มันทำลายศักดิ์ศรีและความภาคภูมิใจครั้งสุดท้ายของเธออย่างสมบูรณ์
ผู้ชายตรงหน้าเธอนี้ ปากร้ายเสียจนไม่น่าเชื่อ แต่ยิ่งเขาพูดคำพูดที่ใจจืดใจดำมากเท่าไหร่ รอยยิ้มร้ายๆ บนใบหน้าก็ยิ่งจริงจัง ทำให้คนทั้งรักทั้งเกลียด
หลังจากหลินเยว่เอ๋อร์ได้ยินคำพูดนี้ก็ทนไม่ได้อีกต่อไป น้ำตาของเธอไหลริน
ใบหน้าขาวเรียบ จู่ ๆ ก็แดงขึ้นจากความอับอาย
เธอก้มศีรษะลงเล็กน้อย กัดริมฝีปากล่าง และร่างผอมบางของเธอก็สั่นสะท้านราวกับกิ่งต้นหลิวในสายลม
เธอเปิดปากพูดพร้อมกับน้ำเสียงที่สั่นเครือ: “คุณกู้ ฉันไม่ได้…”
“จึ๊ ไม่ต้องอธิบาย อธิบายไปก็เท่ากับปิดบัง”
เขาขัดจังหวะเธออย่างไม่ปรานีเหมือนกับไม่ต้องการจะฟังสิ่งที่เธอคิดจะพูด
หลินเยว่เอ๋อร์ทำได้เพียงปิดปากของเธออย่างไม่เต็มใจ
และเห็นเพียงกู้ซือเฉียนพูดอย่างเย็นชา: “ฉันไม่เคยคิดอยากจะให้ผู้หญิงต้องลำบากใจมากนัก แต่วันนี้เธอรนหาที่เอง อย่าโทษฉันล่ะ เรื่องที่เธอต้องเจอก่อนหน้านี้ ฉันสามารถทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นได้ แต่หากเธออยากจะใช้มันมาหลอกฉัน หึ งั้นเธอก็ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว”
ครืน ๆ
ภูเขาในหัวใจของหลินเยว่เอ๋อร์พังทลายลงอย่างสมบูรณ์ในขณะนี้
เธอเงยหน้าและมองกู้ซือเฉียนอย่างไม่น่าเชื่อ
ไม่สามารถจินตนาการได้เลยว่าเขาจะรู้เรื่องพวกนั้นด้วย
ตอนแรกหลังจากที่เธอถูกผู้ชายคนนั้นหลอกมาขายให้พวกค้ามนุษย์ เธอก็ไม่บริสุทธิ์อยู่แล้ว
พวกนั้นอาศัยความที่เธอไม่บริสุทธิ์อีกแล้ว พวกมันลวนลามเธออย่างไร้ยางอายทุกวันทุกคืน เธอไม่ได้รับความช่วยเหลือใดๆ และหมดหนทางจะต่อสู้
ต่อมาเธอถูกขายให้กับพี่น้องตระกูลเกา
พวกค้ามนุษย์พวกนั้นก็จากไปเช่นกัน เธอคิดไปว่าเรื่องพวกนี้คงจะไม่มีใครรู้อีก
แต่ตอนนี้กู้ซือเฉียนพูดเรื่องพวกนี้ออกมาอย่างไม่ปิดบัง!
เขารู้ได้ยังไง?
หรือว่าเขาสืบเรื่องเธอก่อนแล้ว?
ความกลัวที่ไม่สามารถพูดออกมาได้ผุดขึ้นในหัวใจของเธอ ทำให้ใบหน้าแดงก่ำของเธอก็ซีดขาวทันที
แน่นอนว่ากู้ซือเฉียนตรวจสอบเรื่องของเธอแล้ว
เขาเป็นใคร? เขาคือผู้สืบทอดกิจการแห่งตระกูลกู้หนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ ผู้นำกลุ่มมังกร กองกำลังใต้ดินที่ใหญ่ที่สุดนอกประเทศ
คนที่เรียนรู้การระบุตัวตนของบุคคลรอบตัวตั้งแต่เล็กจนโต คนที่อยู่ท่ามกลางพวกปากปราศรัยน้ำใจเชือดคอมาตั้งแต่เด็ก
ไม่มีเหตุผลที่จะปล่อยให้คนอยู่รอบๆ ตัวเขา ถ้าไม่แม้แต่จะตรวจสอบจุดสำคัญและประสบการณ์ ไม่อย่างนั้นใครๆ ก็คงจะเข้าใกล้เขาได้และใครก็สามารถทำร้ายเขาได้?
ดังนั้นการที่กู้ซือเฉียนจึงให้คนไปสืบเรื่องของเธอโดยละเอียดก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
เพียงเพราะหลินเยว่เอ๋อร์ในตอนนี้ยังไม่รู้จักตัวตนทั้งหมดของเขา ดังนั้นจึงรู้สึกประหลาดก็เท่านั้นเอง
ตอนนี้ ในเมื่อเขาก็รู้หมดแล้ว ตนเองจึงไม่สามารถจะปิดบังอะไรได้อีก
ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีอะไรจะดีไปกว่านี้แล้ว หลินเยว่เอ๋อร์ตัดสินใจพูดขึ้น: “ใครบอกว่าฉันจะหลอกคุณ? ฉะ…ฉันแค่ยังไม่ทันได้พูดต่างหาก”
จากเดิมที่เธอคิดจะพูดอย่างเต็มปากเต็มคำ แต่เมื่อพูดไปได้ครึ่งเดียวก็สัมผัสได้ถึงสายตาที่เย็นเยียบของกู้ซือเฉียน
จู่ ๆ ก็มีท่าทางอ่อนลง
ขอบตาของเธอแดงเล็กน้อย และเธอพูดด้วยท่าทางที่พยายามจะความคุมความอับอายไว้: “แต่จะมาโทษฉันด้วยเรื่องพวกนั้นได้เหรอ? ฉันก็ถูกคนอื่นทำร้ายถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ถ้าคุณรังเกียจ งะ…งั้นฉันล้มเลิกความคิดแบบนั้นก็ได้ ฉันก็แค่ผู้หญิงอ่อนแอคนหนึ่ง ตัวคนเดียวอยู่ข้างนอก มีบ้านก็ไม่กล้ากลับ ตอนนี้มันไม่ง่ายเลยที่จะได้เจอคนที่สามารถช่วยฉันได้ แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ?”
“คุณกู้ คุณเป็นพวกคนสูงศักดิ์เหนือคนอื่น แค่พลิกมือก็ควบคุมเมฆได้ หมุนมือก็บังคับฝนให้ตกได้ คุณไม่มีทางเข้าใจความหวาดกลัวและทุกทรมานใจของคนตัวเล็ก ๆ อย่างเราได้หรอก”
“ฉันในตอนนี้ ต่อให้กลับไปได้จริงก็คงไม่มีใครต้องการ ฉันไม่มีค่าและประโยชน์อะไรแล้ว พ่อก็คงยิ่งไม่สนใจฉัน กลับไปก็โดนดูถูกเหยียดหยาม สู้ฉันตายไปเสียดีกว่า ให้ทุกอย่างกลับไปขาวสะอาดดังเดิม”
หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็หันกลับมาและเอาหัวโขกกำแพงข้างๆ เธอ
สาวงามวิ่งชนกำแพง ดอกสาลี่ต้องหยาดฝน ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น เกรงว่าคงจะเป็นทุกข์มากและรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดมันแล้ว
น่าเสียดายแต่เพียงว่ากู้ซือเฉียนไม่ใช่ผู้ชายธรรมดาทั่วไป
เขาไม่ตกหลุมกับมุกร้องไห้ ชวนทะเลาะ ตีอกชกตัวแบบนี้หรอก
ไม่เพียงแต่ไม่สน แต่เขายังคงเอาแต่นั่งอยู่ตรงที่เดิม ทำหน้าเหมือนดูละครฉากสนุกอยู่
หลินเยว่เอ๋อร์หันหลังชนกำแพง เห็นว่าหน้าผากของเธอกำลังจะชนกำแพง แต่ไม่มีใครมาหยุดเธอ
ไม่เพียงแต่ไม่มีคนห้ามแม้แต่จะปริปากสักคำ เธอถึงกับตกตะลึง
เมื่อตกตะลึง ความเร็วของเธอก็ลดลงตามธรรมชาติ ดังนั้นเมื่อหน้าผากของเธอแตะผนังจริงๆ เธอไม่ได้ใช้แรงมากนัก และแม้แต่เสียงก็เป็นเพียงเสียงอู้อี้เบาๆ เท่านั้น ไม่เหมือนตอนที่เธอวิ่งออกไปเลย ไม่เหมือนกับตอนที่เธอออกตัวแรงในตอนแรก
มันช่างน่ากระอักกระอ่วนใจเสียจริง!
หัวของหลินเยว่เอ๋อร์ชนกับกำแพง ถึงจะไม่ล้มไป แต่ก็อดที่จะส่งเสียง “โอ๊ย” ออกมาดังๆ ไม่ได้
ตัวเธอกระเด็นถอยหลังมาสองก้าวแล้วหยุด
ถึงแม้จะไม่ล้มไปแต่ความเจ็บนั้นมีแน่นอน
เธอกุมหน้าผาก มันเจ็บจนน้ำตาไหล เดิมที่คิดว่าทำแบบนี้แล้วอย่างน้อยผู้ชายคงจะปวดใจอยู่บ้าง
ต่อให้ไม่ปวดใจไปกับเธอ แต่อย่างน้อยที่สุดน่าจะเป็นสุภาพบุรุษอยู่บ้าง
แต่จนถึงตอนนี้หลินเยว่เอ๋อร์คงจะยังไม่รู้สึกว่า ผู้ชายตรงหน้าเธอนั้นไม่ได้เป็นผู้ชายแบบที่เธอคิดไว้จริง ๆ
กู้ซือเฉียนมองเธออย่างล้อเลียน ไม่เพียงแต่จะไม่เป็นห่วงแล้ว เขากลับ “หึ” ออกมาอย่างสบายใจ
“คุณหลิน คุณชนกำแพงไม่แรงพอนะ หากอยากตายจริงๆ ออกแรงแค่นี้มันไม่พอให้คุณตายหรอก”
หลินเยว่เอ๋อร์: “…”
ยังไม่ทันจะได้อธิบายก็ได้ยินเสียงชายหนุ่มพูดขึ้นอีก: “ผมเข้าใจผู้หญิงนะ ผู้หญิงน่ะกลัวเจ็บ เอาหัวโขกกำแพงมันยากมาก ถ้าอย่างนั้นสู้แบบนี้ดีกว่า ผมแนะนำคุณให้”
น้ำเสียงของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะผ่อนคลาย
ดวงตาของหลินเยว่เอ๋อร์สว่างขึ้นทันที เธอหันไปมองเขาแล้วถาม: “แนะนำอะไร?”
เธอเห็นกู้ซือเฉียนชี้ไปที่ริมหน้าต่างแล้วพูด: “กระโดดตึกสิ ถึงแม้ว่าอาคารนี้จะไม่ใช่ตึกสูงมาก แต่ด้านล่างมีแต่ก้อนหินแข็งๆ เธอกระโดดลงไปถึงไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต ถ้ายังไม่ดีอีก ในเมื่อเรารู้จักกันแล้ว ฉันจะช่วยลงไปซ้ำให้ถือว่าทำบุญ รับรองได้ว่าเธอได้ตายทั้งดีทั้งเร็วเลย จะไม่ปล่อยให้ต้องทนทุกข์โดยเปล่าประโยชน์เพราะความลังเลใจของตัวเองและไม่ปล่อยให้เธอต้องอยู่แบบตายทั้งเป็น เป็นไง?”
ใบหน้าของหลินเยว่เอ๋อร์ซีดเผือดเมื่อได้ยินเรื่องนี้
ใบหน้าของเขาซีดและคอของเขาแดงก่ำด้วยความโกรธและความกลัว มันเป็นสีแดงและสีขาวในคราวเดียว น่าดูชมทีเดียว
เธอมองกู้ซือเฉียนแล้วร้องออกมา: “คะ…คุณพูดออกมาได้ยังไง?”
กู้ซือเฉียนเลิกคิ้วแล้วแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ “ที่ฉันพูดมันไม่จริงรึไง? ก็เธอพูดเรื่องตายเอง ตัวเองไม่กล้าจะเอาหัวโขกกำแพงก็คิดเอง ฉันก็แค่แนะนำเธอนิดหน่อยเท่านั้น มีปัญหางั้นเหรอ?”
หลินเยว่เอ๋อร์: “คุณ!”
เธอโกรธจนทนไม่ไหว หน้าแดงก่ำ อีกนิดคงกระอักเลือดออกมา
