บทที่ 520 ห้ามเข้ามายุ่ง
เสี้ยงหงพาอั้ยเถียนออกไป งานเลี้ยงก็ใกล้จะจบลงแล้ว
เมื่อเร็วๆ นี้ ส้งวี่เข้ารับตำแหน่งซีอีโอ ของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป แต่หลายๆ อย่าง ยังคงต้องบอกกับมู่วี่สิง เพื่อรายงานต่อประธานคนนี้
เวินจิ้งนั่งข้างๆ เขา แล้วฟังผ่านๆ เหมือนเมฆ เหมือนหมอก แต่ไม่พลาดแม้แต่ข้อความเดียว：มหาวิทยาลัยFและบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป ได้ร่วมมือกันในการวิจัย และพัฒนายาตัวใหม่หลายชนิด ซึ่งศาสตราจารย์ส้งเชนก็เข้าร่วมเป็นการส่วนตัว
อย่างไรก็ตาม เธอก็ยังเป็นแค่นักศึกษา ที่เพิ่งย้ายมาที่มหาวิทยาลัยF อาจจะไม่ได้เข้าร่วมในโครงการนี้
เวินจิ้งไม่ได้คิดอะไรมาก หลังจากกลับมาถึงการ์เด้นมูเจียวาน ก็รีบไปพักผ่อน วันรุ่งขึ้นยังต้องไปมหาวิทยาลัย เพื่อเตรียมตัวเปิดเรียน
และช่วงนี้มู่วี่สิงก็เริ่มยุ่ง เขาไม่ได้อยู่ที่ โรงพยาบาลของมหาวิทยาลัยหลินไห่ต่อ แต่กลับไปทำงานที่ โรงพยาบาลกลางที่เขาเคยทำงาน
และโรงพยาบาลกลาง ก็อยู่ในเครือของมหาวิทยาลัยF และเรื่องนี้ ก็ได้ดึงดูดแฟนๆ หลายคน ให้คาดเดาว่า ที่มู่วี่สิงย้ายกลับไปที่โรงพยาบาลกลาง เป็นเพราะเวินจิ้งได้ย้ายไปเรียนที่มหาวิทยาลัยF
แม้ว่าบนอินเทอร์เน็ต จะพูดถึงกันมากมาย แต่มู่วี่สิงก็ไม่ได้รับผลกระทบ จากความคิดเห็นสาธารณะเหล่านี้ ในทุกวัน เขายุ่งอยู่กับการรักษาและการผ่าตัด หลังจากที่เวินจิ้งเปิดเรียน ครึ่งเดือนแล้ว ที่เธอไม่ได้เจอเขาเลย
หลังจากเลิกเรียนในวันศุกร์ เวินจิ้งก็มองดูเวลา และโทรไปหามู่วี่สิง เพื่อยืนยันว่าเขาอยู่ที่โรงพยาบาล เธอจะไปหาเขา
ชื่อเสียงของโรงพยาบาลกลาง เป็นที่หนึ่งในหนานเฉิงอย่างไม่ต้องสงสัย ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลาในช่วงค่ำ แต่โรงพยาบาลก็ยังเต็มไปด้วยผู้คน
เมื่อเธอมาถึงแผนกประสาทวิทยา เวินจิ้งก็เห็นเข้ากับ ร่างคุ้นเคยร่างหนึ่ง
โจวหย่านที่แต่งตัวด้วยชุดพยาบาล ยืนอยู่ที่โต๊ะพยาบาล เพื่อทำตามขั้นตอนต่างๆ สำหรับผู้ป่วย
เมื่อเห็นเวินจิ้ง เธอก็ยิ้มอ่อนๆ ออกมา“คุณพี่เวิน”
“คุณหมอมู่ คาดว่าจะไม่ว่างจนถึงตอนดึก เธออาจจะต้องรอหน่อยนะ”
“เขายังมีคนไข้อีกกี่คน？”
“สามสิบแปดคน”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว และคาดว่าจะใช้เวลาถึงหนึ่งหรือสองชั่วโมง
เธอไม่แปลกใจที่โจวหย่านจะอยู่ที่นี่ บางทีอาจจะเป็นวิธีการของมู่เฉิง หรือวิธีการของตระกูลโจว
มู่วี่สิงอยู่ที่ไหน โจวหย่านก็จะอยู่ที่นั่น
เวลาผ่านไปอย่างช้าๆ เวินจิ้งนั่งอยู่ข้างนอก ภายในชั้นก็ค่อยๆ เงียบลง
โจวหย่านเดินเข้าไปที่ห้องตรวจรักษาของมู่วี่สิง เมื่อเห็นเธอ ก็ประหลาดใจเล็กน้อย
“ฉันเพิ่งมาทำงานวันนี้”โจวหย่านพูดออกมาเสียงเบา
“อืม”มู่วี่สิงใบหน้าไร้ความรู้สึก
เมื่อมองดูเวลา เวินจิ้งก็น่าจะมาถึงแล้ว และเสียงของโจวหย่าน ก็ดังอยู่ข้างๆ“เธออยู่ตรงทางเดินด้านนอก”
ฝีเท้าของมู่วี่สิงเร็วขึ้น เพียงไม่นาน ห้องตรวจรักษาก็ว่างเปล่า โจวหย่านรู้สึกถึงการสูญเสียอย่างท่วมท้น
แล้วก็อดไม่ได้ ที่จะตามออกไปอย่างลับๆ เธอไม่สามารถมองคู่รักสองคน ที่ดูสนิทกันบนทางเดิน
“คุณหมอมู่ ช่วงนี้ยุ่งเหรอคะ？”เวินจิ้งตั้งใจทำหน้าบูดบึ้ง
เมื่อคิดว่ามู่วี่สิง ต้องเลิกงานดึกทุกวัน เธอก็รู้สึกไม่สบายใจ
“ยุ่งมาก แต่ก็คิดถึงแต่จิ้งจิ้งตลอด”มู่วี่สิงยิ้ม แล้วจับมือเธอไว้
“พูดให้น้อยหน่อย！คุณลองนับสิ ว่าเราไม่ได้เจอกันมากี่วันแล้ว”เวินจิ้งกอดมู่วี่สิง ลมหายใจของเขา ทำให้เธอรู้สึกโลภมาก
พักภายในหอพักของมหาวิทยาลัย มันไม่คุ้นชินเลยจริงๆ
ในทุกคืน เธอจะฝันว่าเจอมู่วี่สิง แต่เมื่อตื่นขึ้นมา ถึงนึกขึ้นได้ ว่าเธออาศัยอยู่ในมหาวิทยาลัยแล้ว
“18วัน 21ชั่วโมง”มู่วี่สิงจำตัวเลขได้อย่างแม่นยำ
เวินจิ้งตกตะลึง หมัดเล็กๆ ของเธอ ชกไปที่หน้าอกของมู่วี่สิง “คุณรู้ก็ดีแล้ว”
มู่วี่สิงจับมือเล็กๆ ของเธอ แล้วกดไปที่ตำแหน่งของหัวใจ มือของเธอ สัมผัสได้ถึงการเต้นของหัวใจที่สม่ำเสมอ
ค่อยๆ เต้น แล้วก็ค่อยๆ สอดคล้องกับเสียงเต้นของหัวใจเธอ
เมื่อเงยหน้าขึ้น สายตาของมู่วี่สิง เปล่งประกายด้วยความร้อนแรง
วินาทีต่อมา เขาแทบจะทนรอไม่ไหว ผลักเธอเข้ากับกำแพง แล้วจูบอย่างเอาแต่ใจ เขาไม่อนุญาตให้เธอต่อต้านเขา และก็ทำให้เธอเกือบจะยืนไม่อยู่
เธอทำได้แค่กอดคอของมู่วี่สิง และรู้สึกไปกับเขา
“ที่นี่มีการตรวจตรานะ！”เมื่อปล่อยออกจากเธอ เวินจิ้งก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำออกมา
น่าอายจัง……
“อืม เดี๋ยวผมจะให้เกาเชียน ลบตอนนี้ออกให้”
เวินจิ้ง：……
“ถ้างั้น คุณต้องการจะบันทึก เพื่อเก็บไว้ดูทีหลังเหรอ？”มู่วี่สิงยักคิ้ว
กำปั้นเล็กๆ ทุบเข้าไปอีกครั้ง ผู้ชายคนนี้พูดอะไรออกมา……
แก้มของเวินจิ้งกลายเป็นสีแดง แต่มู่วี่สิงชอบการแสดงออก และสีหน้าที่ขี้อายของเธอ
เมื่อกลับมาถึงการ์เด้นมูเจียวาน มู่วี่สิงกอดเธอตรงไปที่ห้องนอน
……
“มู่วี่สิง ฉันคิดถึงคุณ”เธอพึมพำ แล้วยกมือขึ้นโอบรอบคอของเขา
แม้ว่าทั้งสองคน จะคุยโทรศัพท์กันเกือบทุกคืน บางครั้งก็วิดีโอหา แต่ในมุมมองของเวินจิ้ง การพบกันเท่านั้น ถึงจะเป็นจริงที่สุด
เธอต้องการกอดของเขา ต้องการการปลอบใจของเขา ต้องการทุกอย่างที่เป็นเขา
“คราวหน้าทุกๆ สัปดาห์ เรากลับการ์เด้นมูเจียวานกันนะ ดีไหม？”หน้าผากของมู่วี่สิงและเธอแตะกัน พูดด้วยเสียงร้อนแรงและเย้ายวน
มีเหรอที่เวินจิ้งจะต้านทานไหว เธอพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
ช่วงนี้ไม่ค่อยยุ่ง เหมือนช่วงตอนแรกๆ อีกหน่อยก็จะมีเวลาว่าง ที่จะได้เจอกับมู่วี่สิงแล้ว
“วันนี้ฉันเจอกับโจวหย่านแล้ว”
แม้ว่าในใจเธอ จะไม่ได้ใส่ใจ แต่เวินจิ้งก็อดไม่ได้ ที่จะพูดออกไป
“เธอเพิ่งได้รับตำแหน่ง คุณปู่จัดให้เธอมาที่นี่”
นี่เป็นเรื่องที่เขา เพิ่งตรวจสอบเจอ ซึ่งตอนแรกคิดว่าเป็นการกระทำของโจวเซิน แต่กลับไม่ใช่
ดูเหมือนว่าคุณปู่ จะยังคงไม่ยอมแพ้ ที่พยายามจะจับคู่เขากับโจวหย่าน
“คุณปู่……”เวินจิ้งถอนหายใจ แล้วก็เงียบลง
“เธอจะไม่ได้อยู่ข้างๆ ผม มหาวิทยาลัยFกำลังจะส่งนักศึกษามา คุณอยากมาอยู่ข้างๆ ผมไหม？”มู่วี่สิงอย่างกระตือรือร้น
“ไม่เอา”ในครั้งนี้ เวินจิ้งโพล่งปฏิเสธออกมาทันที
ทุกคนรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับมู่วี่สิง ถ้าทั้งสองคนทำงานร่วมกัน มันคงเป็นความรู้สึกแปลกๆ
วินาทีต่อมา คางของเธอก็ถูกบีบ สีหน้าของมู่วี่สิงมืดมนลง
“ศาสตราจารย์ด้านประสาทวิทยา และผู้ช่วยเป็นผู้ชายทั้งหมด ถ้าคุณไปกับศาสตราจารย์คนอื่น ผมไม่ยอม”สีหน้าของมู่วี่สิงเคร่งเครียด
เวินจิ้งขมวดคิ้ว อย่างลังเล
ศาสตราจารย์ส้งเชนมีผู้ช่วยแพทย์จำนวนมาก อยู่ข้างๆ เธอแล้ว คิดไปคิดมา ตอนนี้ตำแหน่งว่างข้างๆ มู่วี่สิง ยังเหลืออยู่อีกเยอะมาก
แต่ว่า เธอยังอยากจะตามอาจารย์ที่ปรึกษาของตัวเอง
“ฉันจะคุยกับส้งเชน ให้ย้ายตำแหน่งให้คุณ”เมื่ออ่านความคิดของเวินจิ้ง มู่วี่สิงก็ยอมประนีประนอมให้
“ไม่ต้องไม่ต้อง ฉันรอให้ทางมหาลัยจัดการดีกว่า！คุณห้ามเข้ามายุ่ง！”เวินจิ้งพูดอย่างตรงไปตรงมา
เธอไม่ได้ต้องการที่จะผ่านเข้ามาด้วยวิธีทางลัด เพราะความสัมพันธ์ของเธอกับมู่วี่สิง
สีหน้าของมู่วี่สิงมืดมนมากกว่าเดิม
เวินจิ้งโน้มตัวลงจูบที่แก้มของเขา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“มู่วี่สิง จริงๆ นะ……ห้ามเข้ามายุ่ง！ไม่งั้นฉันจะไม่เกรงใจคุณแล้ว！”
“ไม่เกรงใจยังไง？”มู่วี่สิงเลิกคิ้วขึ้นทันที
“ก็……ก็……”
เวินจิ้งถึงตระหนักได้ว่า มือของเธอ กำลังกดทับหน้าอกร้อนของมู่วี่สิง ชุดนอนชายของเธอ ถูกเธอเปิดมันออกเล็กน้อย เผยให้เห็นกล้ามเนื้อหน้าท้อง ที่สมบูรณ์แบบ
ขณะที่มือ กำลังจะถอนออกไป มู่วี่สิงก็จับมือเธอไว้อีกครั้ง และในวินาทีต่อมา ก็เหวี่ยงเธอลง
“นี่เรียกว่าไม่เกรงใจไหม？”เขากดมือลง
“เกลียด！มู่วี่สิงคุณปล่อยฉันนะ……คุณพอได้แล้ว……ฉันเหนื่อยแล้ว……เหนื่อยจนร้องไห้แล้ว……”
