บทที่ 487 ควบคุมไม่ได้เลย
ประตูถูกเปิดออกอย่างเต็มที่ รูปร่างแสนยาวของมู่วี่สิงก็มองเห็นได้ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายเข้าไปในสายตาของเวินจิ้งอย่างสมบูรณ์
เวลาที่สายตาของผู้ชายตกอยู่ในตัวเธอสั้นมาก แต่เวินจิ้งก็เห็นความกังวลของเขาอย่างชัดเจน
นี่ก็เพียงพอแล้ว
สายตามองของม่วี่สิงมองไปที่มู่เหิง
“อือๆ เป็นคนของตระกูลมู่ของเราจริงๆ ใช่เวลาสั้นมากก็หาที่นี่เจอแล้ว” มู่เหิงเลือกพื้นที่ที่ปลอดภัย เวินจิ้งถูกปิดอยู่หน้าเขา
“ฉันไม่ใช่คนครอบครัวของคุณ มู่เหิง อย่ามั่ว” มู่วี่สิงพูดเบาๆ
คำพูดเหล่านี้ดูเหมือนจะกระตุ้นมู่เหิง เสียงของเขาดังขึ้นทันทีและพูดอย่างโกรธว่า “ใครบอกว่าฉันไม่ใช่คนของตระกูลมู่ ฉันเป็นลูกชายของมู่เฟิง นามสกุลของฉันคือมู่ ถึงแม้ฉันจะเป็นลูกเก็บ แต่ฉันก็เป็นคนของตระกูลมู่เหมือนกัน”
“มู่เหิง ยอมรับความจริงเถอะ ตอนนี้มู่เฟิงอยู่ในคุก คนเดียวที่คุณสามารถเพิ่งพาได้ ไม่มีตั้งนานแล้ว”
“ไม่ ใครบอกว่าไม่มีล่ะ ตอนนี้ผู้หญิงของคุณอยู่ในมือของฉัน มู่วี่สิง ถ้าคุณไม่หาวิธีช่วยฉันพ้นโทษได้
เธอก็จะไม่รอด”
เวินจิ้งตกใจจนตัวแข็งไปหมดเลย สิ่งของแข็งๆเย็นๆที่บนหัวทำให้เธอเงยขึ้นโดยไม่รู้ตัว
ผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าใส่เสื้อสีขาวและกางเกงขายาวสีดำเหมือนปกติ ใบหน้าของเขาเย็นชา ออร่าของเขาเย็น
ชาและน่ากลัว
สายตาของเขาตกอยู่ที่ตัวเวินจิ้ง ลึกและกว้างใหญ่
ความโกรธในส่วนที่ลึกที่สุดค่อยๆระเบิด
เวินจิ้งขยับตัว สติกลับมา อยากหนีตัวออกจากการควบคุมของมู่เหิง แต่อันตรายจากการถูกกระสุนยิงเข้า
ตัวได้ตลอดเวลาทำให้เธอไม่กล้าขยับอีก
ใช้ชีวิตมานานหลายสิบปี นี่เป็นครั้งแรกที่ได้สัมผัสกับอันตรายที่แท้จริงแบบนี้ ในขณะนี้ความเศร้าที่อยู่
ในดวงตาค่อยๆมากขึ้นและดวงตาค่อยๆกลายเป็นสีแดง ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้เลย
ทั้งที่เมื่อมู่วี่สิงยังไม่มา เธอก็ไม่ได้กลัวขนาดนี้ เพราะเธอรู้ว่าเขาจะต้องมาช่วยเธอแน่นอน เพราะฉะนั้น
ไม่มีอะไรน่ากลัวเลย ตราบใดที่เขามาถึง ทุกอย่างจะแก้ไขได้ และเรื่องก็จะเป็นไปในทางที่ดีขึ้นอย่างแน่
นอน
ในหัวของเธอ เขาเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดเสมอ
แต่ตอนนี้เมื่อมู่วี่สิงมาหาเธอจริงๆ เธอก็กลายเป็นคนอ่อนแอเลย
อารมณ์ที่กระฉับกระเฉงและกลัวปล่อยออกมาและรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ควบคุมไม่ได้ด้วยซ้ำ
น้ำตาที่มุมตาไหลลงมา เวินจิ้งไม่กล้าขยับ ขมวดคิ้วเบาๆ อยู่สภาพที่งุนงงและไม่รู้ทำยังไง เธอทำได้แค่มองมู่วี่สิง
เขาคือความหวังของเธอ
มู่เหิงยิ้มอย่างเย็นชา “น้องชาย นี่เป็นผู้หญิงที่แกรักที่สุดนะ ตอนนี้เธอกำลังร้องไห้อยู่ แกยังใจเย็นแบบนี้
แกทำได้ยังไงล่ะ”
มู่วี่สิงไม่ขยับตัวเลย นิ้วของเขาก็ม้วนงอขึ้น ดวงตาของเขาตกอยู่ที่ตัวเวินจิ้ง สายตาของเขามืดมนมาก เขา
พูดอย่างใจเย็นว่า “แกปล่อยเธอไป ฉันถึงพิจารณาช่วยแก”
มู่เหิงยังยิ้มอยู่ ยิ้มมากขึ้นเรื่อยๆ เขาก้มลง ริมปากบางๆของเขาเกือบจะติดกับใบหน้าของเวินจิ้ง และพูด
ด้วยน้ำเสียงต่ำว่า “หึ น้องชายของฉันห่วงใยเธอจริงๆ”
เวินจิ้งกัดริมฝีปากไว้ ไม่ได้พูดอะไร
มู่เหิงพูดต่อ “ในเมื่อเป็นห่วงขนาดนี้ งั้นทุกเรื่องในตอนนี้ ก็ต้องขึ้นอยู่กับฉัน”
เขามองไปที่มู่วี่สิง และถามต่อว่า “น้องชาย คุณพาใครมา”
“แกให้ฉันมาคนเดียว แล้วเห็นว่าตอนนี้มีใครอยู่ข้างนอกเหรอ”
ประตูถูกเปิดไว้อยู่ มู่เหิงมองออกไปข้างนอกและไม่เห็นมีใครเลย
“ฉันไม่เชื่อ”
“แล้วแต่แกเลย”
“ในเมื่อแกเป็นประธานของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป ฉันจะให้แกไปมอบตัว คนที่ยักยอกเงินของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปคือแก ไม่ใช่ฉัน”
คำพูดที่เยือกเย็นของมู่เหิงพูดเสร็จ เวลาก็เหมือนหยุดเดินในขณะนั้น
เวินจิ้งได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นอย่างรุนแรงและกังวลของตัวเองอย่างชัดเจนไปเรื่อยๆ กระแทกที่หน้าอกอย่างแรง…
มู่เหิงคิดจะให้มู่วี่สิงไปรับโทษแทนเขา
เธออึ้งไปทั้งตัวเต็มๆ อยากเห็นปฏิกิริยาของมู่วี่สิง แต่ร่างกายของเธอดูเหมือนควบคุมไม่ได้ เธอขยับไม่ได้เลย แม้แต่สายตาก็เบลอเต็มไปด้วยน้ำตาปิดไปหมด
สายตาของมู่วี่สิงมองเวินจิ้งตลอด กรามค้าง หรี่ตาเล็กน้อย สักพักสายตาของเขาก็มองไปที่มู่เหิง
ในขณะนี้ ใบหน้าที่สุดหล่อของผู้ชายไม่แสดงออกถึงความคิดใดๆ ไม่มีใครรู้ว่ามู่วี่สิงคิดอะไรอยู่
เขาซ่อนได้ลึกมาก
ปฏิกิริยาแบบนี้ทำให้มู่วี่สิงผิดหวังเบาๆ ตอนนี้เขาไม่เหลืออะไรเลย ถ้าจะต้องติดคุกจริงๆ มู่วี่สิงต้องไม่ให้โอกาสเขาได้ออกมาแน่นอน
ตอนนี้เวินจิ้งเป็นไพ่ใบสุดท้ายของเขา เขาบีบคอของเธออย่างแน่น แต่ดวงตาสีดำมองไปที่มู่วี่สิง และนิ้วมือสั่นๆเบาๆ
“มู่วี่สิงฉันให้เวลาแกคิดสักสิบวิ ถ้าแกไม่ไปมอบตัว เธอจะไม่มีชีวิตอยู่ต่อแล้วนะ” มู่เหิงหมดความอดทนแล้ว
ตั้งแต่มู่วี่สิงถูกรับกลับไปที่บ้านตระกูลมู่ เขารู้เลยว่าผู้ชายคนนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน
ในขณะนี้เขาเดาความคิดของมู่วี่สิงไม่ออกเลย ถึงแม้จะรู้ว่าเขารักเวินจิ้ง แต่ตามความสามารถของเขา เขาอาจไม่ยอมทำตามก็ได้
แต่เขาถูกบีบบังคับจนถึงทางตันที่กลับตัวไม่ได้แล้ว สถานการณ์ในปัจจุบันทำให้เขายุ่งเหยิงนิดหน่อย มีแต่เลือกทางที่มีผลที่สุดเท่านั้น
10วินาที
8วินาที
7วินาที
มู่เหิงเริ่มนับถอยหลังแล้ว ลมหายใจที่ยุ่งเหยิงก็พ่นไปหลังหูของเวินจิ้ง แต่มู่วี่สิงยังไม่ได้ทำอะไรเลย สีหน้าเย็นเฉยมาก
6วินาที 5วินาที …
บรรยากาศรอบๆอึดอัดเกือบจะทำให้หายใจไม่ออก
แต่ในเวลานี้ เวินจิ้งกลับค่อยๆสงบลง
เธอมองมู่วี่สิง ถ้าเขาไปมอบตัว บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปคงตกอยู่ในสภาพความสับสนวุ่นวายในทันที มู่เฉิงจะถูกกระตุ้น ตระกูลมู่จะตกอยู่ในความสับสนวุ่นวายอย่างแน่นอน
มู่วี่สิงไปมอบตัวไม่ได้เด็ดขาด
เขาเป็นผู้บริสุทธิ์ จะถูกมู่เหิงขู่ได้ยังไง
เวินจิ้งพยายามส่ายหัว สายตาของเธอก็ส่งสัญญาณให้เขาว่า อย่า …
เธอกะพริบตา แค่รู้สึกว่ามีบางสิ่งพุ่งเข้ามุมดวงตาแสงบางส่วนก็ส่องผ่านไปอย่างรวดเร็ว
สายตารีบมองไป แต่หน้าต่างด้านขวามีสิ่งของสีดำเรียวอันหนึ่ง
หัวใจที่สงบเต้นแรงขึ้นทันที
มู่เหิงที่อยู่ข้างหลังจะนับถอยหลังเสร็จแล้ว”3 2 … ”
“ฉันจะมอบตัว”
ในวินาทีสุดท้าย มู่วี่สิงพูดอย่างเคร่งขรึม คำตอบของเขาก็เหมือนลูกศรที่คมชัด ตัดจังหวะทุกอย่างได้กำลังพอดี
ตอนแรกอารมณ์ของมู่เหิงเกือบจะล่มสลายแล้ว แต่ไม่คิดว่าจะถูกคำพูดของมู่วี่สิงขัดจังหวะไว้
สัญชาตญาณของเส้นประสาทและร่างกายทำให้เขาฟื้นสติไม่ได้สักพัก นิ้วชี้ของเขาก็เลือกจะกดลั่นไกแล้ว …
เสียงเย็นชาของมู่วี่สิงดังขึ้นอีกครั้ง “มู่เหิง ฉันจะไปมอบตัว”
ครั้งนี้มู่เหิงได้ยินเสียงของมู่วี่สิงสักที สติฟื้นขึ้นมา ค่อยเก็บปืนไว้อย่างช้าๆ
เขายิ้มอย่างผู้ชนะ “ฉันรอแก… ”
เพิ่งพูดเสร็จ มู่เหิงก็พลัดตกหลุมที่อยู่ข้างๆเธอแล้ว
เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ ไม่ถึงครึ่งวินาที แม่นยำและเรียบร้อย
เวินจิ้งถูกมู่เหิงบีบคออยู่ แต่ความแข็งแกร่งของเขาค่อยๆเบาลง สุดท้ายมือของเขาก็หล่นลงที่ข้างๆเธอ
