บทที่ 463 อดไม่ได้ที่จะใจอ่อน
เมื่อเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วย สายตาของโจวหย่านก็ตกอยู่ที่มู่วี่สิงตลอด หนีไปไหนไม่ได้แล้ว
มู่วี่สิงอ่านประวัติทางแพนย์ของเธอ ใบหน้าของเขาเย็นเฉยเสมอ
“หมอมู่คะ ฉันหมดแรงทั้งตัวและหัวของฉันก็เจ็บมาก… ” เสียงของโจวหย่านนุ่มนวลอ่อนแอมาก ฟังแล้วทำให้ขนลุก
“คุณหมอไป๋เปิดยาให้คุณแล้ว หลายวันนี้นอนอยู่โรงพยาบาลดูอาการต่อ ไม่มีอะไรมาก”
เมื่อพูดเสร็จ มู่วี่สิงไม่คิดจะอยู่ต่อ
อาการของโจวหย่านไม่ได้มีอะไรมาก คงเป็นเธอตั้งใจแกล้งตัวมากกว่า
“มู่วี่สิง คุณอยู่ที่นี้กับฉันได้ไหม ถ้าคืนนี้ฉันมีอะไรขึ้นมา… ”
“ฉันจะอยู่ที่นี่”มู่วี่สิงขมวดคิ้ว
คืนนี้เวินจิงรับหน้าที่เฝ้าผู้ป่วย เขาไม่คิดจะกลับไปอยู่แล้ว
เมื่อโจวหย่านได้ยินเขาพูดแบบนี้ เธอดีใจมาก จะลุกขึ้นนั่ง แต่เธอไม่แรงพอและล้มลงอีกครั้ง
เวินจิ้งรีบจับเธอไว้ทันที แต่ถูกโจวหย่านผลักออกไปอย่างโกรธ
“ฉันต้องการให้หมอมู่มาเฝ้าฉัน”
“โจวหย่าน อยู่ดีๆ ไม่งั้นพรุ่งนี้คุณก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”มู่วี่สิงพูดอย่างเย็นชา
“แต่ว่า……”
ยังพูดไม่เสร็จ มู่วี่สิงก็เดินออกไปแล้ว ..
“คุณจะกลับไปแล้วใช่ไหม”เวินจิ้งมองผู้ชายที่อยู่ข้างๆเธอ
แต่เห็นว่าเขาเดินเข้าไปในห้องทำงานพร้อมเธอ
และเกาเชียนมาที่นี่ตั้งนานแล้ว
ท่าทางนี้… ดูเหมือนว่ามู่วี่สิงจะทำงานที่นี่ …
“คืนนี้ฉันจะอยู่ห้องทำงาน”เดาไม่ผิดเลย มู่วี่สิงพูดแบบนี้จริงๆ
“คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันเหรอ”ดวงตาของเวินจิ้งเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“คุณว่าล่ะ”มู่วี่สิงจับข้อมือของเธอและเวินจิ้งก็ตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา
เกาเชียนไม่รบกวนอย่างเข้าใจ วางคอมพิวเตอร์ลงก็รีบออกไปเลย
คืนนี้เวินจิ้งต้องอ่านหนังสือและมู่วี่สิงจัดการธุรกิจเหมือนปกติ
เพียงแค่ว่าบรรยากาศที่เงียบสงบไม่ได้อยู่นานมาก กริ่งก็ดังขึ้น มันเป็นตำแหน่งเตียงของโจวหย่าน
รู้แล้วว่าคืนนี้เธอต้องไม่อยู่เงียบๆแน่
เวินจิ้งจะไป แต่มู่วี่สิงห้ามเธอไว้
“คุณนอนพักอยู่ที่นี่นะ”
พูดเสร็จ ตัวที่สูงยาวก็ออกไปอย่างรวดเร็ว
ในห้องผู้ป่วย โจวหย่านมองไปรอบๆ แต่หมดแรงไปทั้งตัวและขยับตัวไม่ได้ด้วย
“หมอมู่ คุณมาแล้วเหรอ … ฉันหิว … “โจวหย่านมองเขาด้วยความหวัง
“ฉันจะให้พยาบาลสั่งอาหารให้คุณ”มู่วี่สิงไม่ได้แสดงออกใดๆ
“ค่ะ แต่คุณก็เห็นว่าฉันไม่มีแรง จะกินยังไงล่ะ… ”
“ญาติของคุณล่ะ”ใบหน้าของมู่วี่สิงมืดดำมาก
เขารู้ความต้องการของโจวหย่านอย่างชัดเจน
ให้เขาดูแลเธอกินข้าว
ดวงตาของมู่วี่สิงเต็มไปด้วยความหมดอดทน
“พี่ชายของฉันไปทำงานที่เมืองอื่นค่ะ “เสียงของโจวหย่านต่ำมาก เหมือนไม่ได้รับความเป็นธรรม
มู่วี่สิงลูบคิ้วของเขาเบาๆ จากนั้นพยาบาลก็เข้ามาและเขาสั่งให้หาพยาบาลชั่วคราวมาให้โจวหย่าน
ใบหน้าของโจวหย่านเปลี่ยนเป็นซีด
“มู่วี่สิง คุณทำอย่างนี้ได้ยังไง ฉันไม่เอาพยาบาลชั่วคราว”โจวหย่านอาละวาด
“ในเมื่อคุณต้องที่จะดูแลคุณ แต่ก็ไม่เต็มใจให้พยาบาลดูแล งั้นคุณก็ออกจากโรงพยาบาลแล้วกัน”เสียงของมู่วี่สิงเย็นชามาก
โจวหย่านรู้สึกเหมือนโดนเข็มบางๆจดอยู่ใจของเธอ เจ็บปวดเหลือเกิน
“พยาบาลก็พยาบาล”
เมื่อเห็นมู่วี่สิงกลับมา เวินจิ้งดุเวลา แค่ไม่ถึงสิบนาทีเอง
ยังคิดว่าโจวหย่านคงต้องรบกวนมู่วี่สิงอีกนานสักอีก …
“โจวหย่านเป็นอะไรเหรอ”
“ให้ฉันดูแลเธอกินข้าว”มู่วี่สิงพูดอย่างเย็นเฉย
เวินจิ้งอดไม่ได้ก็เลยหัวเราะออกมา โจวหย่านยังคิดว่ามู่วี่สิงเป็นคู่หมั้นของเธออีกเหรอ
“ฉันก็ไม่ได้รับการดูแลแบบนี้เลย เธอคิดได้ยังไงล่ะ”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เสียงฝีเท้าของมู่วี่สิงก็หยุดต่อหน้าเธอ ดวงตาสีดำของเขาก็หรี่ลง
“ถ้าเป็นแฟน ฉันยินดี”เสียงต่ำของมู่วี่สิงพูดมา
เวินจิงเงยหน้าขึ้นมอง ในวินาทีต่อมา จูบแรงของมู่วี่สิงก็จูบลงมา ทำให้เธอหนีไปไหนไม่ได้
กดเธออยู่บนโซฟา ดวงตาของเวินจิ้งเปิดกว้าง ไม่สามารถต้านทานการจูบที่ไม่ได้เตรียมตัวของมู่วี่สิงได้ทุกครั้ง
“มู่วี่สิง ฉันง่วงนอนแล้ว”เขาปล่อยเธอไปเมื่อเธอเกือบจะหายใจไม่ออก
มีเตียงพับอันหนึ่งในห้องทำงาน ซึ่งมันเป็นเพื่อนร่วมงานเอามาใช้ในการพักผ่อนโดยเวลาเฝ้าผู้ป่วย
เวินจิ้งนอนลง อยู่ในพื้นเดียวกับมู่วี่สิง เธอก็นอนหลับอย่างสงบสุข
แต่เมื่อเธอตื่นขึ้นมาในวันถัดไป ไม่ได้อยู่ในห้องทำงาน
เมื่อเธอลืมตา ก็เห็นสภาพแวดล้อมที่ค่อนข้างคุ้นเคย
เวินจิ้งลูบตาของเธอเบาๆ เตียงนอนนุ่มมาก มันไม่ใช่เตียงพับในโรงพยาบาล …
การ์เด้นมูเฉียวาน
เวินจิ้งตื่นขึ้นมาอย่างเต็มที่ มองไปข้างๆ มันเย็นๆ
เสื้อผ้าในตัวเธอก็เป็นของเมื่อคืน เธอกลับมาได้ยังไง
เธอยังทำหน้าที่เฝ้าผู้ป่วยอยู่ มันต้องเข้าระบบการเข้างาน
มู่วี่สิงอุ้มเธอกลับมาเหรอ
โอ้พระเจ้า เมื่อคืนเธอหลับตายขนาดนี้เลยเหรอ …
ในระหว่างความหงุดหงิดอยู่ มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นเรื่อยๆ ประตูถูกผลักเปิดและเห็นร่างอันยาวของมู่วี่สิง
เวินจิ้งมองเขาอย่างโกรธ “มู่วี่สิง ทำไมคุณอุ้มฉันกลับมาล่ะ”
“ฉันไม่อยากให้คุณนอนที่นั่น”มู่วี่สิงพูดตามตรง
แม้ว่าเวินจิ้งจะนอนหลับในห้องทำงาน แต่เขาก็ยังรู้สึกสงสารเธอ
เขาเคยคิดที่จะขอให้โรงพยาบาลไม่ให้เวินจิ้งทำงานกลางคืนด้วยซ้ำ
สิทธิ์นี้แบบนี้ เขาก็ยังมีอยู่
“วันหลังไม่ไปทำงานกลางคืนอีกแล้ว”เขากล่าว
เวินจิ้งอึ้งไป”แต่ผู้ป่วยของศาสตราจารย์ไป๋ ฉันต้องเฝ้าไว้”
ใครให้ศาสตราจารย์ไป๋ … มีนักเรียนแค่เธอคนเดียวล่ะ
“ฉันจะจัดหมอคนหนึ่งมาทำเอง”แค่ง่ายนิดเดียวสำหรับมู่วี่สิง
“คุณอย่าทำอย่างนี้นะ ฉันยังเป็นนักเรียนอยู่ ยังไงก็ต้องฉันจะต้องทำงานกลางคืนอยู่แล้ว ไม่เช่นนั้นฉันจะถูกนินทาว่าเพิ่งความสัมพันธ์ส่วนตัว”เวินจิ้งพูดเบาๆ
ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับมู่วี่สิงนั้นไม่ได้เป็นความลับอยู่แล้ว ปกติไป๋สือก็ดีกับเธอมาก เธอรู้สึกว่ามันมากเพียงพอแล้ว
“คุณเป็นแฟนของฉันเวินจิ้ง ฉันหวังว่าคุณจะเพิ่งฉันบ้าง”มู่วี่สิงพูดอย่างเคร่งขรึม
“ไม่เอา การเข้างานของฉันในเมื่อคืนจะทำไงดี คุณทำให้ฉันเดือดร้อนแล้วสิ”เธอยังหงุดหงิดอยู่ รีบลงจากเตียงไปล้างหน้าล้างท่าทันที และกลับไปโรงเรียนโดยเร็วที่สุด
มู่วี่สิงตามเธอเข้าไปห้องน้ำ “การเข้างานของคุณปกติทุกอย่าง”
“คุณช่วยฉันอีกแล้วเหรอ”เวินจิ้งเงยปาก
“ใครให้ฉันเวลาเผชิญหน้ากับคุณ ฉันก็อดใจอ่อนไม่ได้ล่ะ”มู่วี่สิงยิ้มเบาๆ
กลับไปที่โรงพยาบาลอย่างรีบร้อน เวินจิ้งถึงรู้ว่าเมื่อคืนมีหมอคนหนึ่งกลับมา และทำหน้าที่เฝ้าผู้ป่วยแทนเธอ
เธอไปที่ห้องผู้ป่วยของโจวหย่าน แต่เธอไม่คิดว่าโจวเซินมาด้วย
แค่ลืมความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคน
“หมอเวิน”โจวเซินมองเธอที่ใส่เสื้อคลุมสีขาว ริมฝีปากบางๆของเขาก็เงยขึ้น
เวินจิ้งพยักหน้าเบาๆและดูเวลา ศาสตราจารย์ไป๋ก็น่าจะใกล้มาถึงแล้ว
“หมอมู่ล่ะ”มองเวินจิ้งและพูดอย่างเย็นชา
“เดี๋ยวคุณหมอไป๋จะมาค่ะ หมอมู่ไม่ได้รับผิดชอบกรณีของคุณ”เวินจิ้งกล่าวโดยไม่การแสดงออกใดๆ
ใบหน้าของโจวหย่านเต็มไปด้วยความผิดหวัง
แต่เนื่องจากพี่ชายของเธออยู่ที่นี่ เธอก็ใช้อารมณ์ใส่ไม่ได้
ไป๋สือตรวจร่างกายของโจวหย่านอีกครั้ง สถานการณ์ดีขึ้นแล้ว พรุ่งนี้ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว
เห็นได้ชัดว่าโจวหย่านมีความไม่เต็มใจ”แต่ต้นขาของฉันก็ยังไม่รู้สึกอะไรเลย”
“กระบวนการกู้คืนจะช้าเล็กน้อย พรุ่งนี้ออกจากโรงพยาบาลไม่มีปัญหาอะไรนะ”ไป๋สือกล่าวอย่างมีความอดทน
เมื่อเขาออกไป เวินจิ้งเดินตามเขาไปตรวจผู้ป่วยเรื่อยๆ ทำทุกอย่างเสร็จก็เป็นตอนเที่ยงแล้ว
โจวเซินจ่ายค่ารักษาให้น้องสาวของเขาเสร็จ ก็เจอเวินจิ้งอยู่ในลิฟต์ เขาก็ม้วนปากแล้วถามว่า”จะเลิกงานแล้วเหรอ”
เวินจิ้งเปลี่ยนเสื้อคลุมสีขาวและใส่เสื้อผ้าธรรมดา
เวินจิ้งพยักหน้าเบาๆ ด้วยทัศนคติที่ไม่อยากคุยกับโจวเซิน
