เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยผู้บริสุทธิ์คนหนึ่งถูกพวกเขาฆ่าตาย
ในสายตาของพวกเขา ชื่อของคนธรรมดาไม่คู่ควรจะเอ่ยถึง และศพของเขาก็ถูกแขวนอย่างน่าอนาถอยู่ที่หน้าประตู
หลังจากที่ฉินเฉิงกับซูวานกลับมา พวกเขาก็มองเห็นความตายอันน่าสลดใจของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย
เลือดไหลลงมาที่ประตูสีขาว
“อ๊ายยยย!” ซูวานกรีดร้องด้วยความตกใจ
ฉินเฉิงรีบเอาตัวบังการมองเห็นของซูวาน เขาเอาเธอไปไว้ด้านหลังของเขา จากนั้นเขาก็จ้องมองศพด้วยสายตาที่เย็นชา
“เจ้าพวกคนสารเลว ทำไมต้องทำร้ายคนที่บริสุทธิ์อยู่เรื่อยเลย” ฉินเฉิงพูดออกมาด้วยความโกรธ เขายกนิ้วขึ้นมาชี้ไปที่ศพและบังคับมันลงมาที่พื้น
และเมื่อเขาวางศพนั้นลงเขาก็พูดออกมาเบาๆว่า “พี่ชาย เดี๋ยวผมจะล้างแค้นให้พี่เอง”
พูดจบฉินเฉิงก็จูงมือน้อยๆของซูวานเดินเข้าไปในคฤหาสน์
ที่ลานของคฤหาสน์ที่กว้างใหญ่ คนพวกนี้กำลังสนุกสนานกับการดื่มชาและเล่นสนุกกับของต่างๆ ส่วนชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าก็ถูกจัดการโดยพวกเขา ตอนนี้เขากำลังนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น
“คุณฉิน!” หลังจากที่เห็นฉินเฉิง ชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้าก็ตะโกนออกมาทันที
ฉินเฉิงโบกมือ ลมปราณที่อ่อนโยนก็เข้าไปปกคลุ่มร่างกายของชายที่มีแผลเป็นบนใบหน้า จากนั้นก็ค่อยๆพยุงตัวเขาขึ้นมา
“ในที่สุดนายก็กลับมาแล้ว” ชายชราสองคนจากครั้งที่แล้วยืนขึ้น มองมาที่ฉินเฉิงและพูดด้วยความชอบใจ
ฉินเฉิงถามออกไปว่า “ใครเป็นคนฆ่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้น?”
“อะไรนะ?” ทั้งสองคนตกตะลึงราวกับว่าพวกเขาไม่คิดว่าฉินเฉิงจะถามคำถามเช่นนี้
“ฉันถามว่าใครเป็นคนฆ่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยผู้บริสุทธิ์คนนั้น” เสียงของฉินเฉิงเยือกเย็นขึ้นทำให้คนที่ได้ยินขนลุกขึ้นมา
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” ทั้งสองคนหัวเราะออกมาทันที “ก็แค่คนที่ไร้ประโยชน์คนหนึ่งมันก็ไม่ต่างอะไรไปจากมด น่าขันสิ้นดี!”
“มด?” ฉินเฉิงขมวดคิ้วขึ้น “ในสายตาของฉันเองพวกนายมันก็ไม่ได้ต่างอะไรไปจากมด”
ทั้งสองคนหัวเราะออกมา “ฝีมืออ่อนๆ แต่ฝีปากแรงกล้า ครั้งที่แล้วอยู่ต่อหน้านายน้อยซูหรอกฉันถึงได้ไว้ชีวิตนาย แต่ครั้งนี้มันไม่ได้โชคดีเหมือนครั้งที่แล้ว”
“ไว้ชีวิตฉัน?” ฉินเฉิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
ครั้งที่แล้วทั้งสองคนยังแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่ทำไมวันนี้ถึงกล้าพูดออกมาแบบนี้?
“จะพูดกันตามตรง ครั้งที่แล้วพวกเราสองคนกำลังอยู่ในขั้นของการพัฒนา และวันนี้พวกเราก็ก้าวขึ้นมาเป็นเจ้าแห่งพลังปราณ” ชายชราร่างเตี้ยยิ้มและพูดออกมา “ถ้าหากนายเข้าใจความหมายของมันหละก็ ก็รีบคุกเข่าลงมาซะ ยอมรับความผิดของตัวเอง และเอาของที่นายมีอยู่ส่งมาให้ฉัน”
“เจ้าแห่งพลังปราณ?” ฉินเฉิงส่ายหน้า “ดูเหมือนว่าตระกูลซูคงไม่ได้แข็งแกร่งเหมือนที่ฉันคิดเอาไว้ ถึงได้ใช้เงินในการจ้างขยะอย่างพวกนายมา….”
“แกว่าใครเป็นขยะ?” ทั้งสองคนโกรธมากจนเกือบจะพูดออกมาพร้อมกัน
“ก็พวกนายที่อยู่ที่นี่แหละ คือขยะทั้งหมด” ฉินเฉิงพูดออกไป
“แกตาย!” ทั้งสองคนร่วมมือกันและพุ่งเข้ามาหาฉินเฉิง!
สีหน้าของฉินเฉิงเย็นชา เขาไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆทั้งนั้น
และเมื่อพวกเขาทั้งสองเข้ามาใกล้ ฉินเฉิงก็ยกฝ่ามือขึ้น จากนั้นก็ปล่อยลมปราณที่ทรงพลังออกไปกระแทกที่หน้าอกของพวกเขา!
ทั้งสองคนกระเด็นออกไปทันที พลังที่น่าสะพรึงกลัวเข้าไปทำลายอวัยวะต่างๆของพวกเขา!
“ตู้มม!”
เลือดพุ่งออกมาราวกับน้ำพุ สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“นาย…นายมีพลังแบบนี้ได้อย่างไร…”
“ไปถามเอาที่โลกหน้าเถอะ!” ฉินเฉิงกระทืบเท้าของเขา จากนั้นก็เกิดการสั่นไหวครั้งใหญ่และจบชีวิตของทั้งสองคนทันที
ในตอนนั้นคู่พิฆาตหยิงหยางนั่งอยู่บนเก้าอี้โดยไม่ได้พูดอะไร การลงมือของฉินเฉิงมันไม่ได้สงผลกระทบอะไรถึงพวกเขา
แค่ฉินเฉิงมองไปที่พวกเขา เขาก็รู้ได้ทันทีว่าพลังของทั้งสองคนนี้เหนือกว่าเฝิงกง!
“สมกับเป็นตระกูลซู” ฉินเฉิงพูดออกมา “แค่จ้างคนมาแบบไม่คิดอะไรยังมีพลังถึงขนาดนี้”
คู่พิฆาตหยินหยางไม่ได้โกรธอะไร แต่กลับพูดออกมาว่า “ใช่ เมื่อพวกเราอยู่ต่อหน้าตระกูลซูพวกเราก็ไม่ได้มีค่าอะไร แต่ถ้าพูดกันจริงๆทั้งปินโจวเกรงว่าจะไม่มีใครแข็งแกร่งกว่าพวกเราแล้ว”
“ทั้งสองคนนี้เป็นนักฆ่าของตระกูลซู “ถูกขนาดนามว่าคู่พิฆาตหยินหยาง คนสูงๆคือเจ้าหยิน ส่วนคนเตี๋ยๆคือเจ้าหยาง” ซูวานที่อยู่ข้างๆพูดออกมา
ฉินเฉิงขมวดคิ้ว “ถูกขนาดนามว่า? มีแค่สองคนเหรอ?”
เจ้าหยินหัวเราะและพูดออกมาว่า “เจ้าหนุ่ม ของสิ่งนั้นมันไม่ใช่ของนาย รีบเอามันคืนมาเถอะ ถ้าทำแบบนั้นมันก็จะดีกับทั้งสองฝ่าย”
“ใช่” เจ้าหยางพูดออกมา “ถ้าหากนายยื่นของนั่นให้กับพวกเราดีๆ พวกเราอาจจะช่วยนายได้ แถมอาจจะรับนายมาเป็นลูกศิษย์ด้วย”
“รับเป็นลูกศิษย์?” ฉินเฉิงส่ายหน้า “พวกนายคิดว่าพวกนายมีคุณสมบัติเพียงพอ?”
“ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่ได้ตระหนักถึงความจริงจังของเรื่องนี้…” เจ้าหยางถอนหายใจออกมา จากนั้นเขาก็ยกนิ้วขึ้นมาและชี้ไปด้านหน้า
แสงสีทองพุ่งจากนิ้วของเขาตรงไปที่คิ้วของฉินเฉิงทันที!
เจ้าหยางหัวเราะออกมา “เจ้าหนุ่ม หลังจากที่นายโดนท่านี้ของฉันไป นายจะขยับไม่ได้ชั่วคราว ดูสิว่านายยังจะกล้าขัดขืนฉันอยู่ไหม?”
“นี่มันอะไร?” ฉินเฉิงเอื้อมมือไปแตะตรงกลางหน้าผากของเขา “นายทำอะไรกับหน้าผากของฉัน?”
เจ้าหยางผงะทันที เขาขมวดคิ้วและพูดออกมาว่า “หรือว่าพลังวิญญาณจะผิดปกติ?”
พูดจบเขาก็สองใช้ท่าเดิมกับฉินเฉิงอีกครั้ง
จากนั้นแสงสีทองก็พุ่งออกมา และสัมผัสกับหน้าผากของฉินเฉิง
และสิ่งที่น่าตกใจก็คือ ฉินเฉิงยังไม่ได้รับผลกระทบใดๆ
“พวกนายทำอะไรกันแน่?” ฉินเฉิงจับหน้าผากของตัวเองอีกครั้ง “ฉันจำได้ว่ามีคนจากสำนักชื่อหลงเคยทำแบบนี้กับฉันเหมือนกัน เขาบอกว่าฉันจะตายภายในสามวัน แต่หลังจากนั้น….”
เจ้าหยางตกใจมาก พูดออกมาด้วยความโกรธ “นายเป็นใครกันแน่?”
“เป็นคนลึกลับ” ฉินเฉิงรู้สึกรำคาญใจกับพวกเขา “ถ้าหากพวกนายมีฝีมือแค่นี้ ไม่แน่ว่าวันนี้อาจจะเป็นวันตายของพวกนายก็ได้”
พูดจบฉินเฉิงก็หายตัวมาอยู่ตรงหน้าของเจ้าหยาง
จากนั้นพลังที่ยิ่งใหญ่ของเขาก็เข้าไปที่หน้าผากของเจ้าหยาง!
และสิ่งที่ทำให้ฉินเฉิงตกใจก็คือนี่เป็นแค่หมัดธรรมดาๆเท่านั้น ทำไมเจ้าหยางถึงหลบไม่ได้! ศีรษะของเขาถูกโจมตีโดยฉินเฉิงอย่างรุนแรง!
“เป็นไปได้อย่าไง?” ฉินเฉิงตะลึง “พวกนายน่าจะเก่งว่าเฝิงกงสิ ทำไมถึงได้อ่อนแอขนาดนี้?”
สีหน้าของเจ้าหยินน่าเกลียดมาก เขาพูดออกมาว่า “ไม่ได้การณ์แล้ว แสงแห่งทวยเทพใช้กับมันไม่ได้ผล!”
คู่พิฆาตหยินหยางอาศัยการโจมตีโดยการเข้าไปควบคุมจิตสำนึกของศัตรู นั่นคือสิ่งที่เรียกว่าแสงแห่งทวยเทพ แต่ถ้าหากมันใช้ไม่ได้ผล ความสามารถของพวกเขาก็จะลดลงทันที!
“น่าเสียดายที่ต้องมาตายแบบนี้” ฉินเฉิงมองไปที่ศพของเจ้าหยาง ความเศร้าปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
เดิมทีเขาคิดจะใช้เทคนิคดูดวิญญาณเพื่อเพิ่มพลังให้กับตนเอง แต่คิดไม่ถึงว่าเจ้าหยางจะตายด้วยหมัดธรรมดาแบบนี้!
“โชคดีที่ยังเหลืออยู่…” ฉินเฉิงหันมามองที่เจ้าหยิน ดวงตาของเขาเป็นประกายเจิดจ้า
เจ้าหยินรู้สึกหนาวสันหลังทันที สายตาแบบนี้ราวกับ…อยากจะกินเลือดเนื้อของเขา!
“เผ่นก่อนดีกว่า” เจ้าหยินพึมพำออกมา จากนั้นเขาก็ยกเท้าและวิ่งหนีอย่างสุดกำลัง!
“ลูกไก่ในกำมือ ฉันจะปล่อยให้นายไปง่ายๆอย่างนั้นเหรอ?” ฉินเฉิงพูดออกมา จากนั่นร่างกายของเขาก็หายไป ชั่วพริบตาก็ตามมาอยู่ที่ด้านหลังของเจ้าหยินแล้ว!
“วิชากลืนวิญญาณ!” ฉินเฉิงยกมือขึ้น “ฟู้ววว” เหนือศีรษะของเจ้าหยิน! จากนั้นพลังภายในของเขาก็ถูกดูดออกมาโดยฝ่ามือของฉินเฉิง!
“อ้า…..” เจ้าหยินร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด วิชากลืนวิญญาณจะทำให้อีกฝ่ายได้รับความเจ็บปวดอย่างมาก และทางด้านของคู่พิฆาตหยินหยางพวกเขาเน้นไปทางฝึกพลังจิต นี่มันจึงทำให้เขารู้สึดเจ็บปวดทรมานมากกว่าผู้ที่ฝึกร่างกายหลายร้อยเทา!
เสียงร้องแห่งความเจ็บปวด ความเจ็บปวดที่เจ้าหยินได้รับทำให้เขาล้มลงทันที ในที่สุดเขาก็ตายลง
“สุดยอด สุดยอดมากๆ!” ท่าทางที่ฉินเฉิงแสดงออกมาเหมือนกับคนที่เพิ่งทานอาหารอิ่ม เขาพอใจกับสิ่งที่ได้รับมา
“สมควรแล้วที่ถูกเรียกว่าปรมาจารย์” แววตาของฉินเฉิงเป็นประกาย เขาพูดออกมาด้วยความตื่นเต้น!
และในตอนนั้นโทรศัพท์ของเจ้าหยินก็ดังขึ้น
ฉินเฉิงหยิบโทรศัพท์นั้นขึ้นมาดูและพบว่าคนที่โทรมาคือซูหยู่
“เป็นยังไงบ้าง จัดการเรียบร้อยแล้วหรือยัง?” ซูหยู่พูดออกมาอย่างเยือกเย็น
ฉินเฉิงยิ้มและตอบกลับไป “นายน้อยซู ขอบคุณที่ส่งอาหารมาให้นะครับ ครั้งหน้าขอหนักกว่านี้นะ แบบนั้นจะได้คลายสมองหมาๆของนายได้เร็วๆ”
