ซูวานขับรถเบนซ์คันใหญ่ ที่มีพื้นที่กว้างขวาง มันเหมาะกับคนขายาวอย่างเธอ
ระหว่างทางไปชุมชนหลงไห่ ชายหนุ่มชุดขาวไม่พูดอะไร เขากำลังคิดหาวิธีฆ่าฉินเฉิง
แต่ฉินเฉิงและซูวาน คุยกันอย่างมีความสุข และไม่มีใครสนใจเขาเลย
ตลอดทางจยถึงชุมชนหลงไห่ เมื่อจอดรถ ทั้งสามคนก็เดินไปบนยอดเขา
“ที่นี่ดีมาก เหมาะสำหรับการฝึกฝน” ในฐานะนักรบ ชายที่สวมชุดขาวก็มีความรู้ในด้านนี้มากกว่าคนอื่นๆ
ฉินเฉิงเหลือบมองเขา พยักหน้าและกล่าวว่า “ใช่ ยิ่งคุณขึ้นไปบนยอดเขามากเท่าไหร่ ความรู้สึกนี้ก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น”
เมื่อเห็นว่าฉินเฉิงไม่ระแวดระวัง ชายหนุ่มชุดขาวก็รู้สึกตื่นเต้นมากขึ้น
หลังจากเดินมาเป็นเวลานาน ทั้งสามก็มาถึงยอดเขา
“ต่อไปคุณก็จะอยู่ที่นี่แล้ว” ฉินเฉิงมองไปที่ซูวานที่ยังคงเก้อเขินอยู่
ซูวานมองเขาและพูดว่า “นายคิดอะไรอยู่เนี่ย? ห้องว่างเยอะแยะ ฉันอยู่ชั้น 1 นายอยู่ชั้น 2 ”
ฉินเฉิงเกาหัว หน้าเขาแดงก่ำ
หลังจากเข้าประตูเข้าไป ฉินเฉิงก็พูดกับซูวานว่า “คุณขึ้นไปเลือกห้องก่อนไหม?”
“ก็ได้” ซูวานเห็นด้วย “งั้นพวกนายก็คุยกันไปก่อน”
ชายหนุ่มชุดขาวมีความยินดีอย่างยิ่ง เจ้าหนุ่มนี่ซื่อบื้อจริงๆ แยกซูวานออกไป มันก็ทางสะดวกนะสิ?
“คุณฉิน ผมคอแห้ง ขอน้ำดื่มหน่อยไดไหม?” ชายหนุ่มชุดขาวลูบคอแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม
“ได้ ฉันจะชงชาให้” หลังจากพูดจบ ฉินเฉิงก็ก้มลงและหยิบกาต้มน้ำขึ้นมา
ช่วงเวลาที่ฉินเฉิงหันหลังให้กับชายหนุ่มชุดขาว สายตาของเขาก็เปล่งประกายไปด้วยความชั่วร้าย
ตอนนั้นเอง!
เขากำหมัด รวบรวมกำลังทั้งหมดของร่างกาย พุ่งไปที่ด้านหลังของฉินเฉิง!
ในฐานะนักรบ เขามีความมั่นใจเต็มเปี่ยมว่าความแข็งแกร่งของตัวเอง ไม่มีใครสามารถต้านทางได้!
“เอ้า? กาต้มน้ำยังมีน้ำอยู่เลย” อย่างไรก็ตาม ฉินเฉิงหันกลับมา เพื่อเอื้อมมือไปหยิบใบชาที่อยู่ข้างๆ
หมัดนี้ อยู่ห่างออกไปไม่ถึงหนึ่งเซนติเมตร
“มันเป็นแบบนี้ได้ไง!” สีหน้าของชายหนุ่มชุดขาวเปลี่ยนไป “เจ้าหนุ่มนี่มันช่างโชคดีจริงๆ!”
แต่ฉินเฉิงยังคงหันหลังให้เขา ดังนั้นชายหนุ่มชุดขาวเตรียมปล่อยหมัดอีกครั้ง
“ชานี้ไม่ค่อยโอเคเลย” ฉินเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อยขณะถือชาไว้ในมือ
เขาวางชาลง แล้วก้มลงพลิกกล่องดูตรงตู้เก็บของ
ชายหนุ่มชุดขาวหรี่ตาและนึกในใจ
“ฉันไม่เชื่อหรอกว่านายจะโชคดีเสมอไป” ชายหนุ่มชุดขาวสูดหายใจเข้าลึก ๆ ยกเท้าขึ้นและเตะไปที่หัวของฉินเฉิง
“อ้าว อยู่นี่เอง” ฉินเฉิงถอยกลับเข้าด้านใน
เท้าของชายหนุ่มชุดขาว ห่างจากหัวของฉินเฉิงไม่ถึงหนึ่งเซนติเมตร
“ปัง” เสียงดังบนพื้น มันทำให้ขาของชายหนุ่มชุดขาวชาเล็กน้อย
โชคดีที่กระเบื้องคุณภาพดี ไม่อย่างนั้นคงละเอียดเป็นชิ้นๆ
“อ้าว? นายกระทืบเท้าทำไม?” ฉินเฉิงขมวดคิ้วขณะถือชา
ชายหนุ่มชุดขาวปาดเหงื่อบนใบหน้าของเขา และพูดอย่างอายๆ ว่า “ฉัน… จู่ๆฉันก็รู้สึกไม่ค่อยสบาย…”
“อ่อ” ฉินเฉิงตอบรับ จากนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไร หยิบกาต้มน้ำขึ้นมาและเตรียมจะเทน้ำ
ในเวลานี้ ชายหนุ่มชุดขาวเริ่มกระวนกระวายเล็กน้อย และเขาพยายามลงมือตั้งหลายครั้ง
โชคดี หรือรับมือดีกันแน่?
“เป็นไปไม่ได้ มันต้องโชคดี” ชายหนุ่มชุดขาวกัดฟัน และก่นด่าไม่หยุด
เขาระงับความวิตกกังวลและดึงกริชจากหลังของเขา
กริชนี้คือสิ่งที่เขารัก และมีเพียงผู้มีคุณสมบัติเท่านั้นที่สามารถตายด้วยมีดนี้ได้!
แสงแดดส่องลงบนพื้นผิวของมีด สะท้อนขึ้นบนผนัง
“ไปตายซะ!” ชายหนุ่มชุดขาวถือกริช ดวงตาเย็นชา เขาฉวยโอกาส “แทง” ไปตรงหลังของฉินเฉิง
ฉินเฉิงก็ยังหลบได้อยู่!
“ทำไม… มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง!” คราวนี้ชายหนุ่มชุดขาวตื่นตระหนกไปหมด
เขาไม่เชื่อว่าความโชคดีจะเกิดขึ้นหลายครั้งติดต่อกัน!
ถ้าไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เขาก็ต้องมีความรู้สึกที่ว่องไวมาก? หันหลังอยู่ยังสามารถหลบได้?
“โอเค ไปดื่มชากันเถอะ” ฉินเฉิงหันกลับมาและรินน้ำชาให้ชายหนุ่มชุดขาว
ชายหนุ่มชุดขาวตื่นตระหนกไปหมด มือที่ยื่นออกมาก็ยังสั่นเล็กน้อย
ถ้วยน้ำชาอยู่ในมือของเขา น้ำชาค่อยๆหยดลง
“เป็นอะไรเหรอ? ดูเหมือนนายจะประหม่า” ฉินเฉิงตั้งใจพูดออกมา
ชายหนุ่มชุดขาวปาดเหงื่อ “ไม่…ไม่ มันแค่ร้อนเกินไป…”
“อืม มันร้อน” ฉินเฉิงนั่งลงบนโซฟาและเทชาในมือ
“เอ่อ…คุณฉิน จู่ๆ ฉันก็นึกขึ้นได้ว่ายังมีงานต้องทำ ฉันจะไม่รบกวนแล้ว ขอตัวก่อนแล้วกัน…” ชายหนุ่มชุดขาวเริ่มตื่นตระหนกมากขึ้น เมื่อมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆอย่างที่คิด!
เขาวางถ้วยชาและหันหลังจะเดินออกไป
ตอนนั้นเองฉินเฉิงมายืนอยู่ตรงหน้าเขาราวกับเป็นผี
“ฉันให้โอกาสนายฆ่าฉันตั้งสามครั้ง” รอยยิ้มเย็นชาปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฉินเฉิง รอยยิ้มนี้ทำให้ชายหนุ่มชุดขาวซีดลงทันที!
“นาย…นายรู้อยู่แล้วหรือ!” ชายหนุ่มชุดขาวรีบถอยห่างออกไปสองสามก้าวราวกับเห็นผี
ฉินเฉิงพูดอย่างเย็นชา “นายคิดว่าการแสดงแบบนี้จะตบตาฉันได้เหรอ?”
ชายหนุ่มชุดขาวกัดฟันและพูดอย่างโกรธเคือง “ฉันเป็นนักรบโบราณขั้นสาม ปล่อยฉันไปดีกว่า ถ้าจะมาสู้จับฉัน นายจะเสียเปรียบเปล่าๆ!”
“งั้นเหรอ?” ฉินเฉิงมองเขาด้วยสายตาเยาะเย้ย
ชายหนุ่มชุดขาวพูดต่อ”นักเวทย์ต้องร่ายมนตร์5นาทีเป็นอย่างน้อย แต่ห้านาทีนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้ฉันฆ่านายได้”
“นักเวทย์?” ฉินเฉิงเลิกคิ้วขึ้น “ใครบอกนายว่าฉันเป็นนักเวทย์?”
ทันทีที่พูดจบ ฉินเฉิงก็มองไปที่ชายหนุ่มชุดขาวอีกครั้ง
“นายฆ่าฉันไม่ได้สามครั้ง มันไร้ประโยชน์จริงๆ ” น้ำเสียงที่ไม่แยแสของฉินเฉิง ทำให้ชายหนุ่มชุดขาวตกใจ
วินาทีต่อมา เขายกฝ่ามือขึ้น พร้อมฟาดลง
“ปัง” ไหล่ของชายหนุ่มชุดขาวแตกออก ความเจ็บปวดรุนแรงทำให้หน้าของเขาบิดเบี้ยว
“อ๊า!!!” ชายหนุ่มชุดขาวอ้าปากและร้องคร่ำครวญ ฉินเฉิงกระแทกไปที่ปากของเขา
“อย่าส่งเสียง” ฉินเฉิงขมวดคิ้ว “ถ้ารบกวนซูวาน ฉันจะฆ่านาย”
ชายหนุ่มชุดขาวปิดปากกลั้นความเจ็บปวดไว้
ให้ตายสิ จะตะโกน ก็ทำไม่ได้ด้วยซ้ำ!
ในเวลานี้ ไหล่ของชายหนุ่มชุดขาวหัก ไม่ต้องพูดถึงการยกมือขึ้น มันยากแม้แต่จะขยับ
“ตี๋รุ้ยเจี๋ยให้นายมาเหรอ?” ฉินเฉิงมองมาที่เขาและถามขึ้น
ชายหนุ่มชุดขาวไม่กล้าปกปิด เขาคุกเข่าลงกับพื้นแล้วพูดอย่างอ้อนวอนว่า “ใช่…เขาส่งให้ฉันมา คุณฉิน ฉันทำทุกอย่างก็เพื่อเงิน ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย…”
