บทที่ 417 เจตนาคืออะไร
ภายในรถยนต์ที่อยู่ไม่ไกลนั้น มู่วี่สิงที่นั่งอยู่ที่เบาะหลัง มองไปยังร่างเพรียวบาง ที่ในกระจกมองหลัง
“ประธานมู่ การประชุมกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วนะครับ”
เกาเชียนที่นั่งอยู่ตำแหน่งคนขับ อดไม่ไหวที่จะพูดขึ้นมา
เมื่อได้ยิน，ผู้ชายถึงได้ถอนสายตาของเขากลับมา
ตระกูลหลิน
ช่วงนี้มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นกับบริษัทหลินซื่อ เมื่อเวินจิ้งได้เข้ามา และยังมีผู้ถือหุ้นจำนวนมากของบริษัทหลินซื่อก็อยู่ด้วย รวมถึงหลิงอี้
โอกาสลักษณะงานแบบนี้ เวินจิ้งคิดว่าไม่ค่อยจะเข้ากับเธอ
หลิงอี้เดินมาทางเธอ“คุณนายหลินกำลังอยู่ในที่ประชุม ช่วงนี้ร่างกายของเธอไม่ค่อยจะสบาย จึงจัดการเรื่องงานทุกอย่างที่บ้าน”
“แม่เป็นอะไร？”เวินจิ้งถามอย่างเป็นห่วง
เธอรู้ว่าสุขภาพของหลินเวยไม่ค่อยดีมาเสมอ
“ก็โรคของคนแก่นั่นแหละ ตั้งแต่หลังจากที่เธอเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ร่างกายของเธอก็อ่อนแอมาตลอด ถ้าเธอมีว่าง ก็กลับไปเยี่ยมท่านด้วยนะ ตอนนี้ไอ่เจ้าเด็กฉีเซินและท่าน ก็ได้จบความสัมพันธ์ลงแล้ว ข้างกายคุณนายหลินจึงไม่มีใครดูแล”
“ฉันทำได้”เวินจิ้งพยักหน้า“แม่จะเสร็จกี่โมงเนี่ย”
หลิงอี้มองดูเวลา“ใกล้แล้วล่ะ”
เวินจิ้ง เดินชมในสวนดอกไม้อยู่คนเดียวซักพัก ไม่ได้ตั้งใจที่จะเปิดดูหน้าข่าว เพียงแค่อยากจะเห็นสถานการณ์ล่าสุดของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป
แต่เธอไม่เห็นข่าวของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป แต่กลับกดเลือกไปดูข่าวของบริษัทฉีซื่อกรุ๊ป
ช่วงนี้มีธุรกิจใหม่ปล่อยออกมาใหม่อย่างมากมาย บริษัทฉีซื่อกรุ๊ปได้ปฏิรูปห่วงโซ่ของอุตสาหกรรม，ปัจจุบันได้รับการพัฒนามาอย่างรวดเร็ว และค่อยๆ ผ่านสถานการณ์ที่ยากลำบากไปได้
เวินจิ้งไม่ได้ดูต่อ และไม่ต้องการที่จะให้ความสนใจเกี่ยวกับบริษัทฉีซื่อกรุ๊ป
ในเวลาเดียวกัน ด้านหน้าเธอ ก็มีเงาของร่างสูงร่างหนึ่งเข้ามาใกล้ และเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหูเธอ“คุณเวิน พวกเราเจอกันอีกแล้วนะ”
เวินจิ้งแสดงสายตาไม่พอใจ เงยหน้าขึ้นมอง สบตาเข้ากับดวงตาของหลี่ซี่
“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง？”
“คุณนายหลินเชิญผมมาทานข้าว”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว มองดูเวลา มุ่งหน้าเดินไปที่อาคารหลัก
หลี่ซี่มองไปที่ใบหน้าที่แสนเย็นชาของเธอ ที่มองเขาเมื่อกี้ แล้วถูคางด้วยปลายนิ้วของเขา ดวงตาสีดำหรี่ตาลง
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ค่อยๆ ตามไป
หลิงอี้ได้กั้นเขาไว้จากด้านนอกประตู
“คุณหลี่ คุณนายหลินไม่ค่อยสบาย คืนนี้เกรงว่าจะทำการต้อนรับคุณได้ไม่ค่อยดี”
“คุณนายหลินคือแม่สามีของฉันในอนาคต ผมต้องเข้าไปดูแลท่าน มันคงไม่มากเกินไปมั้ง？”น้ำเสียงของหลี่ซี่แข็งกร้าว
พอพูดจบ ก็ไม่รอให้หลิงอี้ถอยออก กลับผลักเขาให้ออกไป
แต่เห็นได้ชัดว่า หลิงอี้ก็แข็งแกร่งไม่แพ้กัน เพียงแค่เขาปรายตามอง บอดี้การ์ดที่อยู่รอบด้านก็กรูกันเข้ามาทันที แล้วกดไปที่ไหล่ของหลี่ซี่ให้งอตัวลง
หลี่ซี่โกรธ แล้วใช้เท้าข้างหนึ่ง เตะไปมา
สีหน้าของหลิงอี้นิ่งขรึมมาตั้งแต่ต้น มองดูฉากนี้ด้วยสายตาที่เย็นชา
คู่ต่อสู้ของหลี่ซี่ ก็คือบอดี้การ์ดสองคน เพียงไม่นานเขาก็หยุดต่อสู้ และถูกนำตัวออกจากบ้านหลิน
“หลิงอี้，นาย แมร่ง……”หลี่ซี่อ้าปาก อยากที่จะด่าคน
……
ห้องหนังสือ
เวินจิ้ง เคาะประตู เพื่อที่จะเข้าไป
แม้ว่าจะสวมแว่นตาที่ไม่มีกรอบ，หลินเวยก็ไม่สามารถซ่อนสายตาที่อ่อนล้าลงได้
เธอบีบนวดระหว่างคิ้ว อย่างอ่อนล้า，เมื่อเห็นเวินจิ้งเดินเข้ามา ถึงได้ยิ้มออกมา
“เสี่ยวจิ้ง”
“แม่คะ วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ทำไมยังทำงานอยู่ล่ะคะ”
“มีหลายสิ่งต้องทำน่ะ ถึงแม้จะมีหลิงอี้อยู่ แต่ก็ยังแบ่งเบาหน้าที่ได้น้อยอยู่ดี”หลินเวยส่ายหน้าไปมา
“พรุ่งนี้หนูไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อนแม่นะคะ แม่ห้ามปฏิเสธหนูนะ”เวินจิ้งทำหน้าบึ้ง
เธอกลัวว่าเวินจิ้งจะไม่มาในวันนี้ หลินเวยจึงไม่รู้ว่าควรจะทำงานถึงเมื่อไหร่
หลินเวยยิ้ม แล้วชงชา มองให้กับเวินจิ้ง“แม่สบายดี อย่าไปฟังเรื่องโกหก ของเจ้าเด็กหลิงอี้นั่นเลย”
“โกหก หรือไม่โกหก พรุ่งนี้ก็ลองไปตรวจดูกันค่ะ”เวินจิ้ง แสดงสีหน้าที่ไม่สามารถคาดเดาได้
“ได้สิ แม่จะเชื่อฟังลูก”หลินเวยยิ้ม
หลิงอี้ปรุงอาหารด้วยตัวเธอเอง และเมื่อถึงตอนกลางคืน ทั้งสามคนก็นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร
หลินเวย นึกขึ้นได้“แม่ได้เรียกเจ้าเด็กหลี่ซี่ให้มาด้วย นี่มันกี่โมงแล้ว ทำไมยังมาไม่ถึง？”
“แม่คะ เรื่องของหนูกับเขามันเป็นไปไม่ได้”เวินจิ้งขมวดคิ้ว
“ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันก็ได้ ลูกก็แค่ได้เพื่อนเพิ่มขึ้นอีกหน่อย”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว อารมณ์ที่มีทั้งหมดได้พลันหายไป
“คุณนายหลิน ให้เวินจิ้ง ทำตามหัวใจเธอเถอะครับ”หลิงอี้ที่พูดออกมาในช่วงเวลานี้
หลินเวยหลุบตาลง บรรยากาศพลันให้ชวนน่าอึดอัด
อารมณ์ของเวินจิ้งไปเร็ว มาเร็ว เธอไม่ได้ใส่ใจอะไรอยู่แล้ว
กลางดึกคืนนั้น หลินเวยเข้ามาในห้องของเธอ
“เสี่ยวจิ้ง แม่ไม่ได้ต้องการจะบังคับลูก”เธอนั่งลง น้ำเสียงจริงจัง
“หนูทราบค่ะ”
“แม่แค่หวังว่า หนูจะสามารถเลิกให้ความสนใจทั้งหมดกับมู่วี่สิง แล้วไปติดต่อ ใช้ชีวิตกับคนอื่นๆ ให้มากขึ้นก็แค่นั้น”
“แม่คะ ตอนนี้ความสนใจของหนูทั้งหมดก็คือ การเรียนค่ะ เรื่องอื่นๆ น่ะเหรอ ค่อยคุยกันทีหลังนะคะ”
……
ในช่วงวันหยุด เวินจิ้งพักอยู่ที่บ้านหลิน ช่วงนี้หลิงอี้ก็จัดการเรื่องต่างๆ ของบริษัทหลินซื่อ และก็อยู่ที่นี่ด้วยเหมือนกัน
ทางด้านบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป ใกล้จะต้องให้คำตอบแล้ว，เวินจิ้งจับพลัดจับผลูตอบตกลงไปแล้วเรียบร้อย
เริ่มต้นในวันพรุ่งนี้ ยกเว้นวันหยุดเสาร์ และอาทิตย์ ในทุกวันต้องไปบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปเพื่อทำการวิจัย
เธอคิดว่า คงเป็นเรื่องยาก ที่จะหลบให้ไม่เจอหน้ากับมู่วี่สิง แต่นี่มันก็ครึ่งเดือนแล้ว ที่เวินจิ้งไม่ได้เจอหน้าเขา และได้ยินข่าวจากเพื่อนร่วมงาน ถึงได้รู้ว่ามู่วี่สิงได้ออกไปปฏิบัติหน้าที่นอกสถานที่แล้ว
ความมุ่งมั่นเดียวของเวินจิ้ง คือให้ความสำคัญกับการวิจัยและการพัฒนา ทำงานล่วงเวลาจนดึกแทบจะทุกวัน กลับถึงตระกูลหลินในตอนกลางคืน ถึงจะทานข้าว
หลิงอี้ ปกติก็ทำงานล่วงเวลา และทั้งสองคนก็ได้มาทานข้าวในเวลาเดียวกัน
“เวินจิ้ง ปิดเทอมไปอยู่ที่บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป มันจะดีกว่าไหม ถ้าเธอมาศึกษาเกี่ยวกับบริษัทหลินซื่อ”หลิงอี้พูดแนะนำ
“ฉันมีส่วนร่วมในโครงการร่วมกับบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป ฉันไม่อยากล้มเลิกกลางคันน่ะ”เวินจิ้งขมวดคิ้ว
หลิงอี้เม้มริมฝีปากบาง ความเย็นชาในดวงตาค่อยๆ กระจายออกมา
“ในอนาคต ยังไงเธอก็ต้องกลับมาที่บริษัทหลินซื่ออยู่ดี”
เมื่อได้ยิน สีหน้าของเวินจิ้งเรียบนิ่ง
เส้นทางชีวิตของเธอ เธอไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นแบบนี้
อย่างน้อยตอนนี้ในแผนของเธอ ก็มีความเป็นไปได้สูง ว่าในอนาคตเธอยังคงตั้งใจจะเข้าไปทำงานในโรงพยาบาล
ในวันหยุดสุดสัปดาห์ หัวหน้าโครงการงานวิจัยและการพัฒนา ได้ให้เวินจิ้งได้เข้าร่วมการประชุมด้วย
เดิมทีแล้วต้องเป็นมู่วี่สิงที่ได้เข้าร่วม แต่เขาไม่ได้อยู่หนานเฉิง ดังนั้นจึงได้ให้ตู้ยิงเข้าร่วมประชุมแทน
“ผู้จัดการตู้ ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ”เวินจิ้งทำหน้าเศร้า
ที่จริงเธอก็ไม่ได้เป็นพนักงานของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป และเธอก็ไม่ควรมีส่วนร่วมในการประชุมดังกล่าวด้วย
“ฉันก็ไม่มีผู้ช่วยมาคอยอยู่ข้างๆ，ปกติแล้วเธอเป็นเด็กสาวที่ตั้งใจทำงาน，ทำไมเหรอ，ไม่อยากทำงานกับฉันเหรอ？”ตู้ยิงขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้โกรธอะไร
เธอเข้าใจและรู้ถึงความกังวลของเวินจิ้ง เพราะว่าตอนนี้เธอยังทำงานได้ไม่นาน และมีเพียงไม่กี่คนที่เธอสามารถเชื่อใจได้
“ไม่ใช่อย่างนั้นแน่นอนค่ะ”เวินจิ้งส่ายหัวทันที
“งั้นก็ตามนั้นนะ ตามฉันมาล่ะ”
เวินจิ้งไม่ได้คาดว่าการประชุมในครั้งนี้ จะเป็นการเปิดตัวยาใหม่ของบริษัทฉีซื่อกรุ๊ป
บริษัทฉีซื่อกรุ๊ปได้เชิญ คนของบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปเข้าร่วมด้วยเหรอ？
สองบริษัทยักษ์ใหญ่นี้ เหมือนน้ำกับไฟที่ไม่สามารถเข้ากันได้ ฉีเซินเจตนาคืออะไร……
เมื่อกำลังอยู่ในภวังค์，ก็ได้มีร่างที่คุ้นเคยร่างหนึ่งปรากฏขึ้น
มู่เหิง？
เวินจิ้งกระพริบตา มองเขาที่ถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มบอดี้การ์ด แล้วเดินเข้าไปในห้องประชุม เธอจำได้……ดูเหมือนเขาจะดูแลรับผิดชอบบริษัทมู่ซื่อกรุ๊ป ทางฝั่งแอฟริกาเหนือ
เพียงระยะเวลาหนึ่งเดือนสั้นๆ ทำไมเขาถึงกลับมาแล้วล่ะ？
การประชุมเริ่มขึ้นเร็ว เวินจิ้งนั่งลงที่ที่นั่งตำแหน่งด้านหลังๆ แต่มู่เหิง……นั่งอยู่บนเวทีข้างๆ กับฉีเซิน
ตู้ยิงที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอ ทำการจดบันทึกการประชุมตลอด เพื่อที่จะได้ส่งข้อมูลกลับไปที่บริษัทมู่ซื่อกรุ๊ปให้ทันเวลา
เวินจิ้งก็ได้ช่วยจัดระเบียบการบันทึกต่างๆ เมื่อได้ยินมู่เหิง ได้เข้าร่วมกับบริษัทฉีซื่อกรุ๊ป ดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ
มู่เหิง……เป็นคนของตระกูลมู่นะ！
ทำไมเขาถึงทำอย่างนี้……
