บทที่ 414 ยอมไม่ได้
“ทำไมถึงเหลือแค่เธอคนเดียว？”ในดวงตาของมู่วี่สิง ปรากฏความไม่พอใจ
“ฉันก็เตรียมตัวจะกลับแล้วค่ะ”
“ล่วงเวลาเหรอ？”มู่วี่สิงถาม
“ก็ไม่เชิงค่ะ แค่ไม่ได้ดูเวลา”เวินจิ้งพูดเสียงเบา
เมื่อเธอตั้งสติได้ เธอก็ได้ลืมทุกอย่างรอบตัว
เธอไม่ใช่ทำงานล่วงเวลา แต่เมื่อทำอะไรเสร็จก็เวลานี้แล้ว
“หรือจะบอกว่า กำลังรอผมอยู่？”มู่วี่สิงเหมือนจะไม่ได้ฟังที่เธอพูดเลย และยังบังคับให้เธอถอยมาเกือบจะติดกำแพง ด้วยแขนที่ยาวของเขา และเวินจิ้งติดอยู่ในอ้อมแขนของเขาเป็นที่เรียบร้อย
กลิ่นกายของมู่วี่สิงที่กำลังห้อมล้อมประชิดตัวอยู่นั้น เกือบทำให้เธอตายใจ หลงละลายไปกับเขาแล้ว
เธอเบือนหน้าหนี ไม่ต้องการมองเขา
แต่เขาจับคางของเธอให้หันกลับมา，เธอไม่มีทางเลือกมองเข้าไปในดวงตาที่ลึกซึ้งของเขา，ดวงตากลมโตของเธอสั่นระริก สีหน้าซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด
ริมฝีปากเรียวบางของผู้ชาย ปรากฏรอยยิ้มบาง“กลัวผมมากเหรอ？”
“ไม่มีทาง ประธานมู่ ฉันแค่อยากกลับไปมหาวิทยาลัย”เวินจิ้งปรับสีหน้า
“พรุ่งนี้ผมกับโจวหย่านจะแต่งงาน ไม่เสียใจเหรอ？”มู่วี่สิงถาม ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินที่เธอพูด แต่น้ำเสียงกลับจริงจัง
เมื่อเธอได้ยิน เวินจิ้งสีหน้าเรียบเฉย“ประธานมู่อยากเห็นฉันร้องไห้เหรอคะ？แต่ขอโทษด้วยนะ ที่ทำให้คุณผิดหวัง”
ทันใดนั้น ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นเสียงโทรศัพท์ของมู่วี่สิง
เขาขมวดคิ้ว นิ้วยาวหยิบโทรศัพท์ออกมาจากในกระเป๋าเสื้อ สายเรียกเข้า——โจวหย่าน
เวินจิ้งผลักเขาออกไปเกือบจะทันที
แต่เมื่อเดินไปถึงประตู ก็พบว่า ประตูนั้นถูกล็อค
เมื่อหันหน้ามามอง มู่วี่สิงก็ได้รับสายเรียบร้อยแล้ว
“วี่สิง，คุณอยู่บ้านไหมคะ？ฉันไม่เห็นคุณเลยอ่ะค่ะ”
“อืม”มู่วี่สิงสีหน้าเย็นชา
“ฉัน……ฉันอยากเห็นหน้าคุณ ฉันตื่นเต้นมาก……”
ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เธอรู้สึกไม่สบายใจ เมื่อเห็นว่างานแต่งงานเริ่มใกล้เข้ามาขึ้นเรื่อยๆ ทุกอย่างได้ถูกจัดการพร้อมหมดแล้ว
เหลือเพียงแค่ ในช่วงไม่กี่วันนี้ เธอไม่ได้เจอหน้ามู่วี่สิงเลย มีเพียงแค่ เธอและมู่ซือซือเท่านั้น ที่จัดเตรียมงานทุกอย่าง
“โจวหย่าน พรุ่งนี้เจอกันนะ”
เมื่อพูดจบ ก็ไม่เปิดโอกาสให้โจวหย่านได้พูดอะไรอีก มู่วี่สิงรีบวางสายทันที
เวินจิ้งฟังน้ำเสียงที่สุภาพของเขา และใบหน้าเย็นชาของเขาที่ค่อยๆ กระจายไป
เธอหายใจเข้าลึกๆ และเดินเข้าไปข้างหน้ามู่วี่สิง“มู่วี่สิง，คุณหมายถึงอะไร？”
“ผมอยากได้ยินความจริงจากปากคุณ”แววตาเขาเปล่งประกาย
เวินจิ้งเม้มริมฝีปาก“ความจริงอะไร？”
“ถ้าผมแต่งงานแล้ว，คุณยอมได้จริงๆเหรอ？”เขาจับปลายคางเธอ มู่วี่สิงก้มตัวลง ทำให้ใบหน้าของทั้งสองคนใกล้กันมาก
เข้าใกล้เพียงอีกนิด ก็จะสามารถจูบกันได้แล้ว
เวินจิ้งอยากที่จะถอยออกมา แต่น่าเสียดายที่มู่วี่สิงแรงเยอะกว่า ซึ่งทำให้เธอไม่สามารถดิ้นรนได้
หัวใจของเธอเต้นรัว เมื่อมองไปที่ใบหน้าของเขา
แน่นอนว่า……ยอมไม่ได้
แล้วยังไงต่อล่ะ
เธอยิ้มประชด“ถ้าฉันบอกว่าไม่ยอม ประธานมู่ก็จะไม่แต่งงานงั้นเหรอคะ？”
มู่วี่สิงปรับสีหน้า เป็นสีหน้าที่ไม่พอใจ ที่เวินจิ้งเรียกเขาแบบนั้น“ประธานมู่”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า“คนดี เรียกชื่อผมหน่อยสิ”
เวินจิ้งไม่ได้สนใจเขา แล้วใช้แรงจากมือดันไปที่หน้าอกของเขา สายตาเต็มไปด้วยความต่อต้าน
“อืม ไม่แต่งแล้ว”เสียงที่ดังอยู่ข้างหู เป็นมู่วี่สิงที่ตั้งใจพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกน่าฟัง
เวินจิ้งนิ่งเงียบ มองไปที่มู่วี่สิง อยากเห็นอารมณ์ของเขาให้ชัดเจน
แต่เธอไม่สามารถมองเขาลึกลงไปได้
ไม่แต่งแล้ว สามคำนี้ที่หลุดออกมาจากปากเขา มันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ
เธอไม่อยากจะเชื่อ
“มู่วี่สิง คุณกำลังหลอกใครอยู่”
“ผมจะกล้าหลอกคุณเหรอ เวินจิ้ง ทำไมคุณไม่เคยจะเชื่อใจผมเลย”มู่วี่สิงจับใบหน้าของเธอเงยขึ้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความร้อนระอุ
เมื่อได้เข้าใกล้เธอ เขาไม่เคยควบคุมตัวเองได้เลย
และในเวลาเช่นนี้
เพียงต้องการที่จะลิ้มรสชาติของเธอ
แต่เวินจิ้งขัดขืน
เชื่อใจ？
เธอเชื่อผู้ชาย คนที่อยู่ข้างหน้าเธอมาตลอด แต่เมื่อเขาและโจวหย่านกำลังจะแต่งงานกันแล้ว ทุกอย่างได้ถูกตัดสินแล้ว แล้วเธอไม่จะปฏิเสธทั้งหมดได้เหรอ？
ถึงเวลาต้องปล่อยวางได้แล้ว
เธอต้องคอยบอกตัวเองแบบนั้น
“คำพูดพวกนี้ คุณควรจะพูดกับคุณโจวนะ”เวินจิ้งพูดอย่างเย็นชา
มู่วี่สิงหลี่ตาลง ความโกรธในดวงตาของเขา ค่อยๆ เพิ่มขึ้น
“ถ้าผมไม่ทำล่ะ？”มู่วี่สิงยิ้มเย้ยหยัน
เวินจิ้งถูกผู้ชายคนนี้ ทำให้เธอรู้สึกกลัว，เขา……เขาโกรธอะไร！
เธอไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป
“มู่วี่สิง คุณหมายถึงอะไร！”เวินจิ้งผลักไปที่หน้าอกของเขา
ตอนนี้ระยะห่างระหว่างทั้งสองคนใกล้กันเกินไป……
“เชื่อใจผมไหม หืม？”ริมฝีปากของเขาลูบไล้ไปบนแก้มเธอ เหมือนเป็นการจูบ
แต่ตอนนี้เวินจิ้งไม่ได้ขัดขืนเขา ขืนยังทำแบบนี้อีก คงยากที่จะขัดขืนเขา……
ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงประตูที่ถูกล็อคไว้ เธอมองมู่วี่สิงด้วยสายตาที่ต่อต้าน“คุณวางแผน จะขังฉันไว้ในนี้เหรอ？”
“เป็นพวกเราต่างหาก”น้ำเสียงของมู่วี่สิงทุ้มต่ำ
วินาทีต่อมา เวินจิ้งฟาดมือของเธอ ไปบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา และมองเขาด้วยความโกรธ
มู่วี่สิงไม่ได้โกรธ แต่เขากลับที่จะหัวเราะเบาๆ แทน“ผมชอบมองตอนที่คุณนายมู่กำลังโกรธ”
“ฉันไม่ใช่คุณนายมู่！อย่ามาทำเลวๆ กับฉัน！”เวินจิ้งโกรธยิ่งขึ้นกว่าเดิม“ฉันไม่อยากอยู่กับคุณ”
“แต่ยังไงคืนนี้ คุณก็ต้องอยู่กับผม”มู่วี่สิงพูดน้ำเสียงเย็นชา
เขาจับกุมข้อมือของเวินจิ้ง ที่ทำให้เธอไม่สามารถหลบหนีเขาพ้น
ดวงตาของเวินจิ้งเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที เธอค่อยๆ หดตัวลง มองเข้าไปในดวงตาของมู่วี่สิง ด้วยความเกลียดชังมากกว่าเดิม
คนเป็นผู้ชายมองมาที่เธอ คลายแรงบีบที่ข้อมือเธอ ให้คลายออก
เวินจิ้งวิ่งไปที่ประตูเกือบจะทันที“ปล่อยฉันออกไปเถอะ！”
“เพียงแค่ไม่ต้องการ ที่จะอยู่ด้วยกันกับผมงั้นเหรอ？”มู่วี่สิงเดินเข้ามาหา
รักษาระยะห่างเพียงครึ่งเมตร ระหว่างเวินจิ้ง
เวินจิ้งเม้มริมฝีปาก และพยักหน้าอย่างหนัก
มันเป็นแค่คำพูดโง่ๆ ของมู่วี่สิง ที่แวบเข้ามาในจิตใจของเธอ——อืม ไม่แต่งแล้ว
เธอได้แต่ยิ้ม มันจะเป็นเรื่องจริง หรือไม่จริง เธอไม่ต้องการที่รู้อีกต่อไปแล้ว
ความสัมพันธ์ของพวกเขา ควรหยุดเพียงแค่นี้เถอะ
“ผมจะทำตามที่คุณต้องการ ผมกับโจวหย่านจะแต่งงานกัน”มองมาที่เวินจิ้ง มู่วี่สิงพูดออกมาด้วยความโกรธ แล้วเดินไปที่ประตู，เขาแค่แตะลายนิ้วมือ ประตูที่ล็อคก็เปิดออกมาอย่างง่ายดาย
เขาออกไป พร้อมกับทิ้งความเยือกเย็น และความทระนงตนไว้
เวินจิ้ง ภายในหัวใจ เจ็บเหมือนโดนมีดผ่า ผ่าลงมาช้าๆ น้ำตาไหลรินไปทั่วทั้งใบหน้า
เธอทำไม่ได้
ทำอะไรกับความรู้สึกไม่ได้เลย
เมื่อเธอได้ยินคำพูดของมู่วี่สิง เธอถึงได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แท้จริง เธอไม่สามารถยอมรับการแต่งงานของมู่วี่สิง และผู้หญิงคนนี้ได้ ไม่ใช่เธอ
เธอไม่อยากนึกถึงภาพของทั้งสองคน ในวันพรุ่งนี้ที่ทำความเคารพซึ่งกันและกัน ภาพทุกฉากมีแต่กระตุ้นเธอ
“อย่าไป”โดยไม่รู้ตัว เธอได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบา แต่ว่าภายในห้องทดลอง ก็ไม่มีร่างของมู่วี่สิงแล้ว
มีเพียงเสียงที่แผ่วเบาของเธอ ที่ไม่เคยจางหายไป
อีกมุมหนึ่ง มู่วี่สิงที่กำลังยืนพิงกำแพง ความเยือกเย็นก่อเกิดขึ้นในดวงตาของเขา
ดูดสูบบุหรี่ และก็เดินออกไปอย่างช้าๆ ด้วยขายาวๆ ของเขา
โดยไม่หันกลับมามองอีก
เวินจิ้ง ไม่รู้ว่าตัวเองกลับมาหอพักได้ยังไง เมื่อกลับมาถึง ก็ขึ้นไปนอนบนเตียงทันที
คืนนี้หลิงเหยา กลับไปที่บ้านหลิง มีเพียงแค่เธอคนเดียวในหอพักที่ว่างเปล่านี้
เธอหลับตาลง เธอรู้สึกถึงความเหนื่อย และรู้สึกไม่สบาย
แต่เธอกลับนอนไม่หลับ พรุ่งนี้มู่วี่สิงก็จะแต่งงานแล้ว ข้างตัวเธอ มีการ์ดเชิญที่โจวหย่านได้ให้เธอมา
เธอเปิดมันออก เพียงแค่มองก็จำชื่อของโรงแรมได้แล้ว
แต่มันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอแล้ว
