บทที่ 477 ของขวัญอันล้ำค่า
หลังจากเสร็จสิ้นงานแต่ง ก็กินข้าว
ถึงแม้งานแต่งจะจัดอย่างเรียบง่าย ทว่าแค่มองจากงานเลี้ยงที่จัด ก็มองออกว่าตระกูลลู่ใส่ใจมาก
ไม่สามารถจัดอย่างโออ่าอลังการ ก็สามารถมุ่งเน้นไปยังส่วนอื่น
อาหารในงานเลี้ยง ทั้งหรูหราและงดงาม สีสันอาหารและรสชาตินั้นล้ำเลิศ แค่มองก็รู้ว่าไม่ใช่อาหารที่เห็นกันทั่วไป
พอลองถามดูแล้ว ก็เพิ่งรู้ว่านายหญิงเชิญเชฟใหญ่ที่ทำอาหารงานเลี้ยงของรัฐมาโดยเฉพาะ
งานเลี้ยงของรัฐก็ต้องดีอยู่แล้ว เขาสามารถลดตัวลงมาทำอาหารให้กับงานเลี้ยงเล็กๆ สามารถยิ่งมองออกว่าใส่ใจกับงานเลี้ยงนี้มากเป็นเรื่องธรรมดา
หลังจากจบงานเลี้ยง นายหญิงก็ให้แขกแยกย้ายกันกลับ
เรือนหอของจิ่งหนิงและลู่จิ่งเซิน ยังคงเป็นวิลล่าเฟิงเฉียว
ที่นี่พิงหลังภูเขาและใกล้แม่น้ำ ทิวทัศน์สวยงามมาก ข้างนอกมีช่วงหนึ่งเป็นถนนทางหลวงบนหุบเขา ซึ่งกลายเป็นเขตอนุรักษ์ธรรมชาติ ระบบความปลอดภัยก็ทำได้ดีมาก
สำคัญที่สุดก็คือที่นี่ใกล้บริษัท
สำหรับพวกเขาแล้ว ยังไงงานแต่งก็แค่เป็นรูปแบบพิธีกรรมเท่านั้น ด้วยเหตุนี้เรื่องเรือนหอ พวกเขาก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก ที่ไหนสะดวกก็พักที่นั่น
ทั้งสองเดินออกไปด้านนอกด้วยกัน ซูมู่ก็ขับรถมาจอดรออยู่ข้างนอกตั้งนานแล้ว และกำลังเตรียมตัวส่งพวกเขากลับบ้าน
นึกไม่ถึงว่าเพิ่งจะเดินไปถึงประตู ก็เห็นคนๆ หนึ่งที่ต่อให้ยังไงก็คาดคิดไม่ถึงว่าจะเจอที่นี่ “หนิงหนิง พวกเราเจอกันอีกแล้ว”
จิ่งหนิงปล่อยมือลู่จิ่งเซิน แล้วมองจูเก่อหลิวเฟิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า ทีแรกใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขก็หม่นหมองลงทันที “คุณจูเก่อ”
“ฉันได้ยินว่าวันนี้เธอแต่งงาน ดังนั้นเลยเตรียมของขวัญมายินดีโดยเฉพาะ ดูๆ แล้วฉันคงมาสายเกินไป”
จูเก่อเฟิงหลิวพูดไป ก็เอากล่องของขวัญออกจากรถ
จิ่งหนิงเหลือบตามองเพียงพริบตา ใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ “ขอบคุณมากค่ะ ที่อุตส่าห์มีใจ”
เธอพูดด้วยเสียงเรียบ บรรยากาศจึงเคร่งขรึมขึ้นมาเล็กน้อย
วันนี้ยังไงก็เป็นวันมงคล ใครก็ไม่อยากให้บรรยากาศเคร่งขรึมเกินไปหรอก
ลู่จิ่งเซินส่งสายตาให้กับซูมู่ ซูมู่จึงเดินเข้ามาทันที แล้วรับของขวัญนั้นไว้
จูเก่อหลิวเฟิงเห็น กลับไม่ได้พูดอะไร แค่ยื่นของให้เขา แล้วพูดกับจิ่งหนิง “ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากเจอฉัน ทว่ายังไงแล้ว เธอก็เป็นลูกของพี่ใหญ่ฉัน ว่าด้วยความรู้สึกหรือหลักเหตุผล เธอแต่งงานฉันก็ควรมาอยู่แล้ว”
จิ่งหนิงเม้มปาก “ฉันรู้แล้ว”
“เอ๊ะ นี่มันคุณจูเก่อไม่ใช่หรอ? “
จู่ๆ ด้านหลังก็มีเสียงเย้ยหยันส่งมา ทุกคนหันไปมอง ก็เห็นนายท่านลู่กำลังถูกพ่อบ้านพยุงแล้วเดินออกมา
จูเก่อหลิวเฟิงกระตุกมุมปาก “ไม่ได้เจอกันสักพัก นายท่านลู่ดูยิ่งอยู่ยิ่งแข็งแรงแล้ว”
นายท่านลู่มองเขาด้วยรอยยิ้มชื่นบาน “ก็ต้องยกความดีความชอบให้กับตระกูลจูเก่อของพวกคุณ ที่ให้ฉันมีหลานสะใภ้ที่ดีขนาดนี้ แน่นอนว่าฉันต้องดีใจ พอดีใจสุขภาพร่างกายก็ดีตาม”
คำๆ นี้มีความโอ้อวดแอบแฝง จิ่งหนิงอดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปาก
“คุณปู่ ข้างนอกลมแรง ท่านรีบขึ้นรถเถอะ! “
“ไม่รีบๆ คุณจูเก่อ ไหนๆ มาก็มาแล้ว ไม่งั้นก็ไปนั่งเล่นที่บ้านฉันหน่อยไหม? ยังไงพวกเราก็เป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่! ไปกินข้าวแล้วพูดคุยเรื่องราวๆ เก่าๆ ดีไหม? “
จูเก่อหลิวเฟิงยิ้มพูด “ไหนๆ ท่านผู้เฒ่าก็เชิญชวนอย่างมีมารยาทแล้ว งั้นผมคงไม่อาจปฏิเสธอย่างไม่เคารพแล้ว”
นายท่านลู่พยักหน้า แล้วมองไปยังจิ่งหนิงที่อยู่ข้างๆ
สายตาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนขึ้นมาทันที
“หนิงหนิง หนูกับอาเซินก็กลับไปกินมื้อค่ำด้วยกันแล้วค่อยกลับไปไหม? “
จิ่หนิงหันไปมองลู่จิ่งเซิน พอเห็นเขาพยักหน้าตกลง นี่ถึงจะตกลง
คนกลุ่มหนึ่งค่อยๆ กลับไปที่บ้านตระกูล
คนกลุ่มหนึ่งนั่งลงในห้องรับแขก แล้วมีคนใช้ก็เสิร์ฟน้ำชา
ผู้เฒ่าดื่มชาไป แล้วมองจูเก่อหลิวเฟิงด้วยความภูมิใจ
“อั๊ยยา! คุณจูเก่อวันนี้มานี่ คือมาส่งของขวัญงานแต่งงานให้หนิงหนิงหรอ? ส่งอะไรมา? มา! เอามาให้ผู้เฒ่าอย่างฉันดูหน่อย”
นายท่านลู่ตั้งใจหยอกล้อ และอยากจะชัดเจนแค่ไหนก็แสดงออกมาชัดเจนแค่นั้น
จิ่งหนิงก็ยังรู้สึกอึดอัดแทนเขา คนที่เหลือกลับยังทำเหมือนไม่เป็นไร แม้กระทั่งจูเก่อหลิวเฟิงที่ถูกหยอกล้อ ก็ยังทำสีหน้าที่นิ่งเฉย
“ของขวัญผมให้หนิงหนิงไปแล้ว ผู้เฒ่าอยากดู ที่ผมไม่มีแล้ว”
จูเก่อหลิวเฟิงจึงเตะลูกบอลกลับไปอย่างราบรื่น
นายท่านลู่หันไปมองจิ่งหนิง
“หนิงหนิง เขาส่งของขวัญอะไรมาให้? เอามาให้ปู่ดูที แต่ของมันแย่ก็คืนโยนกลับไปให้เขาเลย ยังไงพวกเราคงไม่ต้องขายแคลนหนี้บุญคุณนี้ของเขาหรอก”
จิ่งหนิงถูกผู้เฒ่าหยอกล้อจนวางตัวไม่ถูก จึงมองไปยังลู่จิ่งเซิน
ลู่จิ่งเซินส่งสายตาให้ซูมู่ แล้วเขาก็รีบเดินออกไป
ไม่นาน ก็อุ้มกล่องของขวัญเข้ามาหนึ่งอัน
กล่องไม่ได้ใหญ่มาก ก็แค่สูงครึ่งหนึ่งของแขนเท่านั้น ซูมู่วางกล่องลงบนโต๊ะ แล้วถอยออกไปด้วยความเคารพ
นายท่านลู่แค่นเสียงเย็นชา “หนิงหนิง ไป! เปิดดู”
จิ่งหนิงจนปัญญา ทำได้เพียงลุกขึ้นเดินไป แล้วเปิดกล่องออก
กล่องมงคลสีแดง หลังจากถูกเปิดออก เห็นแค่ด้านในมีกล่องสีดำที่เป็นงานประณีต และมีสีดำที่สามารถประกายแสง
กล่องเป็นกล่องไม้ ทว่าก็ไม่รู้ว่าเป็นไม้อะไร สีของไม้แปลกประหลาด และดูจากสภาพแล้ว ไม่เหมือนพ่นสีเคลือบสี เหมือนเป็นสีธรรมชาติ
ไม่เพียงแต่แบบนี้ อีกอย่างกล่องไม้นี้ยังมีกลิ่นหอมเย้ายวนใจส่งออกมา เหมือนเป็นไม้จันทน์ แต่ก็เหมือนไม่ใช่
จิ่งหนิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว แล้วค่อนข้างรู้สึกแปลกใจในของที่อยู่ในกล่อง
จูเก่อหลิวเฟิงมองอยู่ด้านข้าง แล้วหัวเราะขึ้นมา
นิ้วมือเรียวยาวจึงไปแกะเชือกที่ผูกไว้บนกล่อง แล้วเปิดออก
เห็นเพียงจานหยกสีขาวใบหนึ่งวางอยู่ด้านใน ตรงกลางโล่ง เป็นจานที่แกะสลักลายมังกรหงส์ขด เป็นงานฝีมือประณีตที่ดูเหมือนจริง
เธอมองอย่างเหม่อลอยไปสักพักแล้วอดยื่นมือไปสัมผัสไม่ได้ ทว่าปลายนิ้วเพิ่งสัมผัสกับจานหยก ก็แค่รู้สึกว่าความเยือกเย็นส่งผ่านปลายนิ้วมือมา ทันใดนั้นก็แพร่กระจายไปทั่วทุกอวัยวะในร่างกาย
จิ่งหนิงถูกทำให้ตกใจจนต้องถอยหลังหนึ่งก้าว
ลู่จิ่งเซินทำสีหน้าที่เปลี่ยนไป แล้วรีบเดินเข้ามาพยุงเธอ พร้อมถามด้วยความเป็นห่วง “เป็นอะไรไป? “
จิ่งหนิงส่ายหัว สีหน้ายังคงหวาดกลัวเล็กน้อย
ผ่านไปสักพัก เธอถึงจะได้สติกลับมา แล้วหันไปมองจูเก่อหลิวเฟิงที่นั่งอยู่ด้านข้างแล้วกำลังหัวเราะจนใบหน้าพิลึกยากที่จะคาดเดา
จูเก่อหลิวเฟิงทำนัยน์ตาเปล่งประกาย แล้วมองเธออย่างอมยิ้ม
ในบ้านเต็มไปด้วยบรรยากาศเงียบกริบ นายท่านลู่เห็นว่าทุกคนไม่พูดไม่จา จึงรู้สึกค่อนข้างเบื่อหน่าย
“เป็นอะไรไป? หนิงหนิง เขาส่งของอะไรให้? พวกเธอทำไมไม่พูดไม่จา? “
จิ่งหนิงเม้มปาก แล้วซวนเซเล็กน้อย จากนั้นก็พูดกับนายท่านลู่ “คุณปู่ คุณจูเก่อส่งของขวัญชิ้นนี้ล้ำค่าเกินไป หนูรับไว้ไม่ได้”
นายท่านลู่นิ่งงัน จูเก่อหลิวเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ของล้ำค่าเกินไปอะไรถึงรับไว้ไม่ได้? “
เขาเดินหน้าไปอย่างแปลกใจ ตอนที่เห็นจานหยกในกล่อง จึงทำนัยน์ตาเปล่งประกายทันที
“นี่ นี่ๆๆๆๆๆ …….”
ผู้เฒ่าสาวเท้าไปข้างหน้าโดยเร็ว ตื่นเต้นจนพูดอะไรไม่ออก “นี่มัน…..นี่มัน……”
จูเก่อหลิวเฟิงกระตุกมุมปากเล็กน้อย “ท่านผู้เฒ่า อย่าตื่นเต้นเกินไป ระวังจะทำร้ายร่างกาย”
น้ำเสียงของคำพูด มีความหยอกล้อแอบแฝง
ทว่านายท่านลู่ในตอนนี้ แม้แต่ความสามารถในการถกเถียงก็ยังไม่มี ดวงตาคู่หนึ่งแค่จับจ้องไปยังจานหยกในกล่องโดยตรง แล้วไม่ละสายตาไปไหน
