ฉินเฉิงไม่สนใจผู้หญิงอ้วนคนนั้นเลย เค้าหันไปมองฉูเสี่ยวจิงแล้วก้มลง เค้าแตะศีรษะของเธอแล้วยิ้มออกมา: “ไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวล พี่ชายของเธอจะช่วยเธอจัดการกับปัญหานี้เอง”
ฉูเป่ยชวนอ้าปากขึ้นมา แต่เค้าก็ไม่ได้พูดอะไรเลย
“กลับไปเรียนก่อนเถอะ” ฉินเฉิงพูดกับฉูเสี่ยวจิง
ฉูเสี่ยวจิงมองไปที่ฉูเป่ยชวนโดยไม่รู้ตัวแล้วฉูเป่ยชวนก็ยิ้มและพูดว่า “ไปเถอะ”
ฉูเสี่ยวจิงพยักหน้าและเดินเข้าโรงเรียนไป
หลังจากที่เธอไปแล้ว ฉินเฉิงก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่เย็นชาว่า: “ทำไมนายถึงไม่สู้กลับ?”
ฉูเป่ยชวนยิ้มแล้วพูดขึ้นมาอย่างกระอักกระอ่วมว่า: “ฉันเป็นเพียงแค่คนธรรมดา ตีฉันสองทีฉันยังไม่รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ นอกจากนี้แล้ว ถ้าฉันตีเธอกลับมันจะต้องเกิดปัญหาขึ้นมาอย่างแน่นอน…”
ฉินเฉิงพูดอะไรไม่ออก เค้าจ้องไปที่ฉูเป่ยชวน จากนั้นเค้าก็ส่ายหัวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“โทรเสร็จแล้วยัง?” ฉินเฉงไม่สนใจฉูเป่ยชวน เค้ามองไปที่ผู้หญิงอ้วนอย่างเย็นชา
หญิงอ้วนชี้ไปที่หน้าของฉินเฉิงแล้วด่าทอ: “ตอนนี้สามีของฉันเค้ากำลังมีธุระ แต่ฉันบอกนายไว้เลยนะ เดี๋ยวเค้าจะโทรหาคณบดี! แล้วพวกนายทั้งสอง ฉันไม่มีวันปล่อยพวกนายไปอย่างแน่นอน!”
“จะไม่ปล่อยพวกเราไปอย่างงั้นเหรอ?” สีหน้าของฉินเฉิงเย็นชา จากนั้นเค้าก็ค่อยๆเดินเข้าไปหาหญิงอ้วนทีละก้าว
หญิงอ้วนคนนั้นเธอกลัวมากจนถอยหนีครั้งแล้วครั้งเล่า เธอสะดุ้งขึ้นมาแล้วพูดว่า “แก… แกจะทำอะไรของแก แกยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า แกคิดจะตบฉันอย่างงั้นเหรอ…”
“ในโลกของฉัน มันมีแค่ถูกกับผิด มันไม่มีความแตกต่างระหว่างชายและหญิง” ฉินเฉิงพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา “ถ้าฉันคิดจะตบเธอ มันก็ไม่มีใครห้ามฉันได้”
สาวอ้วนนั่งลงที่พื้นด้วยความตกใจ เธออ้อนวอนขอความเมตตาด้วยความกลัว: “นาย…มีอะไรก็พูดกันดีๆสิ อย่าทำแบบนี้…”
ฉินเฉิงหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า “เรื่องวันนี้ จะปล่อยผ่านไปได้ไหม?”
“ได้สิ…” หญิงอ้วนพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
ฉินเฉิงไม่ได้พูดอะไร เค้าหันกลับมาแล้วลากฉูเป่ยชวนเข้ามาและพูดว่า “ไปกันเถอะ”
ฉูเป่ยชวนแสดงท่าทีอาลัยอาวนและตามฉินเฉิงเข้าไปในรถ
หลังจากนั่งลง ฉูเป่ยชวนก็จุดบุหรี่แล้วยิ้มขึ้นมาอย่างขมขื่น: “ตั้งแต่เด็กจนโตฉันก็ไม่เคยมีพ่อกับแม่ นี่มันน่าสงสารมากใช่ไหม?”
ฉินเฉิงเหลือบมองเค้าแล้วพูดว่า “ฉันก็เหมือนกัน”
ฉูเป่ยชวนตกตะลึง เค้าพูดด้วยความประหลาดใจ: “คุณเองก็เป็นเด็กกำพร้าเหมือนกันเหรอครับ?”
ฉินเฉิง: “…..”
ที่อีกด้านหนึ่ง ทันทีที่ครูจางกลับมาที่ห้องทำงานของโรงเรียน อาจารย์ใหญ่ก็เคาะประตูแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ครูจาง มาที่ห้องทำงานผมหน่อย”
ครูจางลุกขึ้นแล้วตามอาจารย์ใหญ่กลับไปที่ห้องทำงาน
ทันทีที่เค้าเข้าไปข้างใน อาจารย์ใหญ่ก็พูดอย่างโมโหว่า: “คุณมันบ้าไปแล้วเหรอ กล้าที่จะไปยั่วยุเสวี่ยกุ้ย พ่อของเค้าเป็นใคร? พ่อของเค้าเป็นผู้อำนวยการใหญ่ของโรงเรียนของเรานะ!”
ครูจางพูดอย่างไม่พอใจว่า: “เสวี่ยกุ้ยรังแกเพื่อนร่วมชั้นในโรงเรียน เค้าทำแม้แต่เปิดประโปรงของเพื่อนนักเรียนหญิง ผม…..”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก? เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาแล้วจะทำไม?” อาจารย์ใหญ่ดุเค้าอย่างเย็นชา “ฉันจะบอกแกให้นะ บางคนอาจจะทำให้เค้าขุ่นเคืองได้ แต่บางคนทำไม่ได้ แกไม่เข้าใจความจริงข้อนี้อย่างงั้นเหรอ!”
สีหน้าของอาจารย์จางดูไม่ได้เลย สิ่งที่อาจารย์ใหญ่พูดมามันไม่สอดคล้องกับจรรยาบรรณวิชาชีพเลย นี่มันเลยทำให้เธอยอมรับมันไม่ได้เลย
“ไม่ต้องพูดเรื่องไร้สาระแล้ว ผู้อำนวยการใหญ่เสวี่ยพึ่งจะโทรมาหาฉัน เค้าไล่แกออก กลับไปเก็บของซะ” อาจารย์ใหญ่พูดพร้อมกับโบกมือขึ้นมา
“อาจารย์ใหญ่ มันเห็นได้ชัดเลยว่าฉันไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องไล่ฉันออก” ครูจางพูดขึ้นมาด้วยความโกรธ
อาจารย์ใหญ่ก็หัวเราะขึ้นมา: “เธอไม่ได้ทำอะไรผิดอย่างงั้นเหรอ? การยั่วยุเสวี่ยกุ้ยนี่มันเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่! แกไม่ควรที่จะทำแบบนี้เลยด้วยซ้ำ!”
ครูจางกัดฟัน จากนั้นเค้าก็นึกถึงสิ่งที่ฉินเฉิงพูด
แม้ว่าเธอจะไม่อยากเชื่อฉินเฉิงมากนัก แต่เธอก็ตัดสินใจที่จะลองดู
ในที่สุด เธอก็พูดขึ้นมาว่า: “พ่อแม่ของฉูเสี่ยวจิงบอกว่าคุณไล่ฉันออกไม่ได้”
“พ่อแม่ของฉูเสี่ยวจิง?” อาจารย์ใหญ่ขมวดคิ้วขึ้นมา ในใจเค้าก็อดคิดไม่ได้เลยว่า: หรือว่าพวกเค้าจะเป็นคนใหญ่คนโต?
ในที่สุด เค้าก็ถามขึ้นมาว่า: “ใคร?”
“เค้าบอกว่าเค้าขื่อฉินเฉิง” ครูจางตอบตามความจริง
“ฉินเฉิง?” ครูใหญ่ขมวดคิ้วแล้วส่ายหัว: “ฉันไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน เอาหละ หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว รีบเก็บของแล้วรีบออกไปซะ”
อาจารย์จางถอนหายใจ เธอยิ้มขึ้นมาอย่างขมขื่นแล้วอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาว่า: “มันเป็นไปอย่างที่คิดเอาไว้เลย มันไม่ได้ผล”
เธอกลับไปที่ห้องทำงานเพื่อเก็บของแล้วไปที่ห้องเรียน
ในตอนที่ยืนอยู่ในห้องเรียนนี้เอง เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นว่า “ครูจะไม่ได้สอนที่นี่แล้ว โรงเรียนจะจัดครูคนใหม่เข้ามารับช่วงต่อในเร็วๆนี้ ครูหวังว่าทุกคนจะเชื่อฟังเค้า”
หลังจากพูดจบ ครูจางก็เดินออกจากห้องเรียนไปโดยไม่หันหลังกลับมามองอีก
สีหน้าของฉูเสี่ยวจิงที่อยู่ในห้องเรียนก็ซีดลง เธอเข้าใจว่าเรื่องนี้มันเกิดขึ้นเพราะเธอ
“เห็นแล้วใช่ไหม? นี่ก็เพราะเธอทำให้ฉันขุ่นเคือง!” เสวี่ยกุ้ยวิ่งเข้ามาและพูดว่า “ฉูเสี่ยวจิง เธอทำร้ายอาจารย์จางเองนะ ฮ่าๆๆๆ!”
ครูจางเป็นครูที่เป็นที่รักมากในชั้นเรียน ทุกคนต่างก็ชื่นชอบเธอ ตอนนี้ครูจางก็มาถูกไล่ออก ทุกคนก็เลยชี้ไปที่ฉูเสี่ยวจิงในทันที
“ทั้งหมดนี่มันเป็นเพราะเธอ เธอทำร้ายครู!”
“รีบไสหัวออกไปจากห้องเรียนของเราซะ เห็นเธอแล้วฉันขยะแขยง!”
บางคนถึงกับเอาหนังสือขว้างใส่ฉูเสี่ยวจิง
ฉูเสี่ยวจิงกัดฟัน เธอไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมาเลยซักคำ
“ยังไงก็ช่าง ให้พี่ชายของเธอไปรอที่ประตูโรงเรียนสิ เดี๋ยวฉันจะหาคนมาจัดการมันเอง” เสวี่ยกุ้ยพูดขึ้นมาด้วยท่าทีที่เย่อหยิ่ง
ฉูเสี่ยวจิงนอนฟลุ๊คอยู่บนโต๊ะ เธอร้องไห้ออกมาเบาๆ
ที่ด้านนอกประตู มีคนหนุ่มสาวกลุ่มหนึ่งมารวมตัวกันที่ประตู พวกเค้าถือไม้เอาไว้ มันดูไม่ออกเลยว่าพวกเค้ากำลังรอใครอยู่
“เด็กนักเรียนพวกนี้ พวกเค้าทำเรื่องแบบนี้มากันตั้งแต่อายุยังน้อย” ฉูเสี่ยวจิงอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา
ในตอนนี้เอง ครูจางก็เก็บของและเดินออกไปจากโรงเรียน
“อาจารย์จางออกมาทำไม?” ฉูเป่ยชวนก็ขมวดคิ้วขึ้นมา
ทันใดนั้นเอง เค้ากับฉินเฉิงก็มาถึงที่ประตูทางเข้าโรงเรียนพร้อมกัน
“ครูจาง คุณจะไปไหน?” ฉูเป่ยชวนถามด้วยความกังวล
ครูจางยิ้มแล้วพูดว่า: “ฉัน…ฉันเตรียมเปลี่ยนงานหนะ”
สีหน้าของฉินเฉิงเปลี่ยนไป เมื่อเค้าได้ยินคำพูดแบบนี้ เค้าก็พูดขึ้นมาอย่างเย็นชาว่า “เธอไม่ได้พูดชื่อของฉันกับอาจารย์ใหญ่อย่างงั้นเหรอ?”
“ฉันพูดไปแล้ว” ครูจางส่ายหัว “แต่เค้าไม่รู้จักคุณ”
“ยังไงก็ตาม พวกคุณรีบไปเถอะ เสวี่ยกุ้ย เค้าไม่ปล่อยพวกคุณเอาไว้แน่” ครูจางเหลือบมองไปยังกลุ่มคนหนุ่มสาวที่อยู่ข้างๆ จากนั้นเธอก็พูดขึ้นมาว่า: “คนพวกนี้เค้าอาจจะมาตามหาคุณอยู่นะ”
สีหน้าของฉินเฉิงดูน่าเกลียดมากขึ้นเรื่อยๆ เค้าสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดว่า “อาจารย์จาง คุณไปที่รถแล้วรอก่อน ผมจะหาคนเข้าไปคุยกับอาจารย์ใหญ่เอง”
“ไม่ต้องหรอก” อาจารย์จางยิ้มขึ้นมาอย่างขมขื่น “นี่มันไม่เกี่ยวอะไรกับพวกคุณเลย”
ฉินเฉิงยิ้มแล้วพูดว่า “อาจารย์จาง เชื่อผมสิ”
ทันใดนั้นเอง ฉินเฉิงก็หยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดเบอร์ของจินฮู่
หลังจากรับสายแล้ว ฉินเฉิงก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “มาที่โรงเรียนสาธิตหน่อย น้องสาวของเพื่อนฉันถูกรังแก ฉันให้เวลานายแค่ห้านาทีเท่านั้น”
เมื่อได้ยินแบบนี้ จินฮู่ก็รีบพูดว่า: “คุณฉิน ผมจะไปในทันที!”
หลังจากวางสายแล้ว ฉินเฉิงก็กลับไปที่รถแล้วรออย่างเงียบ ๆ
ครูจางก็พูดขึ้นมาว่า: “ช่างมันเถอะค่ะ? มันยังมีโรงเรียนอีกตั้งมากมาย ฉันก็แค่ต้องย้ายโรงเรียนก็เท่านั้นเอง”
“เรื่องนี้มันไม่ใช่เพราะคุณเลย” ฉินเฉิงยิ้มขึ้นมา
เมื่อครูจางเห็นแบบนี้ เธอก็หยุดพูด
ในตอนนี้เอง รถเจ็ดหรือแปดคันก็ขับเข้ามาแล้วจอดขวางทางเข้าโรงเรียน
ทันทีที่รถหยุด ก็เห็นชายฉกรรจ์ยี่สิบสามสิบคนถือดาบและไม้ พวกเค้ากระโจนออกจากรถ คนที่เอาพวกเค้ามาก็คือจินฮู่
