ภรรยาที่ทั้งสวยทั้งรวยของผม – ตอนที่ 17 กลับไปตระกูลหลินอีกครั้ง

งานประชุมรวมตัวของนักธุรกิจที่ตระกูลซูจัดขึ้นในครั้งนี้มีแต่คนทีมีชื่อเสียงในปีนังทั้งนั้น มีแค่ตระกูลหลินตระกูลเดียวที่เป็นตระกูลชั้นสาม

ในสายตาของตระกูลหลิน นี่ถือว่าเป็นโชคดีอย่างมาก

คุณปู่หลินที่มองบรรยากาศอึดอัดที่เกิดขึ้นก็คิดอยู่นาน ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจ

“ชิงเฉิง งานประชุมนักธุรกิจในครั้งนี้นายพาฉินเฉิงไปด้วยเถอะ” ปู่หลินเอ่ยปากออกมา

หลังจากที่ได้ยินแบบนั้น สีหน้าของหลินชิงเฉิงก็เปลี่ยนไป เธอพูดออกมาด้วยความโกรธว่า “อะไรนะ? เขาไม่ใช่คนของตระกูลหลินอีกต่อไปแล้ว ทำไมฉันต้องพาเขาไปด้วย?”

สีหน้าของคุณปู่หลินเยือกเย็น “เอาเป็นว่า ทำตามที่ฉันพูดก็พอ!”

“ไม่ได้!” หลินชิงเฉิงไม่ทันได้พูดอะไร หลินเหว่ยที่อยู่ข้างๆก็ปฏิเสธออกมาแทน

“พ่อ ก่อนหน้านี้ตอนที่พ่อดูแลฉินเฉิงอยู่ฉันก็ยังพอเข้าใจ แต่คราวนี้มันเกี่ยวข้องกับชะตากรรมของตระกูลหลินของพวกเรา พวกเราจะไม่ฟังพ่ออีกแล้ว! ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ฉินเฉิงก็ไม่ใช่คนของตระกูลหลินแล้ว!” หลินเหว่ยพูดคัดค้านออกมา

“ให้เจ้าฉินเฉิงไปด้วยก็มีแต่ขายหน้า? คุณปู่ ปู่ไม่รู้หรือว่างานประชุมในครั้งนี้มันสำคัญมากแค่ไหน” หลินชิงเฉิงพูดออกมาอีกว่า “พวกเราได้ตกลงกันแล้วว่าจะพาหยางอี้ไป!”

ในสายตาของพวกเขาหยางอี้นั้นดูดีกว่าฉินเฉิงมาก ดังนั้นพวกเขาจึงเห็นด้วยกับการที่พาหยางอี้ไป

คุณปู่หลินยังอยากที่จะพูดอะไรออกมาอีก แต่ในตอนนั้นฉินเฉิงก็โบกมือและพูดออกมาว่า “คุณปู่ ปู่ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ที่ฉันมาในครั้งนี้ก็มาหาคุณปู่เท่านั้น และก็เอาของขวัญเล็กๆมาให้”

พูดจบฉินเฉิงก็หยิบเอายาบำรุงหวนหยวนยื่นให้คุณปู่หลิน

“นี่เป็นยาบำรุงที่เพื่อนของฉันส่งมาให้ ถ้าปู่ใช้ตามคำแนะนำร่างกายของปู่ก็จะดีวันดีคืน” ฉินเฉิงพูดออกมาอย่างอ่อนโยน

คุณปู่หลินค่อยๆยื่นมือออกมารับยาเอาไว้ แต่ในตอนที่จะหยิบยาก็มีมือๆหนึ่งพุ่งเข้ามาและหยิบยาของฉินเฉิงไป

“ฉินเฉิง นายอย่ามาตีหน้าซื่อเลยดีกว่า คนอย่างนายจะมีเพื่อนได้ไง?” หลินชิงเฉิงยิ้มออกมา “ฉันว่านายต้องการที่จะทำร้ายคุณปู่มากกว่า?”

พูดจบเธอก็ใช้เท้าเหยียบยานั้นทันที

สีหน้าของฉินเฉิงเยือกเย็นอย่างสุดขีด เขามองไปที่หลินชิงเฉิงด้วยความอดทน พูดออกมาด้วยเสียงต่ำว่า “เธอรู้ไหมว่าที่เธอเหยียบอยู่มันคืออะไร?”

“มันก็คงไม่ใช่ของที่มีค่าอะไร” หลินชิงเฉิงตอบกลับมาทันที

คุณปู่หลินขยับปาก ใบหน้าของเขามีความโกรธแสดงออกมาให้เห็น

ฉินเฉิงหายใจเข้าและพูดออกมาว่า “ได้ ในเมื่อทุกคนไม่เห็นค่ามัน ฉันก็คงไม่มีอะไรต้องพูด ลาก่อน”

หลังจากที่พูดจบฉินเฉิงก็เดินจากไป

“เฉิง เฉิง….” ในตอนนั้นปู่หลินก็พูดออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง

ฉินเฉิงที่ได้ยินแบบนั้นก็ทนไม่ได้จึงต้องหันกลับมาหาคุณปู่หลิน

“เฉิงเฉิง รับปากปู่สักเรื่องได้ไหม?” คุณปู่หลินพูดออกมาด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด “ฉันรู้ว่าตระกูลหลินนั้นทำไม่ดีกับนายไว้มากมาย แต่ถือว่าเห็นกับหน้าฉัน อย่างน้อยๆในอนาคตก็ช่วยเมตตาตระกูลหลินของพวกเราด้วยได้ไหม?”

ฉินเฉิงตกใจ หลังจากที่เงียบไปสักพัก สุดท้ายเขาก็พยักหน้าและตอบกลับมาว่า “ได้!”

พูดจบฉินเฉิงก็ไม่หันหน้ากลับมาและเดินจากไปทันที

“คุณปู่ คุณปู่กำลังสับสนอะไรอยู่หรือเปล่า เขาเป็นแค่ขยะ จะมาดูแลพวกเราได้อย่างไร?” เสียงที่รุนแรงของตระกูลหลินดังมาจากด้านหลังแต่ฉินเฉิงก็ไม่ได้สนใจมัน

หลังจากที่ออกมาจากบ้านตระกูลหลิน ฉินเฉิงก็ตรงมาที่ชุมชนหลงไห่

เขานั่งอยู่บนยอดเขา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากนั้นกดไปหาจินฮู่

หลังจากที่รับสาย จินฮู่ก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่รอคอย “คุณฉิน ทำไมจู่ๆคุณถึงโทรมาหาฉันหละ?”

ฉินเฉิงพูดออกไปว่า “ตระกูลซูอนุญาตให้นายเข้าร่วมงานประชุมได้แล้ว”

“จะ…จริงเหรอ?” จินฮู่ถามกลับมาด้วยความดีใจ

ฉินเฉิงตอบกลับไป “อืม” จากนั้นก็พูดออกมาว่า “ฉันมีเรื่องที่จะให้นายช่วย”

“คุณฉิน คุณมีเรื่องอะไรบอกมาได้เลย ถ้าเป็นเรื่องที่ฉันทำได้ พวกเราจะทำอย่างสุดความสามารถ!” จินฮู่รีบเสนอตัวออกมา

“ฉันอยากให้นายช่วยซื้อของอะไรบางอย่าง” จากนั้นฉินเฉิงก็บอกถึงของที่เขาต้องการ

จินฮู่เองก็ไม่รอช้า เขารีบสั่งให้คนไปเอาปากกามาจด

ของเหล่านี้เป็นอุปกรณ์ที่ใช้ทำขบวนยุทธ ถึงแม้ว่าจะเป็นของที่ไม่เคยได้ยินชื่อ แต่สำหรับคนอย่างจินฮู่แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร

หลังจากที่วางวายโทรศัพท์ไป ฉินเฉิงก็นั่งเงียบๆอยู่บนยอดเขา

จากนั้นเขาก็หยุดโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งและโทรไปหาซูวาน

“คุณหนูซู ฉันขอถามอะไรเรื่องหนึ่งสิ รู้ไหมว่าถ้าต้องการซื้อสมุนไพรที่คุณภาพดี อายุมากกว่าร้อยปีต้องไปซื้อที่ไหน?” ฉินเฉิงถามออกไป

ฉินเฉิงถามออกมาด้วยความสงสัย “นายจะเอามันไปทำอะไร?”

“เอามาใช้” ฉินเฉิงตอบกลับไปทันที

ซูวานคิดแล้วคิดอีกจากนั้นพูดออกมาว่า “ของพวกนี้เป็นของหายาก ส่วนใหญ่จะถูกคนมีเงินซื้อไปสะสมหรือไว้ใช้ในยามจำเป็น หรือบางคนก็ซื้อไปบูชา…”

ฉินเฉิงอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาแบบขมขื่น แน่นอนว่าเขารู้เรื่องพวกนี้ดี ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่โทรมาขอความช่วยเหลือจากซูวาน

“แต่ว่ามีอยู่ที่หนึ่งนายจะลองไปหาดูก็ได้นะ” ในตอนนั้นซูวานพูดออกมา

“ที่ไหน?” ฉินเฉิงรีบถามกลับไป

“ที่งานประมูลปีนัง” ซูวานยิ้มและพูดออกมาอีกว่า “ฉันเคยไปที่นั่นมาหลายครั้ง มีของดีๆไม่น้อย บางทีตระกูลที่ตกอับอาจจะเอาของพวกนั้นมาขายก็ได้”

“งานประมูลปีนัง….” ฉินเฉิงพึมพำออกมา สถานที่นี้เขาเคยได้ยินมาก่อน ก่อนหน้านี้ไม่กี่ปีตระกูลหลินเคยเอาไข่มุกแห่งเทพนิยายไปขายที่นั่น

“ขอบคุณมากนะ” ฉินเฉิงตอบกลับไป

ในตอนที่เขากำลังจะวางสายโทรศัพท์ ซูวานก็พูดออกมาทันทีว่า “ให้ฉันพานายไปไหม? ตอนนี้ฉันเองก็ว่างๆอยู่พอดี”

ฉินเฉิงไม่คุ้นเคยกับงานประมูลปีนัง ถ้ามีซูวานเป็นคนนำทางไปจะดีมาก

ดังนั้นฉินเฉิงจึงไม่คิดอะไรแล้วตอบตกลงไปทันที

การประมูลจะเริ่มขึ้นหลังจากนี้อีกสามวันในเวลา 2000 น.

และในคืนวันนั้นรถของซูวานก็มาจอดอยู่ตรงหน้าชุมชนหลงไห่

วันนี้ซูวานแต่งตัวสวยมาก ผมยาวสวยของเธอกระจัดกระจายอยู่บนไหล่ ชุดสีเข้มทำให้ผิวหนังของเธอดูละเอียดอ่อนยิ่งขึ้น และการแต่งหน้าสีอ่อนๆบนใบหน้าของเธอทำให้เธอดูน่าดึงดูด

ฉินเฉิงที่เห็นแบบนั้นก็ยืนนิ่งด้วยความตกใจ

“นายจะยืนทื่ออีกนานไหม รีบขึ้นรถสิ” ซูวานกระพริบตาและพูดออกไป

“อืม ได้ๆ” ฉินเฉิงตอบกลับไปด้วยความเขินอาย

รถขับตรงไปที่งานประมูล ไม่นานก็มาถึง

ในตอนนั้นรถหลายคันจอดอยู่ที่หน้าประตูทางเข้า ทุกคนแต่งตัวดูดี มีแต่ฉินเฉิงที่แตกต่างออกไป

หลังจากที่ลงจากรถ ซูวานก็พูดออกมาว่า “วันหลังฉันจะพานายไปซื้อเสื้อผ้าดีไหม!”

“เสื้อผ้าที่ฉันใส่อยู่มันดูไม่ดีเหรอ?” ฉินเฉิงยิ้มและพูดออกไป

ซูวานกลอกตาและพูดออกมาว่า “ทำไม นายจะใส่เสื้อผ้าชุดนี้เข้าร่วมงานประชุม? ไม่กลัวภรรยาเก่าของนายหัวเราะเยาะเอาหรือไง?”

คิดไปคิดมาฉินเฉิงก็คิดว่านี่มันก็มีเหตุผล

พูดยังไม่ทันขาดคำ ก็มาให้เห็นทันที หลังจากที่ทั้งสองคนได้บัตรเข้างาน พวกเขาก็ไปเจอกับหลินชิงเฉิงและหยางอี้โดยบังเอิญ