บทที่ 803 หน้าไม่อายอย่างฉัน คุณก็ยังจะรักเหรอ
เวินจิ้งรู้สึกปวดหัวมาก ในความเป็นจริง แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะดูอ่อนโยนและรับฟังเธอทุกอย่าง แต่จริงๆ แล้ว เขาก็มีอิทธิพลและแข็งแกร่ง
เธอนอนขดตัวอยู่บนที่นั่งข้างคนขับ และหันหน้าออกไม่มองเขา
มู่วี่สิงเหลือบมองไปที่เธอ โดยรู้ว่าท่าทางแบบนี้ แสดงถึงการต่อต้าน และความเฉยเมยของเธอ ดวงตาของเขาลดลง และพูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าหมอง“จิ้งจิ้ง”
น้ำเสียงของเขาค่อนข้างเฉยเมย แต่ลึกๆ แล้วไม่อาจรู้ได้มากกว่า“ตอนนี้ผมอนุญาตให้คุณยังคิดถึงลู่เซิ่นได้เสมอ เพียงเพราะผมรู้ว่า คุณจะกลับมาหาผมในที่สุด”
เช่นเดียวกับที่เขาสามารถทนเห็นเธอ อยู่เคียงข้างกับผู้ชายคนอื่นในปีนี้ และเขาก็ต้องทนกับหัวใจของเธอ โดยที่ไม่มีเขาในช่วงเวลาหนึ่ง
อย่างไรก็ตาม อาจเป็นแค่ช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น
ตั้งแต่เมื่อเธอเริ่มนอนข้างๆ เขา ทุกอย่างก็แตกต่างออกไป
เวินจิ้งยังคงนิ่งเงียบ ไม่อยากสนใจเขา
จนกระทั่งรถมาหยุดประตูด้านหน้า เธอเปิดประตูรถ แล้วรีบลงทันที ก้าวเท้าเข้าคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว
โดยไม่ทันจะได้คิด มู่วี่สิงก็รีบตามไป จับไปที่ข้อมือของเธอจากด้านหลัง
“เวินจิ้ง”กอดเธอไว้จากด้านหลัง เวินจิ้งไม่คาดคิดถึงพฤติกรรมของเขา แล้วผลักไปที่หน้าอกของเขาแรงๆ อย่างฉับพลัน
เธอหมุนตัว แล้วยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เสแสร้งมองไปที่เขา“ยังมีธุระอะไรอีกเหรอคะ？”
เขาใช้แรงบีบมือแน่น ใช้แรงกอดเธอไว้ในอ้อมแขนแน่น“อย่าเย็นชากับผม”
เวินจิ้งเจ็บแปลบภายในหัวใจ แต่สีหน้ากลับสงบนิ่ง เธอหลับตาลง แล้วยิ้มตอบ“มู่วี่สิง คุณพูดมาตลอดว่าคุณรักฉัน แต่คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นผู้หญิงยังไง？”
เธอกดนิ้วขาวๆ ลงไปบนหน้าอกของเขา และจ้องไปที่เขาอย่างเงียบๆ“ถึงฉันจะนอกใจสามีคนปัจจุบัน เพื่อไปอยู่กับผู้ชายอีกคนหนึ่ง คุณก็ยังจะรักฉัน……หน้าไม่อายอย่างฉัน คุณก็ยังจะรักเหรอ？”
มู่วี่สิงจ้องไปที่ใบหน้าที่สงบนิ่งของเธอ ด้วยความโกรธที่มีอยู่เล็กน้อย ราวกับว่าเธอแตกต่างจากผู้หญิงที่ทำตัวเหมือนเด็กทารก อยู่ในอ้อมแขนของเขาเมื่อบ่ายวันนี้ เขาบีบคางของเธอ และอดไม่ได้ที่จะคำรามออกมา“ใช่ ผมก็ยังรักคุณ！ถ้าหาคุณตั้งใจทำให้ผมพอใจในสองวันนี้ เพียงเพื่อเอาวิดีโอนั้นกลับมา งั้นผมก็จะทำให้วิดีโอนั้นยังต้องเก็บเอาไว้ตลอดไป เว้นแต่คุณจะเป็นของผม”
ความหมายในคำพูดของเขา ไม่มีอะไรมากไปกว่า ตราบใดที่เธอไม่แต่งงานกับเขา วิดีโอนั้นก็จะระเบิดออกมาในสักวัน？
เห้อ ผู้ชายคนนี้ไม่เอาด้วยเล่ห์ ก็เอาด้วยกล ทำให้คนหวาดกลัวได้จริงๆ
เธอยิ้มบางๆ“อืม รู้แล้วค่ะ มีอะไรจะพูดอีกไหมคะ？”
มู่วี่สิงก้มศีรษะลง และจูบเธออย่างลึกซึ้ง เวินจิ้งก็แค่ขัดขืนเบาๆ เท่านั้น และด้วยแรงและกำลังของทั้งสองคนที่แตกต่างกันมาก จึงต้องปล่อยให้เขาจูบให้เพียงพอ
แต่ความน่ารัก เฉียบแหลมของเธอ ทำให้เขาไม่พอใจมาก ตรงกันข้าม มันกลับกระตุ้นเปลวไฟในอกของเขามากยิ่งขึ้น กัดไปที่ติ่งหูของเธอเบาๆ แล้วพูดด้วยเสียงต่ำว่า“อย่าให้เขาแตะต้องคุณ จิ้งจิ้ง”
น้ำเสียงที่หนักแน่นของผู้ชาย ที่พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ตอนนี้เขารู้ว่าตัวเขาเอง เป็นคนทำให้เธอโกรธอยู่เสมอ แต่เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้
เมื่อคิดว่าตอนนี้เธอไม่ได้เป็นของเขาอย่างสมบูรณ์ และยังมีผู้ชายคนอื่นให้ของขวัญปีใหม่เธอด้วย เขาก็อดไม่ได้ที่จะหงุดหงิดเป็นอย่างมาก
“ได้ค่ะ”เวินจิ้งตอบเบาๆ“ฉันรู้แล้ว”
……
เวินจิ้งกลับไป ก็เป็นตอนกลางคืนแล้ว คนรับใช้มาบอกกับเธอว่า เวินซินไม่ยอมทานข้าว เป็นเพราะกำลังรอเวินจิ้งอยู่
เธอยิ้มอย่างนุ่มนวล แล้วรับเวินซินจากอ้อมแขนของคนรับใช้ เธอมองดวงตาดำขาวที่ชัดเจนที่กำลังมองเธออยู่
“ลู่เซิ่นล่ะ？”เวินจิ้งถามลอยๆ ออกไป
คฤหาสน์เงียบเกินไป แม้เวินซินจะเชื่อฟัง และไม่ร้องไห้ หรือสร้างปัญหา แต่มันผิดปกติจริงๆ
“คุณลู่อยู่ที่ห้องค่ะ ดูเหมือนจะมีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ด้วย”คนรับใช้พูดด้วยความอึดอัดใจ
ท้ายที่สุดแล้วคุณนายลู่ก็อยู่ที่นี่ แต่คนที่อยู่กับลู่เซิ่น กลับไม่ใช่เธอ
สีหน้าของเวินจิ้งยังคงซีดเซียว แต่จริงๆ แล้วภายในใจรู้สึกโกรธอยู่เล็กน้อย เป็นเพราะมีเด็กเล็กอยู่ในบ้าน ถึงแม้ว่าเวินซินจะยังเล็ก แต่ถ้าพบเจอก็คงจะไม่ดี
ถึงแม้ว่าเธอจะคิดแบบนั้น แต่เธอก็ยังอยู่กับเวินซินเพื่อทานข้าวให้เสร็จ ช่วยเธออาบน้ำจนเสร็จแล้ว ก็อ่านนิทานให้เธอ ก่อนที่จะกลับไปห้องนอนของตัวเอง
หลังจากอาบน้ำจนสบายตัวแล้ว เธอเหนื่อยจนปีนขึ้นไปบนเตียงนอน แล้วหลับไป
หลังจากที่ช้อปปิ้งมาทั้งวัน เธอก็หลับไปอย่างรวดเร็ว
แต่ในกลางดึก จู่ๆ เธอก็ตื่นขึ้นด้วยเสียงฟ้าร้อง เวินจิ้งลืมตาขึ้นด้วยความงุนงง สิ่งที่เธอเห็นคือฟ้าร้องฟ้าผ่าด้านนอกหน้าต่าง และสายฟ้าสีขาวก็ทะลุท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิดลงมา
ทั้งตัวเธอตกใจมาก จนหน้าซีด และสมองของเธอปลอดโปร่งทันที
มีชิ้นส่วนคล้ายๆ กับในหนังสยองขวัญ ที่เห็นในโรงภาพยนตร์ในวันนี้ ฟ้าร้อง ในคืนที่ฝนตก เลือดเข้มข้นไหลออกมา ทันใดนั้นผีก็ปรากฏออกมา……
เธอม้วนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มชิดริมหัวเตียงทันที หัวใจของเธอเต้นแรง อย่างควบคุมไม่ได้
หายใจเข้าลึกๆ เธอต้องการคิดเรื่องอื่น เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเธอ
แต่ภายในใจของเธอยังอดไม่ได้ ที่จะนึกถึงฉากภาพยนตร์ความละเอียดสูงในวันนี้ เธอก็รู้สึกกลัวแล้ว แต่ยังโชคดีที่มู่วี่สิงอยู่ข้างๆ แต่ว่าในตอนนี้……
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และคลำโทรศัพท์อย่างสั่นๆ และลืมไปเลยว่าฟ้าร้องฟ้าผ่า ไม่ควรโทรศัพท์ และโทรออกหมายเลขโทรศัพท์ของมู่วี่สิง
ทันทีที่ต่อสาย เสียงที่โกรธของมู่วี่สิง ก็ดังขึ้นทันที“ตอนนี้ฝนฟ้าคะนอง คุณยังจะเล่นโทรศัพท์อยู่เหรอ？”
เธอคิดผิดมาก“ถ้าอย่างนั้นคุณไม่จำเป็นต้องรับโทรศัพท์”
เธอได้ยินเสียงของกุญแจกระทบกัน ในโทรศัพท์เบาๆ“ผมไม่รับสาย คุณจะกลัวมากๆ ไม่ใช่เหรอ？พรุ่งนี้คุณย้ายกลับมาที่การ์เด้นมูเจียวาน”
เธอฝังศีรษะลงในผ้าห่ม แม้ว่าเธอจะรู้ว่าการโทรไปนั้น จะอันตรายแค่ไหน แต่เธอก็ไม่อยากวางสาย
“เปิดไฟไว้ ถ้าคุณกลัวจริงๆ ให้ไปที่ห้องคนรับใช้ หรือนอนกับเวินซิน”เขาพยายามไม่ให้เสียงของเขาเป็นกังวล และพยายามปลอบเธออย่างอ่อนโยน
แต่ก่อนที่เวินจิ้งจะได้ทันพูด เธอก็ถูกตัดสายไปก่อนแล้ว
เธอตกตะลึง แม้เธอจะรู้ว่าเป็นเพราะฟ้าร้อง เขาจึงวางสาย แต่ในใจเธอก็ยังเสียใจ
ถือโทรศัพท์มือถือ พร้อมซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม เธอหวังว่าเขาจะส่งข้อความวีแชทมา……มันก็ยังดีที่ได้คุยอยู่เป็นเพื่อนกับเธอ
เธอวางโทรศัพท์ไว้บนหน้าอก พิงหมอน จับผ้าห่มไว้ และหลับตาลง นึกถึงภาพที่ทั้งสองออกเดทกันในวันนี้ อย่างหมดหวัง
ในที่สุด จังหวะการเต้นของหัวใจก็สงบลง เปลือกตาของเธอหนักขึ้นเรื่อยๆ และความง่วงนอนของเธอก็ชัดขึ้น
ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เวินจิ้งเกือบลุกขึ้นด้วยความตกใจ ตัวของเธอสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ เธอเลิกคิ้วขึ้น จับโทรศัพท์ไว้แน่น
“คุณเวินคะ……”
มีเสียงเคาะประตูอย่างรีบเร่ง พร้อมกับเสียงที่เป็นกังวลของคนรับใช้“คุณเวินคะ คุณออกมาหน่อยได้ไหมคะ？”
เวินจิ้งไม่คิดอะไรมาก เปิดผ้าห่ม แล้วเปิดประตูทันที
แสงไฟตรงทางเดินสว่างมาก และความกลัวในใจของเธอ ก็สลายไป“มีอะไรเหรอ？”
ตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบเช้าแล้ว มีเรื่องใหญ่อะไรถึงต้องตามเธอ？
คนรับใช้ดูเหมือนหวาดกลัว“คุณเวินคะ เมื่อกี้ตอนฉันกำลังไปล้างมือ เห็นว่าไฟตรงทางเดินยังไม่ได้ปิด ก็เลยจะไปปิด แต่เมื่อเดินผ่านห้องของคุณลู่ ฉันก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ดังออกมาจากในห้องค่ะ……”
