บทที่ 1458 ทุกอย่างชัดเจน
ฉินซีอยู่ในฐานะไหน พวกเขาอยู่ในฐานะไหน เพียงคนโง่ก็รู้ว่าควรเลือกอย่างไร
เมื่อเห็นพวกเขายกห้องใหญ่ให้เธอ ฉินซีก็เกียจคร้านเกินไปที่จะถ่อมตัว
เธอลุกขึ้นจากโซฟาอย่างคล่องแคล่ว “โอเค เป็นวันที่ยุ่งมาก ทุกคนไปพักผ่อนก่อนเถอะ อีกสักพักพวกเราค่อยลงไปทานมื้อเย็นกัน หรือถ้าใครหิวก็สั่งข้างนอกมากินได้เลยนะ”
ฉินซีพูดพลางเดินไปยังห้องนอนใหญ่
นานแล้วที่ไม่ได้มาทำภารกิจ มันทำให้เธอเหนื่อยเล็กน้อย
ใช่
เมื่อเห็นท่าทางที่อ่อนล้าของฉินซี ทั้งสองคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ฉินซีถูกเสียงเคาะประตูปลุกให้ตื่น
เธอมุ่นคิ้ว วิ่งลงมาจากเตียง
“เกิดอะไรขึ้น?”
เธอถามด้วยความหงุดหงิด เสียงแหบพร่าด้วยเพราะเพิ่งตื่นนอน
เสียงของจั่วยีดังออกมาจากข้างนอก “คุณฉินครับ หลูจื๋อหลินอยู่ข้างนอก ผมกับจั่วเอ้อ ต้องหาที่ซ่อนตัวไหมครับ?”
พวกเขาไม่คิดมาก่อนว่า หลูจื๋อหลินจะมาหาในเวลาเช่นนี้
ได้ยินว่าหลูจื๋อหลินมาหาตัวเอง แววตาของฉินซีฉายประกายสะอิดสะเอียน
เมื่อคิดว่าตัวเองยังมีภารกิจที่ต้องแบกอยู่บนบ่า ฉินซีสูดหายใจเข้าลึก บังคับอารมณ์ตัวเองให้สงบลง “อืม พวกนายไปซ่อนก่อน อย่างส่งเสียง”
เธอไม่ต้องการให้หลูจื๋อหลิน พบจั่วยี และ จั่วเอ้อ
ฉินซีพูดพร้อมกับลุกจากเตียงและสวมรองเท้า
เมื่อเธอออกมาจากห้องนอน จั่วยี และจั่วเอ้อก็หาที่ซ่อนตัวดีๆได้แล้ว
ฉินซีดูให้แน่ใจอีกครั้งอย่างรอบคอบ เมื่อตรวจสอบแล้วว่าไม่มีปัญหา จึงค่อยเดินไปที่ประตู
บนหน้าจอ LCD ในห้อง เธอเห็น หลูจื๋อหลินยืนอยู่ตรงหน้าประตู ส่วนด้านหลังเขามีผู้ช่วยตัวเล็กๆ ในมือถือนั้นสิ่งของบางอย่าง
หลูจื๋อหลินรออยู่ที่ประตูอย่างเงียบๆ รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยที่เห็นว่าเธอไม่ได้เปิดประตู
เขาหันไปมองผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆ เขา “แกแน่ใจเหรอว่าฉินซีอยู่ห้องนี้? ทำไมไม่มีคนมาเปิดประตู?”
หลูจื๋อหลินรอมาแล้วห้านาที แต่ภายในไม่มีการเคลื่อนไหวแต่อย่างใด
ผู้ช่วยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉินซีอยู่ในห้องหรือไม่ เขาเพียงฟังพนักงานบริการบอกมาเท่านั้น ว่าไม่เห็นฉินซีออกไปข้างนอก
ดังนั้นผู้ช่วยจึงสรุปว่าฉินซีควรอยู่ในห้อง
แต่ตอนนี้ไม่มีการตอบสนองใดๆ จากข้างใน ผู้ช่วยก็แน่ใจไม่ลงเหมือนกัน
ผู้ช่วยมองไปยังหลูจื๋อหลิน อย่างระมัดระวัง “ให้ผมไปถามหน้าฟร้อนท์อีกรอบไหมครับ?”
เขาพูดอย่างขี้ขลาดเพราะกลัวว่า หลูจื๋อหลินจะโกรธ
หลูจื๋อหลินมองเขาอย่างโหดร้าย “แกทำอะไรของแกวะ? ฉันให้แก”
ความโกรธไหลเชี่ยวในใจ เขาชี้ไปที่จมูกของผู้ช่วย เมื่อเตรียมจะตำหนิ ทันใดก็มีเสียงเบาๆดังขึ้นมาจากด้านในห้อง
หลูจื๋อหลินหยุดชั่วคราว ก่อนหันหน้าไปทางประตู
ประตูด้านในเปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าสวยงามราวกับไม่ใช่มนุษย์ของฉินซี
เพราะว่าฉินซีนอนหลับ บนร่างกายจึงสวมแค่ชุดเดรสผ้าไหมแท้
เพื่อหลีกเลี่ยงความน่าอับอายจากการเปิดเผยร่างกาย บนตัวเธอยังมีผ้าคลุมคลุมทับไว้อีกชั้น
ผ้าไหมสีดำตัดกับผิวที่ขาวราวกับหิมะ เธอเปิดปากหาวหวอด พิงที่กรอบประตูอย่างเกียจคร้าน ดวงตายาวรีส่องประกายคล้ายแสงดวงดาว ดูสวยหยาดเยิ้มกินใจ
ฉินซีผสานความเซ็กซี่และความบริสุทธิ์ไว้ได้อย่างลงตัว ทุกการเคลื่อนไหวของเธอ ส่งผลกระทบต่อหัวใจของ หลูจื๋อหลินอย่างมาก
ความงามของเธอมีเอกลักษณ์เฉพาะไม่เหมือนใคร หลูจื๋อหลิน ที่ได้เห็นความงามมามากมายนับไม่ถ้วน อดไม่ได้ที่จะตกหลุมรักเธอ และควบคุมตัวเองไม่ได้ให้ลงไปหมอบราบคาบแก้วอยู่ใต้กระโปรงสตรีเพศของฉินซี
เพื่อสร้างภาพลักษณ์ที่มีมารยาทต่อหน้าฉินซี หลูจื๋อหลินรีบถอนมือออก ก่อนเผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมา
หลูจื๋อหลินมองตรงไปที่ฉินซี บังคับกดสิ่งที่อยู่ภายในก้นบึ้งหัวใจให้ลงไป
เพื่อไม่ให้ฉินซีดูออก จนตกใจกลัวและหนีไป
หลูจื๋อหลินแทบรอไม่ไหวที่จะเดินไปข้างหน้าเธอ ก่อนพูดว่า “คุณฉินครับ กลับมาเมืองไห่ครั้งนี้ ให้ผมทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดี พาคุณไปดื่มด่ำกับทิวทัศน์ยามค่ำคืนของเมืองไห่ และไปดินเนอร์ด้วยกันนะครับ”
หลังจากที่กลับมา เขาก็ยังไม่หยุดคิดถึงฉินซี และยังต้องการสร้างโอกาสในการไปมาหาสู่มากขึ้น
ดังนั้นเขาจึงให้ผู้ช่วยไปที่แผนกต้อนรับ เพื่อสืบหาเบอร์ห้องของฉินซี
เมื่อเผชิญกับความมีน้ำใจของเขา ฉินซีไม่ได้สนใจ
ใบหน้าของฉินซีปรากฏร่องรอยของความงัวเงีย “ขอโทษนะคะคุณหลู วันนี้ฉันเพิ่งแลน เหนื่อยมากและต้องการพักผ่อน รอวันอื่นค่อยไปด้วยกันนะคะ”
เธอหยีตา มือนวดขมับ ท่าทางดูเหนื่อยล้ามาก
เมื่อหลูจื๋อหลินได้ยินเธอพูดแบบนี้ ความผิดหวังก็ฉายชัดขึ้นบนใบหน้าเขา
แต่เมื่อเห็นท่าทางของฉินซีที่ไม่ดีนัก ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะฝืน
หลูจื๋อหลินถอนหายใจยาว “โอเคครับ แม้คุณฉินจะเหนื่อย แต่ไม่กินข้าวไม่ได้นะครับ พวกเราไปห้องอาหารชั้นดาดฟ้า หรือไม่ก็ให้คนของผมไปซื้ออาหารจากข้างนอกมาส่งห้องคุณ แล้วเรามาทานด้วยกัน”
เขายังไม่ยินยอมที่จะยอมแพ้แบบนี้ ไม่หยุดที่จะหาโอกาสให้ตัวเอง
ฉินซีคิดว่าเขาจะหยุดตามชั่วคราว คาดไม่ถึงว่าเขาจะใจร้อนขนาดนี้ จู่ๆก็เป็นคนไม่อดทนไม่เสีย
เธอลืมตาขึ้น มีความหงุดหงิดเล็กน้อยในน้ำเสียงบางๆ “คุณหลู ตอนนี้ฉันแค่อยากนอนค่ะ ไม่อยากทานอะไร ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว วันหลังเราค่อยคุยกันนะคะ”
พูดจบฉินซีก็ปิดประตูลง
การกระทำของฉินซีนั้นดูชัดเจนมาก หลูจื๋อหลินยังไม่ทันได้ตอบสนองอะไร เขาทำได้เพียงแค่จ้องมองประตูที่ถูกปิดลง อย่างไม่รู้จะหยุดยั้งมันได้
หลูจื๋อหลินยืนอยู่ที่เดิม ไม่คิดว่าตัวเองจะโดนปิดประตูไม่รับแขกแบบนี้
ความโกรธภายในใจคุกรุ่น เขาขบฟันแน่นอยู่ตรงประตู กำหมัดแน่นจนเห็นเส้นเลือดที่ปูดโปนออกมา ดวงตาสีเข้มมีความขมุกขมัว
ผู้ช่วยรู้สึกได้ถึงรังสีอันตรายที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเขา ก่อนถามด้วยความกลัว “คุณหลู ต้องการให้ผมเรียกคนมาเปิดประตูไหมครับ”
เขาอยู่กับหลูจื๋อหลินมานาน และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกล้าปฏิบัติกับเขาเช่นนี้
ผู้ช่วยรู้สึกว่าเป็นวาสนาของฉินซี ที่หลูจื๋อหลินมาพอใจในตัวเธอ ใครจะรู้ว่าเธอไม่รู้วิธีการรักษามัน
ในเมืองไห่มีผู้หญิงตั้งมากมายรอต่อแถว ต้องการที่จะอยู่ข้างกายหลูจื๋อหลิน แต่หลูจื๋อหลินกลับไม่ให้โอกาส
จะให้เรียก เรียกอะไร?
หลูจื๋อหลินไม่สบอารมณ์หนัก จ้องไปยังเขา
ตอนนี้เขารู้แล้วว่าตัวเองเลือกผู้ช่วยมาซื่อบื้อแค่ไหน “นี่แกอยากให้คนอื่นรู้หรือไงว่าฉันจีบผู้หญิงไม่ติด? ถูกทิ้ง แล้วยังจะไปบังคับเขาให้ออกไปไหนมาไหน”
หลูจื๋อหลินรู้สึกว่าเขาไม่ได้ใช้หัวสมองสักนิดเวลาทำอะไร จู่ๆก็พลันโกรธขึ้นมา
เขาระบายความอัปยศอดสูทั้งหมดที่เขาได้รับจากฉินซีเมื่อครู่ให้กับผู้ช่วยของเขา
เมื่อต้องเจอกับคำตำหนิของ หลูจื๋อหลินผู้ช่วยทำได้เพียงก้มศีรษะลงอย่างนอบน้อม ไม่กล้าต่อต้านสักนิด
หลูจื๋อหลินพูดด้วยความโกรธ “ยืนทำห่าอะไรอยู่ตรงนี้ รอให้คนมาขำหรือยังไง? ยังไม่รีบไปอีก!”
