เดิมทีฉินซีนึกว่าการทำเช่นนี้จะสามารถทำให้ลู่เซิ่นมีสติขึ้นมาได้บ้าง แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่า ยิ่งเธอประชิดเข้าไปใกล้ๆ ลู่เซิ่นก็ยิ่งได้กลิ่นหอมจางๆที่กระจายออกมาจากร่างกายของเธอได้อย่างชัดเจนมากขึ้น ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะเอาเธอมากอดเอาไว้ในอ้อมแขนอย่างรุนแรง แล้วย่ำยีเธอหนึ่งครั้ง
ลู่เซิ่นจับจ้องไปที่เธอ นัยน์ตาของเขาลึกเหมือนมหาสมุทรผืนหนึ่ง และมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด “คุณกำลังยั่วยวนผมอยู่เหรอ?”
เขาก้มตัวลงไปแนบชิดข้างใบหูของฉินซี แล้วเปิดริมฝีปากบางๆพูดออกมาเบาๆ
พอเขาพูดคำพูดนี้ออกมา ดวงตาทั้งสองข้างของฉินซีก็เบิกกว้างขึ้นมาทันใด
จำเป็นต้องกล่าวว่า เสียงของลู่เซิ่นช่างทำให้เธอใจสั่นเสียจริงๆ
เวลานี้ น้ำเสียงของลู่เซิ่นมีความเฉื่อยเนือยและมีลมหายใจที่แปรปรวนแฝงอยู่ด้วย ซึ่งแตกต่างจากเขาที่วางมาดขรึมคนนั้นในวันปกติอย่างสิ้นเชิง
เมื่อใดก็ตามในเวลานี้ ฉินซีก็รู้ว่า ลู่เซิ่นกำลังเริ่มที่จะเล่นลูกไม้ไม่ดีแล้ว
ภายในหัวใจของฉินซีเต้นตึกตักอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงถอยหลังครึ่งก้าวอย่างลุกลี้ลุกลน
เธอแสร้งทำท่าทางที่ดุร้ายอย่างมากออกมา แล้วพูดว่า “คุณช่วยจริงจังหน่อยจะได้ไหม!”
ฉินซีเอ่ยปากขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม ดูท่าทางเหมือนจะโมโหแล้ว แต่ใบหน้าที่ขาวผุดผ่องกลับแดงระเรื่อขึ้นมาเล็กน้อย
เธอทนการยั่วยุของลู่เซิ่นไม่ไหวแล้วจริงๆ ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไป เธอจะต้องอ่อนระทวยลงมาก่อนเป็นแน่
ในขณะที่ลู่เซิ่นกำลังมองไปยังท่าทางที่น่ารักของเธอ เขาก็อดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้นมา “โอเค ผมไม่แกล้งคุณแล้ว เราไปเล่นรถไฟเหาะกันก่อนดีกว่า”
คราวนี้ไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะกับการ **จริงๆ และลู่เซิ่นเองก็ไม่อยากถูกผู้คนมุงดูอยู่ตรงนี้เช่นกัน
หลังจากที่พูดประโยคนี้จบ ลู่เซิ่นก็จับมือของฉินซีขึ้นมา
ในสายตาของทั้งสองคนมีเพียงฝ่ายตรงข้ามเท่านั้น และคิดไม่ถึงเลยว่า ทุกการเคลื่อนไหวของพวกเขาจะถูกจูเซี่ยงเหวินบันทึกเอาไว้ทั้งหมดแล้ว
ในขณะที่กำลังดูภาพที่สวยงามในวิดีโอ บนใบหน้าของจูเซี่ยงเหวินก็แสดงรอยยิ้มที่ต่ำทรามออกมา
เขาเริ่มเปลี่ยนไปและค้นพบว่าตัวเองชอบผู้ชายมาตั้งแต่มัธยมต้น แต่เพื่อที่จะสามารถอยู่ร่วมกับเพื่อนร่วมชั้นได้ตามปกติ เขาจึงปิดบังมาโดยตลอด
ในตอนนี้เมื่อเขาได้เห็นฉินซี ความรู้สึก**ที่รุนแรงก็ปรากฏขึ้นมาเป็นครั้งแรก
จูเซี่ยงเหวินรู้สึกว่าฉินซีสวยมากจริงๆ ทำไมผู้ชายคนหนึ่งถึงได้มีผิวพรรณละเอียดเกลี้ยงเกลาและมีเนื้อหนังเนียนนุ่มแบบนั้นได้ล่ะ เขาสวยเหมือนสาวน้อยคนหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น จนถึงขั้นที่ว่าสวยกว่าสาวๆหลายคนด้วยซ้ำ
ผู้ชายอย่างฉินซีนี้ เกิดมาเพื่อเป็นเกย์ฝ่ายรับจริงๆ
คำพูดเหล่านี้คือคำพูดที่จูเซี่ยงเหวินพูดอยู่ภายในใจทั้งหมด ถ้าหากฉินซีได้ยินเข้า จะต้องตัดลิ้นของเขาและทำให้เขาพูดมั่วๆไม่เป็นภาษาอย่างแน่นอน
จูเซี่ยงเหวินบันทึกวิดีโอเอาไว้อย่างระมัดระวัง แล้วก็เซฟเอาไว้หลายๆแฟ้มอีกสักหน่อย เพราะกลัวว่าจะทำมันหายไป
หลังจากทำเรื่องทั้งหมดนี้เสร็จสิ้น ภายในใจของจูเซี่ยงเหวินก็ถอนหายใจยาวๆด้วยความโล่งอก
หลังจากนั้นเขาก็เข้าไปใน Weibo ด้วยสีหน้าที่ภาคภูมิใจ แล้วตรวจสอบจำนวนแฟนคลับใน Weibo
เดิมทีจูเซี่ยงเหวินคิดว่าถึงแม้ระดับความนิยมจะไม่น้อย แต่ก็ไม่ได้สูงมาก
แต่ทว่า ทันทีที่เขาเปิด Weibo ขึ้นมา เขากลับประหลาดใจเป็นอย่างมาก
โทรศัพท์ของจูเซี่ยงเหวินค้างเสียแล้ว เพราะว่ามีข้อความส่วนตัวและการแสดงความคิดเห็นมากเกินไป
ในขณะที่กำลังมองไปยังโทรศัพท์ที่มีหน้าจอสีดำแล้ว ภายในหัวใจของจูเซี่ยงเหวินก็ทั้งโมโหและรู้สึกดีอกดีใจ
ดูเหมือนว่า ในครั้งนี้เขาจะต้องโด่งดังจริงๆแล้ว
หลังจากที่โด่งดังก็จะสามารถรับงานอาทิงานโฆษณาได้ เขากำลังจะร่ำรวยขึ้นแล้ว
พอคิดถึงตรงนี้ อารมณ์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟที่อยู่ภายในใจจูเซี่ยงเหวินก็มลายหายไปอย่างมากในฉับพลัน แล้วบนใบหน้าที่ผ่ายผอมก็ปรากฏรอยยิ้มที่กำเริบเสิบสานออกมา
จูเซี่ยงเหวินเปิดโทรศัพท์อีกครั้ง ในขณะที่กำลังมองดูจำนวนแฟนคลับที่เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวของจำนวนที่เขาต้องการแล้ว ในหัวใจของของเขาก็เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจอย่างช้าๆ
หลังจากนั้น จูเซี่ยงเหวินก็โพสต์รูปถ่ายรายละเอียดที่ทั้งสองคนจับมือกันไปหนึ่งรูป พร้อมกับข้อความสั้นๆหนึ่งข้อความที่ว่า
——ต้องบอกเลยว่า มือของคู่รักที่น่าอิจฉาคู่นี้ช่างสวยงามจริงๆ
ทันทีที่ Weibo นี้ไม่สามารถโพสต์ออกมาได้ ก็มีคนแสดงความคิดเห็นขึ้นมานับร้อย
แฟนคลับเหล่านั้นต่างก็เฝ้าหน้าคอมพิวเตอร์ และรอให้จูเซี่ยงเหวินโพสต์ข้อความอีกครั้งอยู่ตลอดเวลา
——โอ้แม่เจ้า! นี่มันสวยเกินไปแล้วนะ!
——นี่เจ้าของบล็อกอยู่ที่ไหนเนี่ย ดูๆแล้วเหมือนสวนสนุกเลย
——เหมือนว่าฉันจะเคยไปสวนสนุกแห่งนี้ด้วย มันอยู่ที่ไหนนะ
——ฉันรู้ ฉันรู้!
เมื่อจูเซี่ยงเหวินเห็นว่าในคอมเมนต์ได้มีการพูดคุยกันขึ้นมาแบบนั้น เขาก็รีบลบ Weibo นี้ทิ้งไปในทันที
เมื่อสักครู่นี้เขาเอาแต่ดีใจจนลืมเซ็นเซอร์สถานที่อาจจะถูกเปิดเผยออกมาได้ไปโดยสิ้นเชิง
ถึงขนาดที่ว่าตอนนี้บางคนเดาได้ว่ามันคือสวนสนุกอะไรจูเซี่ยงเหวินกำลังคิดในใจว่า จะให้คนรู้จักมากเกินไปไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้น ถ้าพวกเขาแห่มาที่นี่กันหมด แล้วเขาจะรักษาความนิยมนี้ให้คงอยู่ต่อไปได้อย่างไร
หลังจากที่จูเซี่ยงเหวินลบWeiboไปแล้ว ก็ก่อให้เกิดกระแสต่อต้านที่รุนแรงของแฟนคลับในทันที
——ทำไมเจ้าของบล็อกต้องลบรูป ฉันยังดูไม่จบเลยนะ
——ฮ่าๆๆ! โชคดีที่ฉันมองการณ์ไกลก็เลยบันทึกเอาไว้แล้ว ถ้าใครต้องการสามารถทักมาหาฉันได้ แล้วฉันจะส่งให้พวกคุณเป็นการส่วนตัว
——ฉันอ่านไปแล้ว เมื่อไหร่เจ้าของบล็อกจะโพสต์รูปต่อไป ฉันอดใจรอไม่ไหวแล้ว
พอจูเซี่ยงเหวินเปิดดูความคิดเห็นสองสามความคิดเห็น ก็เห็นว่าความนิยมไม่ได้ลดลงไปเลย เขาจึงผ่อนลมหายใจยาวๆอยู่ในใจด้วยความโล่งอก
หลังจากนั้น จูเซี่ยงเหวินจึงย้อนคิดดูใหม่อีกครั้ง
โลกกว้างใหญ่ขนาดนั้น เฉพาะเมืองที่เขาอาศัยอยู่แห่งนี้ก็อาจจะมีกลุ่มสาววายสองสามกลุ่ม ถึงแม้ว่าจะมีก็ตาม พวกเขาก็ไม่สามารถรีบเร่งมาจนถึงที่นี่ในตอนนี้ได้หรอก
นี่เป็นเพียงส่วนที่เล็กที่สุดในเท่านั้น จึงสามารถมองข้ามและไม่คำนึงถึงเลยก็ได้
เขาควรมองการณ์ไกลสักหน่อย ไม่ใช่มัวแต่วุ่นวายอยู่ตรงนี้
คิดถึงตรงนี้ ความคิดและจิตใจของจูเซี่ยงเหวินก็รู้แจ้งขึ้นมามากในทันใด
จูเซี่ยงเหวินจึงนำรูปที่ลบเมื่อสักครู่นี้มาแก้ไขใหม่แล้วโพสต์ลงไปอีกครั้ง
——ทุกคนสู้ๆนะคะ ผมจะโพสต์รูปใหม่เมื่อครบห้าแสนแล้ว
หลังจากนั้น เขาก็ตั้งใจปิดโทรศัพท์ลงเหมือนเมื่อเมื่อสักครู่นี้
แล้วจูเซี่ยงเหวินก็ติดตามฉินซีกับลู่เซิ่นไปอย่างใกล้ชิด
ฉินซีกับลู่เซิ่นกำลังเข้าแถวรอขึ้นรถไฟเหาะ
ฉินซีขมวดคิ้วและพูดว่า “ที่รัก คุณรู้สึกหรือเปล่าคะว่าเหมือนกับมีคนกำลังเฝ้ามองเราตลอดเวลาเลย?”
เธอกวาดสายตาไปด้านหลังอย่างฉับไว นัยน์ตาที่มีสีเหมือนอำพันก็เปล่งประกายแวววาวไปด้วยแสงอันคมกริบ
จูเซี่ยงเหวินเห็นการเคลื่อนไหวของเธอ เขาก็รู้สึกตกใจ และรีบก้มศีรษะลง แล้วแกล้งทำท่าทางเล่นโทรศัพท์มือถือออกมา
ลู่เซิ่นกำลังซื้อตั๋วอยู่ และไม่ได้สนใจอะไรมากนัก
ในขณะที่เขากำลังมองฉินซีที่มองไปรอบๆอยู่ เขาก็ลูบศีรษะเล็กๆของเธอเบาๆ และพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “คุณคิดว่าตั้งแต่ที่เราสองคนจับมือกันเดินเข้ามาในสวนสนุก มีคนที่มองดูเราน้อยมากอย่างนั้นเหรอ?”
ลู่เซิ่นกล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรักและลุ่มหลง
คำพูดของเขา ทำให้ฉินซีตะลึงงันไปครู่หนึ่ง
ฉินซีพยักหน้าไปมาแล้วพูดว่า “มีเหตุผลนะ บางทีฉันอาจจะขี้ระแวงมากเกินไปมั้ง”
เธอยิ้มแย้ม แล้วถอนสายตากลับคืนมา
ฉินซีถอนหายใจอย่างเงียบๆอยู่ในใจ เดิมทีเธอสวมหน้ากากเอาไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้ดึงดูดสายตาของผู้คน แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าจะยิ่งสะดุดตามากขึ้นกว่าเดิมเสียแล้ว
แต่ทว่า ยิ่งเป็นแบบนี้ เธอก็ยิ่งไม่อยากอยู่ห่างจากลู่เซิ่น
จูเซี่ยงเหวินเงยศีรษะขึ้นมาอย่างเงียบๆ เห็นทั้งสองคนพูดคุยและหัวเราะกันในขณะเข้าแถว เขาจึงแอบถ่ายรูปของพวกเขา
เขาไม่กล้าหายใจแรง เพราะกลัวว่าจะถูกฉินซีกับลู่เซิ่นพบเข้า
หลังจากที่ฉินซีกับลู่เซิ่นขึ้นรถไฟเหาะไปแล้ว จูเซี่ยงเหวินก็ตั้งหน้าตั้งตารออยู่ที่เดิม
เขาไม่กล้าเล่นของแบบนี้จริงๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ขึ้นไปแล้ว ก็จะไม่สามารถดำเนินการถ่ายรูปได้เลย
เชี่ยนเชี่ยนคิดไม่ถึงว่าพอถูกลู่เซิ่นขอร้องให้ลบรูปเมื่อสักครู่นี้ไปแล้ว ยังมีคนตั้งใจโพสต์รูปของฉินซีกับลู่เซิ่นโดยที่ไม่ฟังคำแนะนำใดใดเลย
เชี่ยนเชี่ยนมองปราดเดียวก็รู้จุดประสงค์และเจตนามิดีมิร้ายของจูเซี่ยงเหวินแล้ว
