“ฉันเชื่อว่า พวกเราทำได้”
ฉินซียิ้มอย่างเด็ดเดี่ยว ในชีวิตนี้เธอกำหนดชัดเจนแล้วว่าต้องเป็นลู่เซิ่น
ถ้าการมีชีวิตที่ไม่สามารถอยู่ด้วยกันกับเขาได้ งั้นสองคนก็เหมือนคู่รักที่ถูกอธรรม และเร่ร่อนไปทั่วโลกเพื่อเอาชีวิตรอด
“อือ”
ลู่เซิ่นมองไปที่รอยยิ้มอันสดใสของเธอ และถอนหายใจยาว ๆ ด้วยความโล่งอก
เจ้าหญิงตัวน้อยของเขา สวยขนาดนี้ ใจเขาจะทนทำให้เจ็บปวดได้อย่างไร
จากนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ลู่เซิ่นจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อมอบชีวิตที่ดีที่สุดให้กับเธอ
ลู่เซิ่นเชื่อในความสามารถของตัวเอง เพียงแค่ผ่านเวลานี้ไปได้อย่างปลอดภัย อยากจะพึ่งพาตนเองโดยไม่มีรากฐานที่อื่นก็จะเป็นเรื่องที่ทำได้อย่างง่ายดาย
ดังนั้น พระเจ้า คุณต้องดูแลพวกเขา และอย่าให้จ้านเซินตามจับตัวได้
ถนนที่จะหลบหนี แม้จะเป็นหลุมเป็นบ่อ แต่เพราะใจของฉินซีและลู่เซิ่นอยู่ด้วยกัน ดังนั้นจึงดูมีความสุขเป็นพิเศษ
ฉินซีขับไปตามทางถนนที่ลู่เซิ่นอธิบายไว้ ถนนจะแคบลงเรื่อย ๆ และจำนวนประชากรก็ลดน้อยลง
“ข้างหน้ามีรถ พวกเราหยุดรถ เปลี่ยนรถกับพวกเขาเถอะ”
ลู่เซิ่นมีสายตาที่ดีเยี่ยม แวบเดียวก็เห็นรถธรรมดาอยู่ไม่ไกล
ตอนนี้พวกเขากำลังหนีเอาชีวิตรอด ยิ่งเป็นรถที่ไม่แตะตาเช่นนี้ การปะปนในฝูงชนก็จะสะดวกมากขึ้น
ตรงกันข้ามกับรถจี๊ปที่พวกเขาขับอยู่ตอนนี้ สะดุดตาเกินไป
การตรวจตราบนท้องถนนเมื่อกี้ มีการถ่ายภาพเบาะแสของทั้งสองไว้แล้ว
ตอนนี้แน่นอนว่ารถคันนี้จะใช้ต่อไม่ได้แน่
“โอเค”
ฉินซีพยักหน้าและบีบแตรใส่รถคันข้างหน้า
เจ้าของรถคันข้างหน้างงเป็นอย่างมาก
เขาคิดว่าฉินซีต้องการจะแซง ดังนั้นจึงเบี่ยงรถไปข้างถนน
แต่ฉินซีไม่ได้ต้องการจะแซง แต่กลับเข้าใกล้เรื่อย ๆ จนกระทั่งเขาถูกบังคับให้หยุดขับต่อ
เจ้าของรถโกรธเล็กน้อย
หลังจากที่เขาลงจากรถ เขาก็พูดอย่างโกรธ ๆ ว่า: “สาวน้อย คุณกำลังทำอะไรอยู่! ถนนกว้างขนาดนี้ ทำไมคุณต้องเบี่ยงมาใกล้ฉันแบบนี้ หรือว่าอยากจะสร้างสถานการณ์หรอ”
เจ้าของรถที่พึงพูดออกไปต้องปิดปากอีกครั้ง
สาเหตุหลักมาจากเมื่อกี้เขาโกรธมากเกินไป จึงมองไม่เห็นรถของฉินซี
รถจิ๊บนี้ดูแพงมาก คงจะไม่สร้างสถานการณ์
เมื่อนึกถึงตรงนี้ ความโกรธของเจ้าของรถก็เหือดหายไปเล็กน้อย
ฉินซีกล่าวอย่างตรงไปตรงมา: “สวัสดีคุณผู้ชาย ตอนนี้พวกเรามีเรื่อง อยากจะเปลี่ยนรถกับคุณ ในอนาคตรถคันนี้จะเป็นของคุณ คุณคิดว่าอย่างไร?”
ตอนนี้เธอไม่มีเวลาให้เสียเปล่า ทั้งพูดและเดินเข้าไปหาเขา
เมื่อเจ้าของรถได้ยินประโยคนี้ รอยยิ้มที่มีความสุขก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา
แต่ว่า เขาเปลี่ยนความคิด เรื่องดีแบบนี้จะมีบนโลกได้อย่างไร
เจ้าของรถมองเธออย่างสงสัย: “นี่ไม่ใช่กับดักอะไรใช่ไหม? ทำไมคุณถึงต้องเปลี่ยน? รถฉันคันนี้ราคาก็ไม่สูง”
ด้วยความระมัดระวังในใจของเขา จึงถอยหลังไปครึ่งก้าว สงสัยเกี่ยวกับตัวตนของฉินซีและลู่เซิ่น
ฉินซีคิดหาข้ออ้างอย่างขอไปที: “ สถานที่ที่พวกเราจะไป นั้นแคบเกินไป รถจี๊ปคันนี้ใหญ่เกินไป ขับเข้าไปไม่สะดวก ดังนั้นจึงจำใจต้องทิ้งไป”
เธอรูปร่างหน้าตาสวย และดูไม่เหมือนคนพูดโกหก
ทำให้เจ้าของรถตื่นเต้นเล็กน้อย เขาลังเลที่จะพูดว่า: “งั้นกุญแจรถ ……”
เขากำลังจะตกลง ขอให้ฉินซีให้กุญแจรถแก่เขา แต่ในขณะนี้ เขาเห็นชิ้นส่วนของกระจกที่หน้าต่างด้านซ้ายแตก
ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกกังวล และถอนสิ่งที่เพิ่งพูดออกไปทันที: “ฉันไม่เปลี่ยน พวกคุณหาคนอื่นเถอะ”
หลังจากพูดจบ เจ้าของรถก็คิดจะขึ้นรถ
แต่ว่า ฉินซีได้เตรียมการไว้ก่อนแล้ว
เธอปาดคอของเจ้าของรถด้วยมีดสับ เจ้าของรถยังคงร้องเสียงหลง ก็ตกอยู่ในอาการโคม่า
ฉินซีพยุงร่างที่ร่วงหล่นของเขา วางเขาบนรถจี๊ป และพูดด้วยเสียงต่ำ “ขอโทษ รถคันนี้พวกเรายึดเพื่อนำมาใช้ ในอนาคตหากมีโอกาสจะตอบแทนคุณอย่างแน่นอน”
ตอนนี้เธอไม่สามารถดูแลอะไรได้มากนัก และการหนีคือสิ่งที่สำคัญที่สุด
การกระทำของฉินซีเสร็จสิ้นเด็ดขาด
ตอนแรกลู่เซิ่นอยากจะเข้ามาช่วย แต่ไม่ทันได้แสดง เธอก็จัดการเรื่องเรียบร้อยแล้ว
ลู่เซิ่นยืนดูอยู่ข้างๆ คิดว่ามีแฟนแบบฉินซี ทำให้ไม่ต้องกังวลมากจริงๆ
เขาก้าวไปข้างหน้า: ”ให้ฉันขับรถเถอะ คุณเหนื่อยเกินไป”
ยิ่งไกลออกไป เส้นทางก็ยิ่งยากขึ้น
เมื่อกี้ฉินซีใช้กำลังและจิตใจมุ่งมั่น เหนื่อยล้ามานาน ตอนนี้ถึงเวลาที่จะต้องพักผ่อนให้ดี
ในความเป็นจริง สถานะปัจจุบันของฉินซียังคงอยู่ในความตื่นเต้น
เธอไม่รู้สึกเหนื่อยมากนัก ดังนั้นจึงปฏิเสธเขา: “ไม่ต้อง ฉันทำได้”
หลังจากพูดจบ ฉินซีก็พร้อมที่จะเปิดประตูรถเพื่อเข้าไป
ในเวลานี้ ทันใดนั้นจมูกของฉินซีก็ได้กลิ่นเลือดจาง ๆ
เธอตกใจ เงยหน้าขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว และมองไปที่หน้าท้องของลู่เซิ่น
เห็นว่า เสื้อผ้าที่เดิมทีสะอาดนั้น ตอนนี้มีคราบเลือดฝังลึกอยู่ข้างใน
สีแดงนั้นแดงสดมาก ดวงตาของฉินซีปวดแสบมาก
“ลู่เซิ่น แผลของคุณ……”
ฉินซียกแขนขึ้นอย่างสั่น ๆ และชี้ไปที่หน้าท้องของเขา
ตลอดทางลู่เซิ่นสนใจเฉพาะฉินซี จึงไม่สนใจอาการบาดเจ็บของเขา
เมื่อฉินซีพูด เขาจึงพบว่า บาดแผลที่ถูกพันไว้ได้เปิดขึ้นอีกครั้ง รู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย
ลู่เซิ่นรีบใช้แขนปิดไว้: “ไม่เป็นไร”
เขาต้องการพูดโน้มน้าวให้คล้อยตาม แต่ว่าขอบตาของฉินซีนั้นเป็นสีแดงไปแล้ว
ฉินซีพูดด้วยน้ำเสียงที่หดหู่ “ขอโทษ ขอโทษ ทั้งหมดเป็นความผิดฉัน ฉันดูแลคุณไม่ดี”
เธอรู้สึกว่าตัวเองเอาแต่ใจเกินไป คำพูดโจวซิงที่พึ่งพูด ตอนนี้ยังก้องอยู่ในหูของเธอ หากไม่ได้รับการจัดการที่ดี ลู่เซิ่นก็มีแนวโน้มที่จะไม่หายขาด
ลู่เซิ่นก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว พยายามกอดเธอ: “ไม่ใช่ความผิดของคุณ เป็นเพราะฉันไร้ประโยชน์เกินไป”
เขาเห็นฉินซีร้องไห้ หัวใจก็เจ็บปวดมากจนเลือดจะออกมา
สำหรับลู่เซิ่นแล้ว บาดแผลเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่การปกป้องฉินซีเป็นเรื่องสำคัญ
“ไม่…..”
ฉินซีส่ายหัวต่อต้าน เป็นครั้งแรกที่เธอเกลียดชังเป็นอย่างมาก
การต่อต้านของเธอ ทำให้ลู่เซิ่นไม่สบายใจมาก
เพื่อที่จะเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ ลู่เซิ่นจึงต้องพูดว่า: “ฉินซี มีเรื่องอะไรจะพูด พวกเราออกไปก่อนค่อยพูดดีไหม?หรือว่า คุณอยากให้ จ้านเซินตามทันหรือ ไม่ง่ายเลยที่พวกเราจะหนีออกมาถึงที่นี่ จะไม่ละความพยายามที่ทุ่มเทลงไปก่อนหน้า”
เขากล่าวอย่างจริงจังด้วยใบหน้าที่จริงจัง
ลู่เซิ่นกำลังพูดความจริง และฉินซีก็รู้ดีถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้
หากเพราะล่าช้าเสียเวลาอยู่ที่นี่ ความพยายามทั้งหมดจะสูญเปล่า
โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ลู่เซิ่นได้รับบาดเจ็บ หากถูกจับกุมตัวกลับไป มันจะไม่คุ้มค่ามาก
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ฉินซีก็หยุดน้ำตาทันที
ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะร้องไห้ ถ้าการร้องไห้สามารถแก้ปัญหาได้ เธอยอมทำอยู่ที่บ้านดีกว่า ล้างหน้าด้วยน้ำตาตลอดทั้งวันฉินซีเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง เมื่อกี้เธอเพียงแค่ติดอยู่ในอารมณ์ แยกไม่ออก จึงสูญเสียการควบคุมไปชั่วขณะ
ตอนนี้ เธอได้รับการเตือนสติจากลู่เซิ่น จึงคิดเข้าใจได้ทั้งหมดแล้ว
