บทที่ 544 โดนคนคุกคาม
ก่อนหน้านั้นก็คือตนเองต้องถ่ายทำตลอด ดังนั้นตอนที่มาก็เพียงแค่พูดกับเธอง่ายๆสองสามคำก็กลับบ้านโดยตรงแล้ว
วันนี้ยากที่จะมีเวลาแล้วก็จะต้องไปพูดคุยกับเธอให้ดีๆ ในช่วงเวลานี้เธอเนื่องเพราะความทรมานจากโรคภัยไข้เจ็บ ทั้งตัวล้วนทรุดโทรมลงไปไม่น้อย
ทำให้ถังลั่วเหยาเจ็บปวดใจอย่างมาก
โรงพยาบาล
“วันนี้แกทำไมมาเร็วขนาดนี้ล่ะ?”
ยามปกติถังลั่วเหยาล้วนต้องเกือบจะดึกแล้วจึงเข้ามาเยี่ยมตนเอง คิดไม่ถึงวันนี้พลบค่ำก็เข้ามาแล้ว ในใจแม่อยากรู้อยากเห็นเหลือเกิน
“ละครทีวีของเราในวันนี้ปิดกล้องแล้ว ดังนั้นวันนี้เข้ามาเยี่ยมท่านและพูดคุยกับท่านสักหน่อยก่อน เกรงว่าในช่วงเวลานี้ท่านจะเหงาเกินไปแล้ว”
ถังลั่วเหยายิ้มพูดอยู่
มองเห็นถังลั่วเหยาวันนี้มีอารมณ์พูดคุยกับตนเองแล้ว แม่ก็แอบตัดสินใจอยู่ในใจคืนนี้จะต้องพูดคุยกับแกให้ดีๆสักหน่อย
“ในช่วงเวลานี้ทุกวันแกล้วนเข้ามาตอนดึก วันนี้ยากที่จะเลิกงานเร็วหน่อย ทำไมไม่กลับไปพักผ่อนโดยตรงสักหน่อยก่อนล่ะ? ที่นี่ฉันทุกๆวันล้วนอยู่ในโรงพยาบาลก็หนีไปไม่พ้นเช่นกัน แกมาทุกวันฉันกลัวว่าร่างกายของแกรับไม่ไหวจริงๆ”
มองเห็นถังลั่วเหยายุ่งตลอดเวลา ตอนนี้ยากที่จะนั่งอยู่ข้างหน้าของตนเอง
“ไม่เป็นไร”
ความเหน็ดเหนื่อยเล็กน้อยนี้ของตนเองนับได้ว่าเป็นอะไรล่ะ? ดีกว่าแม่ของตนเองที่รับความทรมานจากโรคภัยไข้เจ็บ 24 ชั่วโมง
ตอนนี้ตนเองล้วนไม่สามารถช่วยเธอทำอะไร สิ่งที่ทำได้ก็เพียงแค่ดูแลเธอให้ดีๆแล้ว
“ไม่ใช่ แม่ว่าแกนะ ตอนนี้แกก็ไม่มีเวลาว่างๆที่เหลือใดๆให้กับตนเองแม้แต่น้อย ไม่ใช่ไปทำงานก็คือมาหาแม่ที่นี่”
แม่ดึงมือของถังลั่วเหยาไว้
“อู้ งั้นฉันยังสามารถแบ่งปันเวลาของฉันกับใครอีกล่ะ? ช่วงเวลานี้ร่างกายของท่านไม่ดีมาโดยตลอด สิ่งที่ฉันทำได้ก็แค่เข้ามาดูท่านสักหน่อยเท่านั้น”
“ลูกสาวของฉันกตัญญูฉันในใจก็ดีใจเช่นกัน แต่แม่เตือนแก แกก็อายุไม่น้อยแล้วเช่นกัน น่าจะต้องไปหาแฟนสักคนให้ดีๆหน่อย เพราะว่าแม่ไม่รู้ว่าตนเองตกลงว่ายังสามารถอยู่เป็นเพื่อนแกได้นานเท่าไหร่ ส่วนแฟนละก็ หาเจอแล้วก็ต้องพามาให้แม่ดูหน่อยเช่นกัน”
แม่ที่อยู่ต่อหน้าไม่รู้ว่าตนเองในตอนนี้ยังสามารถมีชีวิตได้นานเท่าไหร่จริงๆดังนั้นเธอกลัวมากหลังจากตนเองจากไปแล้วไม่มีคนช่วยเธอดูแลถังลั่วเหยา ดังนั้นตอนนี้เธอหวังว่าก่อนที่เธอจะจากไปถังลั่วเหยาจะหาแฟนสักคนที่ดีๆกลับมา วันหลังถึงแม้ว่าตนเองจากไปแล้ว เธอก็สามารถเชื่อว่ามีคนดูแลเธอแทนตัวเองได้เช่นกัน
“ไอ้หยะแม่เอ่ย เรื่องแบบนี้ร้อนใจไม่ได้นะ”
ได้ยินมารดาที่อยู่ต่อหน้าเอ่ยถึงเรื่องแบบนี้กับตนเอง ถังลั่วเหยาก็อยากจะหลบหนี
อีกทั้งเธอก็ไม่รู้ว่าทำไมในเวลานี้คนที่คิดถึงอยู่ในสมองของตนเองถึงขนาดเป็นเฟิงยี่
ทั้งๆตนเองก็เนื่องเพราะเรื่องนั้นของครั้งก่อนก็ตายใจกับเขามานานแล้ว ทำไมวันนี้ตอนที่พูดถึงแฟน คิดไม่ถึงตนเองยังจะอดใจไว้ไม่ได้ที่จะไปคิดถึงเขา
หรือว่าตนเองชอบเขาแล้วจริงๆหรือ?
เป็นไปไม่ได้นะ เป็นไปไม่ได้นะ
แม้ว่าในใจของตนเองตอนนี้คิดถึงเฟิงยี่ตลอด แต่ว่าถังลั่วเหยาแอบให้สัญญาณตนเองอยู่ตลอดว่าอย่าไปคิดถึงเขา เขาก็เพียงแค่เพลย์บอยคนหลายใจมากคนหนึ่งเท่านั้น
“เอาล่ะ เอาล่ะ อย่างงงันเลย วันนี้ก็ดึกแล้ว คืนนี้รีบกลับไปเถอะ ในสองวันนี้พักผ่อนให้ดีๆ ”
แม่มองเห็นท้องฟ้านอกหน้าต่างยิ่งมายิ่งมืดแล้ว ก็เลยรีบเร่งถังลั่วเหยารีบกลับบ้านโดยตรง
เพราะว่าร่างกายถังลั่วเหยาในตอนนี้ก็ไม่ค่อยดีมากเลย
“ได้ งั้นพรุ่งนี้ฉันหยุดพอดี พรุ่งนี้ฉันเข้ามาเยี่ยมท่านอีก”
จ้องมองผู้หญิงที่อยู่บนเตียง ดูเหมือนมีความเหนื่อยล้าเล็กน้อยแล้วเช่นกัน
ถังลั่วเหยาก็เตรียมตัวที่จะไม่รบกวนเธออีกแล้วเช่นกัน ถือกระเป๋าของตนเองขึ้นมาก็เตรียมตัวที่จะกลับบ้าน
ป้ายรถเมย์
ในเวลานี้ถังลั่วเหยากำลังรอรถเมย์อยู่จะกลับบ้าน
“อืด อืด อืด”
มือถือของตนเองสั่นสะเทือนขึ้นมาอยู่ในกระเป๋า
“ฮัลโหล่?”
นี่เป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นเคยเบอร์หนึ่ง ถังลั่วเหยาอยากรู้อยากเห็นมากในเวลานี้ตกลงว่าเป็นใครที่จะโทรหาตนเอง
“ตอนนี้แกรีบเอาเงินก้อนหนึ่งมาให้กับผม”
เสียงผู้ชายที่อยู่ในโทรศัพท์ฝั่งโน้นเลี่ยนมาก
หลังจากถังลั่วเหยาได้ยินเสียงนี้ล้วนไม่ดีไปทั้งตัว คิ้วขมวดอย่างแน่นมาก
“ฉันเคยพูดกับคุณหลายครั้งมากแล้ว อย่ามาติดต่อฉันอีก ถ้าหากว่าคุณยังเป็นแบบนี้ต่อไปอีกละก็ ฉันรับรองว่าวันหลังจะไม่รับสายของคุณอย่างเด็ดขาดจริงๆ”
คนที่อยู่ในสายนี้เป็นพ่อเลี้ยงของถังลั่วเหยา แต่ไม่ใช่บิดาผู้ให้กำเนิด
แม่ของถังลั่วเหยาเป็นคนดีหนึ่งเดียวในโลกคนหนึ่ง
แต่ว่าพ่อเลี้ยงของเธอคนนี้กลับเป็นผีพนันและขี้เหล้าคนหนึ่ง
แต่ตอนที่ถังลั่วเหยายังเด็ก อารมณ์ของพ่อเลี้ยงเธอไม่ดี ก็จะลงไม้ลงมือกับถังลั่วเหยาและแม่ทั้งสองคน ไม่เคยเคารพพวกเธอทั้งสองคนมาก่อนเลย
อยู่นัยน์ตาพ่อเลี้ยงของเธอเขารู้สึกว่า ภรรยาของตนเองพาตัวภาระอย่างหนึ่งให้กับตนเอง ลูกสาวคนนี้ก็เป็นสินค้าขาดทุนคนหนึ่งอย่างชัดแจ้ง ดังนั้นตั้งแต่ต้นจนจบล้วนไม่เคยสบตาตรงๆจ้องมองเธออย่างละเอียดมาก่อน
ก็เนื่องเพราะวัยเด็กอย่างนี้ ทิ้งความทรงจำอย่างลึกซึ้งไว้ในภาพแห่งความทรงจำของถังลั่วเหยาอยู่
บวกกับในหลายปีที่ผ่านมานี้ พ่อเลี้ยงของเธอขู่เอาเงินกับเธอโดยตลอด อีกทั้งเอาครั้งแล้วครั้งเล่าอีก ก็เป็นแบบที่ไม่รู้จักพออย่างนั้นจริงๆ
ตอนนี้ตัวเธอเองก็ต้องหาเงินมารักษาโรคของมารดา เงินที่อยู่บนตัวตนเองเดิมทีก็มีขนาดกะทัดรัดเล็กน้อย เป็นไปได้ยังไงที่จะมีเงินเหลือให้กับเขาอีกล่ะ?
ยิ่งกว่านั้นอีกตนเองในตอนนี้ล้วนไม่มีความรักความผูกพันกับเขาสักนิด
“แกรีบเอาเงินมาให้ผม ไม่อย่างนั้นละก็คนเหล่านี้ก็จะฆ่าผมแล้ว หรือว่าแกก็แข็งใจจ้องมองพ่อของแกตายไปโดยตรงขนาดนี้ได้ลงคอเลยหรือ? ผมดีเลวก็เลี้ยงแกมายี่สิบกว่าปีแล้ว คิดไม่ถึงแกก็จะทำอย่างนี้กับผม”
เสียงผู้ชายที่อยู่ในสายฝั่งโน้นที่พูดออกมายิ่งมายิ่งดัง สุดท้ายแทบจะเป็นตะโกนออกมา
ถังลั่วเหยาเกลียดนิสัยอย่างนี้ของเขาที่สุดแล้ว
เขามักจะรู้สึกว่าคนอื่นให้อะไรเขาล้วนสมควรแล้ว
“ใช่หรือไม่ว่าก่อนหน้านั้นฉันพูดไม่ค่อยเข้าใจมากหรือ? ฉันเคยแสดงอย่างชัดเจนกับคุณมาก่อนแล้ว ตั้งแต่นี้ไปฉันจะไม่ยุ่งกับเรื่องของคุณอย่างเด็ดขาด คุณก็อย่าทิ้งความยุ่งเหยิงให้ฉันมาจัดการแทนคุณอีกเช่นกัน คุณสามารถเข้าใจไหม?”
ตั้งแต่นานมาแล้วแท้ที่จริงตอนที่ถังลั่วเหยาเริ่มเป็นดารา พ่อเลี้ยงก็มักจะมาเอาเงินกับเธอครั้งแล้วครั้งเล่า
ถึงแม้ว่าตั้งแต่เด็กถึงโตเธอไม่มีความรักความผูกพันแท้ๆอะไรกับบิดาคนนี้
แต่ว่าถึงที่สุดเธอก็จะใจอ่อน
เธอมักจะเชื่อมั่นว่าผู้ชายคนนี้ไม่ว่าชั่วร้ายขนาดไหน ตั้งแต่ต้นจนจบเขาก็เป็นพ่อเลี้ยงของตนเอง ถ้าหากว่าตอนนี้ตนเองให้เงินเขาเพียงพอ พูดไม่แน่ว่าเขาก็อาจจะไม่เหมือนดั่งแต่ก่อนอย่างนั้นแล้วเช่นกัน
แต่จากนั้นไปถังลั่วเหยาหนุนช่วยผู้ชายคนนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้ถังลั่วเหยาสิ้นหวังครั้งแล้วครั้งเล่า
ทุกครั้งหลังจากผู้ชายได้เงินแล้วล้วนไปเล่นการพนันหินไปเล่นไปเที่ยวผู้หญิง
รอตอนที่เงินไม่มีแล้ว ก็กลับมาโทรหาเอาเงินกับถังลั่วเหยาต่อไปอีก
มีช่วงเวลาหนึ่งที่นานมาก ทุกครั้งหลังจากเงินเดือนออกแล้วกระเป๋าเงินถังลั่วเหยาล้วนโดนผีดูดเลือดคนนี้ดูดจนแห้งไปเลย
ดังนั้นต่อหน้าคนนี้เธอยังคงเกลียดมาก แต่ไหนแต่ไรมาเธอก็ไม่อยากจะไปช่วยเขา
โดยเฉพาะในช่วงสองปีนี้ หลังจากเธอดังขึ้นมาใหม่อีกครั้ง เนื่องเพราะว่ารายได้เพิ่มขึ้น ความอยากของพ่อเลี้ยงก็ยิ่งมายิ่งเยอะเช่นกัน ก็เหมือนดั่งหลุมไร้ก้นที่ถมยังไงก็ไม่เต็มจริงๆ
