ขณะที่เขาพูด ก็ดื่มเหล้าไปอีกหนึ่งคำ แล้วพบว่าขวดนี้ดื่มหมดแล้ว ดังนั้นจึงโยนขวดทิ้งไป หยิบขวดใหม่มาเปิดออกแล้วดื่มต่อ
“ก่อนหน้านั้นที่sevenเกิดเรื่อง ก็เป็นฝีมือของพวกเขา ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นภรรยาของคุณ แม้ว่าสุดท้ายแล้วยังไม่ตาย แต่นั่นก็เป็นเพราะว่าเธอโชคดีที่เจอผม หากไม่พบล่ะ？ ลู่จิ่งเซิน ตอนนี้คุณยังจะสามารถพูดประโยคนี้ออกมาได้อย่างสงบนิ่งไหม？”
ลู่จิ่งเซินขมวดคิ้วเล็กน้อย
ต้องบอกว่า ตอนที่เกิดเรื่องกับจิ่งหนิง ก็เป็นเหตุผลที่ตอนนี้เขายอมทิ้งทุกอย่างในประเทศ รับปากเขาว่าจะมาร่วมมือกับเขา
แต่ว่าเขาไม่ใช่เด็กหนุ่มที่เพิ่งออกสังคมอีกแล้ว
แต่เป็นชายหนุ่มที่เป็นผู้ใหญ่ เห็นแก่สถานการณ์ส่วนรวม และมีแผนการ
เขารู้ เมื่อถึงเวลานี้ ทั้งสองฝ่ายล้วนเหนื่อยล้าแล้ว หากสู้กันต่อไป ไม่มีใครได้ประโยชน์ใดๆเลย
ดังนั้น สู้เห็นดีก็วางมือ ไม่ว่าอย่างไร ตอนนี้กลุ่มชาวจีนไม่ได้ใหญ่โตเหมือนเมื่อก่อนแล้ว อำนาจเต็มร้อยคะแนนถูกพวกเขาตัดทิ้งไปแล้วอย่างน้อยหกสิบคะแนน
ที่เหลือ ค่อยกลืนกินไปทีละก้าวอย่างช้าๆก็พอแล้ว
ขณะที่คิดเช่นนี้ เขาก็กล่าวเสียงเคร่งขรึมว่า“ผมรู้ว่าในใจคุณร้อนรนที่จะตามหาเฉียวฉี แต่ว่าหากคนไม่ได้อยู่บนมือพวกเขาจริงๆ แล้วกัดพวกเขาไม่ยอมปล่อย เกรงว่าจะทำให้พลาดโอกาสในการช่วยเธอจริงๆ ”
กู้ซือเฉียนเงียบไป
ดวงตาคู่งามนั้น เปลี่ยนเป็นโหดเหี้ยมเล็กน้อย
จ้องมองไปบนท้องฟ้า ก็ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร สีหน้าเย็นชาลง
ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาจึงกล่าวว่า“คนที่ผมส่งออกไปสืบก่อนหน้านั้นได้ผลลัพธ์กลับมา คุณลองเดาว่าพวกเขาพาอะเฉียวไปที่ไหนเป็นที่สุดท้าย？”
“อยู่ที่ไหน？”
“กัมพูชา”
ลู่จิ่งเซินตัวสั่นสะท้าน
กู้ซือเฉียนหันไปมองทางเขา ยิ้มเย็นชา“ถ้าหากว่ามีคนอยู่ตรงนั้นจริงๆ เอาคนจากมือพวกเขาไป ถ้าอย่างนั้นพูดได้เพียงว่า ภายในของพวกเขาก็มีหนอนบ่อนไส้เหมือนกัน！และตำแหน่งของคนคนนี้จะต้องไม่ต่ำด้วย”
ลู่จิ่งเซินเปลี่ยนความคิดทันที ทันใดนั้นก็เข้าใจขึ้นมาทันที
ถึงว่า เขาจึงได้ดื้อรั้นจะโจมตีพวกเขาให้ได้ ที่แท้ก็เพราะอย่างนี้นี่เอง
ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นระดับสูง ถ้าอย่างนั้นในสถานการณ์ที่ตัวตนยังไม่ถูกเปิดเผย ก็จะไม่จากไปง่ายๆอย่างแน่นอน ตอนนี้ คนที่ส่งออกไปตรวจสอบเบาะแสของเฉียวฉีไม่ได้อะไรกลับมาเลย อย่าว่าหาเบาะแสของคนเลย แม้แต่เบาะแสเพียงเล็กน้อยก็ไม่มี
ความหวังเพียงหนึ่งเดียวในตอนนี้ ก็อยู่บนตัวของคนคนนั้นแล้ว
หากสามารถโจมตีได้สำเร็จ หาคนคนนี้เจอ แล้วงัดปากคนนี้ออก ก็จะได้เบาะแสของเฉียวฉีเอง
ลู่จิ่งเซินคิดถึงช่วงเวลานี้ ที่กู้ซือเฉียนไม่สนใจและใช้ทุกวิถีทางเพื่อปราบปรามกำลังอำนาจของพวกเขาจากทุกด้าน ทันใดนั้นก็เข้าใจทุกอย่างขึ้นมาทันที
เขาพยักหน้า แล้วกล่าวว่า“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ การเจรจาในวันพรุ่งนี้ไม่มีความหมายใดๆ ไม่ก็ยกเลิกไปเถอะ”
ไม่คิดว่า กู้ซือเฉียนจะปฏิเสธทันที
“ไม่ จะต้องไป ”
เขาดื่มเหล้าอีกอึกหนึ่ง หยุดไปเล็กน้อย ความมืดมนในดวงตายิ่งมากขึ้น
“พรุ่งนี้คุณกับหนิงหนิงรออยู่ตรงนี้ ผมพาคนไป”
ลู่จิ่งเซินขมวดคิ้ว
ในใจรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดี “คุณหมายความว่าอย่างไร？หรือคุณคิดจะ…….”
กู้ซือเฉียนหันหน้ามามองดูเขาแวบหนึ่ง ริมฝีปากบอบบางยิ้มเยาะเย้ยอย่างเย็นชา
“ก็แค่หนามยอกเอาหนามบ่ง วันที่ยังหาอะเฉียวของฉันไม่เจอ พวกเขาก็จะต้องชดใช้ให้กับวันนั้น”
ลู่จิ่งเซินตัวสั่นสะท้าน
ในใจไม่ค่อยเห็นด้วยกับวิธีการของเขา แต่เมื่ออ้าปาก แล้วคิดว่าหากตอนนี้คนที่ตกไปอยู่ในมือของพวกเขาเป็นจิ่งหนิง ตัวเองก็เกรงว่าจะทำเรื่องบ้ายิ่งกว่านี้ออกมา
ดังนั้น สุดท้ายแล้ว ในที่สุดก็ไม่เอ่ยปากอีก
เขาเพียงแค่พยักหน้า“ตกลง ผมรู้แล้ว คุณวางใจเถอะ เรื่องทางนี้ให้ผมเป็นคนจัดการ จะไม่เกิดปัญหาใดๆอย่างแน่นอน”
กู้ซือเฉียนพยักหน้า หยิบขวดเหล้าขึ้นมาชนกับเขา แล้วดื่มต่ออีก
ทั้งสองดื่มอยู่ไม่นาน จิ่งหนิงอาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้องนอน
ตอนนี้ยังเป็นฤดูร้อน เธอใส่ชุดกระโปรงยาวสีม่วงอ่อน เพิ่งจะเดินไปถึงสวนดอกไม้ ก็เห็นชายหนุ่มทั้งสองต่างนั่งเอนเอียงอยู่ตรงนั้น กำลังเอาขวดเหล้าดื่มอึกใหญ่
เธอเลิกคิ้ว เดินเข้าไปแล้วกล่าวว่า “บอกว่าใช้เหล้าดับทุกข์ยิ่งทุกข์ พวกคุณเป็นแบบนี้ เพราะเกรงว่าการเจรจาในวันพรุ่งนี้จะไม่สำเร็จหรือ？”
เมื่อลู่จิ่งเซินเห็นเธอ ดวงตาอ่อนโยนขึ้นมาทันที แล้วโบกมือให้กับเธอ
จิ่งหนิงเดินเข้าไป ลู่จิ่งเซินดึงเธอมานั่งลงข้างกายตัวเอง แล้วกล่าวว่า“พรุ่งนี้พวกเราไม่ไป”
จิ่งหนิงอึ้งไป ไม่เข้าใจเล็กน้อย“ทำไมหรือ？”
ลู่จิ่งเซินไม่พูดอะไร จิ่งหนิงงุนงงอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆก็เข้าใจว่าเป็นเพราะอะไร หันหน้ามองไปทางกู้ซือเฉียน
“กู้ซือเฉียน คุณตัดสินใจจะทำเช่นนี้จริงๆหรือ？”
ไม่ต้องให้ใครบอก จิ่งหนิงเข้าใจแล้วว่าเขาคิดจะทำอะไร
การเปลี่ยนแปลงบนโต๊ะเจรจาอย่างกะทันหันเป็นข้อห้ามใหญ่
เขาไม่ให้ตัวเองกับลู่จิ่งเซินไปด้วย เพราะเกรงว่าเรื่องนี้จะกระทบต่อชื่อเสียงของตัวเองทั้งสอง แต่หากเขาทำเช่นนี้ ก็จะไม่เหมือนกันหรือ？
กู้ซือเฉียนไม่พูดอะไร มองดูเธอแวบหนึ่งอย่างรังเกียจเล็กน้อย
สายตาจับจ้องไปที่มือที่ทั้งสองกุมไว้ แล้วพึมพำเสียงเย็นชา
“หากจะโชว์รักกัน ก็ไปไกลหน่อย อย่ามาทำต่อหน้าผม น่ารำคาญ”
จิ่งหนิงรู้ว่าตอนนี้คนรักของเขาอยู่ในกำมือของคนอื่น อารมณ์ไม่ดี ดังนั้นจึงไม่ได้ถือสาเขา
เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า“ที่จริงจะทำแบบนี้ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ เพียงแต่ว่า คุณไม่กลัวว่าพวกเขาโกรธขึ้นมา แล้วฆ่าคนจริงๆหรือ？เมื่อถึงเวลานั้นคุณอย่าโทษว่าฉันไม่เตือน คุณเสียใจก็ไม่ทันแล้ว ”
กู้ซือเฉียนพึมพำเสียงเย็นชาอีกครั้ง
จิ่งหนิงเห็นว่าใช้ทั้งไม้แข็งหรือไม้อ่อนกับเขาไม่ได้ จึงส่ายหัวอย่างจนปัญญา
เธอลุกขึ้น แล้วกล่าวว่า“มาถึงวันนี้แล้ว ฉันรู้สึกว่า ที่จริงพรุ่งนี้จะลงมือหรือไม่นั้นไม่สำคัญแล้ว ”
“อย่างไรก็ตามตอนนี้พวกเรากับพวกเขาก็แตกหักกันไปแล้ว แม้ว่าพรุ่งนี้ไม่ลงมือ ในอนาคตวันหนึ่งก็ต้องลงมืออยู่ดี”
“เมื่อกี้นี้ฉันได้คำนวณแล้ว ตามสถานการณ์แบบนี้ในตอนนี้ ไม่เกินครึ่งเดือน เราทั้งสองฝ่ายจะต้องแบ่งแพ้ชนะออกมาอย่างแน่นอน”
“หากคุณตัดสินใจจะทำให้ถึงที่สุดจริงๆ เราย่อมต้องอยู่เคียงข้างคุณอยู่แล้ว เพียงแต่ว่าเวลาแค่ครึ่งเดือน สามารถเกิดเรื่องขึ้นได้มากมาย และก็สามารถถ่วงเวลาทำเรื่องต่างๆได้มากมาย คุณเคยคิดไหมว่า หากเฉียวฉีไม่ได้อยู่บนมือพวกเขาจริงๆ คุณหมกมุ่นอยู่กับเวลาครึ่งเดือนแบบนี้ แล้วใครจะไปช่วยเธอ？หากเกิดอะไรขึ้นกับเธอจริงๆ แม้คุณจะจัดการพวกเขาได้ทั้งหมด กลายเป็นราชาแห่งใต้ดินนี้ แล้วจะทำอะไรได้อีก？”
คำพูดของเธอ ทำให้นิ้วมือที่กำขวดเหล้าของกู้ซือเฉียนหยุดไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็เงียบลงอย่างสิ้นเชิง
อากาศเหมือนกับนิ่งเงียบ รอบทิศล้วนตกอยู่ในความเงียบสงบอย่างแปลกประหลาด
ลู่จิ่งเซินลูบนิ้วมือเธออย่างเงียบๆ และก็ไม่พูดอะไร เพียงแค่รั้งจิ่งหนิงไว้ข้างหลังตัวเองโดยปริยาย
ขอเพียงอีกฝ่ายลงมือขึ้นมา ก็สามารถปกป้องเธอและทำการโจมตีกลับได้ทันที
