บทที่ 475 หึงหวงอย่างแรง
สีหน้าของลู่จิ่งเซินกลับยังคงดูไม่ดีมากๆ
เขาไม่ตอบกลับ และไม่พูดไม่จา
จิ่งหนิงทำปากมู่ทู่อย่างน้อยอกน้อยใจ “คุณเองที่ไม่ได้ปกป้องฉันดีๆ แล้วคุณยังจะโกรธอีก? “
คิ้วเข้มของชายหนุ่มเลิกขึ้น
สักพัก ก็พูดด้วยเสียงเย็นชา “ฉันเองก็ผิด ไม่ควรให้คุณรอที่นั่นคนเดียว แต่คุณก็ไม่ควรช่วยเขา”
จิ่งหนิงถึงจะพูดไม่ออก
แล้วจึงอธิบายด้วยความใจเย็น “ทักษะของเขาดีมาก คุณมองเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ เมื่อกี้ฉันยังไม่ใช่คู่แข่งของเขาเลย หรือว่าคุณไม่อยากรู้หรอว่าคนที่เก่งขนาดนี้คือใครกันแน่? “
ลู่จิ่งเซินกระตุกมุมปากขึ้นเล็กน้อย สายตามองคนที่นอนอยู่ด้านหลังผ่านกระจกหลัง
คอเสื้อที่เปิดค่อนข้างกว้างถูกย้อมด้วยคราบเลือดที่สะดุดตา นัยน์ตาลุ่มลึกเล็กน้อย
“ลู่จิ่งเซิน พวกเราก็ช่วยเขาได้ไหม? ขอร้องเถอะ”
สายตาของผู้ชายจับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอ สีหน้าดูเรียบนิ่งเล็กน้อย
“เพื่อผู้ชายคนอื่น มาขอร้องผม? “
จิ่งหนิงถึงกับพูดไม่ออกทันที
“คุณคิดไปไกลถึงไหนแล้ว? ฉันรู้สึกว่า คนๆ นี้ลึกลับจริงๆ ดังนั้นถึงอยากจะทำความรู้จักเขามากหน่อยเท่านั้น”
ชายหนุ่มจับจ้องไปที่เธอเพียงตาเดียว “ทำความรู้จักเขามากหน่อย? “
“อืม”
จิ่งหนิงพยักหน้าเหมือนไก่ตัวน้อยที่กำลังแทะข้าวสารกิน กลัวว่าเขาไม่เชื่อ
ลู่จิ่งเซินหัวเราะ “เหอะ! ” อย่างเย็นชา
เขาไม่ได้พูดอะไรอีก แต่ทั้งรถเคล้าด้วยบรรยากาศที่เลือดเย็น แสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจของเขา
จิ่งหนิงทำแก้มป่อง
คนๆ นี้……อยู่ดีๆ นี่โกรธอะไรอยู่?
ผ่านไปสักพัก เธอครุ่นคิด แล้วมองเขาอีกครั้ง จู่ๆ ก็ขยับไปใกล้ แล้วหอมแก้มเขาหนึ่งที
ชายหนุ่มทำหน้าจับตัวเป็นก้อน
เธอกระตุกมุมปาก แล้วประกบจูบบนริมฝีปากเขา
ลู่จิ่งเซินพร่ำบ่นด้วยเสียงต่ำ “นั่งดีๆ! อย่าขยับไปเรื่อย”
“ไม่ ฉันจะจูบคุณ”
พูดจบ ก็ขยับไปใกล้อีก ชายหนุ่มกดเรือนร่างของเธอไว้ แล้วบีบบังคับให้เธอนั่งบนที่นั่งของตัวเอง
จิ่งหนิงถูกเขากดไว้ แล้วขยับไม่ได้ เธอทำแก้มป่องอย่างไม่พอใจ แล้วพูดด้วยความขุ่นเคือง “คุณเป็นอะไรไป! อยู่ดีๆ ก็โกรธ ไม่บอกเหตุผล แล้วจะให้ฉันเดาจากไหน? “
ชายหนุ่มเลิกคิ้วคมขึ้น ใช้หางตาปรายตามองเห็นเธอที่กำลังขุ่นเคืองใจ ภายใต้ดวงตาเปล่งประกายยิ้มที่ลุ่มลึก
ทว่าเขายังคงไม่พูดไม่จา จับมือเธอไว้แน่นๆ ไม่นาน รถก็ขับกลับไปที่วิลล่าเฟิงเฉียว
จิ่งหนิงลงจากรถ แล้วลู่จิ่งเซินก็กระโดดลงมาตาม
เธอเปิดประตูรถด้านหลัง แล้วเห็นผู้ชายที่กำลังสะลึมสะลืออยู่บนเบาะที่นั่ง จึงผลักไหล่ของเขา “นี่ ตื่นสิ! “
ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ตอบสนองใดๆ
จิ่งหนิงขมวดคิ้ว แล้วหันไปพูดกับลู่จิ่งเซิน “เขาสลบไปแบบนี้ ตอนนี้ไปทิ้งเขาไว้ที่อื่นก็ไม่ปลอดภัย ไม่งั้นก็พาเข้าไป……”
ครั้งนี้ ลู่จิ่งเซินกลับไม่ได้คัดค้านใดๆ
แล้วเอาคนออกจากรถ พลางแบกไปถึงตรงหน้าประตูวิลล่า แล้วเปิดประตู จากนั้นก็พาคนเข้าไป
จิ่งหนิงพลันเทน้ำร้อน ตอนนี้คือช่วงตรุษจีน เพราะว่าช่วงนี้ส่วนมากทั้งสองคนพักอาศัยอยู่ที่บ้านเก่า ทางนี้ปล่อยคนให้อยู่ก็ไม่มีอะไรทำ ด้วยเหตุนี้จึงให้พวกเขาหยุด ให้พวกเขากลับไปฉลองตรุษจีน
เพราะว่าเป็นแบบนี้ ตอนนี้ในบ้าน นอกจากลู่จิ่งเซินและจิ่งหนิงแล้ว กลับไม่มีใครเลย
ทว่ายังดีที่บ้านไม่มีใคร แต่ยาสามัญประจำบ้านก็ยังมี
จิ่งหนิงไปค้นกล่องยาสามัญประจำบ้าน แล้วเอาผ้าแห้ง จากนั้นก็เอามาเช็ดคราบเลือดบนใบหน้าของเขา
ใบหน้าซูบผอมและซีดเซียวค่อยๆ เผยให้เห็น
ใบหน้านั้นถือว่าเป็นใบหน้าที่หล่อเหลาและสง่าผ่าเผย คิ้วทรงสวย จมูกสูงชันและริมฝีปากบาง ต่อให้สลบไป ทั้งตัวของเขายังคงเผยความอ่อนโยนและเสน่ห์ออกมา
มิน่า สถานการณ์ที่คับขันอย่างนั้น คนๆ นี้ยังมีกะจิตกะใจมาขอโทษเธอ
จิ่งหนิงอดกระตุกมุมปากไม่ได้ แล้วยื่นมือไปถอดเสื้อของเขา
ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านข้างตลอด เปลือกตากระตุกทันที
“คุณทำอะไร? “
จิ่งหนิงตอบกลับอย่างเป็นธรรมชาติ “ถอดเสื้อให้เขาไง”
ลู่จิ่งเซินทำสีหน้าที่หม่นหมอง “ไม่ได้! “
จิ่งหนิงนิ่งงัน แล้วเงยหน้ามองเขาอย่างไม่เข้าใจ “ไม่ถอดเสื้อแล้วจะทายาได้ยังไง? “
ลู่จิ่งเซินขมวดคิ้ว แล้วมองผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความรังเกียจ สุดท้ายก็แค่นเสียงเย็นชา
แล้วแย่งกล่องยาในมือของเธอไป พร้อมพูดด้วยเสียงเรียบ “ต้องทำยังไง? คุณบอกผม ผมทำเอง! “
จิ่งหนิงตะลึงงันไปสักพัก แล้วเห็นสีหน้าที่เคร่งขรึมของเขา ภายในใจแอบคาดเดา จึงอดไม่ได้ที่จะเม้มปากหัวเราะขึ้น
ลู่จิ่งเซินทำสีหน้าที่เกร็ง แล้วหันไปขึงตามองเธออย่างโหดเหี้ยม
จิ่งหนิงยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเขาน่ารัก จึงยื่นมือไปโอบเอวของเขา แล้วหอมแก้มของเขาหนึ่งที
“คิดอะไรอยู่? ตอนนี้เขาคือผู้ป่วยในสายตาของฉัน หมอถอดเสื้อให้ผู้ป่วย ไม่ใช่เป็นเรื่องธรรมดาหรือไง? “
ลู่จิ่งเซินก้มหน้ามองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมกอด สีหน้ายังคงดูแย่
“แต่เขาก็คือผู้ชายคนหนึ่ง”
จิ่งหนิงกะพริบตา
“หมอคนอื่นผมไม่สน แค่คุณไม่ได้”
เขาทำท่าทางดื้อดึง ไม่ยอมให้คนอื่นแสดงความเห็นใดๆ จิ่งหนิงคลี่ยิ้ม “ได้ งั้นฟังคุณ”
ยากมากที่เธอจะเชื่อฟังและทำตาม ทำให้สีหน้าของชายหนุ่มดีขึ้น แล้วก้มหน้าประกบจูบเธอหนึ่งที แล้วตบเอวของเธอ
“ไปยืนตรงนั้น ควรทำยังไง คุณก็คอยสอนอยู่ข้างๆ ก็พอ”
“ได้”
จิ่งหนิงยืนอยู่ข้างๆ แล้วให้เขาถอดเสื้อของฝ่ายตรงข้ามก่อน จากนั้นก็ใช้แอลกอฮอล์ล้างบาดแผล แล้วทายา
ลู่จิ่งเซินเป็นคนที่ฉลาด จึงฝึกอะไรได้เร็ว รวมไปถึงประสบการณ์ชีวิตในหลายปีมานี้ สำหรับการทำแผลภายนอก จริงๆ ก็ชินมือไปแล้ว
ผ่านไปไม่นาน จึงช่วยฝ่ายตรงข้ามทำแผลจนเสร็จ
จิ่งหนิงก็ได้ตรวจร่างกายให้เขา ถึงแม้ ณ ตอนนี้จะสังเกตเห็นแค่แผลภายนอก ทว่าก็ต้องมีตกหล่นบางอย่างอยู่แล้ว
จนกว่าเธอแน่ใจว่าไม่มีแผลที่อื่น ถึงจะรู้สึกสบายใจ
จากนั้นก็เอายาแก้อักเสบหนึ่งเม็ดป้อนเขา แล้วบอกลู่จิ่งเซิน “ให้เขานอนพักก่อนเถอะ พรุ่งนี้รอเขาฟื้นค่อยว่ากัน”
ลู่จิ่งเซินพยักหน้า แล้วย้ายเขาไปที่ห้องนอนรับแขก หลังจากที่วางเขาไว้ตรงนั้นแล้วแน่ใจว่าไม่มีอะไรแล้ว ทั้งสองถึงจะกลับห้องไปพักผ่อน
วันที่สอง จิ่งหนิงตื่นสายหน่อย พอลงจากชั้นบนก็เห็นอาหารเช้าวางไว้บนโต๊ะแล้ว ลู่จิ่งเซินเพิ่งจะออกกำลังเสร็จแล้วกลับมาจากด้านนอก
พอเห็นเธอ เขาก็เอาผ้าวางทาบบนโซฟา แล้วพูดขึ้น “กินข้าวก่อนเถอะ”
จิ่งหนิงพยักหน้า อาหารเช้าน่าจะเป็นบ้านเก่าที่ส่งมาแต่เช้า จิ่งหนิงกินออกว่าเป็นอาหารที่ป้าหลี่ทำ เธอจึงกินไปด้วยแล้วเอ่ยชม “ฝีมือของป้าหลี่ยังคงดีเหมือนเดิม ช่วงนี้ฉันถูกเธอเลี้ยงจนอ้วนขึ้นแล้ว”
ลู่จิ่งเซินมองเธอเพียงพริบตา “ชอบกินก็กินเยอะหน่อย”
พูดไป ก็ตักโจ๊กครึ่งถ้วยให้เธอ
จิ่งหนิงกินครึ่งถ้วยนั้นเสร็จ แล้วกินไม่ลงอีก จากนั้นก็นั่งลูบท้องอยู่ตรงนั้น
ลู่จิ่งเซินเห็น ถึงจะพูดขึ้น “คนๆ นั้นฟื้นแล้ว คุณจะไปดูเขาหน่อยไหม? “
จิ่งหนิงตะลึงงัน แล้วได้สติกลับมา “ฟื้นแล้ว? “
“อืม”
“ฉันไปดูหน่อย”
เธอลุกขึ้น แล้วครุ่นคิด จากนั้นก็กลับไปใส่อาหารในถ้วยหน่อย แล้วถึงจะเดินไปที่ห้องนอนรองรับแขก
ห้องนอนแขกอยู่ชั้นสาม พอเข้าประตู ก็สังเกตเห็นคนๆ นั้นฟื้นแล้วจริงๆ และกำลังนั่งอยู่บนเตียง แล้วมองทิวทัศน์สีเขียวนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย
พอได้ยินเสียงฝีเท้า เขาถึงจะหันหน้ากลับไป ตอนที่เห็นชายหนุ่มคู่หนึ่งยืนอยู่ตรงประตู จึงสะดุ้งตกใจเล็กน้อย
“คุณฟื้นแล้วหรอ! รู้สึกเป็นยังไงบ้าง? มีที่ไหนไม่สบายบ้าง? ”
