บทที่ 349 เข้าโรงพยาบาล
ไม่นานเวินจิ้งก็ออกมา แต่ยังต้องรอรายงานก่อน
หลิงอี้ยังคงอยู่ เวินจิ้งเงยหน้าขึ้นมองเขา
แต่ตอนนั้น ก็ไม่รู้ควรจะพูดอะไร
ปล่อยเขาไป เขาก็ไม่จะไม่ฟัง
แต่เขาอยู่ เธอรู้สึกกลัดกลุ้มใจ
“เมื่อไหร่จะได้รายงานผลเหรอ” หลิงเหยาได้แค่ฝืนใจอย่างเก้อเขิน
“หลังจากหนึ่งชั่วโมง”
เวินจิ้งลงไปชำระเงิน จากนั้นรออยู่ที่ทางเดินระเบียง
หลิงอี้อยู่ตรงข้ามเธอ ยืนพิงอยู่ที่กำแพง
ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขานั้นสะดุดตามาก ไม่นานนักพยาบาลหญิงก็เดินเข้ามา ถึงขั้นยื่นวีแชทให้
หลิงอี้คุ้นเคยกับเหตุการณ์อย่างนี้มานาน แต่เวินจิ้งนั่งอยู่ตรงข้าม
“ขอโทษครับ ผมไม่อยากให้คนที่ผมชอบต้องเข้าใจผิด” น้ำเสียงหลิงอี้เต็มไปด้วยความเย็นชา
ทำให้พยาบาลหญิงที่อยู่รอบตัวเขารู้สึกผิดหวัง
เวินจิ้งมองลงไปยังโทรศัพท์ และเพิกเฉยต่อไป
ใกล้จะถึงเวลาที่ควรจะไปรับรายงานแล้ว หลิงเหยารอเธออยู่ในห้องคลินิก เวินจิ้งไปคนเดียว
แต่กลับเห็นคนที่ไม่ต้องการอยากจะเจอ
ฉินเฟยได้มาตรวจสุขภาพ เมื่อเห็นเวินจิ้งเข้า คิ้วบางๆก็ขมวดขึ้นเล็กน้อย
“ช่างบังเอิญอะไรขนาดนี้”
เวินจิ้งขมวดคิ้ว และไม่ได้สนใจฉินเฟย
แต่ฉินเฟยไม่ได้สนใจ “ฉันเดานะว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ในโรงพยาบาล บาดเจ็บใช่ไหม”
“ฉินเฟย ธุระของฉันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณ”
“หืม พวกเราดีไม่ดีต่างก็เคยเป็นเพื่อนร่วมชั้น จะต้องเมินเฉยเหรอ”
เวินจิ้งเยาะเย้ย “จำเป็นด้วยเหรอ”
“คุณมีความมั่นใจมาจากไหนที่มาพูดกับฉันอย่างนี้ เพราะบริษัทฉินซื่อกรุ๊ปล้มละลายแล้ว ทำให้คุณอวดเก่งขนาดนี้เหรอ”
เวินจิ้งมองผู้หญิงที่อยู่ต่อหน้าด้วยความไม่พอใจ เธอกำลังคิดว่าควรจะรักษาดีหรือไม่
การเรียนของเธอยุ่งมาก เธอรู้เรื่องของบริษัทฉินซื่อกรุ๊ป แต่ก็ไม่ได้ติดตามอะไรมาก
“ในเมื่อบริษัทฉินซื่อกรุ๊ปล้มละลายแล้ว คุณฉินไม่ไปจัดการให้เรียบร้อย แต่คิดจะมายั่วเย้าฉันงั้นเหรอ”
“บริษัทฉินซื่อกรุ๊ปไม่สามารถช่วยอะไรได้แล้ว ฉันจะทำอะไรได้ ฉีเซินชอบคุณมาโดยตลอด ฉันสังเกตมาตลอด ทำไมฉันถึงไม่รู้ว่าคุณเป็นผู้หญิงอย่างว่าที่สามารถยั่วยวนคนอื่นไปทั่วล่ะ”
“ฉินเฟย ทั้งหมดเป็นเพราะตัวคุณเองที่หาเรื่องใส่ตัว ผู้หญิงอย่างว่า ก็คือคุณ” เวินจิ้งตอบโต้อย่างเย็นชา
เมื่อได้รับรายงานผลแล้ว เธอก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว
การพูดคุยกับฉินเฟยนั้น เป็นการเสียเวลาอันมีค่าของเธอ
ฉินเฟยโกรธมาก เมื่อมองไปที่ข้างหลังของเวินจิ้ง ยิ่งทำให้กัดฟันและต้องการจะตามไป
เธอไม่ยอม เธอต้องการที่จะให้เวินจิ้งตกอับเหมือนเธอ!
แต่ขณะที่ก้าวขาออก ก็ได้ผลักเตียงนอนที่อยู่ข้างๆไปข้างหน้า ฉินเฟยไม่ทันระวัง จนทำให้ชนเข้าอย่างแรง ทั้งคนก็ตกอยู่ในสภาพที่น่าอับอาย
เมื่อเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เงาร่างของเวินจิ้งอยู่ไหน!
กัดฟันด้วยความโกรธ ฉินเฟยก็ลุกขึ้นยืน และเตะเท้าอย่างโกรธเคือง
“ไม่มีตาดูรึไง!”
พูดจบ และวิ่งออกไปด้วยความงุ่มง่าม
รายงานผลแสดงให้เห็นว่าสภาพร่างกายของเวินจิ้งอยู่ในเกณฑ์ดี หลังจากที่แพทย์เขียนเคสเสร็จ ก็ไม่จำเป็นต้องกลับไปที่คลินิกแล้ว
อย่างไรก็ตาม ร่างกายของเวินจิ้งยังคงไม่แข็งแรง จึงต้องใส่ใจดูแลให้ดี
หลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้ว รถของหลิงอี้ก็มาจอดที่หน้าประตู เมื่อเวินจิ้งออกมา เขาก็เปิดประตูรถ
คราวนี้หลิงเหยารีบลากเวินจิ้งเข้ามาในรถอย่างรวดเร็ว “อย่าให้พี่ฉันไปเสียเที่ยว…….”
“ดูหน้าเธอสิ” เวินจิ้งยิ้ม
ทางกลับคล่องตัว ใกล้จะถึงมหาวิทยาลัย แต่หลิงอี้รีบกลับรถ รถเก๋งวิ่งไปในทิศตรงข้าม
ความเร็วของรถนั้นเร็วมาก เวินจิ้งและหลิงเหยารีบกำที่วางแขนทันที แต่ก็ยังรู้สึกอึดอัดมาก
“พี่ เกิดอะไรขึ้น”
“มีคนกำลังสะกดรอยตามอยู่” หลิงอี้ทำหน้าขรึม
เวินจิ้งมองย้อนกลับไป เป็นรถเก๋งคันสีขาว ความเร็วเร็วมาก ถ้าชนกันขึ้นมา ก็จะกระแทกอย่างหนัก
ถ้าหลิงอี้ลดความเร็ว ก็จะต้องเกิดอุบัติเหตุแน่นอน
สีหน้าได้ซีดเซียว ซูยางก็เริ่มตึงเครียด
“เกิดอะไรขึ้น”
ไม่มีเหตุผล จะมีคนติดตามมาได้อย่างไร
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของหลิงเหยานั้น เริ่มมีเหงื่อไหลออกมา และเขาก็ดึงแขนเวินจิ้งแน่นอย่างกังวล
“พี่ ฉันกลัว…..” หลิงเหยาอดตัวสั่นไม่ได้
หลิงอี้ไม่สามารถละความสนใจได้ ระหว่างที่จับพวงมาลัยรถอยู่นั้น พลางมีสายตาที่ดูน่ากลัว
เพียงแต่ได้เร่งความเร็วขึ้นอีก รถก็ค่อยๆขับไปยังสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย แถมรถที่อยู่ด้านหลังยังคงไล่ตาม
ในที่สุดก็ได้หักโค้ง หลิงอี้ขับเร่งความเร็ว และรถบรรทุกคันใหญ่ก็ออกมาจากทางแยก ปิดกั้นรถเก๋ง
หลิงอี้ขับรถเข้าไปจอดที่ลานจอดรถ หลิงเหยาพลางสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว
“เหยาเหยา!”
เวินจิ้งมองหลิงเหยาที่สลบไป และประคองตัวเธอด้วยความกังวล
หลิงอี้ลงจากรถ และเปิดประตูนั่งหลัง
ร่างของเขาเย็นมาก เมื่อเห็นใบหน้าที่ไร้เลือดฝาดของหลิงเหยา เขาได้กอดเธอไว้ข้างๆ
“เธอกลับไปก่อน เดี๋ยวฉันไปส่งเขาที่โรงพยาบาล”
แถวนี้มีโรงพยาบาลอยู่ที่หนึ่งใกล้ๆ
เวินจิ้งจะมั่นใจได้ที่ไหน หลิงเหยายังหวาดกลัวอยู่มากเธอเองก็รู้ดี ดูเหมือนว่าจากทางจิตวิทยา ในปากกำลังบ่นพึมพำ
“ฉันไปด้วย”
สายตาของหลิงอี้เคร่งขรึม มองไปที่เวินจิ้ง พลางมีน้ำเสียงสั่งว่า “กลับไป”
“ฉันไม่วางใจ!” เวินจิ้งยังคงตาม
เวินจิ้งมองไปรอบๆ ทางไปโรงพยาบาล และกลัวว่ารถคันนั้นยังอยู่ใกล้ๆ
เธอไม่รู้ว่ามันจะพุ่งเป้าไปที่เธอหรือหลิงอี้ แต่…..เธอรู้สึกได้ชัดว่าดูเหมือนเป็นการฆาตกรรม
มันก็เหมือนกับการบุกหน้าเหมือนผ่าลำไผ่ที่ต้องการจะทุบตี
ตอนนี้เมื่อได้คิดกลับไป ก็ยังคงกลัวอยู่
หลิงเหยาถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว เวินจิ้งยืนอยู่ข้างนอกอย่างวิตกกังวล
เมื่อมองดูหลิงอี้ที่มีใบหน้าที่เงียบขรึม เธอลังเล
แค่หยุด
หลังจากนั้นไม่นานอารมณ์ของหลิงอี้ก็สงบลง
ไม่นานผู้ช่วยก็เข้ามา เขาเดินไปจนสุดทางเดินระเบียง เวินจิ้งไม่ได้ยินว่าเขากำลังพูดอะไร
เขาเพิ่งมาอยู่หน้าเวินจิ้ง ก่อนที่ผู้ช่วยจะเดินจากไป
“เมื่อกี้คุณตกใจไหม” สีหน้าของเขาเริ่มอ่อนโยน
หลิงอี้เพิ่งจะเต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม ทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
“โอเคอยู่ ฉันไม่เป็นไร”
“เมื่อตอนเด็กหลิงเหยาเคยประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ จึงทำให้ตอนนี้เธอกลัวมาก” หลิงอี้พูดพลางมีความหงุดหงิดอยู่ในดวงตา
“มิน่าล่ะ เธอถึงได้จับแขนฉันแน่นตลอดเวลา และเธอก็แทบทรุดตัวลง”
“มันเป็นความผิดของผมเอง”
“แล้วใครกันที่เป็นคนขับรถตามมา” เวินจิ้งถามด้วยความวิตกกังวล
“เป็นคู่แข่งที่ตายแล้วของตระกูลมู่ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมามีคนต้องการลักพาตัวเหยาเหยาและจะฆ่าเธอ”
“ทำไม…….ต้องเป็นหลิงเหยา” เวินจิ้งถามอย่างกังวล
“เธอเป็นหลานสาวคนโปรดของคุณปู่ ไม่มีใครเข้าใกล้ตัวผมได้ แต่เหยาเหยา เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น”
เวินจิ้งเม้มริมฝีปาก ครู่หนึ่งก็ได้ถามเสียงต่ำๆ “ก่อนหน้านี้เหยาเหยา …… ก็เคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเหรอ”
“อืม จริงๆแล้วทุกครั้งที่เธอนั่งรถจะเกิดอาการกลัว เธอจึงไม่ค่อยห่างจากมหาวิทยาลัย เว้นแต่จะออกไปเล่นกับเพื่อนๆ แต่อาการของเธอก็ดีขึ้นมาก”
ไม่น่าแปลกใจ เวินจิ้งไม่เคยสังเกต
“ฉันไม่ควรให้เธอไปกับฉัน”
“เขาเองที่ต้องการไปกับคุณ คุณก็ไม่สามารถเกลี้ยกล่อมเขาได้ เขาก็ไม่ชอบที่จะต้องมาถูกบอดี้การ์ดตามคุ้มครอง น้องสาวคนนี้ บางครั้งผมก็เป็นห่วงมากจริงๆ”
“ถ้าเธออยู่ที่มหาวิทยาลัย ก็คงจะปลอดภัย”
“แต่เธอชอบความอิสระ แต่มันก็ยากสำหรับเธอ”
ตอนนี้เวินจิ้งรู้สึกทุกข์ใจกับหลิงเหยามาก
เธอชอบที่จะยิ้ม ปกติแล้วเป็นคนห้าวหาญอยู่เสมอ จะไปมองความจริงออกได้อย่างไร ว่าเธอใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางอันตรายตลอดเวลา
