บทที่ 735 อดีตของพวกเขา
สายตาชายหนุ่มเป็นประกาย แต่สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ เชื่อฟังแต่โดยดีเดินไปนั่งที่โซฟา และยังไม่ลืมปิดประตู
เธอเปิดกล่องยาอย่างเรียบร้อย ท่าทางของเธอคล่องแคล่ว
“เวินจิ้ง” เขาจ้องมองใบหน้าของเธอ กระทั่งเธอปิดกล่องยา จึงค่อยพูดขึ้นเคร่งขรึม “คุณไม่ชอบผมตรงไหนหรือ”
เธอชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วก็กลับมาเป็นปกติ แต่การเคลื่อนไหวช้าลง
มู่วี่สิงถามต่อ “คุณไม่ชอบผมตรงไหน ผมเปลี่ยนตัวเองได้ ขอแค่ให้คุณบอกมา”
เวินจิ้งวางของเรียบร้อยแล้ว เดินออกมาอย่างรวดเร็ว “ฉันไม่ชอบอดีตของเราสองคน คุณแก้ไขได้ไหมล่ะ”
เธอไม่ชอบที่ลูกของเธอไม่อยู่แล้ว เธอไม่ชอบที่พี่ชายตายแล้ว และเธอยังไม่ชอบที่เขาใช้ชีวิตตัวเองแลกคำขอโทษจากเธอ
อดีตของพวกเขาอย่างนั้นหรือ
มู่วี่สิงย่นคิ้ว ระหว่างพวกเขาสองคนมีอะไรเรียกได้ว่าอดีต
เขาคิดกลัดกลุ้ม สุดท้ายก็ได้ข้อสรุป เธอยังคงทำเพื่อผู้ชายคนนั้น
เวินจิ้งลงไปข้างล่างก่อน ยังเดินไม่พ้นบันได สายตาก็มองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนที่ห้องรับแขก
เสื้อคลุมสีอ่อนทั้งตัว ผมยาวสยาย สวยงามสง่า
หลิงเหยา
ผู้ชายที่เดินตามติดมายืนข้างเวินจิ้ง เมื่อมองตามสายของเธอก็เห็นหญิงสาวที่ยืนในห้องรับแขก เขาย่นคิ้ว ริมฝีปากบางขยับเล็กน้อย “หลิงเหยา”
หลิงเหยาเบิกตาโต มองขึ้นไปแปลกใจมาก “วี่สิง”
เธอมองเวินจิ้งแวบหนึ่ง “ฉันได้ยินมาว่านอกจากเวินจิ้งคุณจำทุกคนและเรื่องก่อนหน้านี้ไม่ได้ คุณยังจำฉันได้ด้วยหรือคะ”
เขากลับเรียกชื่อหลิงเหยาได้แม่นยำไม่มีผิด
เวินจิ้งเม้มปาก แม้แต่เพื่อนสนิทที่สุดอย่างลี่หนานเฉิง หรือคุณปู่ก็จำไม่ได้!
แต่เขากลับจำหลิงเหยาได้
ชายหนุ่มไม่ได้สังเกตอารมณ์ของเวินจิ้งที่เปลี่ยนไป เพียงแต่ถามน้ำเสียงราบเรียบ “คุณมาทำอะไร”
หลิงเหยายิ้มบางๆ สีหน้าสบายๆ เธอก้าวเท้าไปข้างหน้า หยิบกล่องสีแดงเล็กๆ ออกมาจากในกระเป๋า พอดูก็รู้ว่ามันคืออะไร
“ฉันมาคืนของให้เจ้าของค่ะ”
เธอเลิกคิ้ว ยิ้ม “คุณยังจำมันได้มั้ยคะ”
มู่วี่สิงไม่รับของที่เธอยื่นให้ แต่รู้ว่ามันคือแหวนวงหนึ่ง
เขาเพียงเหลือบตามองเย็นชา “ของไม่สำคัญก็โยนทิ้งไปซะ”
พูดจบก็ดึงข้อมือเวินจิ้งจะลงบันได แต่หลิงเหยายืนกรานแบมือออก วางกล่องแหวนบนฝ่ามือของตัวเอง “แต่ไหนแต่ไรฉันเป็นคนจบคือจบ วันนี้ตอนเก็บของเจอมันเข้า คุณเคยให้แหวนแต่งงานวงนี้กับฉัน”
“คืนให้คุณกับมือ สำหรับฉันถึงจะถือว่าจบ อยากจะโยนทิ้ง งั้นคุณก็โยนเองละกัน”
เวินจิ้งมองสีหน้าเรียบเฉยของหลิงเหยา คิดถึงตอนที่เธอเป็นคนเลือกจะปล่อยมู่วี่สิงเอง แต่เธอรู้ดี ถ้ามู่วี่สิงไม่กลับมาเจอเธออีกครั้ง ตอนนี้สองคนนี้คงจะแต่งงานกันไปแล้วกระมัง
เพียงแต่ แม้หลิงเหยาจะไม่อยากแต่งงานกับมู่วี่สิงแล้ว ตอนนี้ยังกลับมาหาอีก หรือว่ามีแผนอะไรในใจ
แต่ดูเหมือนเธอปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามเส้นทางของมัน
มือของเวินจิ้งออกแรง สะบัดมือชายหนุ่ม ดูเหมือนมู่วี่สิงคาดเดาปฏิกิริยาของเธอได้ จับข้อมือของเธอเต็มแรง ท่าทางยิ่งดูไม่รู้เรื่อง “จิ้งจิ้ง คุณเป็นอะไรไป”
เวินจิ้งเงยหน้า สายตาคือความโกรธแผดเผา “มู่วี่สิง คุณบอกว่าตั้งแต่เด็กจนโตคุณชอบฉันคนเดียว อ้อ ในเมื่อให้แหวนไปแล้ว คุณยังจะปฏิเสธอีกหรือ ”
แต่แรกเธอตั้งใจพูดเช่นนี้ แต่เมื่อพูดออกไปแล้ว เธอก็รู้สึกว่าดูเหมือน…นี่ก็เป็นเรื่องจริง
เธอไม่รู้ว่าที่แท้แล้วขณะที่เธอไม่รู้ ระหว่างที่พวกเขายังแต่งงานกัน เขาเคยตั้งใจเลือกแหวนแต่งงานให้ผู้หญิงคนอื่น
ใบหน้าเย็นชาของมู่วี่สิงยากที่จะเผยให้เห็นสีหน้าตะลึง ตอนที่เขาแต่งงานกับเธอไม่มีแหวนแต่งงานหรือ
ไม่มีทาง
เธอโกรธจริงๆ แล้ว แม้ว่าตอนแรกจะเล่นละครก็ตาม
หลิงเหยายิ้มช้าๆ “เวินจิ้ง เธอรู้จักกับวี่สิงตั้งแต่ตอนเป็นเด็กหรือ ฉันเป็นคู่หมายของเขามาตั้งแต่เด็กๆ แต่ฉันไม่เห็นจำได้ว่าเธอรู้จักกับเขา”
เธอเพิ่งจะพูดจบ มู่วี่สิงที่สีหน้าไร้อารมณ์ก็คว้ากล่องแหวนในมือหลิงเหยา โยนแหวนลงไปในถังขยะที่อยู่ใกล้ๆ อย่างแม่นยำ “ผมรับแหวนไว้แล้ว คุณไปได้”
หลิงเยาทำหน้าไม่ถูก แต่ก็เพียงแวบเดียว ใบหน้ายังคงฝืนยิ้มต่อไป “ฉันแค่มาคืนของ วี่สิง ไม่ว่าจะดีจะร้ายเราคบกันตั้งสามปี ฉันเคยรักคุณอย่างจริงใจ คุณไม่เห็นจำเป็นต้องตั้งใจทำท่ารังเกียจฉันขนาดนี้เพื่อเอาใจเวินจิ้ง”
เธอพูดเรียบๆ “พวกคุณสองคนเป็นสามีภรรยากันมาตลอด ฉันแทรกกลางไม่ได้อยู่แล้ว”
สายตามู่วี่สิงเคร่งขรึมเย็นชา ไม่เหมือนที่เขามองเวินจิ้งเมื่อครู่ “คืนแหวนต่อหน้าภรรยาผม ก็พอให้เธอโกรธไปหลายวันแล้ว คุณไม่รู้จริงๆ หรือว่าควรทำตัวยังไง”
หลิงเหยามองเวินจิ้ง “อึม ฉันยอมรับว่าแค่อยากจะมาดูสถานการณ์ของพวกคุณตอนนี้”
สีหน้าของเธอยังคงเรียบเฉย “พวกคุณเป็นคู่สร้างคู่สม คนหนึ่งฆ่าน้องสาวอีกฝ่ายทางอ้อม คนหนึ่งฆ่าพี่ชายของอีกฝ่าย แล้วยังเป็นการสมรสที่มีความสุข ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ก็เลยอยากจะมาดูซะหน่อย”
“หุบปาก!”
เวินจิ้งขึ้นเสียงโมโห ขัดจังหวะคำพูดของหลิงเหยา
เธอไม่รู้ว่าหลิงเหยามาบ้านตระกูลมู่ในสภาพจิตใจแบบไหน…และใครกันแน่เป็นคนส่งข่าวนี้ให้เธอ
สายตามู่วี่สิงซับซ้อนมองผู้หญิงที่ยืนข้างเขา
คนหนึ่งฆ่าน้องสาวอีกฝ่ายทางอ้อม คนหนึ่งฆ่าพี่ชายอีกฝ่าย
“หลิงเหยา ต้องให้คนรับใช้ไล่คุณไปมั้ย” สีหน้าชายหนุ่มยังคงเคร่งเครียดเย็นชา
“ไม่ต้องค่ะ” เธอยิ้มเย็น แล้วหมุนตัวจากไป
เวินจิ้งมองตามหลังเธอที่เดินลับหายไป สายตามองนิ่งเฉย “คุณได้ยินที่เธอพูดเมื่อกี้แล้วใช่มั้ย มู่วี่สิง”
เธอไม่เคยพูดเรื่องนี้ นั่นเพราะเขาลืมเรื่องพวกนี้ไปหมดสิ้น อีกอย่างเขาก็ชดใช้หมดแล้ว
แขนของเขาเกร็ง รอยยิ้มบนใบหน้าจางหายไป “ผมฆ่าพี่ชายของคุณ”
เขาหลุบตา แขนกั้นเธอไว้ตรงราวจับบันได ก้มหน้ามองใบหน้าของเธอ “แผลที่อกผมเป็นฝีมือคุณ ไม่ใช่เพราะคุณจะหนีไปกับชู้ แต่เพราะคุณแก้แค้นแทนพี่ชายอย่างนั้นหรือ”
เวินจิ้งช้อนตา เบะปากยิ้ม “ความจริงคือไม่ใช่อย่างที่คุณจำได้ คุณไม่ได้ชอบฉันมาตลอด”
เขาขัดคำพูดของเธอ พูดยืนยัน “ผมชอบคุณคนเดียว”
เขาไม่มีทางจำผิด นี่คือผู้หญิงที่เขารักมาตลอดยี่สิบกว่าปี นี่ไม่ใช่ความทรงจำ เป็นการรับรู้ที่ยืนยันได้ในครั้งแรกที่เขาเห็นเธอ
หลังของเวินจิ้งพิงราวจับบันได สายตาแยกถูกผิดชัดเจน “เรื่องที่ขวางกั้นระหว่างเรามากเหลือเกิน…”
เขาก้มลงจุมพิตริมฝีปากของเธอ หยุดคำพูดทั้งหมดของเธอ “ผมไม่อยากฟัง และไม่ต้องการฟังด้วย”
เขาถอนจูบจากริมฝีปากของเธอช้าๆ แต่ยังคงใกล้กระทั่งสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเขา “ถ้าคุณยังไม่สาแก่ใจ จะแทงอีกครั้งก็ได้…”
“มู่วี่สิง!”
