ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน – ตอนที่ 2100

บทที่ 2100
ท้ายที่สุด การหลบหนีของซูรั่หลีนักโทษสำคัญขนาดนี้ สิ่งนี้สำหรับกรมตำรวจนครบาลของประเทศญี่ปุ่นและกองกำลังป้องกันตนเอง
ภาคพื้นดินญี่ปุ่น รวมทั้งคนทั้งประเทศญี่ปุ่น คงจะไม่สามารถยอมรับได้
ทันทีที่รับสาย เสียงของอิโตะ นานโกะก็ดังขึ้นมา: “เย่เฉินซ้ง คุณถึงเมืองจินหลิงแล้วใช่มั้ย?”
เย่เฉินยิ้มแล้วพูดว่า: “ใช่ คุณรู้ได้ยังไง?”
อิโตะ นานาโกะยิ้มแล้วพูดว่า: “ฉันกำลังติดตามข่าวของเย่นจิง พบว่ามีสื่อมวลชนรายงานข่าวบอกว่าคุณซ่งกลับไปแล้ว ในเมื่อคุณซ่งก็
กลับไปที่เมืองจินหลิงแล้ว งั้นเย่เฉินซังคงจะถึงแล้วอย่างแน่นอน”
“ใช่”เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย และเอ่ยปากพูดว่า: “พวกเราเพิ่งมาถึงในตอนเช้า ทันทีที่กลับมาถึงก็รีบไปที่ซ่งซื่อกรุ๊ป ดังนั้นไม่ทันรายงานความ
ปลอดภัยให้คุณ ขอโทษด้วยจริงๆ”
อิโตะ นานาโกะพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “เย่เฉินซั่งกรงใจเกินไปแล้ว คุณมีธุระสำคัญที่ต้องทำ ไม่ต้องติดต่อฉันเป็นอย่างแรก ตราบใดที่
เหมือนกับตอนนี้ ทำธุระเสร็จก็บอกกับฉันคำหนึ่งก็โอเคแล้ว”
เย่เฉินถอนหายใจในใจ อิโตะ นนโกะคนนี้อ่อนโยนและเอาใจใส่จริงๆ หากใครแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ในอนาคต นั่นก็จะโชคดีตลอดชี
วิตจริงๆ
คิดในใจ เขาก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหน้า ไล่ความคิดเมื่อนื้ออกจากหัว และเอ่ยปากถามว่า: “นานาโกะ ทางโตเกียวนั้นมีการเคลื่อนไหวอะไร
มั้ย?”
“มี”
อิโตะ นานาโกะพูดว่า: “เมื่อคืนก่อนที่โตเกียวเกิดเหตุการณ์ใหญ่ขึ้น ซูรั่วหลีผู้กระทำผิดคนแรกที่ฆ่าล้างทั้งตระกูลมัตสีโมโตะได้หนีออก
จากคุกแล้ว! เหตุการณ์นี้เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อบ่ายเมื่อวานนี้ บ่อกว่าซูรั่วหลีถูกคนสลับเปลี่ยนกัน คนทั้งคนหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย กรม
ตำรวจนครบาลและกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่นแทบจะบ้าตายแล้ว กำลังปูพรมตามหาที่อยู่ของเธอภายในขอบเขตทั่วประเทศ”
หลังจากนั้น อิโตะ นานโกะก็พูดว่า: “ผลกระทบจากเหตุการณ์นี้อยู่ในประเทศญี่ปุ่นเลวร้ายมาก ผู้อำนวยการกรมตำรวจนครบาล
โตเกียว รับผิดชอบด้วยการลาออกเมื่อเช้านี้แล้ว เพื่อนคนหนึ่งของพ่อฉัน เจ้าหน้าที่ ระดับชั้นสูงของสภาความมั่นคงแห่งชาติโตเกียว กำลังตก
อยู่ในอันตรายที่เข้ารับตำแหน่งผู้อำนวยการกรมตำรวจนครบาลโตเกียว”
เมื่อเย่เฉินได้ยินเรื่อง อดไม่ได้ที่จะแอบหัวเราะ
กรมตำรวจนครบาลโตเกียวแห่งนี้โชคร้ายจริงๆ
เหตุการณ์นี้ มองแวบเดียวก็คือตระกูลซูแอบทำเรื่องนี้กับเจ้าหน้าที่ระดับสูงของกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่น
ตามคำสารภาพของกัปตันเรือลำนั้นของซูรั่วหลีครั้งก่อน เหตุการณ์นี้ก็เป็นกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่นที่ได้ส่งมอบคนให้
กรมตำรวจนครบาลโตเกียวก่อน ต่อจากนั้นค่อยหักหลังกรมตำรวจนครบาลโตเกียวกับตระกูลซู เปลี่ยนคนออกมา จากในมือของกรม
ตำรวจนครบาลโตเกียว ต่อจากนั้นก็โยนความผิดให้กับกรมตำรวจนครบาลโตเกี่ยว
เดิมที่พวกเขาอยากจะให้กรมตำรวจนครบาลโตเกียวเป็นแพะรับบาป ต่อจากนั้นกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินก็ค่อยจับตัวของซูรั่ว
หลีอีกครั้ง ถือโอกาสนี้สามารถที่จะเพิ่มอิทธิพลกองกำลังป้องกันนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่นของภายในประเทศได้
แต่คาดไม่ถึงว่าในระหว่างทางเหตุการณ์นี้ เย่เฉินโผล่ออกมาอย่างกะท้นห้น พาชูรั่วหลีกลับประเทศ
ด้วยเหตุนี้ ความสูญเสียกองกำลังป้องกันตนเองภาคพื้นดินญี่ปุ่นจึงไม่ถือว่าใหญ่เกินไป เนื่องจากมีกรมตำรวจนครบาลโตเกียวเป็นแพะ
รับบาป พวกเขาเพียงแค่ไม่ได้อะไรเลยเท่านั้นเอง
แต่กรมตำรวจนครบาลโตเกียวนั้นโชคร้ายจริงๆ
พวกเขาเป็นคนทำให้คนหายไป ความรับผิดชอบทั้งหมดตกอยู่กับพวกเขา
ถ้าพวกเขาจับตัวซูรั่วหลีไม่ได้ นั่นก็เป็นความอับอายของฝ้ายตุลาการของประเทศญี่ปุ่นและอาชญากรของกระบวนการยุติธรรมของ
กฎหมายประเทศญี่ปุ่น
ดังนั้น เย่เฉินจึงพูดกับอิโตะ นานาโกะว่า: “กัปต้นและลูกเรือของบ้านพวกคุณยังอยู่ระหว่างทางเดินเรือกลับ หลังจากที่พวกเขากลับไป
น่าจะบอกพวกคุณ ซูรั่วหลีถูกผมจับตัวไว้แล้ว”
อิโตะ นานาโกะถามด้วยความประหลาดใจอย่างไม่มีที่สิ้นสุดว่า: “หา?! เม่เฉินซัง ซรั่วหลีทำไมถึงถูกคุณจับตัวด้วย? พวกคุณสองคนรู้จัก
กันเหรอ?”
เย่เฉินยิ้มแล้วพูดว่า: “ผมกับเธอมีความโกรธแค้นส่วนตัวกันเล็กน้อย หลังจากวันนั้นที่ออกเรือ เธออยากจะฆ่าผมในทะเล น่าเสียความ
สามารถไม่เท่ากับคนอื่น โดนผมจับตัวไว้แล้ว”
อิโตะ นานาโกะรีบถามว่า: “งั้นเย่เฉินซังคุณไม่เป็นไรใช่มั้ย?”
“ไม่เป็นไร”เย่เฉินยิ้มแล้วพูดว่า: “ตอนนี้ชูรั่วหลีอยู่ในมือของผม แต่ยังคงหวังว่าคุณจะเก็บความลับให้ผมด้วย”
อิโตะ นานาโกะพูดอย่างไม่ล้งเลแม้แต่น้อยว่า: “เย่เฉินซังวางใจได้เลย ฉันจะต้องเก็บเป็นความลับให้คุณ!”
เย่เฉินก็พูดว่า: “อ๋อใช่แล้ว นานาโกะ เมื่อกี้นี้คุณบอกว่า หัวหน้าคนใหม่ของกรมตำรวจนครบาลโตเกียว เป็นเพื่อนของพ่อคุณงั้นเหรอ?”
“ใช่”อิโตะ นานาโกะพูดอธิบายว่า: “เขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนของพ่อฉัน และเป็นหนึ่งในเพื่อนที่ ดีที่สุด”
เย่เฉินยิ้มแล้วพูดว่า: “งั้นผมจะเห็นแก่คุณ มอบของขวัญชิ้นใหญ่ให้เขาชิ้นหนึ่ง!”