บทที่1427 เปิดเผย
เหยาจ้าวรอจนใกล้ถึงเวลาแล้วเรียกฉินซีออกมา ไปห้องอาหารด้วยกัน
ตอนที่ทั้งสองเข้าไป ก็บังเอิญเจอกับจ้านเซินที่ออกมาจากข้างใน
นึกถึงยาน้ำที่ดื่มยากขวดนั้นเมื่อครู่ ฉินซีก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปาก “รบกวนปรับเปลี่ยนรสชาติของยาน้ำหน่อยได้ไหม? มันเอาใส่ปากยากมากจริงๆ”
เธอพูดอย่างหงุดหงิด มองตรงไปที่จ้านเซิน
จ้านเซินตะลึงงันอยู่กับที่ ดวงตาสีเข้มฉายความงุนงง “ยาน้ำอะไร?”
สมองของเขายังไม่ตอบสนอง
อันที่จริง เดิมทียาน้ำขวดนี้จ้านเซินไม่ได้สั่งให้ฉินซีดื่ม เพียงแค่เหยาจ้าวต้องการให้ฉินซีร่างกายแข็งแรง จึงลงมือด้วยตัวเอง ใช้ชื่อของจ้านเซิน เพราะต้องการให้ฉินซีดื่มยาแต่โดยดีเท่านั้น
เห็นเขาแกล้งโง่ ฉินซีก็ขมวดคิ้ว “ยาน้ำที่นายให้ฉันดื่ม นายไม่รู้เลยหรือไง?”
เธอคิดว่าจ้านเซินจงใจ ความถนัดที่ฝังเข้ากระดูก
“ฉินซี เธอพูดเรื่องอะไรกันแน่?”
จ้านเซินมองเธอจากมุมสูง แววตาเผยความเคร่งขรึม ดวงตาคู่นั้นราวกับกำลังมองคนโง่อยู่
เขาคิดว่า หรือฉินซีลื่นหัวกระแทกตอนที่ฝึกฝน ทำไมตอนนี้เริ่มพูดอะไรมั่วซั่วแล้ว
เหยาจ้าวคิดไม่ถึงเลย ว่าออกมาก็จะเจอจ้านเซิน
เขาเพียงแค่โกหกอย่างใสซื่อ บอสจะลงโทษเขาแบบนี้หรอ?
เหยาจ้าวเงยหน้ามองฟ้าพลางร้องไห้อย่างไม่มีน้ำตา แสร้งทำเป็นเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับตน
ในใจเขากำหมัดแน่นอย่างร้อนรน หวังว่าเรื่องนี้จะถูกปัดไปโดยเร็ว ไม่ต้องพัวพันแล้ว
ถ้าจะถูกยกออกมาจริงๆ แม้ว่าจ้านเซินจะไม่ทำอะไรเขา แต่อารมณ์ที่ขยะแขยงการดื่มยาของฉินซี จะต้องบีบคอเขาตายทั้งเป็นแน่นอน
เหยาจ้าวคิดวิธีตายไว้เป็นร้อยแบบแล้ว ค่อยๆหลับตาลง สีหน้าซีดขาว
ฉินซีเองก็ค่อยๆสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติแล้ว จ้านเซินเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น เรื่องที่เขาเคยทำจะไม่มีทางไม่ยอมรับเด็ดขาด
แต่ตอนนี้บนใบหน้าของจ้านเซินกลับเต็มไปด้วยความสงสัย หรือว่าเขาจะไม่ได้ทำจริง?
ฉินซีขมวดคิ้ว ปากแดงขยับ “นายไม่รู้เรื่องยาน้ำจริงๆหรอ?
เธอถามอย่างไม่แน่ใจอีกครั้ง แววตาตามติดจ้านเซินอย่างแนบแน่น
ความอดทนในใจของจ้านเซินค่อยๆหายไปทีล่ะน้อย “ยาน้ำที่เธอพูดถึง คือที่สามารถเสริมกำลังใช่ไหม?”
ยาน้ำนี้เขารู้จัก แต่ทำไมจู่ๆฉินซีพูดถึงมัน
เธอไม่ชอบยาน้ำแบบนี้มาตลอด มันดื่มยาก
หรือว่า…..
จ้านเซินคาดเดาในใจ เขามองไปที่เหยาจ้าวที่ยืนอยู่หลังฉินซีโดยไม่พูดไม่จา
เหยาจ้าวรู้สึกได้ว่ามีสายตาร้อนไหม้ตกลงบนตัวของตน ทำเอาร่างกายสั่นสะท้าน
เขารีบหลับตาทันที ไม่ตาสบตาจ้านเซิน
สายตาของจ้านเซินราวกับแสงX ถูกเขาจ้องเข้า ความลับที่ถูกซ่อนไว้ลึกแค่ไหน ก็ถูกเขย่าออกมาได้
เหยาจ้าวก้มหน้าลง มองไปที่พื้น ทำเป็นเริ่มนับมดอย่างเบื่อหน่าย
ยิ่งเขาเป็นแบบนี้ ก็ยิ่งพิสูจน์ได้ว่าเขามีความผิด
จ้านเซินเก็บสายตากลับมา ในใจมีความชัดเจนอยู่แล้ว
“ใช่ อันนั้นแหละ”
ฉินซีพยักหน้า สีหน้าเผยความรังเกียจ
ตอนนี้เธอแม้แต่พูดถึงชื่อของสิ่งนี้ ก็รู้สึกคลื่นไส้ทางร่างกาย
“นั่นฉันไม่ได้ให้เธอ เธอไปเอามาจากไหน”
จ้านเซินพูดขึ้นเนือยๆ เปิดโปงเหยาจ้าวในทันที
เขาไม่สนใจที่จะช่วยคนอื่นแบบรับความผิด ในเมื่อเหยาจ้าวกล้าที่จะทำ งั้นก็ต้องกล้าที่จะแบกรับความโกรธของฉินซี
ฉินซีเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ “อะไรนะ?”
ริมฝีปากแดงของเธออ้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาสีเข้มมีประกายไฟลุกโชน
ในเรื่องนี้ ฉินซีเชื่อว่าจ้านเซินไม่ได้โกหก
เธอหันตัวไปมองเหยาจ้าวที่อยู่ข้าวกายทันที แน่นอนว่าเห็นท่าทีมีความผิดที่ซ่อนอยู่ของเขา
เหยาจ้าวเห็นเธอจ้องตนอย่างดุดัน มีเสียง “ชิบหาย!” ดังในใจ
เขาถอยไปครึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว ยกขาเตรียมวิ่ง
ถึงอย่างนั้น ความเร็วของเหยาจ้าวก็ช้าเกินไป
ในตอนที่เขายังไม่ทันได้ก้าวขาข้างหนึ่ง ฉินซีก็คว้าชายเสื้อของเขาไว้แล้ว
“หมอเหยา นายคิดจะไปไหนฮะ!”
ฉินซีพุ่งไปข้างหูของเขา พูดอย่างขบเคี้ยวฟัน
เธอโกรธมากจริงๆ เหยาจ้าวกล้าเอาเรื่องแบบนี้มาหลอกเธอ กล้าหาญมากนักนะ
เหยาจ้าวรู้สึกได้ทันทีว่ามีคมดาบแวบผ่านคอของเขา เขาตกใจจนตัวสั่น
เพื่อที่จะสงบความโกรธของฉินซี เขาพูดกระซิบ “ฉินซี เธอใจเย็นก่อน ฉันไม่ได้ตั้งใจ ที่ฉันทำแบบนั้นเพราะหวังดีกับเธอ ตอนนี้ทั้งวันเธอกินอะไรไม่ลง ถ้าไม่เสริมสารอาหารหน่อย จะทนไม่ไหวเอา”
เหยาจ้าวพูดอย่างขมขื่น แววตาเต็มไปด้วยความกลัว
ฉินซีเผยมีดออกมาทันที วางไว้บนไหล่ของเหยาจ้าว พูดอย่างเฉียบคม “แล้วยังไง นี่เป็นเหตุผลที่นายหลอกฉัน? เหยาจ้าว ความกล้าของนายมันอ้วนขึ้นเรื่อยๆเลยนะ!”
เธอใช้มีดตบแก้มเหยาจ้าวเบาๆ การเคลื่อนไหวหยาบคายมาก
เหยาจ้าวหลับตาลงด้วยความกลัว กลัวว่าฉินซีไม่พอใจ แล้วจะโกนใบหน้าของเขาเกลี้ยง
เขาอ้อนวอนไม่หยุด “ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้ว พี่สาว ขอร้องเธอยกโทษให้ฉันซักครั้งเถอะ ครั้งต่อไปฉันไม่กล้าแล้ว”
แม้ว่าเหยาจ้าวจะขอโทษไม่หยุด แต่ไฟโกรธในใจของฉินซีกลับไม่ลดลงซักครึ่งเดียว
ถ้าไม่ใช่เขาพูดว่า กลางวันนี้ดื่มไม่หมด ตอนเย็นก็ต้องดื่มสองขวด ฉินซีจะไม่มีทางดื่ม
ตอนนี้มันจบแล้ว คำโกหกถูกเปิดโปง
ฉินซีสูดหายใจลึก บังคับให้ตัวเองใจเย็นลง ถ้าเธอไม่ระวัง อาจฆ่าเหยาจ้าวได้ “นายบอกซิ จะลงโทษนายยังไงดี”
เธอให้โอกาสเหยาจ้าวเลือกอย่างมีสติสัมปชัญญะมาก
เหยาจ้าวกลัวจนขาอ่อน เขาสู้ฉินซีไม่ได้ ได้แต่ถูกเธอกดขี่อย่างตรงไปตรงมา “ลงโทษให้ฉันคิดค้นยาน้ำที่หวาน แล้วยังช่วยเสริมสมรรถภาพร่างกายที่จำเป็นให้เธอ แบบนี้ดีไหม?”
เขาเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง ดวงตาทั้งคู่มองไปที่ฉินซีอย่างคาดหวัง
ฉินซีเม้มปาก เห็นเขาน่าสงสารแบบนี้ ในใจก็อ่อนลง
“นายนี่มัน…..”
ฉินซีพึ่งถามเหยาจ้าวไปว่ายอมรับผิดจริงๆไหม ในตอนที่เตรียมจะให้โอกาสเขาแก้ตัวอีกครั้ง จู่ๆจ้านเซินก็พูดขึ้น “ยาเสริมสมรรถภาพรสชาติใหม่คิดค้นออกมาแล้ว เหยาจ้าวเอาแบบเก่ามาให้เธอหรอ?”
จ้านเซินขมวดคิ้ว พูดขึ้นทันที
ประโยคนี้ของเขา ไม่ต่างอะไรกับราดน้ำมันลงในกองไฟ
ความโกรธเดิมของฉินซีที่เหลือเพียงเปลวไฟเล็ก ใกล้จะดับลงแล้ว กลายเป็นว่าเมื่อได้ฟังประโยคนี้ของจ้านเซิน ก็เพิ่มขึ้นทันที แล้วออร่ายิ่งรุนแรงมากกว่าเดิม
“เหยา…..จ้าว!”
มือที่จับคอเหยาจ้าวค่อยๆออกแรงมากขึ้น ฉินซีแทบทนไม่ไหวที่จะตัดหัวเขาออก
ผู้ชายที่ไม่ซื่อตรงคนนี้ ยังคิดจะหลอกเธออีก
ความโกรธที่สะสมอยู่ของฉินซีโดนกระตุ้น ใบหน้ามีสีชมพูจางๆเพราะโทสะ บนแขนมีเส้นเลือดระเบิดขึ้น
