บทที่1455 เชื่อฟังคำสั่ง
เพื่อป้องกันเหตุการณ์ฉุกเฉินดังกล่าว ซิวหน่ายซิงจะมีเสื้อผ้าไว้เปลี่ยนเตรียมไว้หลังรถ จะได้มีไว้ยามต้องการเสมอ
ความรู้ใจของเขาทำให้ถังย่าพอใจมาก
แม้ว่าปกติซิวหน่ายซิงจะดูเป็นพวกเอ้อระเหยลอยชาย ดูท่าทางไม่น่าเชื่อถือ แต่ถังย่ากลับรู้ว่าเขาเนื้อแท้เขาเป็นคนอ่อนโยน และใจดี
จากเรื่องเล็กน้อยบางอย่างข้างบน ก็สามารถเห็นได้แล้ว ว่านี่คือเหตุผลที่ถังย่าตกลงที่จะให้ซิวหน่ายซิงอยู่เคียงข้างท่ามกลางผู้คนมากมายที่ขอร้องเธอ
“โอเค”
ในวันพรุ่งนี้ถังย่ายังคงต้องเฝ้าดูลู่เซิ่น และไม่สามารถปล่อยให้เขาได้พบกับฉินซี
เธอรับปากกับจ้านเซิน และสัญญาว่าจะทำงานให้เสร็จ
ถังย่าไม่กล้าจินตนาการได้เลย ถ้าหากทำไม่สำเร็จ จ้านเซินจะทำอย่างไร
แน่นอนว่าคงโกรธ หลังจากนั้นจะไม่สนใจเธอ?
เมื่อนึกว่าจะเป็นแบบนั้น ถังย่าก็รู้สึกเศร้าใจ
ลู่เซิ่นเป็นคนเจ้าเล่ห์และกำลังก็ไม่ได้ด้อย ถังย่าไม่กล้าชะล่าใจ
ซิวหน่ายซิงนำหน้าต่างรถขึ้น ก่อนจะออกไปรอด้านนอก
ถังย่าถอดเสื้อออก และเปลี่ยนเป็นเสื้อตัวใหม่
หลังจากเปลี่ยนเสร็จ เธอก็โยนเสื้อผ้าที่เปียกทิ้งไว้ “นายก็เปลี่ยนสิ อึดอัดเปล่าๆ เดี๋ยวพวกเราตรงไปร้านหม้อไฟ”
เมื่อโดนฝน ไอชื้นบนร่างกายยิ่งหนัก
กินหม้อไฟจะช่วยขับเหงื่อ ทำให้ดีขึ้น
“ครับ”
ซิวหน่ายซิงพยักหน้า รอถังย่าลงมาจากรถ เขาจึงค่อยเข้าไปข้างใน
หลังจากทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็ตรงไปที่ร้านหม้อไฟด้วยความสบายใจ
…
อีกด้าน
ฉินซีรีบตรงไปยังโรงแรม
คืนนี้พวกเขาจะพักกันทีนี่ ยังต้องเจอใครคนหนึ่งอีกครั้งก่อนหน้า
นั่นคือเป้าหมายของภารกิจในครั้งนี้ หลูจื๋อหลิน
ฉินซีจำได้ จ้านเซินบอกเธอว่าหมายเลขห้องของหลูจื๋อหลินคือ 1540
ในเวลานี้ เขาควรจะกำลังทานอาหารเย็นในห้องอาหารดาดฟ้าชั้นบนสุด
ก่อนงานเลี้ยงในวันพรุ่งนี้ ฉินซีจะต้องไปพบกับหลูจื๋อหลินเพื่อให้เธอคุ้นตาหลูจื๋อหลินก่อน หลังจากนั้นก็จะได้รับบัตรเชิญจากเขา
หลูจื๋อหลินฉลาดเฉียบแหลม เขาก็กังวลว่าคนอื่นจะมาโจมตีเขา
ดังนั้นข้างกายจึงมักนำบอดี้การ์ดไปด้วยทุกที่ และบัตรเชิญงานเลี้ยงก็จัดทำเพียงเฉพาะบุคคล
ดังนั้นจ้านเซินจึงไม่มีทางที่จะช่วยเธอทำขึ้นมาหนึ่งใบได้ ทำได้เพียงแค่พึ่งวิธีการของตัวเอง
แต่ในความคิดของฉินซี นี่เป็นเพียงแค่ปัญหาเล็กน้อยเท่านั้น
หลูจื๋อหลินเป็นคนเจ้าชู้ และความงามของฉินซีก็ถือได้ว่าเป็นความงามอันดับต้นๆ ใน เมืองไห่
ตราบใดที่เขายังเป็นผู้ชาย ก็คงอดที่จะหวั่นไหวไม่ได้
ฉินซีมองไปยังคนสองคนที่เดินตามหลังมา ก่อนพูดเสียงเบา “จั่วยี จั่วเอ้อพวกนายรอฉันที่หน้าประตูลิฟต์ ไม่ต้องตามเข้ามา”
หลูจื๋อหลินระมัดระวังตัวมาแต่ไหนแต่ไร ถ้าหากเขาเห็นบอดี้การ์ดข้างหลังเธอ จะต้องสงสัยในตัวตนของเธออย่างแน่นอน
จั่วยี จั่วเอ้อขมวดคิ้ว “คุณฉิน พี่ใหญ่บอกว่า… …”
จั่วยีพูดออกมาอย่างไม่สบายใจ คิดอยากจะตามขึ้นไป
สีหน้าเคร่งเครียดของฉินซีเหลือบมอง “พวกนายอยากให้หลูจื๋อหลินรู้ตัวตนของพวกเราใช่ไหม?”
เธอพูดทีละคำ “ก่อนออกมา จ้านเซินไม่ใช่เคยมอบหมายให้พวกนายหรือ? ในเรื่องใหญ่ ทุกอย่างต้องฟังคำกำชับจากฉัน ตอนนี้ฉันมาทำภารกิจ ไม่ใช่มาเล่น”
เสียงของฉินซีเย็นชา ดูเหมือนว่าเธอจะโกรธจริง
ทันใดจั่วยีจั่วเอ้อก็ตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ เมื่อเห็นความโกรธของฉินซี เขาก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีก
ทั้งสองค้อมศีรษะลง และพูดพร้อมเพรียงกัน “ครับ”
เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่ได้ยืนกรานต่อไป ฉินซีจึงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
เธอกดลิฟต์ “รอให้ฉันออกมาค่อยพูด”
ลิฟต์เคลื่อนตัวไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะไปถึงห้องอาหารด้านบน
ทันทีที่ฉินซีเข้าไปพนักงานบริการก็เข้ามาขวางเธอเอาไว้ “คุณผู้หญิง มาเดินเล่นที่นี่ไม่ได้นะครับ”
เมื่อพนักงานบริการเห็นใบหน้าของฉินซี สีหน้าก็พลันเปลี่ยนเป็นประหลาดใจ “คุณผู้หญิง มารับประทานอาหารที่นี่หรือไม่ครับ? คุณเอาคีย์การ์ดติดตัวมาด้วยหรือเปล่าครับ?”
ฉินซีรู้ดีว่า ที่โรงแรมนี้ เฉพาะลูกค้าของห้องเพรสซิเดนเชียลสวีทสุดหรูบนชั้น 15 เท่านั้นที่มีสิทธิ์รับประทานอาหารในห้องอาหารชั้นบนสุดนี้
ดังนั้น เธอจึงจัดเตรียมห้องที่ชั้นสิบห้า
ยังไงก็ตาม เงินพวกนี้ก็จ้านเซินเบิกคืนให้ ให้อยู่ฟรีก็อยู่ สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นความต้องการของการทำงาน
ฉินซีพยักหน้าแกนๆ “เอามาค่ะ”
เธอหยิบคีย์การ์ดออกจากกระเป๋าอย่างสง่างาม ก่อนยื่นให้พนักงานบริการ
ห้องของฉินซีอยู่ติดกับหลูจื๋อหลิน 1505
พนักงานเสิร์ฟเมื่อเห็นเสื้อผ้าที่แสนธรรมดาของฉินซี จึงคิดว่าเธอมาที่นี่เพื่อเยี่ยมชม
แต่เมื่อมองดูอย่างใกล้ชิดแล้ว พลันเปลี่ยนทัศนคติมีต่อเธอทันที “คุณผู้หญิงครับ เชฟของเราที่นี่ได้รับเชิญเป็นพิเศษจากร้านอาหารมิชลินห้าดาวจากต่างประเทศ ผมหวังว่ามันจะทำให้คุณผู้หญิงพอใจ”
พนักงานคนเดิมคืนคีย์การ์ดให้ฉินซีก่อนเปิดประตูและพาเธอเดินเข้าไปข้างใน
“อืม”
ฉินซีพยักหน้าอย่างเงียบๆ ไอเย็นแผ่ออกมาจากทั่วร่างของเธอ
ตัวเธอเองมีนิสัยที่ค่อนข้างเงียบ ตอนนี้เธอจงใจแสร้งทำเป็นเย็นชา และยิ่งเพิ่มความรู้สึกเอื้อมไม่ถึงเข้าไป ทำให้คนอยากหยุดแต่หยุดไม่ได้
พนักงานตามบริการอย่างระมัดระวัง “คุณผู้หญิง อยากนั่งตรงไหนไหมครับ”
คนที่สามารถอยู่ในชั้นที่สิบห้านั้นล้วนแต่เป็นพวกคนรวยและคนชนชั้นสูง เขาไม่กล้ารุกราน
“ฉันต้องการที่นั่งริมหน้าต่าง อยากชมทิวทัศน์เสียหน่อย”
ฉินซีมองไปรอบๆ ก่อนจะหยุดสายตาอยู่ข้างโต๊ะของหลูจื๋อหลิน
“นั่งตรงนั้นแล้วกัน”
ฉินซียื่นมือผุดผ่องราวกับเนื้อหยกชั้นดี ชี้ไปทางที่ว่า
พนักงานคนเดิมนางเธอไปทางนั้นด้วยท่าทางนอบน้อม “รับทราบครับ”
เขาดึงนั่งออกมา ก่อนจะช่วยฉินซีนำเครื่องใช้บนโต๊ะอาหารและเมนูออกมา
พนักงานบริการยิ้มจาง “คุณผู้หญิง อยากรับประทานอะไรครับ?”
ตั้งแต่ต้นจนจบ ฉินซีไม่ได้มองไปที่หลูจื๋อหลินเลยสักนิด
แต่ทว่า หลูจื๋อหลินกลับเฝ้ามองเธอมาตั้งแต่แรกที่ฉินซีเดินเข้ามา
หลูจื๋อหลินไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าใน เมืองไห่ จะมีผู้หญิงที่สวยงามเช่นนี้จริง
ทำไมเขาไม่เคยเห็น?
ความงามของฉินซี ไม่เหมือนใคร
เธอแตกต่างจากผู้หญิงสวยธรรมดาพวกนั้น ร่างกายเธอดูมีเสน่ห์ที่มันช่างพิเศษ
ฉินซีขมวดคิ้ว คล้ายกับมีความลำบากใจเล็กน้อย
หลูจื๋อหลินกำลังรอให้ฉินซีเงยหน้าขึ้น เขาอยากจะใช้โอกาสนี้เพื่อทักทายเธอ
เขาเป็นภารกิจที่โด่งดังในเมืองไห่ เป็นไปไม่ได้ที่ฉินซีจะไม่รู้จักเขา
ทว่า ฉินซีก็ยังคงไม่ตอบสนอง
เธอมองไปที่เมนูอย่างใจจดจ่อ ซึ่งทำให้หลูจื๋อหลิน รู้สึกงุ่นง่าน
ในที่สุด หลูจื๋อหลินก็ไม่สามารถทนต่อแรงกระตุ้นภายในใจเขาได้
เขาดึงเก้าอี้ออก และเดินไปหาฉินซีโดยอัตโนมัติ
หลูจื๋อหลินไม่เห็นว่า ในขณะที่เขาลุกขึ้นมา ใบหน้าที่เย็นชาของฉินซีปรากฏรอยยิ้มน้อยๆ
ดีมาก ปลาติดเบ็ดแล้ว
ฉินซียังคงแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง และยังคงจ้องที่เมนูต่อไป
หลูจื๋อหลินเดินไปยืนนิ่งอยู่ข้างเธอ “สวัสดีครับ คุณคนสวย ถ้าหากคุณเชื่อใจผม ให้ผมได้แนะนำอาหารให้คุณสักหน่อยไหมครับ”
