ความหยาบคายครั้งแล้วครั้งเล่าของฉินเฉิงทำให้คนตกใจมากขึ้นเรื่อยๆ
พูดกันตามปกติ ฉินเฉิงคนนี้ไม่ใช่ว่าควรจะไปหลบหรือซ่อนให้ไกลๆหรอกเหรอ?
“ท่านผู้เฒ่า ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” ฉินเฉิงหันกลับมาหาปรมาจารย์ลู่และถามออกมา
ปรมาจารย์ลู่โบกมือและพูดออกมาด้วยความซาบซึ้ง “ขอบคุณมากเจ้าหนุ่ม”
ฉินเฉิงยิ้มและตอบกลับไปว่า “ท่านนั่งพักผ่อนอยู่ตรงนี้สักครู่”
เมื่อเห็นท่าทางอ่อนน้อมของฉินเฉิง หัวใจของปรมาจารย์ลู่ก็เกิดความสงสารขึ้นมา
ถ้าหากฉินเฉิงไม่ทำให้เฝิงกงขุ่นเคือง มันก็คงจะดีกว่านี้มากเลย
“มีใครอีกไหม?” เฝิงกงมองหน้าทุกคนและถามออกมา
เจ้าแห่งลมปราณหูยิ้มและพูดออกมาว่า “เฝิงกง นายทำอย่างนี้เรียกชื่อเลยดีกว่าไหม?”
เฝิงกงหัวเราะและตอบกลับไปว่า “เจ้าแห่งลมปราณหู อย่าว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลย สำหรับวรยุทธของพี่แล้วฉันเองก็อยากจะลองดูให้เห็นกับตา พี่ลองขึ้นมาแนะนำฉันหน่อยจะได้ไหม?”
เจ้าแห่งลมปราณหูลุกขึ้นและพูดว่า “ไม่ต้องพูดแบบนี้ฉันก็ไปอยู่แล้ว”
และในตอนนั้นฉินเฉิงก็ยื่นมือออกมาห้ามเจ้าแห่งลมปราณหูเอาไว้ เขาขมวดคิ้วและพูดออกมาว่า “เจ้าแห่งลมปราณหู เกรงว่าคุณจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา”
“นี่แก แกพูดอะไรออกมา?” เหลียนจี้เทียนที่อยู่ข้างๆพูดออกมาด้วยความโกรธ “นายยังไม่เคยเห็นฝีมือของอาจารย์ของฉันเลยด้วยซ้ำ ทำไมถึงรู้ว่าอาจารย์ของฉันจะสู้กับเฝิงกงไม่ได้?”
เจ้าแห่งลมปราณหูโบกมือ ถอนหายใจเล็กน้อยและพูดออกมาว่า “ฉินเฉิงพูดถูก วันนี้ฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฝิงกงแล้ว แต่ว่า….ถ้าหากฉันไม่รับคำถ้า แล้สตระกูลหูของฉันจะมีที่ยืนอยู่ได้อย่างไร?”
“เจ้าแห่งลมปราณหูไม่ต้องรีบร้อน” ฉินเฉิงยิ้มและพูดออกไป
จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นไปมองเฝิงกงที่อยู่บนเวที ยิ้มและพูดออกมาว่า “เฝิงกง ฉันว่าก่อนที่นายจะลงมือ เราควรจะมาตัดสินเรื่องของพวกเราก่อนจะดีกว่าไหม”
เมื่อได้ยินคำพูดของฉินเฉิง ทุกคนที่อยู่ที่นั่นต่างตื่นตกใจ
ฉินเฉิงคนนี้คิดจะสู้กับเฝิงกง? มันบ้าไปแล้วหรือเปล่า?!
เฝิงกงอดไม่ได้ที่จะหรี่ตาลง จากนั้นก็มองมาที่ฉินเฉิงอย่างละเอียด
หรือว่าเจ้าหนุ่มคนนี้มันจะมีใครหนุนหลังมันอยู่?
เฝิงกงค่อยๆเดินลงมาจากเวที พริบตาเดียวเขาก็มาอยู่ตรงหน้าของฉินเฉิงแล้ว
และในตอนนั้นคนของตระกูลเฝิงก็ได้เข็นรถเข็นที่เฝิงหลินกำลังนั่งอยู่มาในทางเดียวกัน
ดวงตาที่เฝิงหลินมองมาที่ฉินเฉิงเต็มไปด้วยความโกรธ ถ้าหากเขาไม่ได้บาดเจ็บอยู่เขาคงลุกขึ้นและเข้าไปจบชีวิตของฉินเฉิงแล้ว
“ฉินเฉิง นายนี่กล้าดีจริงๆ ขโมยของของตระกูลเฝิง แถมยังทำร้ายลูกชายของฉัน แถมวันนี้ยังกล้าที่จะมาท้าทายฉันอีก?” เฝิงกงพูดออกมาด้วยอารมณ์แห่งความโกรธ
ในตอนนั้นคุณปู่ซูก็ลุกขึ้น ยิ้มและพูดออกมาว่า “เฝิงกง ฉินเฉิงรับปากว่าจะรักษาลูกชายของนายแล้ว”
“รักษา?” เฝิงกงหัวเราะดังลั่น “คุณปู่ซู คุณแก่คนเลอะเลือนไปแล้วเหรอ? เขาทำลายจุดตัดเถียนของลูกชายฉัน มันมีวิธีที่จะทำให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมอย่างนั้นเหรอ? เห็นชัดๆเลยว่าเจ้าหนุ่มคนนี้กำลังหลอกคุณอยู่!”
เมื่อคุณปู่ซูได้ยินอย่างนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะหันมามองที่ฉินเฉิง
“ฉันมีวิธีรักษาจุดตันเถียนให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมจริงๆ” ฉินเฉิงพูดออกมา
เฝิงกงหรี่ตาลง คิ้วของเขาขมวดมากกว่าเดิม
“นายพูดจริงไหม?” เฝิงกงถามออกมาอย่างเยือกเย็น
“จริง!” ฉินเฉิงพยักหน้า
“ดี!” เฝิงกงนำมือไขว้หลัง “ถ้าหากนายสามารถรักษาจุดตันเถียนของลูกชายฉันได้จริงๆ ฉันอาจจะช่วยนายไม่ให้ตายได้”
“ช่วยไม่ให้ตาย?” ฉินเฉิงหรี่ตาลง “ไม่รู้ว่าประโยคที่นายพูดกำลังหมายถึงอะไร?”
เฝิงกงหัวเราะออกมาดังลั่น “ตระกูลเฝิงของฉันอยูที่เมืองเจียงมานานหลายพี่แล้ว ตั้งแต่ไหนแต่ไรไม่มีใครกล้าลงมือกับคนของตระกูลเฝิงอย่างพวกเรา! ฉันรับปากว่าจะไว้ชีวิตนาย แต่ก็บอกไม่ได้ว่าจะไว้ชีวิตอยู่ในสภาพไหน อาจจะตายทั้งเป็น! พิการตัดแขนตัดขา หรือไม่ก็สูญเสียพลัง! อันนี้ฉันจะให้นายเป็นคนเลือกเอาเอง”
“เฝิงกง นี่มันหมายความว่าอะไร?” คุณปู่ซูลุกขึ้นและพูดออกมา “คนอายุรุ่นราวคราวเดียวกันก็ต้องมีปากเสียงกันบ้าง ฉินเฉิงรับปากจะรักษาให้นายน้องเฝิงก็ถือว่าหายกัน ถ้ายังเห็นแกความสัมพันธ์ท่เคยมีต่อกันมา ก็ถือว่าตกลงกันอย่างนี้เถอะ”
ตอนนี้สายตาของเฝิงกงจับจ้องมาที่คุณปู่ซู
เขาจ้องคุณปู่ซูอยู่นาน ทำให้และมีออร่าเผยออกมา
คุณปู่ซูรู้สึกอึดอัดที่หน้าอกเป็นอย่างมาก เขาเริ่มหายใจลำบากขึ้นเรื่อยๆ
“ฉันเห็นแกหน้าของนายถึงเรียกนายว่าคุณปู่ซู ถ้าหากฉันไม่เห็นหน้าของนายฉันคงฆ่านายตายไปแล้ว” เฝิงกงหัวเราะออกมา “ในเมื่ออยากจะออกรับแทนเขามาก เอาอย่างนี้ไหม มาตายแทนเขาเลยเป็นไง?”
สีหน้าของคุณปู่ซูเปลี่ยนไปทันที เขาพูดออกมาด้วยความโกรธ “นายนี่มันจะเกินไปแล้ว?”
เฝิงกงหัวเราะออกมา “นายคิดว่านายเป็นคนคนตระกูลซูของจิงตูหรือไง? นายถูกไล่ออกจากตระกูลซูไปตั้งนานแล้ว แล้วทำไมฉันต้องเห็นแก่หน้าของนายด้วย?! ฉันขอแนะนำอะไรนายหน่อย ทางที่ดีหุบปากไป ถ้าไม่อย่างนั้นเดี๋ยวจะตายเอาโดยไม่รู้ตัว!”
คำพูดที่ออกมานี้ทำให้ทุกคนตกใจเป็นอย่างมาก
สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปทันที
ตอนนี้เกรงว่าในเมืองหลวงคงจะไม่มีใครสามารถหยุดเฝิงกงคนนี้เอาไว้ได้แล้ว!
คุณปู่ซูสูดหายใจเข้า และในตอนที่เขากำลังจะพูดอะไรออกมา ฉินเฉิงก็โบกมือขึ้น
เขามองไปที่เฝิงกงด้วยสายตาที่เยือกเย็น “เมื่อกี้ฉันบอกว่าจะช่วยรักษาให้ลูกชายของนายใช่ไหม?”
ฉินเฉิงพยักหน้า “ใช่ ฉันเองก็บอกไปแล้วว่าจะไว้ชีวิตนาย”
“ดี” สีหน้าของฉินเฉิงเย็นชาเป็นอย่างมาก “ตอนนี้ฉันเสียใจมากเลย”
พูดจบฉินเฉิงก็ใช้ฝ่ามือของเขาผลักอากาศออกไป
“ตู้ม!” ทันใดนั้นก็เกิดเสียงดังขึ้น เฝิงหลินพร้อมกับรถเข็นที่เขานั่งระเบิดออกทันที!
เฝิงหลินลอยขึ้นในอากาศสูงราวๆ 1 เมตร ตกลงมากระอักเลือดและตายทันที!
“ตอนนี้ลูกชายของนายตายแล้ว ฉันก็ไม่จำเป็นต้องช่วยแล้วใช่ไหม” ฉินเฉิงเอามือทั้งสองข้างไขว้หลังและพูดออกไปอย่างเย็นชา
การกระทำของเขาทำให้ทุกคนตกใจอย่างสุดขีด!
เขากล้าฆ่านายน้อยเฝิงต่อหน้าเฝิงกง? นี่มัน…มันจะบ้ากันไปใหญ่แล้ว!
“ลูกฉัน!” เฝิงกงรีบวิ่งไปกอดศพของเฝิงหลินที่กองอยู่บนพื้นและใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้า
เขาพยายามทุกวิถีทางในการใช้พลังภายในของเขาในการช่วยเหลือเฝิงหลินให้ฟื้นขึ้นมา แต่ว่ามันก็ไร้ประโยชน์ ตอนนี้เฝิงหลินกลายเป็นศพไปแล้ว!
“ลูกฉัน….” เฝิงกงกรีดร้องออกมาอย่างโหยหา น้ำตาของเขาไหลออกมาไม่ยอมหยุด
เขาพยายามอย่างสุดความสามารถในฐานะของคนเป็นพ่อในการเลี้ยงดูเฝิงหลินขึ้นมา แต่ตอนนี้เขากลับมาถูกฆ่าตายตรงหน้า! จะไม่ให้เขาปวดใจได้อย่างไร!
“ฉินเฉิง ฉันจะฆ่าแก!” เฝิงกงยืนขึ้นด้วยความโกรธ ความโกรธของเขาระเบิดออกมา
โต๊ะและเก้าอี้ที่อยู่รอบๆลอยขึ้น และคนที่หลบไม่ทันก็อาเจียนออกมาเป็นเลือดทันที!
ฉินเฉิงยืนมือออกไปปกป้องคุณปู่ซูกับซูวานไว้ จากนั้นเขาก็มองมาที่เฝิงกงด้วยสายตาที่เยือกเย็น “ตอนนี้ฉันให้โอกาสนาย เอาสมุนไพรชั้นดีที่ตระกูลเฝิงมีส่งมาที่บ้านของฉัน ฉันอาจจะช่วยให้นายรอดไปได้!”
“ช่วยให้ฉันรอดไปได้?! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!” ราวกับว่าเฝิงกงได้ยินประโยคที่น่าขันที่สุดในโลก
“แกนี่มันบ้าที่สุดเลยจริงๆ ไม่มีใครที่กล้าพูดแบบนี้กับฉันเฝิงกงคนนี้มาก่อนเลย!” เฝิงกงจ้องมองมาที่ฉินเฉิง พลังและออร่าของเขากดดันมาที่ฉินเฉิงทันที
ฉินเฉิงไม่ได้ขยับเลยแม้แต่น้อย จิตรสังหารกระจายเต็มไปหมด!
“พี่ใหญ่ ฉันยินดีที่จะต่อสู้ร่วมกับพี่” ในตอนนั้นปี้เสี่ยวเหยารีบลุกขึ้นมา เขาปรับสภาพร่างกายของเขาเพื่อที่จะมาต่อสู้ข้างๆฉินเฉิง
ฉินเฉิงหันไปมองปี้เสี่ยวเหยา มีความรู้สึกขอบคุณเล็กๆในสายตาของเขา
การที่รู้ว่าทำอะไรไม่ได้แต่ก็ยังจะพยายามทำมันอยู่ คนแบบนี้แหละคู่ควรต่อการคบหา
“ไม่จำเป็น” ฉินเฉิงโบกมือ “ฉันฆ่าเขาก็เหมือนกับการฆ่าเป็ดฆ่าไก่เท่านั้น!”
