บทที่498 ยิ่งอยู่ยิ่งชอบ
มู่วี่สิงบอกว่าสถานที่ที่ดีที่หนึ่ง มันก็ดีมากจริง ๆ
เมื่อร่างกายแช่ลงไปในน้ำร้อน มันช่วยคลายความเมื่อยล้าได้มาก รูปแบบที่เปิดโล่ง ได้แช่น้ำพุร้อนอย่างสบายใจ แล้วยังได้เห็นหิมะที่โปรยปรายลงมา มันเป็นคำพูดที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้
เมื่อร่างกายค่อย ๆ ผ่อนคลายแล้ว เวินจิ้งก็อยากจะออกไปสัมผัสหิมะ หลังจากใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้ว เดินอ้อมไปด้านหลังหนึ่งรอบแล้วก็เดินกลับเข้ามาในห้อง ยืนปัดหิมะบนตัวให้ร่วงลงพื้น แล้วก็ถอดรองเท้าเหยียบลงพื้นที่นุ่มสบาย
“รู้อย่างนี้แช่ในน้ำต่อดีกว่า ได้แช่น้ำยังได้ดูหิมะอีกด้วย” เธอมองมู่วี่สิงที่เดินตามหลังเข้ามา “ฉันไม่ควรเปลี่ยนโปรแกรมของคุณเลย เข้าตัวเลย”
ถือว่ามู่วี่สิงเที่ยวเป็น！
มู่วี่สิงยิ้มแย้ม บีบแก้มที่แดงเพราะความร้อนของเธอ “เหมือนกันแหละ ขึ้นไปดูชั้นบน”
เวินจิ้งวิ่งเหยาะ ๆ อยู่ด้านหน้า หลังจากแช่น้ำร้อน ทำให้รู้สึกกระฉับกระเฉงขึ้นไม่น้อยเลย
ไม่นานมู่วี่สิงก็ตามขึ้นมาแล้ว ในมือถือผ้าขนหนูไว้ด้วย เธอสงสัยมากว่าเขาเอาของสิ่งนี้มาทำไม เขาเขย่งปลายเท้าขึ้น แล้วเอาผ้าขนหนูเช็ดกระจกที่มีไอหมอกออก
นี่เป็นวิลล่าที่เขาเช่าไว้ หลังจากเช็ดหมอกออกแล้ว ก็เห็นวิวนอกหน้าต่างได้ชัดขึ้น
ทะเลสาบและถนนที่ถูกหิมะปกคลุม มองจากชั้นสอง เหมือนทะเลหิมะเลย มันสวยงามมาก
เวินจิ้งใส่ชุดนอน นั่งไขว่ห้างบนพื้นที่อุ่น
เธอดื่มชา เขาจิบไวน์แดง ลมหนาวนอกหน้าต่าง และความอบอุ่นภายในบ้าน
เวินจิ้งพูดอย่างขี้เกียจ “แต่ก่อนชอบนอนอยู่บนเตียงแล้วฟังเสียงลมฝนจากด้านออกมาก ความรู้สึกอบอุ่นแบบนั้นมันช่างมีความสุขมากเลย การดูหิมะแบบนี้ ก็ไม่เลวเหมือนกันนะ”
แต่ก่อนมู่วี่สิงชอบนั่งดูหิมะแบบนี้ พาเวินจิ้งมา ก็เพื่ออยากให้เธอได้รู้สึกสบาย
ต่อมาเธอเปลี่ยนโปรแกรมแต่ระยะทางไกล ไม่คิดว่าคืนแรกก็ล่มซะแล้ว
เห็นว่ามู่วี่สิงดื่มไปไม่น้อยแล้ว เวินจิ้งก็อดไม่ได้ที่จะเตือนเขา “คุณอย่าดื่มเยอะ ฉันไม่ดูแลขี้เมานะ！”
ครั้งก่อนที่เห็นมู่วี่สิงดื่มจนเมาภาพยังติดตาอยู่เลย และตอนนี้เมื่อเห็นเขาดื่มเธอเลยชักสีหน้า
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว แล้วก็วางแก้วไวน์ลง “ก็ได้ คุณบอกไม่ดื่ม ก็ไม่ดื่ม”
“ตั้งใจดูหิมะ” เวินจิ้งยิ้มพอใจ
“ชอบมากขนาดนี้เลยหรอ？” มู่วี่สิงถาม
“ใช่สิ” พยักหน้าและผิดหวังเล็กน้อย “น่าเสียดายที่พรุ่งนี้ก็ต้องกลับแล้ว”
“ถึงวิวจะสวยแค่ไหน ถ้าดูนานไปก็เบื่อได้ นาน ๆ ดูที ถึงรู้สึกดีมาก”
“ก็จริง แต่ทำไมฉันมองคุณ มองยังไงก็ไม่เบื่อเลย” เวินจิ้งหันไปมองหน้ามู่วี่สิง
ใบหน้าที่หล่อเหลา ดึงดูดสายตาเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ
วินาทีต่อมา มู่วี่สิงขยับเข้ามาใกล้ เขาเอามือจับไปที่ด้านหลังศีรษะของเธอ หิมะที่เต็มไปทั่วท้องฟ้า แต่สายตาเธอก็เห็นแค่เขาคนเดียว
“ผมหล่อเกินไป คุณถึงได้ยิ่งอยู่ยิ่งชอบ” มู่วี่สิงยิ้มมุมปาก
เวินจิ้ง …….
เมื่อก่อนเธอไม่เคยเห็นมู่วี่สิงหลงตัวเองแบบนี้มาก่อน！
ยังไม่ทันได้สติ มู่วี่สิงก็ผลักเธอไปที่หน้าต่าง ประกบจูบที่ร้อนแรงลงไป ร่างกายทั้งสองค่อย ๆ รวมเข้าหากัน คืนนี้ ที่ยาวนาน…..
…..
เมืองหนาน โรงพยาบาลหลินไห่
โจวเซินลงเครื่องปุ๊บก็รีบมาเลย โจวหย่านอยู่ในห้องพักคนป่วย เวลานี้เลี่ยวหยงได้มาถึงก่อนโจวเซิน
“หย่านหย่าน เธอกับโจวเซินคิดจะทำอะไร！” เลี่ยวหยงไม่พอใจมาก
รู้ว่าโจวหย่านไม่สบายเธอก็รีบมาทันที และเพิ่งรู้ว่าโจวหย่านยังคงยืนกรานที่จะแต่งงานกับมู่วี่สิง
เรื่องที่มู่วี่สิงเคยแต่งงานมาก่อนเธอก็รู้ อีกอย่างลูกสาวชอบมู่วี่สิงมานานขนาดนี้แต่ก็ไม่มีผลสรุป เธอรู้ดีว่ามู่วี่สิงไม่ได้มีใจให้โจวหย่าน
ถึงเธอจะได้แต่งงานกับมู่วี่สิง เธอก็ต้องทนทุกข์ทรมาน
“แม่ค่ะ แม่มาได้ไง……” โจวหย่านหน้าซีด ดูไม่มีเรี่ยวแรง
“ถ้าฉันไม่มา ก็เท่ากับว่าหัวหงอกส่งหัวดำแล้วล่ะ” เลี่ยวหยงพูดอย่างเคร่งขรึม
โจวหย่านไม่พูดอะไร
“แม่ถามหนูตอนนี้เลยนะ จะกลับไปกลับแม่ หรือจะอยู่ที่นี่ต่อ”
“แต่ตอนนี้หนูก็ยังไปไหนไม่ได้ มู่วี่สิงเป็นหมอที่ดูแลหนู เขารู้อาการของหนูดีที่สุด” โจวหย่านพูดอย่างหมดหวัง
เกรงว่าอาการตอนนี้ของเธอต้องได้รับการผ่าตัด เธอเชื่อใจมู่วี่สิงคนเดียวเท่านั้น
ได้ยินแบบนี้ สีหน้าเลี่ยวหยงดูเคร่งขรึมขึ้น “ลูกพูดอะไร”
เวลาต่อมา โจวเซินก็ผลักประตูเข้ามา แล้วตอบ “อาการป่วยของน้อง มีแค่มู่วี่สิงที่รักษาได้”
“แม่ไม่เชื่อ ที่เมืองหนานมีหมอที่เก่งมากมาย ถึงแม้ที่เมืองหนานจะไม่มี แม่ก็จะหาหมอที่เก่งที่สุดในโลกมารักษาลูกให้ได้”
โจวเซินค่อย ๆ ขมวดคิ้วขึ้น “มู่วี่สิงเป็นหมอประสาทวิทยาที่เก่งที่สุดในโลก”
“แม่ไม่เชื่อ！”
“แม่ค่ะ ถ้าไม่ใช่มู่วี่สิงรักษาหนู หนูก็ไม่เชื่อใจหมอคนไหนแล้ว เขาไม่อยู่ หนูว่าหนูออกจากโรงพยาบาลดีกว่า” โจวหย่านพูดเสียงเบา
“โจวหย่าน ลูกบ้าไปแล้วหรอ……แค่ผู้ชายคนเดียว……ลูก……” เลี่ยวหยงโกรธมาก แต่โจวหย่านยังคงนิ่งเฉย
โจวหย่านไม่พูดอะไร เธอตัดสินใจไว้ตั้งแต่แรกแล้ว
“มู่วี่สิงล่ะ” เลี่ยวหยงถามขึ้นด้วยความโมโห
“เขาอยู่ต่างประเทศ”
“ให้เขารีบกลับมา！” เลี่ยวหยงวางอำนาจ เวลานี้เธอโมโหมากจนเก็บอาการไม่ไหวแล้ว
“แม่ครับ ตอนนั้นแม่พาโจวหย่านออกมาจากงานแต่ง แม่คิดว่ามู่วี่สิงจะกลับมาผ่าตัดให้โจวหย่านหรอครับ？” โจวเซินพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
เลี่ยวหยงหน้าซีดมาก เหมือนว่าจะเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้
ที่แท้มู่วี่สิงก็ไม่ยอมกลับมา
ถึงว่าลูกสาวเธอนอนอยู่ที่โรงพยาบาลมาสามวัน ก็ไม่มีหมอมาดูสักคน
“เขาอยู่ที่ไหน”
“ประเทศB”
เวลานี้ มู่วี่สิงและเวินจิ้งเพิ่งกลับมาถึงตัวเมือง
มู่วี่สิงวางแผนการเดินทางได้ดีมาก ระหว่างทางกลับเวินจิ้งก็อดไม่ได้ผล็อยหลับไปเลย
มู่วี่สิงถอดเสื้อแล้วเอาไปคลุมที่ตัวของเวินจิ้ง อุ้มเธอขึ้นไปบนห้องในโรงแรม
กลับมาที่ห้องหนังสือ เกาเชียนก็รอที่จะรายงานเรื่องงานแล้ว
งานที่เมืองหนานกองสะสมเยอะมาก มู่วี่สิงอยู่ประเทศBก็ทำงานไม่สะดวก
“ประธานมู่ครับ สัปดาห์หน้ามีการประชุมผู้ถือหุ้นรายเดือน คุณจะเข้าร่วมมั้ยครับ”
“ยังไม่กลับไป” มู่วี่สิงพูดเสียงเย็นชา
เกาเชียนรู้สึกกดดันมาก ไม่กล้าโกรธและไม่กล้าพูดอะไร
“ตอนนี้มีผู้ถือหุ้นรายใหญ่ไม่พอใจมากที่คุณไม่กลับไป เขาได้ติดต่อไปหาคุณปู่มู่เป็นการส่วนตัวแล้วด้วย” เกาเชียนพูดขึ้น
แม้ว่าตอนนี้มู่วี่สิงจะรับช่วงบริหารงานตระกูลมู่ต่อแล้ว แต่ก็ยังมีคนที่ต่อต้านอยู่ไม่น้อย ในตำแหน่งของมู่วี่สิง เกรงว่าจะได้รับความลำบากไม่น้อย
แต่มู่วี่สิงกลับไม่สนใจ
ตอนนี้มู่เฉิงได้ให้ทางโรงพยาบาลกดดันเขา ให้ทางโรงพยาบาลปลดเขาให้พ้นจากตำแหน่ง และเขาก็เพิ่งจะมอบที่ดินแปรงหนึ่งให้กับคณบดี แต่มู่เฉิงเสนอเงื่อนไขที่ดีกว่านี้ คณบดีอาจจะเห็นด้วย
แต่เรื่องนี้ ไม่นานก็ต้องเกิดขึ้นอยู่ดี
สองวันต่อมา มู่วี่สิงได้รับอีเมล์จากโรงพยาบาล เพราะเขาหยุดงานไปนาน จึงถูกไล่ออกจริง ๆ
มู่วี่สิงไม่สงสัยอะไรเลย ปลายนิ้วเรียวยาวของเขาเคาะลงบนโต๊ะทำงาน แววตาที่ดูเย็นชากลับเย็นชาขึ้นไปอีก
