จ้าวลี่คุนก็พูดขึ้นมาว่า “เพราะว่าช่วงนี้คุณดัง มันก็เลยมีคนเข้ามาติดต่อทีมรายการของเราและบอกว่าเป็นญาติของคุณ พวกเค้าไม่รู้ว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่ ฉันเลยมาถามคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้”
ฉินจุนก็ขมวดคิ้วขึ้นมา ญาติของเค้ามีน้อยมาก เว้นแต่ญาติห่างๆ
ปาฏิหาริย์ที่ลุงรองรอดมาได้ มันเป็นไปได้ไหมที่จะมีคนอื่นอีก?
จ้าวลี่คุนก็พูดขึ้นมาว่า
“มีคนส่งของมาให้นิดหน่อย แบบนี้หละกัน ฉันจะส่งมันให้คุณเอง”
หลังจากพูดแล้ว จ้าวลี่คุนก็วางสายแล้วส่งรูปภาพไปให้ฉินจุนผ่านทางวีแชท
ภาพแรกเป็นภาพหมู่ของลุงฉินหยู่ชูกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นผู้หญิงที่ฉินจุนไม่เคยเจอมาก่อน ลุงของฉินจุนเค้าเป็นคนเจ้าชู้มาก เค้ามีแฟนหลายคน ตอนนั้นเค้าก็ยังเด็ก ตัวเค้าเองก็จำอะไรไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
ส่วนรูปที่สอง มันก็ยังมีสองคนนี้อยู่ แต่ท้องของผู้หญิงคนนี้ก็ใหญ่แล้ว จากการมองดูด้วยตาเปล่า เธอน่าจะใกล้คลอดแล้ว อายุครรภ์น่าจะราวๆ แปดถึงเก้าเดือน
ภาพถ่ายพวกนี้มันถูกถ่ายด้วยโทรศัพท์มือถือ แต่มันเป็นภาพถ่ายเมื่อหลานสิบปีก่อน ความละเอียดของภาพมันก็ไม่ชัดเลย
รูปที่สามเป็นภาพผู้หญิงกับเด็ก ในภาพไม่มีลุง
ผู้หญิงคนนี้อุ้มเด็กที่อายุประมาณ 3 เดือนไว้ในอ้อมแขน สิ่งที่เห็นก็คือมันมีปานสีแดงอยู่ที่ข้อเท้าของเด็กหญิงตัวเล็กๆ มันเป็นปานสีแดงเป็นวงกลม
ที่เท้าของลุงของฉินจุนก็มีเหมือนกัน มันดูเหมือนกันทุกประการเลย นี่มันไม่ต้องตรวจสอบความเป็นพ่อลูกกันเลย มันเห็นได้ชัดเลยว่าเธอเป็นลูกของลุงฉิน เธอต้องเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉินจุนอย่างแน่นอน
“ผู้หญิงคนนี้เค้าเป็นใครกัน?”
ฉินจุนถามขึ้นมา
ไม่นานหลังจากนั้น จ้าวลี่คุนก็ส่งข้อความมา “ผู้หญิงคนนี้เธอชื่อซงเฟย เธอแขวนคอตาตัวตายไปเมื่อสิบปีก่อน”
ฉินจุนก็งงขึ้นมา เธอฆ่าตัวตายไปแล้วเมื่อสิบปีก่อน?
หรือว่ามันจะเป็นเพราะเรื่องของลุง?
คิดไม่ถึงเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะมีความรักที่ลึกซึ้งมากขนาดนี้และหลังจากรู้เรื่องการตายของลุงของฉินจุน เธอก็ฆ่าตัวตายเพราะความรัก
เด็กผู้หญิงคนนี้เธอน่าสงสารมาก เธอโตมาโดยลำพัง เธอไม่มีพ่อแม่ ตอนนี้เธอก็น่าจะอายุ 10 ขวบได้แล้ว
“มีข่าวคราวเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงคนนี้ไหม?”
“มี มีเด็กหญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งเธอมาส่งรูปนี้ให้ฉันเมื่อสองสามวันก่อน ตอนนี้เธออยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหนานซาน ชื่อของเธอก็คือ ฉินญาญ่า”
ฉินจุนก็พยักหน้าขึ้นมา “ฉันรู้แล้ว ขอบคุณผู้อำนวยการจ้าวมากนะครับ หากคุณต้องการความช่วยเหลืออะไรในอนาคต ก็ติดต่อผมมาได้เลย”
สำหรับเรื่องนี้ ฉินจุนก็เป็นหนี้บุญคุณเธออย่างแน่นอน ถ้าสาวน้อยคนนี้เป็นน้องสาวของเค้าจริงๆ อย่างงั้นลุงของเค้าก็มีทายาทแล้ว!
ฉินจุนออกไปข้างนอก เค้านั่งแท็กซี่ตรงไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหนานซานในทันที
ขนาดของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้มันไม่เล็กเลย มันดูหรูหราและแตกต่างไปจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอื่นๆ ที่ทรุดโทรมในรายการทีวีที่เค้าเคยเห็นมาโดยสิ้นเชิง
สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าหนานซานแห่งนี้ดูเหมือนโรงเรียนระดับไฮเอนด์ที่มีตั้งแต่ชั้นอนุบาลไปจนถึงชั้นประถมศึกษาและมัธยมศึกษาตอนต้น
เด็กหลายคนกำลังเล่นอยู่ที่ข้างใน มันถูกปิดไว้แล้วก็ไม่อนุญาตให้ใครเข้าไป
ฉินจุนเข้ามาถึงที่ประตูแล้วพูดว่า
“สวัสดีครับ ฉันกำลังมองหาคณบดีเหมาของพวกคุณ ฉันเป็นเพื่อนของผู้อำนวยการจ้าว”
ก่อนหน้านี้พวกเค้าก็เคยเจอกันมาแล้วและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูก็ปล่อยให้ฉินจุนเข้าไปข้างใน
ในตอนที่เดินเข้าไปในสนามเด็กเล่น เค้าก็มองเห็นแววตาของเด็กๆ ที่จ้องมองมาที่เขาอย่างกระตือรือร้น แววตาของพวกเด็กๆ เต็มไปด้วยความหวังและเด็กๆ หลายคนก็ยิ้มให้ฉินจุน
ฉินจุนรู้ว่านี่เป็นความสามารถเฉพาะตัวของเด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
เนื่องจากคนจำนวนมากต้องการมารับบุตรบุญธรรม พวกเค้าก็มักจะมาที่นี่เพื่อเลือกเด็กที่ตัวเองชอบ
ดังนั้นพวกเด็กๆ ก็จะยิ้มอย่างสุภาพเมื่อเห็นคนแปลกหน้าโดยหวังว่าจะได้รับการอุปถัมภ์และได้มีบ้านเป็นของตัวเอง
เมื่อเห็นแบบนี้ ฉินจุนก็รู้สึกหดหู่ขึ้นมาเล็กน้อย
จู่ๆ ลุงของเค้าก็จะมีทายาทขึ้นมาโดยที่เค้าเองก็คิดไม่ถึง เมื่อเค้าคิดถึงน้องสาวของเค้าอยู่ที่นี่ทุกวันเหมือนเด็กพวกนี้ เธอเองก็คงจะตั้งตารอที่จะได้รับการอุปการะจากผู้อื่น
เค้ารีบเข้าไปในห้องทำงานของคณบดี คณบดีเหมาเป็นชายวัยกลางคนอายุราวๆ 40 ปี เค้าอ้วน ใส่แว่นและดูเป็นชายวัยกลางคนที่ดูเสร่อๆ
แต่ท้ายที่สุด เค้าก็เป็นคณบดีของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าและฉินจุนเองก็ยังคงเคารพเค้า
“สวัสดีครับ คณบดีเหมา ผมเป็นเพื่อนของผู้อำนวยการจ้าว ผมมาที่นี่เพื่อขอเจอ ฉินญาญ่า”
คณบดีเหมาก็ยิ้มขึ้นมา รอยยิ้มบนใบหน้าของเค้ามันดูราวกับพระโพธิสัตย์
“อาจารย์ฉินใช่ไหม เอาสิ ฉันจะเรียกเธอมาเอง”
ด้วยเหตุนี้ คณบดีเหมาก็เลยตะโกนขึ้นมาว่า “เฮ้ ตามฉินญาญ่ามาที่สำนักงานของฉันที พี่ชายของเธออยู่ที่นี่แล้ว”
ฉินจุนนั่งบนเก้าอี้และรอ แต่เค้าเองก็ยังรู้สึกเกร็งเล็กน้อย
ท้ายที่สุดแล้วฉินญาญ่าก็ไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว เธออายุ 10 ขวบ เธอมีความคิดความอ่านเป็นของตัวเอง
ไม่นานหลังจากนั้นประตูสำนักงานก็เปิดออก เด็กหญิงผมหางม้าก็เดินเข้ามา เด็กหญิงคนนี้เธอสวมชุดเจ้าหญิง เธอแต่งตัวดูสะอาดสะอ้านสวยงาม
สีหน้าของเธอดูมึนงงเล็กน้อย เธอหันหน้ามาและเมื่อเห็นฉินจุน สีหน้าของเธอก็ดูแปลกๆ ไปเล็กน้อย
“คุณคือพี่ชายของหนูเหรอ?”
ฉินจุนมองดูเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าแล้วพูดขึ้นมาว่า
“น่าจะเป็นอย่างงั้น ขอพี่ดูข้อเท้าของเธอหน่อยได้ไหม?”
เด็กหญิงตัวเล็กๆ ก็ก้มหน้าลง เธอดึงถุงเท้าของเธอลงมา จากนั้นเค้าก็มองเห็นปานสีแดงที่ข้อเท้าของเธอ มันเกือบจะเหมือนกับของลุงรองของเค้าทุกประการ
หลังจากนั้นฉินจุนก็จับมือเธอ เค้ายืนขึ้น
“ฉันเป็นพี่ชายของเธอ เธออยากไปอยู่กับฉันไหม?”
ฉินญาญ่าพยักหน้าแสดงรอยยิ้มหวานๆ เหมือนกับเด็กๆ ที่อยู่ข้างนอกนั่น
ผู้อำนวยการจ้าวทักทายเค้าแล้วฉินจุนก็รีบเซ็นสัญญา
หลังจากที่กลับมาที่บ้านตระกูลฉินแล้ว ป้าเฟิงเองก็ได้ยินเกี่ยวกับเรื่องของฉินญาญ่าคนนี้ เธอเองก็รู้สึกตื่นเต้นมาก
ตระกูลฉินเองก็เหลือเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้นแล้วฉินหยู่ชูก็มีทายาทอยู่ด้วย
หลังจากที่กลับมาที่บ้านแล้ว ฉินญาญ่าก็ดูมีมารยาทดีมาก เธอไม่พูดอะไรมาก ให้เธอทำอะไร เธอก็ทำตามทุกอย่าง
ฉินจุนมองไปที่ปานที่ข้อเท้าของสาวน้อยแล้วพูดขึ้นว่า
“ญาญ่า พี่จะดูชีพจรให้เธอจะได้ดูว่ามีอะไรผิดปกติกับร่างกายของเธอหรือไม่”
ญาญ่าผงะไปชั่วครู่ “ไม่ต้องหรอกพี่ หนูสบายดี”
“ไม่เป็นไร พี่กลัวว่าตอนที่หนูไปอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า หนูจะกินอยู่ไม่ดีพอ”
ฉินจุนไม่รู้จะทำยังไง เค้าคว้าข้อมือของเธอมา
หลังจากที่ตรวจชีพจรไปสองสามนาที ฉินจุนก็ปล่อยมือออก “ไม่มีอะไร วันนี้พักก่อน พรุ่งนี้พี่จะจัดการเรื่องอื่นให้เธอ”
หลังจากพูดเสร็จ ฉินจุนก็เข้าไปในบ้าน ป้าเฟิงก็จัดการห้องให้ฉินญาญ่าแล้วไปเตรียมอาหาร นี่มันเป็นฉากที่ครึกครื้นเป็นอย่างมาก
ตอนกลางคืนหลังจากที่ทุกคนหลับไปแล้ว
ทันใดนั้นเองร่างเล็กๆ ก็ตื่นขึ้นมาอย่างเงียบๆ เธอเดินเข้าไปในห้องของฉินจุนและเริ่มค้นหาไปรอบๆ นี่ก็ไม่รู้เลยว่าเธอกำลังหาอะไร
หลังจากค้นหาอยู่พักหนึ่งก็สำเร็จ ทันใดนั้นก็มีมีดคมอยู่ในมือของเธอ
มีดเล่มนี้มันอธิบายได้หลายอย่าง มันเป็นกริชทหาร คล้ายกับหนามสามด้านที่ คมมาก
ถ้ามันเจาะเข้าไปในหลอดเลือดแดงแล้ว เลือดทั้งหมดมันจะต้องสาดออกอย่างรวดเร็ว นี่มันหมายความว่ามันจะสามารถฆ่าคนได้ในพริบตา
มีดในมือของเด็กหญิงตัวเล็กๆ เธอยกมันขึ้นมาและจะแทงฉินจุน!
พัฟ!
เมื่อเธอแทงเข้าไป สีหน้าของฉินญาญ่าก็เปลี่ยนไป ข้างในผ้าห่มไม่ใช่ฉินจุนแต่มันคือหมอน!
