บทที่ 1296 การมาเยือนของถังย่า
เนื่องจากตำแหน่งที่สูงขึ้น เวลาของถังย่าที่ต้องอยู่ในสำนักงานใหญ่ก็เป็นเวลานานขึ้นด้วย
ถ้าเปรียบเทียบก็เหมือนกับการได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้กลับไปดำรงตำแหน่งรองประธานสำนักงานใหญ่แทนที่จะเป็นผู้จัดการภูมิภาคในประเทศ F ก่อนหน้านี้
แต่ไม่ใช่เพราะเหตุนี้ที่เธอต้องติดต่อกับฉินซีบ่อยขึ้น
ถึงอย่างไรเสีย อยู่ในสำนักงานใหญ่โดยมีกล้องวงจรปิดและดวงตาที่จับจ้องอยู่ทุกที่ ฉินซีก็รู้ด้วยว่าถ้าเธอแสดงความใกล้ชิดสนิทสนมกับถังย่า ก็จะถูกจ้านเซินจับผิดทันที
ดังนั้นเมื่ออยู่ข้างนอก เธอก็ทำได้แค่พยักหน้าทักทายถังย่าเท่านั้น
ถังย่าก็คิดแบบเดียวกับเธอ ดังนั้นจึงมาหาฉินซีไม่บ่อยนัก ถ้าหากมีเรื่องอะไรพวกเธอจะคุยผ่านโทรศัพท์กันมากกว่า แต่ถึงอย่างไรหอพักของฉินซีก็ดูเหมือนจะเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุดแล้วในองค์กรแห่งนี้ ดังนั้นหากต้องพูดคุยแบบเห็นหน้าถังย่ามักจะมาหาด้วยตัวเองที่นี่
ครั้งนี้ก็เช่นกัน
เมื่อประตูหอพักปิดลง ใบหน้าที่เย็นชาราวกับน้ำแข็งของคนทั้งคู่ก็ค่อยๆละลายลง
ถังย่ายกถุงพลาสติกสองใบขึ้นในมือไปทางฉินซี “กั้งที่เธอพูดถึงเมื่อครั้งที่แล้ว ฉันเอามาให้”
ดวงตาของฉินซีเป็นประกายทันที “จริงเหรอ?”
ถังย่าไม่ตอบ แต่ก้มลงวางถุงอาหารสองถุงลงบนโต๊ะ ก่อนจะเปิดมันออก กลิ่นหอมของกั้งลอยตลบออกมาทันที
ฉินซีถึงกับทนไม่ไหว ด้วยเพราะทั้งวันไม่ได้กินอะไร
เธอค้นในถุงอาหารเพื่อจะเอาถุงมือ ก่อนจะโยนให้ถังย่าหนึ่งคู่ เธอขยับเข้าไปกินโดยเร็ว ไม่มีคำพูดไร้สาระ ทำเพียงแค่ก้มหน้าก้มตากินเท่านั้น
ถังย่าอดไม่ได้ที่จะยิ้มเมื่อเห็นท่าทางตรงหน้า และเข้าร่วมมื้ออาหารตรงหน้า
ทั้งสองตั้งใจแกะและกินกั้งตรงหน้าโดยไร้เสียง จนกระทั่งกล่องที่สองหมดเกลี้ยง ฉินซีถอดถุงมือ เงยหน้ามองถังย่าอย่างซาบซึ้งใจ “ฉันมีความสุขมากเลย”
ถังย่าก็กินเยอะเช่นกัน ตอนนี้เธอใช้กระดาษเช็ดมุมปาก เมื่อได้ยินคำพูดนั้นเธอเพียงแค่ยิ้มจางและไม่ได้ตอบอะไร
แม้ว่าสำนักงานใหญ่ขององค์กรจะอยู่ติดชายทะเล แต่ก็ไม่มีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ากั้งและครัวใหญ่ก็ไม่ได้สนใจที่จะทำ เมื่อไม่กี่วันก่อนฉินซีแอบส่งข้อความหาถังย่าในตอนดึกว่าอยากกิน ไม่คิดว่าวันนี้จะได้กินเลย
“เพิ่งกลับมาเหรอ?” ฉินซีเปิดปากถามอย่างสบายๆ
ถังย่าเพียงพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไร
ภายในองค์กรใครก็ตามที่ไม่เกี่ยวข้องกับภารกิจ จะไม่มีสิทธิ์รู้เกี่ยวกับเนื้อหา
ดังนั้นฉินซีเลยไม่ได้ถามต่อ
หลังจากเหนื่อยล้ามาทั้งวัน และฉินซีเองก็ไม่ได้พักผ่อนเลย ความง่วงที่เพิ่มขึ้นหลังจากกินอิ่ม ทำให้เธอหาวหวอด เคลิ้มจะหลับ ทว่าจู่ๆถังย่าก็ถามขึ้นมา “เธอรับภารกิจไปสำรวจแหล่งน้ำมันใช่ไหม?”
ฉินซีที่กำลังอ้าปากหาว ปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นจริงจังทันที
เธอไม่รู้ว่าทำไมถังย่าจึงถามเรื่องนี้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน เธอไม่กล้าตอบ
ถ้าหากถังย่าเป็นหนึ่งในสมาชิกของภารกิจนี้ด้วย ฉินซีก็คงรู้ไปนานแล้ว และงานระดับความยากแค่นี้ ไม่จำเป็นต้องให้เธอและถังย่าทำร่วมกัน
แต่ถ้าเธอไม่ใช่ … เธอจะรู้เนื้อหาของภารกิจได้ยังไง?
เห็นได้ชัดเลยว่า เธอไม่รู้อะไรเลย
ฉินซีจึงทำได้เพียงถามกลับไป “ทำไมถึงถามล่ะ?”
ถังย่ายิ้มจางๆ “ดูเหมือนจะใช่นะ”
จากขอบเขตอำนาจของเธอตอนนี้ จริงๆแล้วเธอสามารถเห็นอะไรได้หลายอย่างมากกว่าฉินซี
เธอรู้ถึงการมีอยู่ของภารกิจนี้ รู้แม้กระทั่งเนื้อหาของภารกิจที่วางอยู่บนเตียงของฉินซี เนื้อหาทั้งหมดผ่านตาเธอมาแล้ว
สิ่งเดียวที่เธอไม่รู้คือจ้านเซินจะให้ใครทำภารกิจ
แต่เธอมีความรู้สึกว่าจ้านเซินจะให้ฉินซีทำงานนี้
อันที่จริงมันไม่สามารถเรียกได้ว่าเป็นสัญชาตญาณ มันเป็นเพียงแค่กฎในช่วงระยะนี้
ภารกิจของฉินซีก็เหมือนเมื่อก่อน จ้านเซินเป็นคนจัดการให้
ภายในหนึ่งปีมานี้ ฉินซีอาจจะไม่รู้ตัวว่าภารกิจทั้งหมดของเธอได้รับการคัดเลือกมาอย่างดีโดยเขา
ไม่อันตรายเกินไป ไม่ให้ยุ่งกับคนอื่นมากเกินไป ไม่ให้ยากเกินไป
ภารกิจที่เขาเหลือไว้ให้ทำ มันค่อนข้างปลอดภัยแต่ไม่ได้ทำให้ความสามารถของฉินซีเสียหายไป
ถังย่าไม่ได้รู้สึกอิจฉาแล้ว แต่เมื่อเห็นจ้านเซินใส่ใจฉินซีขนาดนี้ มันก็อดไม่ได้ที่จะสะเทือนใจ
แต่สิ่งที่เธอไม่ได้บอกฉินซีก็คือ ก่อนที่เธอจะมาที่นี้ เธอใช้อำนาจของตัวเองในการตรวจดูฉินซีผ่านบันทึก
แน่นอนว่าเธอไม่สามารถตรวจสอบความเป็นส่วนตัวของจ้านเซินได้ แต่ถ้าภายในองค์กร ระดับเธอสูงกว่าฉินซี ถ้าหากต้องการจับตาดู เธอทำได้
เมื่อเช้านี้ฉินซีได้รับข้อความจากจ้านเซิน เธอรู้
ด้วยวิธีนี้ทำให้ถังย่าเกือบจะมั่นใจว่าจ้านเซินมอบงานนี้ให้ฉินซี
และการมาหาของเธอครั้งนี้ไม่ใช่แค่มาเพื่อส่งกั้งให้ฉินซีเท่านั้น
“ข้อมูลของภารกิจที่จ้านเซินให้เธออันนั้น มันไม่ครบ” เมื่อถังย่าพูดออกไป ท่าทางของฉินซีก็เกร็งตัวขึ้น
“ไม่ … ไม่ครบ?” ฉินซีขมวดคิ้ว เธองุนงงเล็กน้อย “ไม่ครบระดับไหน?”
ถังย่ายิ้ม “ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก เขาไม่ได้ให้รายชื่อแขกกับเธอไป”
ฉินซีพยักหน้า ใบหน้ายังคงเต็มไปด้วยความสงสัย “ฉันคิดว่าฉันควรหาด้วยตัวเอง”
แท้จริงแล้ว รายละเอียดเล็กๆน้อยๆนี้ถ้าให้ตัวเองไปหา ไม่แน่ว่า อาจจะหาไม่เจอ
ถังย่ายิ้มจาง ก่อนส่ายหัว “เธอไปหารายชื่อด้วยตัวเอง ก็คงหาไม่เจอ”
เมื่อฉินซีมองไปที่สีหน้าของเธอ จู่ๆก็เกิดลางสังหรณ์บางอย่าง “มันคงไม่ใช่… “
ถังย่ามองไปทางเธอ ก่อนจะพยักหน้า ทำปากโดยไม่มีเสียงออกมา “ลู่เซิ่น”
ฉินซีรู้สึกราวกับร่างกายถูกซัดสาดด้วยคลื่นแห่งความสุข เธอใช้เวลาสักพักในการควบคุมสติอารมณ์ของตัวเอง “แต่ … ทำไมเขาถึงไม่อยู่ในรายชื่อแขก”
ถังย่ากระพริบตาถี่ “น้ำมันของเมืองหนาน เธอไม่คิดถึงตรงจุดนี้สักนิดเลยเหรอ?”
การคาดเดามาทั้งหมดของวันนี้ก็เป็นจริง ฉินซีนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะกล้าพูดขึ้นมาว่า “ลู่เซิ่นคือ … หุ้นส่วนของเขา”
เธอพูดคำว่า “ลู่เซิ่น” ด้วยเสียงเครือ แต่ถังย่ายังคงเข้าใจ เธอยิ้มและพยักหน้า “ใช่”
ความปีติยินดีในหัวใจของฉินซีเพิ่มขึ้น ทันใดนั้นก็ลดฮวบลง
ถ้าลู่เซิ่นเป็นเป้าหมายการค้าของฝ่ายตรงข้าม ถ้าอย่างนั้นแผนที่สำรวจน้ำมันที่ตัวเองถือไป ก็คงเป็น…
“เอาเป็นว่า คุณต้องทำภารกิจนี้ให้สำเร็จ มันจะทำให้สามีคุณเสียเงินฟรีโดยเปล่าประโยชน์” น้ำเสียงของถังย่าติดตลกเล็กน้อย ทว่าท่าทางกลับดูจริงจัง
