บทที่ 745 ไม่มีแม้แต่ความสามารถในการต่อสู้กลับเหรอ
การแสดงออกบนใบหน้าที่สดใสและสวยงามของเวินจิ้งนั้นเย็นชามาก เธอโยนกุญแจบนโต๊ะและกระแทกขวดไวน์ที่แกว่งอยู่บนโต๊ะ ทำให้เกิดเสียงที่คมชัดและดังมาก
มู่ซีตกใจไปหมด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอเผชิญหน้ากับดวงตาที่เย็นชาเหมือนไม่มีอุณหภูมิของเวินจิ้ง หัวใจของเธอเต้นแรงมาก
เมื่อเสียงที่คิดถึงมาตลอดดังขึ้น ดวงตาที่เมาของมู่วี่สิงก็มีสติขึ้นสักที หน้าตาของผู้หญิงที่อยู่ใต้เขาก็ค่อยๆมองเห็นได้ชัดเจน
เขาตกตะลึง ถึงแม้ว่าสติของเขาไม่ได้ฟื้นขึ้นเต็มที่ แต่เขาก็รีบลุกขึ้นจากร่างของผู้หญิงทันที ไปอยู่ห่างๆให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ขนาดมุมเสื้อก็ไม่ได้สัมผัสกันด้วยซ้ำ
“จิ้งจิ้ง… “
ดวงตาที่ปิดอยู่ครึ่งหนึ่งก็ค่อยๆลืมขึ้น เขาก็มองตามทางเสียงนั้นและเห็นผู้หญิงที่ยืนอยู่อย่างเย็นชา ความรังเกียจในดวงตาของเธอชัดเจนมาก ถึงแม้ว่ามันแป๊บเดียวก็หายไป แม้ว่าแสงไฟจะมืด แต่เขาก็ยังมองเห็นได้อย่างชัดเจน
เมื่อกี้เขา … ทำอะไรอยู่
มู่ซีตกตะลึง เธอรีบลุกขึ้นจากโซฟา จัดเสื้อผ้าให้เป็นระเบียบอย่างเร็ว จริงๆแล้วมันไม่ได้ยับมากหรอก แต่ท่าทางกระตือรือร้นของเธอ ทำให้คนรู้สึกเหมือนเมื่อกี้เธอถูกกระทำอะไรจริงๆ
เวินจิ้งมองผู้หญิงที่วิ่งมาหาเธออย่างเงียบๆและเย็นชา มองเธอด้วยสายตาที่น่าสงสาร ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา”พี่สะใภ้… ฉันขอโทษค่ะ… “
เธอขอโทษอย่างระมัดระวัง”เมื่อกี้พี่วี่สิงเมา … เพราะฉะนั้นเขาจึงจำคนผิด ฉันขอโทษ … ฉันไม่ปรับตัวไม่ทันเลย … “
“จริงเหรอ” เวินจิ้งขัดจังหวะเธออย่างเย็นชา โดยมองไม่ออกว่าดีใจหรือโกรธ”ทำไมฉันรู้สึกว่าคุณดูมีความสุขมากล่ะ”
คำพูดของเธอเย็นชาและตรงไปตรงมาว่า”มีโอกาสได้ทำกับผู้ชายที่ตัวเองชอบ ถึงแม้ว่าเป็นตัวแทนก็รู้สึกมีความสุขใช่ไหม”
เธอใจเย็นเปลือก ตาของเธอไม่เคยยกขึ้น น้ำเสียงที่เย็นชาของเธอเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม”ผู้หญิงแสร้งภาพน่าสงสารเก่งจัง แสร้งภาพต่อหน้าผู้ชายที่เหมาะสมก็ฉลาดไปอีก แต่ถ้าแสร้งภาพต่อหน้าผู้หญิงคนอื่น … โดยฉะเพราะผู้หญิงที่เกลียดคุณ มันก็โง่เหลือเกิน”
การแสดงออกอย่างกลัวของมู่ซีก็ค่อยๆผ่อนคลายลง ตอนแรกแข็งตัวไป แล้วมันก็เย็นชาลง มีน้ำตาติดอยู่ที่ขนตาด้วย แต่ไม่มีอารมณ์ที่จะร้องไห้สักนิดเลย เธอกล่าวว่า”นี่ก็โทษฉันไม่ได้ไม่ใช่เหรอ คุณรู้ดีว่าพี่วี่สิงเป็นผู้ชาย …เขาแข็งแกร่งมาก เมื่อเขาอยากได้ฉัน ฉันสามารถต้านทานได้เหรอ สำหรับความสุข… ฉันสนุกกับมันจริงๆ”
เวินจิ้งไม่ได้โกรธ แต่ปากสีแดงของเธอโค้งขึ้นด้วยรอยยิ้ม แล้วค่อยๆยกมือขึ้นและตบหน้าเธอทันที
ทันใดนั้นรอยตบที่เห็นชัดเจนมาก ก็ตกลงบนหน้าของมู่ซี
ใบหน้าของเธอถูกตบไปด้านใดด้านหนึ่ง เธอก็มองเวินจิ้งอย่างโกรธทันที เสียงของเธอเต็มไปด้วยความโกรธและกัดฟันพูดว่า”เวินจิ้ง … “
เธอแค่ยิ้มเบาๆ”ดูสิ ฉันอยากจะตบเธอ เธอก็มีแต่ทนไว้แล้วทำอะไรไม่ได้ ไม่มีแม้แต่ความสามารถในการต่อสู้กลับด้วยซ้ำ”
เธอเหล่ตา ดวงตาที่เงียบสงบของเธออยู่สูงเหนือความสง่างาม”ถึงคุณจะปีนขึ้นบนเตียงของเขาแล้วไงล่ะถ้าฉันต้องการจริงๆ แค่ขมวดคิ้วเบาๆก็จะสามารถทำให้คุณตายได้ และไม่มีวันกลับตัวได้อีก”
เวินจิ้งเอามือกลับ และเหลือบมองผู้ชายที่เดินมาอยู่ข้างๆเธอเบาๆ เขาขมวดคิ้ว สายตาของเขาตกอยู่ในตัวเธอเท่านั้น เธอยิ้มเบาๆ”จริงๆแล้ว ฉันไม่อยากเอาผู้ชายคนนี้อีกแล้ว ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น ฉันอาจจะหันหลังจากไป… “
เธอพูดได้อย่างเย็นเฉยมาก จากการแสดงออกในดวงตาของเธอไปจนถึงน้ำเสียง มือของมู่วี่สิงที่วางอยู่ข้างๆกำปั้นอย่างแน่นมาก และร่างสูงของเขาก็แข็งตัวไป
เธอยิ้มมากขึ้น และมีเสน่ห์มากขึ้น”แต่ฉันเกลียดคุณเหลือเกิน มู่ซี”
เมื่อพูดจบ เธอไม่ได้มองผู้ชายที่อยู่ข้างๆ หันหลังจากไปโดยตรง
เสียงที่โกรธและอึดอัดของมู่ซีดังขึ้น”ในเมื่อเป็นสิ่งที่คุณไม่ต้องการ เวินจิ้ง แล้วใครจะหยิบขึ้นมามันเกี่ยวอะไรกับคุณล่ะ”
“เพราะว่าคุณไม่มีสิทธิ์”
ออกจากคลับเฮาส์ ลมหนาวจากภายนอกพัดมาบนหน้า ส่วนที่ตึงอยู่ของหน้าอกเธอก็ค่อยๆคลายลงสักทีรอยยิ้มที่บนปากหัวเราะตัวเองถึงที่สุด
เธอหนังสือก็ไม่ได้อ่านและวิ่งมาหาเขาที่นี่ในกลางคืน แต่เขาทำให้เธอได้เห็นภาพที่ยอดเยี่ยมแบบนี้ มันสนุกตื่นเต้นเหลือเกิน
เสียงฝีเท้าที่อยู่ข้างหลังตามเธอมาอย่างรวดเร็ว ไม่ต้องมองก็รู้ว่าเป็นใคร เธอจึงเดินเร็วขึ้นและยกมือขึ้นจะเรียกรถแท็กซี่
แต่ยังไม่ได้เหยียดมือออกไป ก็ถูกผู้ชายที่ตามมาขวางไว้ แล้วทั้งคนก็ถูกเขากอดเข้าในอ้อมแขนของเขา
หน้าอกที่คุ้นเคย กลิ่นไวน์ยังอบอวลอยู่ในลมหายใจของเธอ เอวของเธอถูกผู้ชายโอบกอดอย่างแน่น”จิ้งจิ้ง”
มู่วี่สิงกอดเธออย่างแน่น เพราะกลัวว่าเธอจะหนีไปจากเขาทันทีที่เขาปล่อยมือ แรงจนไม่สนใจว่าทำให้เธอเจ็บหรือเปล่า เขากอดเธอจากด้านหลัง แก้มของเขาก็ติดเข้าไป พึมพำอธิบายว่า”ฉันจะกลับไปกับคุณ จิ้งจิ้ง อย่าโกรธเลยนะ”
หน้าอกของเธอลุกโชนด้วยเปลวไฟที่แผดเผา เผาหัวใจของเธออยู่ตลอด เธอหายใจแรงๆ น้ำเสียงของเธอเย็นชาถึงที่สุด”ในเมื่อคุณเรียกน้องสาวของคุณมาแล้ว งั้นคุณกลับไปที่บ้านตระกูลมู่กับเธอแล้วกัน นั้นถึงคือบ้านของคุณ”
“ฉันไม่ได้เรียกเธอมา”ผู้ชายมีแรงมาก ไม่ว่าเธอจะดิ้นรนแค่ไหน ก็ไม่สามารถเขย่าเขาได้สักนิดเลย เธอก็ยังถูกเขาโอบอย่างแน่นๆ
เวลานี้เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว ปกติเธอนอนหลับไปแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขายังไม่ได้กลับบ้าน เธอคงไม่ได้ทนอ่านหนังสือต่อหรอก
ในเที่ยงคืนของปลายฤดูใบไม้ร่วง ลมที่พัดมานั้นก็หนาวเหน็บมาก เธอรีบออกมา ก็เลยไม่ได้สวมผ้าพันคอมาด้วย เมื่อลมพัดมา เธอก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่น
ผู้ชายมองเห็นอย่างรอดเร็ว รีบถอดเสื้อโค้ทของเขาออกแล้วสวมบนตัวของเธอทันที สวมร่างกายที่ผอมบางของเธอไว้แน่นๆ แล้วอุ้มเธอขึ้นมา พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า”ข้างนอกมันหนาว เรากลับกันค่อยเคยกันนะ”
เธอพยายามดิ้นรนอย่างหนัก ดูเหมือนจะไม่เต็มใจมากที่จะถูกเขาอุ้มไว้”มู่วี่สิง คุณปล่อยฉันลงไป ฉันเดินเองได้ คุณอย่าแตะต้องตัวฉัน”
เธอคิดว่าตัวเองจะไม่โกรธ แต่ความโกรธในใจมันไม่สามารถควบคุมได้เลย ไม่ว่าเธอจะพยายามหายใจสงบลงแค่ไหน แต่เธอก็ควบคุมไม่ได้
มู่วี่สิงสูดหายใจด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ เขาปล่อยให้เธอดิ้นรน แต่ก็อุ้มเธอไว้อย่างแน่นและพูดอย่างเสียงเบาว่า”อยู่เฉยๆนะ จิ้งจิ้ง”
เขาเรียกคนขับรถของตระกูลมู่ที่มู่ซีพามาขับรถให้เขา ส่วนเขาก็นั่งกอดผู้หญิงอยู่ที่เบาะหลัง
จนกระทั่งขึ้นรถไป เขาก็ยังไม่วางเธอลง แต่ให้เธอนั่งลงบนตักของเขาอย่างแน่นๆ เสียงที่สั่งคนขับมีสติและสงบ”กลับไปที่คอนโด”
มือใหญ่ลูบหลังหัวของเธอ ผมของเธอนุ่มนวลและอ่อนนุ่ม ไม่ว่ามือหรือใบหน้าของเขาก็ร้อนผ่าวไปหมด
ดูเหมือนว่าเมื่อเขากลับไปพื้นที่ปลอดภัย สติของเขาก็เริ่มสั่นคลอนอีกครั้ง ก้มหัวลงจูบเธอเบาๆ “จิ้งจิ้ง ..
เมื่อกี้ฉันจำคนผิด … “
![เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]](https://novel00.net/wp-content/uploads/2022/11/เจ้าของร้านพิศวง-211x300.jpg "เจ้าของร้านพิศวง [我真不是邪神走狗]")
