บทที่ 907 คนที่รู้สึกไม่สบายใจไม่ใช่ฉันสักหน่อย
เมื่อประตูถูกเคาะเป็นครั้งที่สาม คนที่เข้ามาคือพยาบาล จะให้เธอไปตรวจร่างกาย
ลู่เซิ่นพยักหน้าและเดินมาจะอุ้มเธอนั่งรถเข็น
ฉินซีปฏิเสธอย่างแน่วแน่ “ไม่ต้อง ห้องตรวจอยู่ไม่ไกล ฉันเดินเองได้”
เธอนอนอยู่บนเตียงทั้งวันแล้ว มีโอกาสได้เดินบ้างสักที อีกอย่างเธอก็ไม่ได้เจ็บหนักมาก ไม่จำเป็นที่จะต้องนั่งรถเข็นสักหน่อย
ลู่เซิ่นไม่ยอม “คุณยังไม่หายดี หมอบอกว่าคุณห้ามเดินเยอะไป”
ฉินซีไม่รู้จะทำยังไงดี “ฉันพักผ่อนมาทั้งวันแล้ว และหมอก็ไม่ให้ฉันไม่ขยับเลย ใช่มั้ย”
เธอหันไปถามพยาบาลที่อยู่ข้างๆ
จู่ๆนางพยาบาลก็ถูกลากไปเกี่ยวข้องด้วย ไม่รู้จะทำยังไงดี เธอมองลู่เซิ่นแล้วมองฉินซี ดูเหมือนว่าทั้งคู่ก็ไม่ใช่คนที่ยอมง่ายๆ แต่ฉินซียืนอยู่ข้างๆเธอเลย เธอคิดไปคิดมา และพูดอย่างลำบากว่า “ขยับเบาๆ … ดีต่อการฟื้นตัวค่ะ”
ฉินซีสะใจมาก ราวกับว่าชนะการต่อสู้ และเดินออกไปกับพยาบาล
ลู่เซิ่นยืนอยู่กับที่ ยกยิ้มมุมปากและส่ายหัวเบาๆ แล้วเดินออกจากห้องคนไข้ไปด้วย
ห้องตรวจอยู่ไม่ไกลจริงๆ เธออยากเดิน… ก็ปล่อยให้เธอเดินไปแล้วกัน
ผลการตรวจของฉินซีออกมาเร็วมาก และแพทย์ได้ข้อสรุปว่า พรุ่งนี้เธอจะสามารถออกจากโรงพยาบาลและกลับบ้านไปพักผ่อนได้แล้ว
ฉินซีถอนหายใจอย่างโล่งอก
เธอไม่ชอบอยู่โรงพยาบาลมาโดยตลอด ถ้าให้เธออยู่ต่อไป คงต้องรู้สึกหดหู่ใจแน่
ลู่เซิ่นได้ยืนยันกับคุณหมอหลายครั้ง จนมั่นใจว่ากลับบ้านพักฟื้นไม่มีปัญหาอะไร ถึงพยักหน้าเห็นด้วย
ฉินซีรู้สึกว่าในช่วงหนึ่งวันที่เธอรักษาอยู่โรงพยาบาล ภาพลักษณ์ของลู่เซิ่นที่อยู่ในเธอดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย
ไม่ได้หมายถึงว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ใหญ่มาก เหมือนหมอกบางๆบนหน้าต่างกระจกมากกว่า เมื่อมองไป ทิวทัศน์ภายนอกหน้าต่างดูนุ่มนวลกว่ามาก
เธอค่อยๆเดินกลับไปห้องคนไข้ ตอนนี้ลู่เซิ่นไม่โต้เถียงกับเธอแล้ว แต่เดินตามหลังเธอและกลับห้องคนไข้ด้วยกัน
แม่บ้านได้เตรียมอาหารสำหรับทั้งสองคนเรียบร้อยแล้ว ฉินซีนั่งลงบนเตียงโรงพยาบาลและมองลู่เซิ่น
โต๊ะในห้องคนไข้เตี้ยไปหน่อย และลู่เซิ่นตัวสูงมาก ต้องก้มลงมากินข้าว ท่าทางตลกมาก
เธออดไม่ได้ที่จะพูดว่า “คุณ … กลับไปกินที่บ้านได้นะ”
ลู่เซิ่นขมวดคิ้วและเงยหน้าขึ้นมองเธอ “คุณไล่ผมกลับเหรอ”
ฉินซีไม่เคยชินที่บอกความห่วงใยออกมาตรงๆ แค่ส่ายหัว ยังไม่ทันพูดอะไร ก็ถูกลู่เซิ่นแย่งพูดไปก่อน
“งั้นคุณก็กินข้าวดีๆ”
น้ำเสียงของเขามีความไม่พอใจ ฉินซีรู้สึกว่าเขาไม่เข้าใจความห่วงใยของตัวเอง โค้งงอปากอย่างไม่พอใจ
เบาๆและก้มหน้าลงกินข้าวของตัวเอง
คนที่อึดอัดไม่ใช่ฉันสักหน่อย
สองคนกินข้าวเสร็จ หลินหยังก็เคาะประตูและเดินเข้ามาพร้อมกับเอกสาร ฉินซีมองเอกสารกองใหญ่ในมือของเขาอย่างสับสน
แต่เมื่อนึกถึงน้ำเสียงของลู่เซิ่นที่พูดกับตัวเองในเมื่อกี้ ฉินซีเลือกที่จะไม่ถาม
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ แต่ลู่เซิ่นก็ยังนั่งอยู่ห้องคนไข้จัดการกับเอกสารอยู่
ตอนนี้ฉินซียังรู้สึกไม่สบายเล็กน้อยเมื่อดูไอแพด และทีวีก็ไม่มีรายการที่สนุก ฉินซี
สติลอยอย่างน่าเบื่อ การมีอยู่ของลู่เซิ่นนั้นชัดเจนเป็นพิเศษ
“เอกสารพวกนี้ … กลับบ้านหรือที่บริษัทจัดการก็เหมือนกันใช่มั้ย”
เมื่อพูดจบ ฉินซีก็กลอกตาให้ตัวเองในใจ เธอต้องเบื่อเกินไปแน่ๆ ถึงไปยุ่งกับลู่เซิ่นซ้ำๆแล้วซ้ำอีก
ลู่เซิ่นเงยหน้าขึ้นมองเธอจากแฟ้มและไม่ได้พูดอะไร
ฉินซีอดไม่ได้และพูดว่า”รีสอร์ทชิงหยวนก็ค่อนข้างไกลจากที่นี่นะ เดี๋ยวคุณกลับไปจะไม่ปลอดภัย แถมทำให้คนขับรถเลิกงานล่าช้าด้วย กลับไปทำที่บ้านก็ดีนะ … “
เธอยังพูดไม่จบ ก็ถูกลู่เซิ่นก็ขัดจังหวะ “ฉันบอกว่าจะกลับไปเหรอ”
ฉินซีอึ้งไปทันที
หมายถึงว่ายังไง ลู่เซิ่นจะพักอยู่ในห้องคนไข้เหรอ
ฉินซีมองไปรอบๆ แม้ว่าห้องคนไข้ของเธอจะหรูหรากว่าห้องธรรมดาเยอะมาก แต่ยังไงที่นี่ก็เป็นโรงพยาบาลไม่ว่าเตียงนอนจะดีแค่ไหน แต่จะเปรียบเทียบกับเตียงของที่บ้านได้ยังไง
ทำไมลู่เซิ่นถึงต้องทำให้ตัวเองลำบากล่ะ
ลู่เซิ่นมองการแสดงออกที่เปลี่ยนไปเรื่อยบนหน้าเธอ และกล่าวว่า “ถึงแม้ว่าตอนนี้จะรู้แล้วว่าใครเป็นผู้ลงมือ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเมื่อพวกเขาทำไม่สำเร็จ และจะไม่มาหาเรื่องเธออีก อีกอย่างตอนที่พวกเขาเก็บสัมภาระ เอาอุปกรณ์ของใช้ของฉันมาด้วย ฉันเลยต้องพักอยู่ที่นี่หนึ่งคืนแหละ”
ก็เพราะว่าสมองของฉินซีในตอนนี้สับสนไปหมด และยอมรับคำพูดที่ไม่ค่อยน่าเชื่อของลู่เซิ่นอย่างง่ายๆ
เธอนึกถึงเช้านี้ตอนที่เธอแต่งตัว เห็นของใช้ของลู่เซิ่นชุดใหญ่ในห้องน้ำ และพยักหน้า “จริงด้วย”
ในเมื่อลู่เซิ่นไม่กลับไป เธอก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากแล้ว
อาจจะเป็นเพราะกินยาไป ตอนนี้เธอรู้สึกง่วงนิดหน่อย เลยไม่ได้ถามลู่เซิ่นอีก หลังจากล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็ขึ้นเตียงโรงพยาบาลไปแล้ว
“ง่วงแล้วเหรอ” ทั้งๆที่ลู่เซิ่นก้มหน้าลงอ่านเอกสารอยู่ แต่ดูเหมือนเขาจะมีตาที่สามคอยเฝ้าดูการกระทำของฉินซีอยู่
ฉินซีพยักหน้า
ลู่เซิ่นลุกขึ้น “ฉันจะไปปิดไฟให้”
ฉินซีรีบโบกมือ “ไม่เป็นไร คุณต้องอ่านเอกสาร ฉันปิดตานอนก็โอเคแล้ว”
แต่ลู่เซิ่นไม่ตอบ เดินไปหน้าประตูและปิดไฟหน้าในห้องคนไข้โดยตรง เหลือเพียงไฟอ่านหนังสืออ่อนๆ อยู่ข้างตัวเขา
“นอนเถอะ” เขาเดินกลับไปที่โต๊ะจากประตูโดยตรง โดยไม่ได้มองฉินซีอีกเลย
ฉินซีรู้สึกว่าฉากนี้ค่อนข้างคุ้นเคยมาก แต่ไม่รู้ทำไม
เธอหัวเราะเยาะตัวเองทันทีที่ เมื่อมีความคิดนี้ขึ้นมา แต่ความรู้สึกนี้อยู่ในหัวตลอด
เมื่อเธอกำลังจะหลับไป ฉินซีก็จำได้ว่า ตอนที่เธอเจอลู่เซิ่นครั้งที่สอง เหมือนว่าก็อยู่ในโรงพยาบาลเหมือนกัน
…
ฉินซีจำได้ตลอดว่า เมื่อแม่เธอถูกฝังเรียบร้อยและออกจากสุสาน เธอรู้สึกยังไงบ้าง
ดูเหมือนยากที่บรรยายได้ด้วยคำพูด ถ้าบอกว่าความเศร้านั้นเบาเกินไป เธอรู้สึกว่าตัวเองว่างเปล่า ราวกับว่ามีส่วนหนึ่งของตัวเองหายไปจากโลกนี้พร้อมแม่ของเธอที่ถูกฝังอยู่ในดินและจะไม่มีวันฟื้นคืนได้อีก
วันนั้นท้องฟ้าเป็นสีฟ้า แม้กระทั่งแสงอาทิตย์ก็ดีมากๆ เหมือนจะอยู่ตรงข้ามเธอชัดๆเลย
ตอนที่คุณแม่ยังมีชีวิตอยู่ก็ไม่มีเพื่อนอะไร ฉินซีก็เลยไม่ได้บอกให้ใครมา กลัวว่าพวกนักข่าวได้รู้ข่าว จะมารบกวนการอำลาครั้งสุดท้ายของเธอ
งานศพร้างค่อนข้างเงียบ มีเพียงอานหยันเท่านั้นที่อยู่เคียงข้างฉินซี เห็นขี้เถ้าของคุณแม่ถูกฝังอยู่ในพื้นไปเรื่อยๆ ฉินซีไม่ได้น้ำตาไหลเลยแม้แต่หยดเดียว แค่ทำพิธีเสร็จอย่างสงบ บอกลากับคุณแม่อย่างสงบ หันหัวอย่างสงบและพูดอานหยันว่า “เราไปกันเถอะ”
อานหยันพยักหน้า แล้วสองคนก็เดินออกไปอย่างเงียบๆ
อารมณ์ของฉินซีสงบเกินไป อานหยันกลับรู้สึกว่าเธอมีอะไรผิดปกติ เป็นห่วงมาก “ให้ผมไปส่งคุณกลับเถอะ”
ฉินซีส่ายหัว “ฉันอยากอยู่คนเดียว”
