บทที่ 294 – สมาชิกคนล่าสุด (11)
[เจ้าได้ลบราชาทั้งหมดจริงๆงั้นหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า!]
“เจ้านี่มันน่ารังเกียจจังเลยนะ”
มันมีร่างกายเป็นโครงกระดูก มันเป็นลิช? ผ้าคลุมที่มันใส่อยู่มีออร่าแปลกๆออกมาซึ่งน่าจะเป็นอาร์ติแฟคระดับสูงสุด
“ผ้าคลุมนั่นดูจะมีราคานะ”
[ข้าอยากจะเจอเจ้าจริงๆ!]
มันได้เมินศัตรูที่มันกำลังสู้อยู่เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาและหันหน้ามาสนใจฉันเต็มที่ เดซี่กับสุมิเระที่เห็นว่าศัตรูละความสนใจไปจากพวกเธอทำให้ระดมการโจมตีใส่มัน แต่ว่ามันก็ยังไม่สนใจพวกเธอ
ฉันได้มองดูรอบๆ แต่ฉันไม่เจอลิโคไรท์หรือล็อทเต้เลย
“ลิโคไรท์ไปไหนซะล่ะ?”
“ลิโคไรท์กับล็อทเต้ทั้งคู่อยู่ในดันเจี้ยน…. พวกเธอกำลังไปหาแก่นพลังชีวิตของมัน”
แก่นพลังชีวิต เหมือนฉันจะเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน ลิชมักจะถูกพูดว่ามันได้เก็บพลังชีวิตเอาไว้ในภาชนะและทำให้ตัวมันเป็นอมตะเว้นแต่ว่าภาชนะจะพังลงไป ลิชนี่คือร่างจริงแต่ก็ไม่ใช่ร่างจริง ตราบเท่าที่แก่นพลังชีวิตมันยังไม่พังลงไปลิชก็จะสามารถสร้างร่างใหม่ได้เรื่อยๆจากมานารอบๆ
เดซี่จะต้องพามันมาที่นี่เพื่อให้ตัวมันห่างจากแก่นพลังชีวิตของมันให้มากที่สุด
[ฮ่าฮ่าฮ่า มันหายากนะ! เจ้าน่าจะให้ความสำคัญกับชีวิตตัวเองก่อน ข้ามั่นใจว่าข้าซ่อนมันไว้อย่างมิดชิดแล้ว!]
“แกดูแตกต่างไปจากราชาที่ฉันเจอมานะ!”
[แน่นอนนนน! ข้าแตกต่างมาก!]
ฉันเริ่มจะเกลียดมันแล้วสิ
[เจ้าพวกนั้นมันไร้สมอง แถมยังหัวแข็งอีกด้วย]
จากนั้นราชาแห่งความตายก็ได้สะบัดคทาและสร้างบาเรียขึ้นมาป้องกันหอกของสุมิเระที่แทงมา
[ฮีโร่ของโลกงั้นหรอ? ข้าจะไม่แพ้คนที่ยังไม่สมบูรณ์หรอกนะ ถ้าเป็นข้า ข้าก็จะกลืนกินเจ้าและพิชิตโลกนี้ นี้แหละคือสิ่งที่เจ้าพวกราชาโง่นั่นคิดกันหลังจากที่ได้รู้ว่าราชาลาวาตายไป แล้วผลก็เป็นแบบนี้ไง! พวกราชาทั้งสี่ตัวที่โง่เง่า เจ้ากระเบนที่หนีมาโลกนี้น่าจะฉลาดที่สุดในพวกมันแล้ว แต่ถึงแบบนั้นมันก็ถูกเจ้าฆ่าเอาได้ ฮ่าฮ่าฮ่า]
เมื่อพูดแบบนี้แล้วมันก็ได้ชูมือขึ้นไปบนฟ้า บนมือของมันมีไม้ที่ใช้ในการควบคุมหุ่นเชิดอยู่ มันมีสายที่ออกมาจากไม้นั้นแต่ว่าฉันก็บอกไม่ได้ว่ามันเชื่อม่อกับอะไร
[และที่ข้าไม่ชอบที่สุดเลยก็คือทุกๆอย่างมันเกิดขึ้นตามที่เขาคนนั้นตั้งใจไว้!]
“ตามที่เขาตั้งใจงั้นหรอ? แกกำลังหมายถึงคนที่อยู่เหนือกว่าแกงั้นสินะ?”
[โอ้ นั่นแหละ! นี้เป็นวิธีที่อธิบายได้ถูกที่สุดเลย! ใช่แล้ว เขาคนนั้นอยู่เหนือหัวเราเสมอมา!]
เดซี่ก็ดูจะพึมพัมบางอย่างและพลังงานที่มันปล่อยออกมาก็ได้ลดลงไปอย่างมาก สุมิเระได้ขึ้นไปยืนอยู่บนท้องฟ้าซึ่งฉันไม่รู้เลยว่าทื่เธอทำแบบนี้ได้มันเป็นเพราะการช่วยของเดซี่หรือเกราะของเธอ เธอดูจะเตรียมการโจมตีด้วยหอกอีกครั้ง แต่ถึงแบบนั้นเธอก็ไม่ได้จะพุ่งเข้ามา
ยังไงก็ตามราชาแห่งความตายก็ไม่ได้ไปสนทางนั้นซักนิด
[เจ้ารู้ไหม ข้าเกลียดการถูกเตรียมเอาไว้แบบนี้ ข้าเป็นพวกที่จะไม่พอใจเลยถ้าหากว่าสิ่งต่างๆมันอยู่นอกเหนือการควบคุมของข้า การที่ข้าต้องไปทำตามคำสั่งของคนอื่น การถูกคนอื่นควบคุมแบบนี้ข้าไม่ได้ชอบมันเลย]
“หือ คำสั่ง”
[สำหรับเขาแล้วพวกเราห้าราชาไม่ได้มีค่าอะไรมากกว่าการเป็นเพียงแค่ตัวหมากลุกเลย เขาจะต้องคิดว่าเขาฉลาดกว่าเรามากๆ แต่ว่าข้าก็มองเขาออก ชะตากรรมของพวกเราดูเหมือนถูกกำหนดไว้แล้ว เพื่อที่จะต้องเสียสละ]
“เสียสละ? เพื่ออะไร?”
มันได้ยกคทาขึ้นมา คทาของมันดูใสจนเหมือนกับทำขึ้นมาจากแพลตตินัม คริสตัลที่อยู่บนปลายคทาก็ได้ส่องแสงห้าสีออกมา
[มันคือเพื่อเจ้าไงฮีโร่]
“เสียสละ… เพื่อฉัน…?”
[อยากจะรู้สินะ?]
เมื่อฉันได้ถามออกไปรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวได้ปรากฏขึ้นมาบนหัวกระโหลกของลิช
“แล้วก็ทำไมแกถึงได้มาบอกเรื่องนี้กับฉัน?”
[ถามได้ดี! นี่มันเป็นเพราะว่าข้าต้องการที่จะกำจัดเขาไง! ฮีโร่ข้าบอกแล้วนี่ว่าข้าไม่ชอบการที่เต้นอยู่บนฝ่ามือของเขาเลย ฟังข้าสิและเข้ามาร่วมมือกับข้า]
มันได้เหวี่ยงคทาไม้ไปรอบๆ ฉันสามารถจะเห็นได้เลยว่าสายที่เชื่อมต่ออยู่คลายลง
[มันไม่มีเวลาเหลืออีกแล้วฮีโร่ ข้าไม่สามารถจะหลบเลี่ยงสายตาของเขาได้ไปมากกว่านี้แล้ว ฟังที่ข้าบอกเจ้าและบอกคำตอบมาซะ]
“ชินอย่าไปฟังมัน”
เดซี่ได้เข้ามาขัดฉัน ดวงตาของเธอได้ส่องประกายสีแดง
“มันอยากจะใช้นาย”
[มันยังไม่ชัดอีกงั้นหรอ? ข้าจะใช้งานฮีโร่และฮีโร่ก็จะใช้งานข้า! นี้มันคือการค้าที่แท้จริง…. ชิ เจ้าเด็กน้อยน่ารำคาญนี่]
“พวกเราไม่ได้แค่น่ารำคาญหรอกนะ!”
สุมิเระได้ตะโกนขึ้นและหลังจากนั้นคทาของราชาแห่งความตายก็ได้ผลักออกไปปะทะกับหอกของสุมิเระในทันที ไม่เพียงแต่ว่าคทาของมันได้หายไปอย่างไร้ร่องรอยเท่านั้นแต่พลังของมันก็ยังถูกลดลงไปอย่างมากทันที แต่สิ่งที่ต้องแลกมาก็คือการที่สุมิเระต้องถอยกลับไปพร้อมทั้งเสียอาวุธที่สำคัญที่สุดของเธอ
[คทาของข้า นังนี่!]
“คุณชินค่ะ หนูของฝากที่เหลือด้วยนะคะ!”
ฉันได้ยกหอกของฉันขึ้นมาอย่างช้าๆจากนั้นเพลิงโกลาหลก็ลุกขึ้นมา
พูดตามตรงฉันก็ยังมีคำถามอีกมากที่ฉันอยากจะถามมัน เรื่องของผู้ที่บงการทั้งหมดนี้และความหมายของการเสียสละที่มันได้บอกออกมา ฉันไม่มีข้อมูลที่มากพอจะแก้ปริศนาพวกนี้ด้วยตัวเองเลย แต่ว่าฉันก็พอใจกับสิ่งที่มีอยู่ในตอนนี้ มันชัดเจนมากว่ามันต้องการจะใช้ประโยชน์จากฉัน นอกไปจากนี้….
“ถ้าหากว่าแกอยากจะคุยกับฉันจริงๆทำไมแกถึงได้เปลื่ยนนครวาติกันกับโรมให้กลายเป็นดินแดนแห่งความตายกันห๊ะ?”
[ข้าคือราชาแห่งความตาย ทุกๆที่ที่ข้าไปถึงจะต้องเต็มไปด้วยความตาย ฮีโร่ เจ้าพวกที่เผชิญหน้ากับความตายไปครั้งหนึ่งนั้นก็จะได้รับชีวิตอันเป็นนิรันดร์แลกเปลื่ยนกลับมานี่! แล้วก็ลองคิดดูนะถ้าหากข้ามาเพียงคนเดียวเจ้าจะฟังข้างั้นหรอ? ไม่เลย! เจ้าคงจะพยายามฆ่าข้าในทันที!]
ใช่แล้ว มันพูดถูก
“ดูเหมือนว่าฉันจะต้องเอาชนะแกก่อนถึงแกจะเข้าใจได้ถูกสินะ”
[ไม่ฮีโร่ พวกเราจะมีเรื่องที่ต้องคุยกันอยู่!]
มันได้ดึงไม้ของมันขึ้นมาถือ มันจะต้องเป็นอาร์ติแฟคอะไรซักอย่างแน่ๆ! อยู่ๆตัวฉันก็หยุดไปเองในตอนที่พุ่งเข้าไปหามัน
ถึงแม้ว่าเมื่อตะกี้มันจะไม่มีอะไรมามัดฉันแม้แต่นิดเลย แต่ว่าในตอนนี้ได้มีตุ๊กตาแปลกๆที่ดูเหมือนกับปีศาจห้อยหัวของมันลงมา มันคือตุ๊กตาที่มีความสูงประมาณ 3 เมตรซึ่งดูจะมีขนาดใหญ่เกินกว่าที่ไม้เล็กๆของราชาแห่งความตายจะควบคุมได้
ยังไงก็ตามแทนที่ฉันจะไปคิดเรื่องตุ๊กตา ฉันกลับกังวลเรื่องสิ่งที่เจ้าตุ๊กตานั่นจับอยู่มากกว่า นั่นคือคนๆหนึ่ง
“…นั่นใครนะ?”
[ถามได้ดี นี่คือครอบครัวของเจ้าไง แม่ของเจ้า!]
ฉันรู้สึกเหมือนกับโลกได้กลายเป็นสีขาวไป ฉันอยากจะพุ่งใส่มันซะเดี๋ยวนี้แต่ว่าฉันก็ขยับไม่ได้ ไม่ว่าฉันจะเร็วแค่ไหนมันก็ไม่มีทางที่จะเข้าไปช่วยแม่อกมาจากมือตุ๊กตานั่นทันแน่ เพราะอย่างนี้ฉันจึงยังนิ่งอยู่
ฉันได้กัดฟันแน่นและสูดหายใจลึก จากนั้นฉันก็ถามไปอย่าใจเย็น ใจเย็นจนฉันตกใจกับตัวเอง
“แม่ของฉันอยู่ในที่ที่ปลอดภัยที่สุดในโลกนี้ จะเป็นเธอไปได้ยังไงกัน?”
แม่ได้รับการดูแลด้วยซัคคิวบิตลอดเวลาและกลุ่มผู้พิทักษ์และปีกแห่งเสรีต่างก็รู้ในสิ่งสำคัญของฉันทำให้พวกเขายังช่วยกันปกป้องเธอ ด้วยความที่ลิโคไรท์มักจะอยู่ข้างฉันเสมอทำให้ฉันจะรู้ได้ในทันทีหากเกิดอะไรขึ้นกับแม่…
แต่ว่าตอนนี้ลิโคไรท์ไม่ได้อยู่ที่นี่ เธอได้อยู่ในมิติที่แปลกแยกออกไปเพื่อที่จะหาสิ่งมาฆ่าลิชนี่
[เจ้าคิดจริงๆหรอว่ามอนสเตอร์ทั้งหมดที่ข้ามีจะอยู่ที่นี่นะ? มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไงกันล่ะ! ลองคิดดูนะฮีโร่ ในโลกใบนี้มีสิ่งที่ข้ากลัวแค่สองคนเท่านั้น]
มันได้ชูนิ้วขึ้นมาสองนิ้ว
[หนึ่งคือเขาและอีกคนคือเจ้าไง! ไม่มีใครที่จะมาหยุดข้าได้อยู่แล้ว ใช่แล้ว แม้แต่ตุ๊กตานี่ก็ไม่ได้!เจ้าต่างจากฮีโร่หน่อยนะ เจ้าดูจะโง่นิดหน่อยนะ ถ้าหากว่าเธอสำคัญกับเจ้ามาก เจ้าก็ควรจะปกป้องเธอให้ดีกว่านี้!]
“แกฆ่าพวกเธอทั้งหมด…?”
[แน่นอน! ข้ากำลังเผชิญหน้ากับฮีโร่ที่ฆ่าราชาไปถึงสี่ตนเลยนะ ข้าจำเป็นต้องมีแผนเพื่อรับประกันความปลอดภัยไม่ใช่หรอ?]
ฉันได้พยายามจะส่งข้อความไปหาลิโคไรท์ แต่ว่ามานาของราชาแห่งความตายที่อยู่ในที่แห่งนี้ได้ป้องกันเอาไว้ แต่ว่าถ้าหากสิ่งที่เจ้านี่พูดเป็นเรื่องจริง ลิโคไรท์ก็น่าโกรธจัดแล้วในตอนนี้ ซัคคิวบิจำนวนมากที่กำลังปกป้องแม่ได้ตายไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนที่เราเจอกับสถานการณ์แบบนี้
[ไม่จำเป็นจะต้องคลั่งไปหรอกนะฮีโร่! ดูสิ แม่ของเจ้ายังคงปลอดภัย 100%! อย่างที่ข้าพูดไป ข้าต้องการให้เจ้าร่วมมือกับข้า ข้าก็แค่ใช้เธอเป็น… เครื่องมือ ใช่แล้วเครื่องมือเพื่อให้การเจรจาราบรื่น!]
มันได้โบกไม้ของมันและปากของตุ๊กตาปีศาจก็ได้เปิดขึ้น นั่นมันต้องเป็นอาร์ติแฟคที่มีพลังเหนือกว่าคทาของมันแน่ เจ้าตัวนั้นมันได้ฆ่าซัคคิวบิระดับ SS ไปจำนวนมาก
ฉันได้หลับตาลงไป การต่อสู้ของสมาชิกรีไวเวิร์ลทั้งหมดเป็นเรื่องที่ผิดพลาดงั้นหรอ? ถ้าหากว่าฉันให้พวกเขาทั้งหมดคุ้มกันแม่… ไม่สิ นั่นมันโง่มาก ฉันจะไปทำแบบนั้นได้ยังไงในเมื่อทุกๆคนต่างก็มีครอบครัวของตัวเอง
จนกระทั่งถึงตอนนี้ฉันเชื่อมาเสมอว่ามอนสเตอร์หรือปีศาจไม่สามรารถจะทำอะไรแม่ฉันได้ ฉันเชื่อว่าแม่ของฉันปลอดภัยที่สุด
แต่ว่าฉันคิดผิด คิดผิดมาก แม่อาจจะปลอดภัยมานานมากแต่ว่านั่นก็ไม่ได้หมายความว่าแม่จะปลอดภัยไปตลอด ฉันน่าจะรู้แบบนี้ตั้งแต่แรก ฉันไม่น่าจะลดการระวังและปล่อยให้ถูกแทงข้างหลังในจังหวะที่สำคัญที่สุดแบบนี้เลย
[เอาล่ะ ตอนนี้ก็อย่าขยับล่ะ ถ้าเจ้าขยับซักนิดล่ะก็นะ ข้าก็จะสั่นไม้นี่เบาๆ เมื่อไหร่ที่ไม้นี่สั่นตุ๊กตานั่นก็จะสั่นด้วย เมื่อตุ๊กตาสั่น… หือ แล้วฮีโร่ เจ้าพร้อมจะคุยหรือยังล่ะ?]
แม่ดูเหมือนว่ากำลังหลับอยู่ ฉันไม่ได้รู้เลยว่าแม่หลับตามปกติหรือว่าแม่ถูกทำให้หลับ แต่ว่าหลังจากที่เห็นหน้าของแม่ฉันได้หันกลับไปมองเดซี่กับสุมิเระ
“…”
“คุณชิน”
[มาร่วมสร้างแผนด้วยกันดีกว่าน่า! แผนที่จะทำให้เจ้านั่นตายไป! มันน่าตื่นเต้นเนอะ?]
ราชาแห่งความตายได้ตื่นเต้นจนตั่วมันสั่นออกมา ท่าทางของมันดูบิดเบี้ยวไปแล้ว มันไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นกับคนที่ปกติ มันจับตัวประกันมาแค่พูดคุยงั้นหรอ? สำหรับมันแล้วนี่ก็ชัดเจนมาก เจ้าโง่นี่มันหัวเราะว่าราชาคนอื่นๆโง่งั้นสินะ มันบอกว่าพวกนั้นท้าทายฉันโดยไม่รู้อะไรฉันเลยงั้นสินะ
จริงๆแล้วก็ไม่มีราชาคนไหนที่รู้เกี่ยวกับฉันเลย
“ไม่เป็นไร มาคุยกันสิ”
[โอ้วววว! เยี่ยม น่าตื่นเต้นจริงๆฮีโร่! ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าจะเข้าใจ!]
หัวกระโหลกผุๆของมันได้หัวเราะออกมา ในเวลาเดียวกันนี้บางอย่างในอ้อมกอดของฉันกระตุก บางสิ่งที่มีชีวิตและไม่มีชีวิต มันกำลังเคลื่อนไหวอยู่ในรูปแบบที่ไม่มีใครจะสัมผัสได้ยกเว้นตัวฉันเอง
[ข้าคือดอร์ตู ข้ายินดีปฏิบัติตามคำสั่งของนายท่าน]
ภูติธาตุตนที่สี่ของฉันได้เคลื่อนไหวแล้ว
![ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸]](https://novel00.net/wp-content/uploads/2022/10/ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ神尊归来当奶爸-212x300.jpeg "ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸]")
