของเทคนิคการเล่นแร่แปรธาตุได้ แต่ผมก็มีประสบการณ์มาหลายปีและมั่นใจในการรักษาโรค”

เมื่อเต้าเฉิงพูดออกมาแบบนี้ เค้าก็ดูภูมิใจไม่น้อย

เค้ามีความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมในความเป็นมืออาชีพของเค้า

ฉินเฉิงส่ายหัวไม่พูดอะไร

สิ่งนี้มันก็ทำให้ฉินเฉิงรู้สึกไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย

ฉินเฉิงคนนี้ มันหยิ่งเกินไปไหม? คิดว่าตัวเองรู้ทุกอย่าง?

“เฮ้ ต่อให้ฉินเฉิงนี่จะมีความสามารถแค่ไหนก็ตาม เค้าก็เป็นแค่เด็กหนุ่มที่อายุยี่สิบปีก็เท่านั้น ความสามารถของเค้ามันก็ไม่ได้ไกลเกินไปกว่านั้นเลย” เต้าเฉิงคิดกับตัวเอง

“เงินนี้เก็บไว้ให้ดีก็แล้วกัน” ฉินเฉิงคืนบัตรธนาคารให้เต้าเฉิง เค้าเหลือบดูเวลาแล้วพูดว่า: “ถึงเวลากินข้าวแล้วยัง? ฉันหิวแล้วนิดหน่อย”

เซินอี้เมิ้งรีบพูดขึ้นมาว่า: “ผมจะให้คนไปเตรียมอาหารเย็นในทันที!”

ฉินเฉิงพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นเค้าก็นั่งลงบนโซฟาแล้วหลับตาลงราวกับว่ากำลังนั่งสมาธิ

เต้าเฉิงเองก็ไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่อ เค้าหันหลังแล้วเดินลงบันไดไป

หลังจากนั้นไม่นาน เซินอี้เมิ้งก็เดินขึ้นมา เค้าเคาะประตูแล้วพูดว่า: “คุณฉิน กินข้าวเถอะค่ะ!”

ตั้งแต่พ่อแม่ของเธอหายจากอาการป่วย เฉิงอี้เมิ้งก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาเป็นอย่างมาก ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

เพื่อเป็นการขอบคุณเต้าเฉิง ตระกูลเซินได้เตรียมอาหารเย็นเป็นอย่างดี

ฉินเฉิงก็มองแล้วลองชิมรสของอาหารตะวันออกเฉียงเหนือ

“คุณเต้า ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉัน” พ่อของเซินอี้เมิ้ง เซินเฉิงผิงก็ยิ้มไปพูดไป

หลังจากนั้น เค้าก็ลุกขึ้นแล้วยกแก้วเหล้าให้กับฉินเฉิงและพูดว่า: “ต้องขอโทษที่รบกวนเวลาของคุณฉิน”

ฉินเฉิงยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร คุณเซินไม่จำเป็นต้องสุภาพมากหรอก”

เซินลั่วก็พูดติดตลกว่า: “คุณฉินเป็นคนตลก เมื่อวานเค้าก็ล้อเล่นกับเราแล้วบอกว่าตระกูลเซินของเรามันมีของสกปรกอยู่”

“ใช่แล้ว คุณฉินบอกว่าทั้งสองคนป่วยเพราะของสกปรกนั่น” เซินเฉิงเจิ้งยิ้มแล้วพูดว่า “พูดตามจริง ฉันเองก็ใช้ชีวิตมามากแล้ว ฉันก็ยังเป็นสิ่งที่เรียกว่าของสกปรกนั่นอยู่”

ฉินเฉิงเคาะโต๊ะแล้วพูดว่า: “คุณเซินจริงจังมากเลยนะ? นายจะเจอมันจริงๆเหรอ?”

“ครับ” เซินเฉิงเจิ้งพูดว่า “เฮ้ น่าเสียดายที่ดวงผมแข็ง ผมเองก็อยู่มานานกว่าสี่สิบปีแล้ว คุณว่ามันจะทำอะไรคนได้ไหม?”

“ไม่ต้องรีบร้อน” ฉินเฉิงยิ้มแล้วพูดว่า “ถ้าคุณอยากเห็นก็มีโอกาส”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ คนที่อยู่บนโต๊ะก็ขมวดคิ้วทันที

เห็นได้ชัดว่าพวกเค้าไม่พอใจกับคำพูดของฉินเฉิง ใครจะจะไปรู้ว่าการเจอเข้ากับของสกปรกนี่มันจะทำให้โชคร้าย นี่มันคือการสาปแช่งของตระกูลอย่างงั้นเหรอ?

หลังจากกินข้าวเสร็จ ฉินเฉิงก็ลุกขึ้นแล้วพูดว่า: “ฉันเหนื่อยนิดหน่อย ฉันจะขึ้นไปพักผ่อนสักหน่อย”

หลังจากที่ฉินเฉิงจากไปแล้ว เซินเฉิงผิงอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมาว่า: “คุณฉินคนนี้ดูเหมือนว่าเค้าจะไม่ค่อยชอบเข้าสังคมซะเท่าไหร่นะ เค้าดูพูดไม่ค่อยเก่งจริงๆเลย”

“ครับ” เซินเฉิงเจิ้งพูดต่อว่า “การพูดมันเป็นศิลปะ เห็นได้ชัดว่าเค้าไม่เข้าใจมันเลย”

ในความคิดของพวกเค้า มันเป็นเรื่องจริง แต่พวกเค้าไม่รู้ว่าในความคิดของฉินเฉิง ฉินเฉิงไม่จำเป้นต้องสนใจความรู้สึกของพวกเค้าเลย อยากพูดอะไรก็พูดออกไป มันก็แค่นั้น

“คุณเต้า ห้องถูกจัดไว้ให้แล้วครับ พรุ่งนี้ผมจะไปส่งคุณที่สนามบินเอง” จากนั้นเซินลั่วก็พูดพร้อมกับรอยยิ้ม

เต้าเฉิงพยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดวว่า: “งั้นก็ต้องรบกวนคุณเซินด้วย”

ในตอนนี้เอง เซินเฉิงผิง พ่อของเซินอี้เมิ้งก็โบกมือขึ้นมาแล้วพูดว่า: “ฉันเวียนหัวนิดหน่อย โอ้ย นี่ก็นานมากแล้วที่ไม่ได้ดื่มเหล้า ดื่มไปนิดหน่อยก็เมาเลย ”

“ฉันเองก็เวียนหัวนิดหน่อย” ในตอนนี้เอง ติงเจี่ยแม่ของเซินอี้เมิ้งก็ลูบเข้าไปที่หัวของเธอในทันที

เมื่อได้ยินคำพูดพวกนี้ ทั้งห้องมันก็เงียบลงทันที

“ไม่ใช่แล้ว น้อง พวกน้องยังไม่ได้ดื่มเหล้าเข้าไปเลยนะ จะเวียนหัวได้ยังไงกัน?” เซินเฉิงเจิ้งก็ขมวดคิ้วขึ้นมา

ติงเจี่ยงงงวย: “ใช่เหรอ ฉันยังสงสัยอยู่เลย อาหารเวียนหัวนี่ มันเหมือนว่าจะดื่มมากไป หรือว่ามันจะเป็นเพราะว่านอนมานานมากไป”

“เอาล่ะ พวกเธอคุยกับคุณเต้าไปก่อน พวกเราขอกลับห้องไปพักผ่อนก่อนนะ” เซินเฉิงผิงก็โบกมือขึ้นมา

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เดินออกไปด้วยกันแล้วเข้าไปในห้องนอน

พวกเค้าพึ่งจะเดินไปได้ไม่กี่ก้าวเท่านั้น ทันใดนั้นก็มีเสียง “ตุบ” ดังขึ้นมาแล้วทั้งสองคนก็ล้มลงกับพื้นในทันที!

“พ่อ แม่!”

“ลุงรอง!”

สีหน้าของหลายคนก็เปลี่ยนไปในทันที พวกเค้ารีบถามอย่างกังวลว่า: “เป็นยังไงบ้าง? ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

ทั้งคู่หลับตาสนิท ริมฝีปากของพวกเค้าเป็นสีม่วง พวกเค้าไม่พูดอะไรเลยซักคำ

“ครบดีเต้า นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” เซินเฉิงเจิ้งรีบถามขึ้นมา

เต้าเฉิงรีบเดินเข้ามา เค้าก้มลงแล้วสัมผัสชีพจรของทั้งสองคน จากนั้นก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า: “แปลกจัง ทำไมชีพจรของทั้งสองคนถึงอ่อนมากขนาดนี้”

เค้าหยิบยาเม็ดอีกสองเม็ดออกมาจากกระเป๋าของเค้าแล้วยัดเข้าปากของทั้งสอง แต่รอบนี้มันก็ไม่มีผลอะไรเลย ชีพจรของทั้งสองเริ่มอ่อนลงเรื่อยๆ และพวกเค้าไม่ได้สติอะไรเลย!

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?” เต้าเฉิงยังคงสับสนเล็กน้อย

“คุณเต้า นี่มันเกิดอะไรขึ้น!” เซินเฉิงเจิ้งถามขึ้นมาอย่างเป็นกังวล

เต้าเฉิงเกาหัวแล้วพูดว่า “อย่าพึ่งกังวลไป ผมเองก็ไม่เคยเจอกับเรื่องแบบนี้มาก่อน…”

ทันทีที่พูดจบ มันก็มีลมพัดผ่านประตูเข้ามา จากนั้นประตูห้องก็ปิดลง!

“ตึง..”

โคมระย้าในห้องก็สั่นไหวไปมา ชั้นวางหนังสือมันก็สั่นไปหมด

อุณหภูมิลดลงอย่างกะทันหัน มันหนาวเย็นถึงกระดูกในทันที!

ฉากแปลกๆนี้เอง เซินเฉิงเจิ้งก็กลัวมากจนตัวสั่นในทันที ปากของเค้ามันก็สั่นขึ้นมาในทันทีแล้วพูดว่า: “ไม่… มันคงจะไม่ใช่สิ่งที่คุณฉินพูดใช่ไหม…”

เต้าเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่เค้าก็ไม่ได้กลัวอะไรมาก

ในฐานะหมอยาตำหนักเทพโอสถ ฉากแบบนี้เค้าจะไปเคยเจอมาก่อนได้ยังไงกัน?

ยิ่งไปกว่านั้น เค้ายังเป็นเจ้าแห่งพลังปราณ

“ฮู้ววววว!”

ลมที่พัดเข้ามาอีกครั้ง ลมนี้มันพักผ่านผิวหนัง มันคมกริบราวกับมีด! มันทำให้พวกเค้าทั้งหมดมีบาดแผลในทันที!

เต้าเฉิงรีบเรียกพลังปราณของเค้าขึ้นมา เค้าพยายามต่อต้านกับมัน แต่ก็พบว่าพลังปราณของเค้ามันถูกควบแน่น มันดูเหมือนกับกระดาษสีขาวแล้ว “ฉับ” มันถูกตัดขาดไปในทันที!

“วู้วววว!”

ลมพัดไปมา คราวนี้มันเหมือนกับมีดที่ฆ่าคน!

แม้แต่เต้าเฉิงเองก็ยังมีเลือดออก เค้าถอยหลังออกครั้งแล้วครั้งเล่า!

“ช่วย…ช่วยด้วย!” เซินเฉิงเจิ้งเป็นคนแรกที่ตกใจ ร่างของเค้าเต็มไปด้วยเลือดในทันที!

เซินอี้เมิ้งเองก็กลัวมาก เธอกลัวจนอยู่นิ่งกลับที่แล้วปล่อยให้ลมพัดผ่านร่างของตัวเอง!

“วู้ววววว!”

ปราณสีดำที่ดูเหมือนใบมีดคม มันก็ทำให้เซินอี้เมิ้งขมวดคิ้วขึ้นมาในทันที!

“เสี่ยวเมิ้ง!” เซินลั่วก็จ้องมองแล้วตะโกนออกมาอย่างเป็นกังวล

เค้ารีบวิ่งไปทางเซินอี้เมิ้งแล้วพยายามปกป้องน้องสาวของเค้า แต่มันก็สายเกินไปแล้ว

เมื่อเห็นว่าเซินอี้เมิ้งกำลังจะถูกฟัน ทันใดนั้นเอง ผ่ามือหนึ่งก็ยื่นเข้ามา!

ด้วยคลื่นจากฝ่ามือนี้เอง ดาบที่ฟันเข้ามามันก็ถูกแยกออกเป็นสองส่วนในทันที!