ฉินมู่มองไปรอบๆ ในวัดน้อยฟ้าคำรามและพบว่าการประดับประดาส่วนใหญ่คล้ายคลึงกับวัดใหญ่ฟ้าคำราม เพราะถึงอย่างไรวัดน้อยฟ้าคำรามก็เพิ่งก่อตั้งมาได้ไม่กี่ร้อยปี โดยปราศจากรากฐาน พวกเขาก็ได้แต่ต้องลอกเลียนแบบ
แต่ถึงอย่างไร ก็มีหลวงจีนปีศาจอยู่ที่นี่เป็นจำนวนมาก และพวกเขาก็ไม่ด้อยไปกว่าหลวงจีนแห่งวัดใหญ่ฟ้าคำราม วัดน้อยฟ้าคำรามนี้อาจจะกล่าวได้ว่าเป็นแดนศักดิ์สิทธิ์เพียงหนึ่งเดียวในแดนโบราณวินาศ เมื่อปราศจากคู่แข่งและมีจำนวนสัตว์พิสดารมากมายอย่างยิ่ง วัดน้อยนี้ก็รุ่งเรืองยิ่งนัก
หลวงจีนปีศาจมากมายเดินไปมาขวักไขว่ พวกเขานุ่งห่มอย่างเรียบร้อยและสุภาพ ฉินมู่เห็นแม้กระทั่งมังกรไร้เขาที่ขดตัวอยู่ในวิหาร ถ่ายทอดปิฎกและคำเทศนาแก่สัตว์ปีศาจที่ยังไม่สามารถแปลงร่างได้ ในวิหารอื่นๆ ก็มีหลวงจีนชั้นสูงเผ่าปีศาจที่เทศนาแสดงธรรมแก่หลวงจีนปีศาจมากมาย สอนทักษะเทวะให้แก่พวกเขา และแม้กระทั่งถ่ายทอดวิชาหลอมสร้างสมบัติวิเศษด้วย
“สถานที่นี้ดูเหมือนเป็นแหล่งอารยธรรมของเผ่าปีศาจ”
ฉินมู่ชื่นชมที่นี่ หากไม่นับพฤติกรรมส่วนตัวของยูไลน้อยแล้วล่ะก็ วัดน้อยฟ้าคำรามอันพัฒนามาได้ถึงระดับนี้นับว่าควรแก่การนับถือ
ยูไลน้อยและยูไลเฒ่าเป็นศิษย์น้องศิษย์พี่กัน อายุของพวกเขาเกือบจะเท่าๆ กัน แต่อายุขัยของยูไลเฒ่ามาถึงจุดจบ และเขาได้สละชีวิตไปในการต่อสู้บนเทือกเขาเทพทำลาย แต่ทว่ายูไลน้อยนั้นเป็นจอมปีศาจที่สำเร็จเต๋า ดังนั้นอายุขัยของเขาจึงยาวนานเป็นอย่างยิ่ง
มีเขาอยู่ วัดน้อยฟ้าคำรามก็จะยิ่งเจริญรุ่งเรืองเข้าไปอีก
ทันใดนั้น จอมปีศาจสองตนก็พุ่งทะยานมาราวกับเหินบินระหว่างที่ต่อสู้กันไปมา บางครั้งพวกเขาก็เหาะขึ้นไปบนเมฆ และบางครั้งก็มุดเข้าไปในหุบเขา การโจมตีของพวกเขารวดเร็วอย่างยิ่งยวด กระบวนท่าก็เกรี้ยวกราดดุดัน ทั้งคู่แข็งแกร่งอย่างสุดขั้ว
“กำลังฝีมือของศิษย์พี่ทั้งสองนี้ไม่เบาเลย” ซวีเซิงฮวากล่าวด้วยความตื่นตกใจเมื่อเขาเงยศีรษะขึ้นมองดู
“เจ้าตัวใหญ่!” ฉินมู่ตะโกนออกไปด้วยความยินดี
หนึ่งในจอมปีศาจนั้นคือหลวงจีนปีศาจร่างกำยำล่ำสันที่มีเส้นขนสีดำบนใบหน้าและฝ่ามือ เขาควงไม้เท้าพระในการต่อสู้ เมื่อเขาได้ยินฉินมู่ เขาก็รีบซัดคู่ต่อสู้กระเด็นไป จากนั้นก็ร่วงลงมาเหยียบพื้นด้วยเสียงตึง เขากล่าวด้วยความตกใจ “เจ้าตัวจ้อย! หัวล้าน ที่ไหน”
คำพูดนั้นถามยูไลน้อยซึ่งโกรธจนโลดเต้นและตบหัวเขาฉาดหนึ่ง “ใครมันเรียกอาจารย์ของตนเองว่าลาหัวล้านกันหา ข้าไม่ใช่ลาที่บรรลุเต๋า”
ลิงยักษ์อสูรจ้านคงรีบคลำหัวป้อยๆ แล้วพึมพำ “น้อย ที่ไหน”
ยูไลน้อยไม่รู้จะหัวเราะหรือร่ำไห้ “ข้าพบเขาที่ตีนเขา ดังนั้นจึงเชิญเขาขึ้นมาด้วย”
ลิงยักษ์อสูรยิ้มกริ่มและหมายที่จะเข้าไปกอดฉินมู่ แต่เขาพบว่าเด็กหนุ่มผู้นี้ตัวเตี้ยจนเกินไป ฉินมู่ได้โตขึ้นมาสักหน่อยแล้ว และมีความสูงพอๆ กับคนแล่เนื้อ เพียงแต่เตี้ยกว่านักปรุงยาอยู่หน่อย แต่ร่างกายของลิงยักษ์อสูรนั้นสูงตระหง่านจนเกินไป ในอดีต เมื่อเขายังไม่โตเต็มที่ เขาก็สูงเท่ายอดไม้ไปแล้ว
บัดนี้เมื่อเขาเติบโต หากว่าเขาเผยร่างที่แท้จริงออกมา ก็คงไม่เล็กไปกว่ากิเลนมังกรสักเท่าไร
ขนาดว่าเขาแปลงร่างเป็นมนุษย์ ความสูงของเขาก็ยังเกือบยี่สิบคืบ
ปีศาจใหญ่ที่เขาต่อสู้ด้วยกระโจนเข้ามา หมายที่จะประลองฝีมือต่อ เขาร่ำร้อง “ศิษย์พี่จ้านคง มาสู้กันเถอะ!”
ลิงยักษ์อสูรเดือดดาล และยื่นมือออกไปคว้าคอของหลวงจีนปีศาจตนนั้น ชายผู้นั้นหายหัวร้อนในทันที และแขนขาของเขาก็ห้อยตกลงมาอย่างช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ หางอันโผล่มาจากก้นก็ลู่ตกและกวัดแกว่งไปมาราวกับจะประจบ
ลิงยักษ์อสูรวางเขาลงตรงหน้าฉินมู่ พลางกล่าวด้วยเสียงอันดัง “เนื้อ แขก!”
ฉินมู่มองตรงไปยังหลวงจีนปีศาจหัวล้านผู้ซึ่งยืนตัวสั่นเทาอยู่บนพื้น เขารีบส่ายหัวทันที “ในเมื่อเขาเป็นศิษย์น้องของเจ้า ข้าย่อมไม่อาจกินเขาได้ ต่อให้เจ้ายกให้ข้าก็ตาม”
ลิงยักษ์อสูรเกาหัวแกรกๆ และมองไปที่ยูไลน้อยซึ่งอยู่ข้างๆ เขา ไขมันบนใบหน้าของยูไลน้อยบิดเบี้ยวไปมาระหว่างที่กัดฟันข่มโทสะ “ศิษย์ข้า นี่เจ้ากะจะใช้อาจารย์ของเจ้ามาเป็นอาหารเย็นให้เพื่อนแสนดีของเจ้าแล้วหรือ”
ลิงยักษ์อสูรรีบส่ายหัวไปมา
ฉินมู่แย้มยิ้มแล้วกล่าว “พวกเราไม่ได้เจอกันนาน แต่เจ้าไม่จำเป็นต้องคิดจะเลี้ยงเนื้อแก่ข้าหรอก เมื่อเข้าถิ่นไหน ข้าก็จะทำตามธรรมเนียมถิ่นนั้น ข้าจะกินเจก็แล้วกัน เพราะข้าคงกินผู้ที่แข็งแกร่งขนาดยูไลไม่ได้หรอก”
ลิงยักษ์อสูรลิงโลดดีใจ “กินเจ แข็งแกร่ง!”
“ทำไมศิษย์พี่จ้านคงถึงรวบรัดคำเวลาพูด” จิงเอี้ยนถามอย่างสงสัย
“จ้านคงมีสันดานพุทธอันยิ่งใหญ่ และถนอมคำพูดของตนราวกับทองพันชั่ง แต่ละคำล้วนมีความหมายลึกล้ำ เมื่อข้าเห็นคุณสมบัตินี้ในตัวเขา ข้าก็รับเขามาเป็นศิษย์” ยูไลน้อยกล่าว
จิงเอี้ยนฉงนใจ นางเห็นได้ว่าเขาถนอมคำพูดดั่งทองพันชั่ง แต่นางก็มองไม่เห็นสันดานพุทธในตัวเขา
สันดานพุทธแบบไหนกันที่ทำให้คนผู้นี้คิดจะจับเอาศิษย์น้องของตนเองไปแล่เนื้อมาทำอาหารให้แขกเหรื่อ
ลิงยักษ์อสูรตามพวกเขาขึ้นไปบนภูเขา เมื่อคณะทั้งหลายเดินมาถึงยอดเขา ฉินมู่ก็มองลงไปและพบว่าสถานที่นี้คล้ายคลึงกับยอดเขาทองคำแห่งวัดใหญ่ฟ้าคำราม แต่ทว่า ที่นี่มีรูปสลักหินเยอะกว่ามากนัก อันคงจะถูกใช้เพื่อป้องกันพื้นที่นี้จากความมืด
มีเจดีย์พุทธหลายเจดีย์และหลวงจีนที่ฝึกปรืออยู่บนนั้นก็มากมายบนยอดเขา พวกเขาส่วนใหญ่มีศีรษะของสัตว์ป่า และสวมใส่ผ้ากาสาวพัตรสีเหลือง สีหน้าของพวกเขาเคร่งขรึมและเคารพนบนอบ
หลวงจีนเหล่านี้น่าจะเป็นจอมปีศาจที่ได้บรรลุเต๋าในแดนโบราณวินาศ ในเมื่อพวกเขาฝึกปรือมาจนถึงระดับนี้ ศักดิ์ฐานะของพวกเขาจะต้องไม่ธรรมดา
หางตาของฉินมู่กระตุก วรยุทธของจอมปีศาจพวกนี้ล้วนแต่แข็งแกร่งอย่างสุดขั้ว และปราณปีศาจรอบกายพวกเขาก็หนาแน่นอย่างสุดๆ เขาค่อนข้างตื่นตระหนกเมื่อพบว่าหลวงจีนปีศาจบางตนนั้นถึงกับเป็นตัวตนระดับจ้าวลัทธิ!
ทั้งยังมีแสงโลหิตฉายส่องออกมาจากปราณปีศาจ อันหมายความว่าผู้คนเหล่านี้ได้เข่นฆ่ามามากมายในอดีต!
“ข้าทนไม่ไหวแล้ว! ห้ามกินเนื้อแถมยังต้องมาสวดภาวนาถึงพุทธเจ้าทุกวัน นี่มันมีประโยชน์มารดามันอะไร เมื่อไหร่มันจะจบสิ้น”
ทันใดนั้น หลวงจีนหัวนกก็กระโดดขึ้นมาและฉีกจีวรเหลืองของเขาออก เมื่อเขากวัดแกว่งหัว ขนนกสีทองก็งอกเงยออกจากคอเขาอย่างบ้าคลั่ง ร่างกายของเขาขยายออกไป และหัวนกอีกหลายหัวก็ผุดขึ้นมาจากในขนนก รวมแล้วได้เก้าหัวพอดี เมื่อเขาสยายปีกออกไป มันก็กินพื้นที่เกือบไร่!
“ในแดนโบราณวินาศ ข้าทำอะไรได้ตามใจและกินทั้งคนและสัตว์จำนวนมากมายนับไม่ถ้วน ตัวข้าพัวพันไปด้วยบาปกรรมมาตั้งนานแล้ว เช่นนั้นจะมีประโยชน์อะไรที่ข้าจะต้องมางดกินเนื้อและสวดภาวนาถึงพุทธองค์แบบนี้” นกเก้าหัวอันดูเหมือนนกยูงกระพือปีกของเขาเพื่อเหินทะยานขึ้นไป “บาปของข้าอย่างไรก็ล้างไม่ได้ ถ้าเช่นนั้นข้าจะไปกินให้เปรมปรีดิ์ดีกว่า”
หลวงจีนตนอื่นๆ รีบเหาะขึ้นตามไปบนท้องฟ้า และฉินมู่เห็นว่าบางคนก็เป็นมนุษย์ พวกเขาร่วมมือกันสยบกำราบนกยูงเก้าหัวเอาไว้พลางกล่าว “ศิษย์พี่หมิง ท่านถูกมารจิตเข้าควบคุมอีกแล้ว ได้สติเร็วเข้า!”
“อย่าปล่อยให้การฝึกบำเพ็ญกว่าพันปีของท่านไร้ประโยชน์ด้วยก้าวพลาดเพียงก้าวเดียว!”
…
หลวงจีนทั้งหลายร่วมมือกันจนกระทั่งพวกเขาสยบนกยูงเก้าหัวนั่นได้ในที่สุด แต่ทว่ามันยังคงจองหองและดื้อรั้น ร่ำร้องแต่ว่าจะเข่นฆ่าผู้คน
ยูไลน้อยเดินไปข้างหน้าและพลันเลิกจีวรของตนขึ้น เขานำมีดเล่มหนึ่งออกมาและเฉือนเนื้อก้อนหนึ่งออกจากพุงของเขา แล้วโยนไปให้นกยูงเก้าหัวนั้น “เจ้าอยากจะกินเนื้อหรือ กินสิ!”
นกยูงเก้าหัวแผ่รัศมีอันเกรี้ยวกราดออกมา และอ้าปากงับเนื้อของยูไลน้อย กลืนมันเข้าไป หัวอีกแปดจึงเริ่มร้องระเบ็ง “ยูไล เจ้าจะต้องตอบสนองความปรารถนาของพวกเราทุกๆ หัว เนื้อแค่ก้อนเดียวจะไปพออะไร อีกแปดปากท้องยังไม่ได้กินและยังคงหิวโหยอยู่!”
ยูไลน้อยจึงเฉือนเนื้อของตนเพิ่มอีกแปดชิ้นและโยนมันไป หัวทั้งแปดแต่ละหัวก็อ้าปากงับชิ้นหนึ่ง และกลืนมันลงคอ
ลิงยักษ์อสูรเผยสีหน้าลิงโลดและกล่าวด้วยเสียงเบา “น้อย เนื้อ แขก!”
ยูไลน้อยถลึงตาจ้องเขา และลิงยักษ์อสูรก็เกาหัวแกรกๆ
แม้ว่านกยูงเก้าหัวจะได้กินเนื้อไปเก้าชิ้น แต่มันก็ไม่อาจย่อยเนื้อเหล่านี้ได้เและเริ่มต้นไอ ผ่านไปสักพัก มันก็อ้าปากไอนกยูงตัวเล็กออกมา จากนั้นก็สำรอกอีกตัวออกมา
นกยูงเก้าหัวไอเก้าครั้งติดๆ กัน และนกยูงเก้าตัวก็มุดออกมาจากท้องของเขา พวกมันเริ่มปีนไต่เตาะแตะไปทั่ว ทันใดนั้น พวกมันก็เข้ามารวมกันและกัน แปลงกายเป็นนกยูงเก้าหัว เมื่อมันนั่งลง ขนที่ปลายก้นของมันก็แผ่ออกมาราวกับพัด
นกยูงเก้าหัวมองไปที่นกยูงตัวเล็กบนพื้น และหัวใจของมันก็สะท้านอย่างข่มไม่อยู่ สันดานมารของมันจางหายไปในทันที และมันก็แปลงกายกลับเป็นหลวงจีนหัวนกอีกครั้ง เมื่อเขานั่งลงในท่าขัดสมาธิดอกบัว แสงพุทธธรรมก็สาดส่องออกมาจากใบหน้าของเขา “วันนี้ข้าถึงเพิ่งได้เรียนรู้ว่าทุกชีวิตก็เหมือนกับข้า ศิษย์พี่ยูไล ขอบคุณมาก”
“ยอดเยี่ยม” ยูไลน้อยปิดจีวรของเขาและกล่าว “ศิษย์พี่หมิง นั่งแต่บนภูเขาไม่เป็นประโยชน์ต่อการฝึกบำเพ็ญ ดังนั้นนำบุตรชายของเจ้าลงจากภูเขาและเข้าไปฝึกปรือในโลกหล้าเถอะ”
นกยูงเก้าหัวยืนขึ้น และนำนกยูงน้อยลงจากภูเขา
ฉินมู่เห็นพ่อลูกคู่นี้เดินจากไป และส่ายหัวไปมาด้วยความงุนงง
ยูไลน้อยได้เฉือนเนื้อของตนเพื่อป้อนนกยูงเก้าหัว แต่ทำไมเขาถึงสำลักไอเอานกยูงน้อยเก้าตัวออกมา ทำไมมันถึงเป็นบุตรชายของเขา
หรือว่านี่คือวิชาเสกสรร
หรือว่าเป็นเวทมนตร์ทักษะเทวะแบบอื่นๆ
ซวีเซิงฮวาและจิงเอี้ยนเองก็งงงัน ซวีเซิงฮวาจากนั้นกล่าวด้วยเสียงเบา “วิชาฝึกปรือของวัดน้อยฟ้าคำรามดูแตกต่างจากวัดใหญ่ฟ้าคำราม ดูท่าว่าพวกเขาคงจะดูดซับเอาวิชาฝึกปรือประหลาดพิสดารจากแดนโบราณวินาศเข้ามา”
ฉินมู่พยักหน้า เวทมนตร์พิสดารเช่นนี้ไม่มีในวัดใหญ่ฟ้าคำราม ยิ่งไปกว่านั้น หลวงจีนแห่งวัดน้อยฟ้าคำรามโดยส่วนใหญ่ก็เป็นสัตว์พิสดารที่เกิดมีสติปัญญาขึ้นมา ดังนั้นพวกเขาย่อมมีความสามารถอันผิดธรรมดา
สัตว์พิสดารบางตนถึงกับประสบโชควาสนาและได้ฝึกวิชาประหลาดจากแดนโบราณวินาศ หลังจากพวกเขาเข้าร่วมวัดน้อยฟ้าคำรามพร้อมกับวิชาประหลาดของตน พวกเขาก็ทำให้วิชาฝึกปรือของวัดน้อยฟ้าคำรามประหลาดพิสดารไปด้วย และทำให้เกิดการแปรเปลี่ยนแตกแขนงวิชามากไปกว่าในวัดใหญ่ฟ้าคำราม
“เชิญพวกท่านทั้งสามนั่งลงและชมดูพวกข้าแสดงธรรมแก่มารเทวะตนนี้เพื่อที่พวกเราจะได้บรรลุเป็นพุทธะจากความเพียรและปัญญาญาณ”
บนยอดเขาทองคำ ยูไลเฒ่าเชิญพวกเขาทั้งสามนั่งบนอาสนะ หลวงจีนจีวรเหลืองมากมายก็นั่งบนอาสนะของตนเอง ส่วนยูไลเฒ่านำบาตรทองคำออกมา เขาแกว่งมันไปมาเบาๆ และบาตรทองก็ขยายใหญ่ขึ้นและใหญ่ขึ้น ที่ใจกลางบาตรนั้นคือแท่นสังเวยอันกักขังจิตวิญญาณดั้งเดิมของมารเทวะตนหนึ่งเอาไว้อยู่ มันกำลังดิ้นรนและตะโกนไปมา เขย่าโซ่แสงพุทธธรรมให้ดังโกร่งกร่าง
มารเทวะบนแท่นสังเวยเป็นสีแดงโลหิตราวกับว่าเขาคือทะเลเลือดอันมีวิญญาณมิได้ผุดเกิดพัวพันไปมารอบๆ ตัวเขา
หลวงจีนจีวรเหลืองทั้งหลายเริ่มสวดภาวนาพระสูตรด้วยเสียงกึกก้อง และเสียงพุทธก็ก้องสะท้อนไปทั่วเมื่อพวกเขาตระเตรียมที่จะเปิดดวงตาเห็นธรรมให้แก่มารเทวะ
“สัตว์เถื่อนกินเลือดอย่างพวกเจ้าก็ยังกล้าคิดจะชำระล้างข้างั้นหรือ” มารเทวะนี้มิใช่ใครอื่น นอกเสียจากเทพหมอผีขุย และเขานั้นไม่สะทกสะท้านจากเสียงพุทธเลยแม้แต่น้อย เขาดิ้นรนไปมาต่อไป พยายามจะที่สลัดหลุดจากโซ่ พลางแย้มยิ้ม “เมื่อข้าหลุดออกไปได้ พวกเจ้าทุกคนจะกลายเป็นอาหารของข้า!”
ฉินมู่สีหน้าแปรเปลี่ยนเล็กน้อยและลุกขึ้นเพื่อบอกเตือนหลวงจีนทั้งหลายอย่างเร่งรีบ “ยูไล มารเทวะตนนี้มาจากเผ่าภูตผี ดังนั้นดวงวิญญาณของเขาจึงแข็งแกร่งเป็นอย่างยิ่ง เขานั้นเป็นมารเทพอันมากฤทธิ์เดช ดังนั้นพวกท่านไม่มีทางเปิดดวงตาเห็นธรรมให้เขาได้! เขายืมมือพวกท่านในการชำระล้างแมลงวิญญาณในร่างเพื่อที่จะเป็นอิสระจากเวทปิดผนึกอันหลงเหลือไว้จากฝีมือของผู้สูงศักดิ์แห่งวังทอง!”
หลวงจีนทั้งหลายงงงัน และหันไปมองที่ยูไลน้อยอันหยุดสวดคาถา
บนแท่นสังเวย เทพหมอผีขุยหันหน้ากลับมามองฉินมู่อย่างดุร้าย “ที่แท้ก็เป็นจ้าวลัทธิฉิน ศิษย์ไร้ประโยชน์ของข้าพยายามจะสักการะเจ้าอยู่หลายครั้ง แต่เขาทำไม่สำเร็จ เจ้าเข้ามาสอดมือยุ่งอีกแล้วนะ แต่คราวนี้เจ้านั้นประเมินตัวเองสูงเกินไปแล้ว!”
สีหน้าของยูไลน้อยและหลวงจีนคนอื่นๆ แปรเปลี่ยนอย่างรุนแรง เทพหมอผีขุยผู้อยู่ในแท่นสังเวย อ้าปากของเขาออกมาและพ่นแมลงวิญญาณอันหวีดร้องเสียงแหลม เมื่อพวกมันเข้าปะทะกับแสงพุทธ พวกมันก็สลายกลายเป็นเปลวควันสีเขียว
เมื่อพวกมันหายไปจนหมด เทพหมอผีขุยก็ระเบิดรัศมีอันเกรี้ยวกราดออกมาทันที กลิ่นอายอันน่าสะพรึงกลัวแผ่ออกไป และพืชพันธุ์ทั้งหลายบนภูเขาก็พลันเหี่ยวเฉา สิ่งมีชีวิตทั้งหลายสูญเสียชีวิต และหลวงจีนปีศาจมากมายที่มีวรยุทธต่ำก็หงายหลังตึงลงไป ตายอย่างน่าสังเวช!
ยูไลน้อยรีบดึงบาตรทองคำของเขากลับ และครอบทับแท่นสังเวย พยายามจะสยบเทพหมอผีขุยเอาไว้
“ศิษย์น้องโพ่อิง สะกดมารเทวะตนนี้เอาไว้ใต้เจดีย์ผนึกสวรรค์!”
หลวงจีนจีวรเหลืองคนหนึ่งเดินมาข้างหน้าและกำลังจะนำเอาบาตรทองคำไป แต่ทันใดนั้นเสียงหัวเราะของเทพหมอผีขุยก็ดังออกมา “เจ้าชื่อโพ่อิงหรือ รับการสักการะของข้า!”
หลวงจีนจีวรเหลืองหงายหลังไป ดวงวิญญาณของเขาแหลกสลาย!
ในชั่วเวลานั้น ไม่มีใครที่กล้าเข้าไปใกล้
“ฮี่ๆๆ ข้าสัมผัสได้ถึงบันทึกเป็นตายของข้าอยู่ใกล้ๆ นี้ พวกเจ้าคงจะไปเจอมันเข้าและเก็บซ่อนเอาไว้ใช่ไหม นับว่าสวรรค์เสริมส่งข้าแท้ๆ!”
เทพหมอผีขุยหัวเราะร่า และเจดีย์หลังหนึ่งพลันสั่นสะท้านและแตกทำลาย หนังสือเล่มหนึ่งปลิวออกมาจากในนั้น เหาะตรงไปยังบาตรทองคำ!
……………………………
