บทที่ 486 ท้าทายความอดทนของฉัน
ตามตำแหน่งที่เกาเชียนให้มา มู่วี่สิงขับรถไปที่ชานเมืองตะวันตก ตำแหน่งแสดงให้เห็นว่าโทรศัพท์ของเวินจิ้งอยู่บนถนนเส้นนี้ แต่วนไปหลายรอบก็ไม่เห็นใครเลย
สักพัก มู่วี่สิงก็หยุดที่หน้าถังขยะอันหนึ่ง
มู่วี่สิงเตะถังขยะลงบนพื้นและก้มตัวลง เจอโทรศัพท์สีขาวเครื่องหนึ่งด้วยสายตาที่มืดมน
เปิดโทรศัพท์ มีบันทึกช่วยจำขึ้นมาโดยอัตโนมัติ:ฉันจะนัดคุณโดยลำพังก่อนฟ้ามืด
เวินจิ้งไม่มีทางทำโทรศัพท์ของตัวเองหาย เว้นแต่ว่าถูกคนอื่นแย่งไป
ทิ้งโทรศัพท์อย่างโกรธ เมื่อมู่วี่สิงใจเย็นขึ้นมา ค่อยหยิบมันขึ้นมาอีกครั้ง
เขาโทรหาเกาเชียน “เช็คตำแหน่งของมู่เหิง”
เขาพูดเสร็จก็ไปสถานีตำรวจที่ใกล้ที่สุด เพราะฐานะของตระกูลมู่ หัวหน้าก็ออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง
มู่วี่สิงพูดอย่างเฉยชาว่า “ฉันต้องดูกล้องตรวจสอบการจราจรจากถนนหวยไห่ถึงถนนหลินหยางของบ่ายนี้”
มู่วี่สิงนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ดูหน้าจอ สายตาหยุดที่เวลาสี่โมงเย็น
หยุดแถบการคืบหน้าของเวลา เขาเห็นมู่เหิง และล็อคหมายเลขทะเบียนไว้
ในเวลานี้ อพาร์ทเม้นแห่งหนึ่งในเขตชานเมืองตะวันตก
แสงรอบๆนั้นมืดมาก เวินจิ้งลืมตา เธอหมดสติไปตั้งแต่เมื่อไหร่…
มีอาการปวดที่คอด้านหลัง มู่เหิงคงลงมือกับเธอแล้ว
“ที่นี่เป็นยังไงบ้าง” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านข้าง และมู่เหิงยืนห่างจากเธอเพียงไม่กี่เมตร
เวินจิ้งจำเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ได้แล้ว และพูดอย่างเย็นชาว่า “คุณบ้าไปแล้วเหรอ”
เธอพยายามจะยืนขึ้น แต่เห็นว่ามือและเท้าถูกมัดด้วยเชือก ขาโค้งงอก็จะตกลงบนโซฟา
เวินจิ้งรู้จุดประสงค์ของมู่เหิงอยู่แล้ว และพูดอย่างเฉยๆว่า “มู่วี่สิงไม่กลัวคุณข่มขู่แน่
เธอรู้ว่าความเกลียดชังที่มู่วี่สิงมีต่อมู่เหิง เขาต้องส่งมู่เหิงเข้าคุกด้วยตัวเอง แต่ถึงเป็นแบบนั้น ก็คงไม่พอที่แก้ความเกลียดชังนี้ได้
ในวินาทีต่อมา มีเสียง “ตบ” ดังขึ้นมาทันที เสียงปรบมือก็เต็มไปทั้งอพาร์ทเมนท์
มุมปากของเวินจิ้งเจ็บมาก ผมของเธอถูกดึงขึ้นอย่างรุนแรง ทั้งตัวเธอเกือบล้มลงกับพื้นอย่างควบคุมไม่ได้
“ใครบอก เวินจิ้งเธอกล้าโกหกฉันจริงๆเหรอ”มู่ เหิงจับผมของเธอและพูดคำหยาบ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันน่าเกลียด “ฉันเกลียดคนอื่นโกหกฉันที่สุด”
เวินจิ้งพยายามขยับปาก กลิ่นคาวของเลือดที่อยู่ในปากทำให้เธอรู้สึกไม่สบายตัวสักพัก กัดฟันพยายามจะต่อต้าน แต่เธอก็ตกใจกับคำพูดของมู่เหิง
“คุณพ่อโกหกฉันตั้งหลายปี คุณปู่ก็โกหกฉันมาหลายปี เธอก็โกหกฉันด้วย… ”
เวินจิ้งขมวดคิ้วและมองมู่เหิงที่อยู่ในสภาวะเกือบคลั่ง ตัวสั่นเบาๆไม่พูดอะไรเลย
จากทายาทที่ถูกต้องตามกฎหมายกลายเป็นลูกเก็บที่กฎหมายไม่ยอมรับ นี่คงเป็นความรู้สึกที่ตกจากสวรรค์ลงสู่นรกมั้ง
แต่เขาเป็นฆาตกรที่ฆ่าแม่ของมู่วี่สิง เวินจิ้งไม่รู้สึกสงสารเขาเลยสักนิด ความเย็นชาในดวงตาของเธอก็ค่อยๆกระจายออกไป
อารมณ์อาจถูกกระตุ้นจากความเย็นชาในสายตาของเวินจิ้ง มู่เหิงก็ถามอย่างดุเดือดว่า “คุณมองอะไร”
ใบหน้าของเวินจิ้งไม่มีการแสดงออกใดๆ เธอล้มลงนั่งบนพื้นเหมือนรูปปั้น แต่ใบหน้าของเธอซีดมาก
นึกถึงภาพที่มู่วี่สิงเล่าให้เธอฟัง – มู่เหิงผลักแม่ของเขาลงมาจากชั้นที่88ของอาคารสูงด้วยตัวเขาเอง
ความเจ็บปวดที่มู่วี่สิงเคยได้รับ เธอก็เจ็บปวดไปด้วย
“มู่เหิง มู่วี่สิงจะไม่มาแน่นอน” เวินจิ้งกล่าวอย่างเคร่งขรึม
“หึหึ คุณไม่มีความมั่นใจในตัวเองขนาดนี้เหรอ”
เวินจิ้งเงียบไป ในความคิดของเธอไม่อยากให้มู่วี่สิงมาจริงๆ เธอไม่อยากให้มู่วี่สิงต้องถูกควบคุมจากมู่เหิง
“ตอนนี้ยังไม่ต้องรีบ มีเวลาอีกเยอะ” มู่เหิงหรี่ตา สายตาเหมือนงูพิษ มีออร่าที่น่ากลัวและเยือกเย็น
เวินจิ้งสงบลงแล้ว ขาของเธอขดตัวหาพื้นที่ที่สบาย และไม่สนใจมู่เหิงต่อเลย
ผ่านไปสักพัก มู่เหิงก็ถามเธออย่างจริงจังว่า “ถ้ามู่วี่สิงไม่มา เธอจะต้องผิดหวังมากใช่ไหม แต่ฉันไม่เคยเห็นน้องชายของฉันหลงรักใครแบบนี้มาก่อนจริงๆ มีแต่เธอเท่านั้น”
น้ำเสียงของมู่เหิงเริ่มอ่อนโยนขึ้น แต่เห็นได้ชัดว่ายังเต็มไปด้วยความไม่หวังดี เวินจิ้งส่ายหัวอย่างเย็นชาว่า “ไม่”
สักพัก จู่ๆเธอก็ยิ้มขึ้นมา เหมือนยั่วยุว่า “คำตอบของฉันทำให้คุณผิดหวังมากใช่ป่ะ”
มู่เหิงเบะปากเบาๆและพูดอย่างเย้ยหยันว่า “เวินจิ้ง ฉันจะบอกอะไรให้ ฉันมีวิธีตั้งมากมายที่จะทำให้คุณอยากตายมากกว่ามีชีวิตอยู่ ใครใช้ให้มู่วี่สิงต้องทำให้ฉันไม่มีทางรอดล่ะ ถ้าเดี๋ยวมู่วี่สิงไม่มา ไหนๆฉันก็ต้องไปขึ้นศาลในสัปดาห์หน้าอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นฉันจะเล่นกับคุณในช่วงเวลานี้จะดีกว่า รอฉันเบื่อเมื่อไหร่ค่อยจัดการคุณทีเดียว”
เวินจิ้งหน้าซีดทันที เธอไม่สงสัยเลยว่ามู่เหิงจะทำแบบนี้จริงๆ แต่ตอนนี้เธอพยายามไม่แสดงความกลัวออกมาสักนิด
เธอมองออกว่า มู่เหิงดูเหมือนจะมีความสุขที่เห็นเธอกลัว
เวินจิ้งไม่ขยับตัวเลย กัดริมฝีปากแน่นๆ ไม่สนใจคำพูดของเขา
ในขณะนี้สมองของเวินจิ้งว่างเปล่า จะช่วยตัวเองคงเป็นไปไม่ได้ แต่ … ถ้ามู่วี่สิงมา …
ในเวลานี้ คนที่เธออยากพึ่งพาที่สุดคือมู่วี่สิง ก็มีแต่มู่วี่สิงที่เธอสามารถพึ่งพาได้
อำนาจของเขาใหญ่มาก ในสถานการณ์ที่เลวร้ายขนาดนี้ เขาเป็นเหตุผลเดียวที่สามารถทำให้เธอสงบลงได้
…
ในเวลานี้ที่บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป
ลี่หนานเฉิงมาห้องทำงานของประธานอย่างรีบร้อน หลังจากพูดคำหยาบด้วยใบหน้าที่โกรธ พูดอย่างกังวลว่า “หาตำแหน่งของมู่เหิงไม่เจอ”
เสี้ยวหงที่ยืนอยู่ข้างๆถามว่า “ไปหาที่สถานที่ที่น่าจะไปหมดแล้วเหรอ”
“แน่นอนอยู่แล้ว ฉันได้ค้นหาทั่วแล้ว ไม่รู้ว่าซ่อนอยู่ที่ไหน” ลี่หนานเฉิงโกรธเบาๆ เขามีสายที่เยอะมาก แต่ตอนนี้หาคนไม่เจอเลย
“ผ่านไปสามชั่วโมงแล้ว มู่เหิงคงไม่ได้ทำอะไรมั้ง… ”
“อย่าพูดอะไรไร้สาระ” เสี้ยวหงขัดจังหวะลี่หนานเฉิงอย่างเศร้าโศก และวิเคราะห์อย่างใจเย็นว่า “เขายังไม่ได้แจ้งมู่วี่สิง ต้องไม่ทำอะไรง่ายๆเด็ดขาด”
“คนบ้า เขาเอาตัวเวินจิ้งไป บอกว่าต้องการเจอวี่สิง แต่ไม่บอกสถานที่เรา เขาจะทำอะไรกันแน่”
“เขากำลังท้าทายความอดทนของฉัน ถ้าฉันเสียการควบคุม มันจะดีที่สุดสำหรับเขา” ผู้ชายที่เงียบอยู่ตลอดเปิดปากสักที เสียงที่เย็นชาของเขาเหมือนโดนน้ำแข็ง
เขาหันตัวไป ดวงตาสีดำของเขาลืมขึ้น สั่งอย่างเย็นชาว่า “เช็คต่อไป ฉันต้องรู้ที่อยู่ของเขาภายในครึ่งชั่วโมง”
มู่วี่สิงเอามือล้วงกระเป๋า ใบหน้าที่หล่อแต่เย็นชาของเขาถูกตีพิมพ์อย่างคลุมเครือบนหน้าต่างที่สูงจากพื้นจรดเพดาน
ข้างนอกท้องฟ้าค่อยๆมืดลง เมื่อประตูของอพาร์ทเม้นต์ถูกเตะเปิดอย่างกะทันหัน หัวใจของเวินจิ้งก็เต้นแรงมาก เธอไม่รู้ว่าเธออยู่ที่นี่นานแค่ไหนแล้ว อพาร์ทเม้นต์นี้เป็นแบบมีสองชั้น ผนังรอบๆเป็นสีเทาและสีขาว มีแต่หน้าต่างที่สูงมาก แต่ไม่สามารถมองเห็นข้างนอกได้เลย ไม่รู้เวลา
การมาถึงของมู่วี่สิงเหมือนแสงสว่างที่เต็มไปด้วยความหวัง ร่างกายที่เย็นๆของเธอก็มีอุณหภูมิขึ้นทันที
เลือดก็ไหลอยู่ทั่วร่างกาย
ความตื่นเต้นและดีใจกระตุ้นสัญชาตญาณการเอาชีวิตรอดของเธอ อยากจะเรียกออกมาโดยไม่รู้ตัว
แต่การกระทำของมู่วี่สิงเร็วกว่า ก่อนที่เธอจะพูดออกมาก็ใช้เทปสีดำปิดปากเธอไว้แล้ว และอุ้มเธอขึ้นมาอย่างรุนแรงในเวลาเดียวกัน
