ฉินเฉิงเลิกคิ้วและพูดว่า “จะไปด้วยกัน? ไม่กลัวเหรอ?”
เหรินกุ้ยอียิ้มและตอบกลับมาว่า “มีคนมากย่อมปลอดภัยกว่า”
ฉินเฉิงรู้ความคิดของเหรินกุ้ยอีดี เขาต้องการรูวิธีกลั่นยาของฉินเฉิง เขาจึงอยากจะมาเชื่อมความสัมพันธ์ด้วย
ตำหนักเทพโอสถหายาก บางทีอาจจะไม่เหลืออยู่แล้วก็ได้ ดังนั้นฉินเฉิงจึงเป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับเขา
“ได้” ฉินเฉิงพยักหน้าและรับปาก
“ต้องพาเสี่ยวเต๋อกลับไปส่งก่อนไหม? พวกเราสองคนไม่ได้มีฝีมืออะไร ถ้าหากตามไปด้วยมีแต่จะทำให้วุ่นวาย” ในตอนนั้น จู่ๆเซียงหรงก็เอ่ยปากออกมา
เหรินกุ้ยอีกำลังจะพยักหน้าตกลง แต่ในตอนนั้นก็เห็นฉินเฉิงส่ายหน้าและพูดออกมาว่า “ไม่ต้องหรอก ให้เธอมากับฉันแล้วฉันรู้สึกสบายใจมากกว่า”
พูดจบฉินเฉิงก็กวักมือ ฟางเสี่ยวเต๋อก็รีบวิ่งเข้ามาทันที
เธอพูดด้วยใบหน้าที่สดใส “นี่ไง นายเป็นห่วงฉัน!”
เมื่อเซียงหรงเห็นแบบนั้น ความริษยาในดวงตาของเขาก็จัดเชนยิ่งขึ้น
ระหว่างทางกลับเหรินกุ้ยอีและคนอื่นๆ ต่างก็ระมัดระวังตัวและมองไปรอบๆ
มีเพียงฉินเฉิงเท่านั้นที่เอนกายลงบนรถ หลับตาลงเล็กน้อย และกำลังจะผล็อยหลับไป
“นี่ฉินเฉิง นี่มันเป็นเรื่องของนายนะ ทำไมนายถึงไม่กังวลเลยหละ?” ฟางเสี่ยวเต๋อดึงแขนของฉินเฉิงและถามออกมา
ฉินเฉิงค่อยๆลืมตาขึ้น บิดขี้เกียจ “ใครบอกว่าฉันไม่กังวล? ฉันกำลังระวังรอบๆอยู่ตลอดเวลา”
“ชิ ก็เห็นกันอยู่ชัดๆว่านายกำลังจะหลับ!” ฟางเสี่ยวเต๋อพูดออกไป
ฉินเฉิงหัวเราะและไม่ได้พูดอะไร
พลังแห่งจิตศักดิ์สิทธิ์ของเขาได้คลุมพื้นที่ไว้หลายกิโลเมตรแล้ว ตราบใดที่บุคคลต้องสงสัยปรากฏขึ้นจะถูกตรวจพบทันที
ยิ่งไปกว่านั้น ที่นี่มีคนมากมาย คงไม่มีใครเลือกพื้นที่แบนี้ในการฆ่าคน
รถแล่นไปข้างหน้าอย่างช้าๆ และยิ่งขับออกไปมากเท่าไร คนก็ยิ่งประหม่ามากขึ้นเท่านั้น
มีเพียงเซียงหรงคนเดียวเท่านั้นที่ในหัวของเขาคิดแต่เรื่องของฟางเสี่ยวเต๋อ
พ่อของเขาเป็นถึงจงหยวนของสำนักงานความมั่นคง แต่เขาไม่ค่อยเข้าใจในเรื่องของศิลปะการต่อสู้ เขาเป็นคนเขลา ที่กล้าหาญ
“มาแล้ว”
ในตอนนั้น ฉินเฉิงที่หลับตามาโดยตลอดก็ลืมตาของเขาขึ้นทันที
“อยุ่ไหน?” เหล่ยหยุนและคนอื่นๆรีบลุกขึ้นทันที
ฉินเฉิงไม่ได้พูดอะไร เขาบอกให้หยุดรถ จากนั้นก็ค่อยเดินลงมาจากรถ
ทั้งสี่ทิศทางรอบด้านไม่มีใครสักคน
มีแค่ลมที่พัดผ่านและแสงที่สาดส่อง
ฉินเฉิงยืนอยู่ใต้แสงจันทร์ เงาของเขาทอดยาวออกไป
“ในเมื่อมาแล้วก็ไม่ต้องแอบหรอก” ฉินเฉิงพูดออกไป
หลังจากที่เสียงเงียบลง ก็มีร่างของคนเดินออกมาอย่างช้าๆ
“จมูกไวไม่เบา” ชายชราคนหนึ่งเดินนำออกมา ตามมาด้วยชายหนุ่มอีก 3 คน
เมื่อเหรินกุ้ยอีและคนอื่นๆเห็นแบบนั้น พวกเขาก็รีบลงจากรถและลงมายืนข้างๆฉินเฉิงทันที
เขามองไปที่ชายชาคนนั้น จากนั้นก็พูดออกมาเชิงคุกคามเล็กน้อย “ไม่ทราบว่าท่านผู้เป็นเลิศมากจาที่ใด? ตอนนี้เหรินกุ้ยอีคนนี้หิวมาก ขอบะหมี่สักชามได้ไหม?”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เหรินกุ้ยอี จงหยวนผู้มีพรสวรรค์ วันนี้ฉันคงจะต้องฆ่านายจริงๆแล้ว” จากนั้นผู้ที่ปรากฎตัวออกมาก็ยิ้มออกมาด้วยท่าทางแปลกๆ
“ถ้าให้เวลานานอีกสักสองสามปี นายจะต้องเหนือกว่าฉันแน่ๆ แต่ว่าตอนนี้….นายคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของโฉวฝูจิงอย่างฉัน” ชายคนที่ปรากฎตัวขึ้นพูดออกมา
เมื่อได้ยินชื่อของโฉวฝูจิง สีหน้าของเหรินกุ้ยอีและเหล่ยหยุนก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
“นายคือโฉวฝูจิง? นาย…นายไม่ได้อยู่ในรายชื่อของผู้ที่ไล่ล่าไม่ใช่เหรอ?!” เหรินกุ้ยอีถามออกไปด้วยความกลัว
โฉวฝูจิงยิ้มและพูดออกมาว่า “มันก็อย่างนั้นแหละ ฉันถึงไม่ต้องกลัวอะไร”
เหรินกุ้ยอีและคนอื่นๆท้อแท้ใจ ตอนแรกเขาคิดที่จะพึ่งพลังของฉินเฉิงจึงเข้ามาร่วมกลุ่มด้วย แต่ก็ไม่ได้อยากเอาชีวิตของตัวเองมาแลกด้วยแบบนี้
“ทุกคนถอยไปก่อน” ในตอนนั้นฉินเฉิงพูดออกมา
เหรินกุ้ยอีคิดจะถอยอยู่เป็นเวลานาน เขากัดฟันและพูดออกมาว่า “ฉินเฉิง โฉวฝูจิงคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา เขาเป็นปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ที่มีชื่อเสียงและถูกบันทึกเอาไว้ในรายชื่อของคนที่แข็งแกร่ง! ฉันว่าการรักชีวิตเป็นเรื่องที่ดีที่สุด เขาอยากได้อะไรนายก็ให้เขาไปเถอะ”
“ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่….” ฉินเฉิงค่อยๆพูดออกมาช้าๆ “ถ้าเป็นปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่จริงๆ แสดงว่าก็ต้องแข็งแกร่งนะสิ”
“ฉินเฉิง นี่นาย….”
“ไม่ต้องไปยุ่งกับเขา ไม่แน่ว่าบางทีเขาอาจจะมีวิธีของเขาอยู่” เหรินกุ้ยอีกำลังจะแนะนำอะไรออกมาสักสองสามอย่างแต่ก็ถูกเซียงหรงที่อยู่ข้างๆห้ามเอาไว้
เซียงหรงมองไปที่ฉินเฉิงด้วยความชั่วร้าย หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความริษยา!
เขาหวังว่าฉินเฉิงจะถุกฆ่าตายโดยโฉวฝูจิงคนนี้! ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ไม่มีใครมาแย่งฟางเสี่ยวเต๋อไปจากเขาแล้ว!
“ฉันแค่ต้องการทรัพย์สิน เอายาที่มีบนตัวนายทั้งหมดพร้อมกับวิธีการกลั่นยามาให้ฉัน ฉันอาจจะไว้ชีวิตนายก็ได้” โฉวฝูจิงนำมือไขว้หลังและพูดออกมา
ฉินเฉิงหัวเราะออกไป “ถ้าหากฉันไม่ให้หละ?”
“ไม่ให้?” โฉวฝูจิงขมวดคิ้วขึ้น ลมกระโชกแรงราวกับใบมีดที่แหลมคม กวาดไปรอบๆ!
ต้นไม้รอบๆถูกตัดขาด และบรรยากาศสยองขวัญขึ้นเรื่อยๆ
“ฟู้วววว”
เหรินกุ้ยอีและคนอื่นๆรีบใช้พลังปราณของตนเองในการป้องกันทันที
“งั้นฉันก็คงต้องฆ่านาย และเอาหัวของนายไว้แขวนไว้ที่ประตูของบ้านตระกูลซู” โฉวฝูจิงหัวเราะและพูดออกมา
ฉินเฉิงก็ยังไม่ได้ทำอะไร เขายืนมองโฉวฝูจิงอยู่ที่เดิมและพูดว่า “ลำพังแค่นายคนเดียวคงไม่กล้าที่จะเข้ามาแย่งสูตรยาจากฉัน เขามาพร้อมกันเลยดีกว่า”
โฉวฝูจิงหัวเราะออกมาดังลั่น “ทุกคน ไม่ต้องแอบแล้ว เขารู้ตัวแล้ว ”
หลังจากเสียงนั้นเงียบลง ร่างของคนหลายคนก็โผล่ออกมาจากความมืด
โดยรวมแล้วมีอย่างน้อยสิบคน! และทุกคนก็อยู่ในจุดสูงสุดของปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่!
“ปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่เป็นสิบคน!” เหรินกุ้ยอีและคนอื่นๆส่งเสียงออกมาด้วยความตกใจ!
ด้วยจำนวนที่มากมายขนาดนี้ทำให้ปัดเป่าความคิดที่เขาจะช่วยเหลือฉินเฉิงออกไปอย่างสิ้นเชิง!
“รีบถอยเร็ว!” เหรินกุ้ยอีสูดหายใจเข้าลึกๆและสั่งให้ถอยหลัง
ไม่มีใครอยากจะอยู่ที่นี่อยู่แล้ว พวกเขาไม่อยากจะเอาชีวิตมาทิ้งเอาไว้ที่นี่!
“นี่ ทำไมพวกนายถึงได้ไร้ความภักดีเช่นนี้! จะไปกันทั้งๆแบบนี้เหรอ?” ฟางเสี่ยวเต๋อกระทืบเท้า “รีบกลับมาเดี๋ยวนี้!”
ทุกคนเมินเฉย ยังคงถอยออกมาเงียบๆและเตรียมรอโอกาสที่จะหนี
“ฉินเฉิง หวังว่านายคงจะไม่ว่าอะไรพวกเรา” เหรินกุ้ยอีดูเหมือนจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ดังนั้นเขาจึงตะโกนใส่ฉินเฉิง
ฉินเฉิงไม่ได้คาดหวังคนเหล่านี้ ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจ
เห็นได้ชัดว่าเวลาเจอความลำบากคนพวกนี้ก็แยกย้าย จึงไม่ต้องพูดถึงเรื่องมิตรภาพของคนพวกนี้กับฉินเฉิง
“รบกวนคุณช่วยพาฟางเสี่ยวเต๋อออกไปด้วย” ในตอนนั้นจู่ๆฉินเฉิงก็ตะโกนออกมา
ฉินเฉิงผงะ กว่าเขาจะออกมาจากตรงนั้นได้มันไม่ง่ายเลย แต่ตอนนี้จะให้เขากลับไป แบบนั้นมันไม่น่ากลัวไปหน่อยเหรอ
“ฉันไม่ไป!” ฟางเสี่ยวเต๋อใช้อารมณ์พูดออกมา “พวกเรามาด้วยกัน ฉันเป็นคนมีคุณธรรม!”
“จะบ้าหรือไง!” ฉินเฉิงด่าออกมาด้วยรอยยิ้ม “ฟังที่ฉันพูด แล้วรีบตามเหรินกุ้ยอีออกไป”
เหรินกุ้ยอีกัดฟันแน่น สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจวิ่งกลับมา
“ขอบคุณมาก” ฉินเฉิงมองไปที่เหรินกุ้ยอีและพูดออกมาด้วยความรู้สึกขอบคุณ
เหรินกุ้ยอีพูดออกมาเสียงต่ำๆว่า “ฉันช่วยนายไม่ได้จริงๆ น้องชาย ขอให้พระคุ้มครอง”
