บทที่ 304 เธอต้องเป็นของเขา
บอดี้การ์ดรีบวิ่งตามมา แล้วจับเวินจิ้งไว้อีกครั้ง
“นี่เป็นคำสั่งของคุณนาย คุณหนูโปรดอย่าทำให้พวกเราลำบากใจ”
เวินจิ้งเม้มริมฝีปาก เธอลืมไปได้ยังไง ตระกูลหลินครอบคลุมทั่วประเทศบี
เธอยิ้มประชด
เมื่อมาถึงโรงพยาบาล เวินจิ้งถูกนำตัวมาถึงห้องผู้ป่วย ด้วยสีหน้าไม่ตกใจ
บอดี้การ์ดสิบคนข้างหลังกั้นเธอไว้ ไม่ให้หนีไปไหน
ประตูห้องผู้ป่วย หลิงอี้ยืนพิงกำแพง นิ้วมือหนีบบุหรี่ แต่กลับไม่ได้สูบบุหรี่
ภายในห้อง เสียงร้องไห้เบาๆดังออกมาจากข้างใน
“เวินจิ้ง คุณปู่…”
เมื่อได้ยินที่พูด ใบหน้าที่สงบของเวินจิ้งขึ้นลงเล็กน้อย
เธอเงยหน้า “คุณพูดว่าอะไรนะ?”
“เมื่อกี้คุณปู่ จากไปแล้ว เขาอยากเจอเธอ แต่รอไม่ไหว”
เวินจิ้งเม้มริมฝีปากแน่น ในใจ ก็มีความรู้สึกบ้าง
“อืม ฉันกลับไปได้เมื่อไหร่?” เวินจิ้งหายใจเข้าลึกๆ
เธอไม่อยากเกี่ยวข้องใดๆกับตระกูลหลิน
“อย่างน้อย ต้องรอให้งานศพของคุณปู่สิ้นสุด ได้ไหม?” หลิงอี้น้ำเสียงขอร้อง
“เสี่ยวจิ้ง อยู่รอได้ไหม?”
ตอนนี้ หลินเวยก็ออกมาจากห้องผู้ป่วย เห็นได้ชัดว่าเธอร้องไห้เป็นเวลานาน สีหน้าซีดเซียว
คุณนานหลินที่ดูสง่างามและสูงส่งมาโดยตลอด เวลานี้เหมือนว่าจะแก่ขึ้นเยอะ
เวินจิ้งยืนอยู่ประตูห้อง มองดูใบหน้าของคุณปู่ เหมือนว่า จากไปอย่างไม่สงบ
“วันงาน ฉันจะมา”
สิ้นเสียง หันไปเพื่อจะเดินจากไป
แต่บอดี้การ์ดขวางเธอไว้อีกครั้ง
หลินเวยเดินเข้ามา “เสี่ยวจิ้ง รอให้งานศพของคุณปู่ของเธอสิ้นสุด ฉันจะให้เธอกลับไป”
สิ้นเสียง จึงสั่งบอดี้การ์ดให้ส่งเวินจิ้งกลับตระกูลหลิน
“คุณนายหลิน ฉันบอกแล้ว ตอนนี้ฉันจะกลับหนานเฉิง” เวินจิ้งน้ำเสียงหนักแน่น
“เธอไม่อยากอยู่ขนาดนั้นเลยเหรอ?” หลินเวยมองเธอ ดวงตาแดง
“ตระกูลหลินสำหรับฉัน ไม่ได้รู้สึกอะไร”
สิ้นเสียง เธอหันเดินเข้าไปในลิฟต์
หลิวอี้กำลังจะตามไป หลินเวยเรียกเขาไว้ “ช่างเถอะ อย่าบังคับเธอ”
“ผมส่งเธอกลับ” หลิงอี้พูด
ข้างนอก เวินจิ้งกำลังจะเรียกแท็กซี่
หลิงอี้ขับรถมา “ฉันไปส่งเธอ”
เวินจิ้งมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ
“วางใจ ฉันไม่ส่งเธอกลับไปตระกูลหลิน”
บนรถ เวินจิ้งจองตั๋วบินใหม่
หลิงอี้ไม่ได้พูด อารมณ์ยังคงตกอยู่ในความเศร้า
ตอนยังเด็กมากเขาอาศัยอยู่ในตระกูลหลิน ตั้งแต่เล็กก็เรียกเขาว่า “คุณปู่” หลินเจิ้งเป็นคนที่เขาเคารพนับถือมากที่สุด
นึกถึงเมื่อครู่คำพูดสุดท้ายของคุณปู่ เขามองไปที่เวินจิ้ง
“ต้องดูแลเสี่ยวจิ้งให้ดี”
เขามีโอกาสนี้ไหม?
เมื่อสังเกตถึงสายตาของหลิงอี้ เวินจิ้งขมวดคิ้ว
“มีอะไรจะพูด?”
“เธอรู้ไหมว่าคุณปู่พูดอะไรกับฉัน?”
“ให้คุณขอฉันแต่งงานให้ได้?” เวินจิ้งพูดเงียบๆ
เธอยังจำคำพูดที่โกรธของคุณปู่—ตายตาไม่หลับ
บางที สำเร็จแล้วจริงๆ
“เขากังวลเธอจนกระทั่งตายไป แม้แต่เสียชีวิต ก็ยังไม่สงบ” หลิงอี้พูดเงียบๆ
เวินจิ้งเงียบ บางทีในสายตาของคนอื่น เธออกตัญญู
เพียงเพราะเส้นทางที่หลินเจิ้งกำหนดไว้ให้ เธอยอมรับไม่ได้จริงๆ
เธอเกลียดการถูกกำหนดเส้นทางชีวิต
“หลิงอี้ ฉันจะไม่แต่งงานกับคุณ และจะไม่มีวัน” เวินจิ้งพูดอย่างสงบ
“สาเหตุล่ะ? ตอนนี้เธอก็โสดแล้ว” หลิงอี้เบรกกระทันหัน รถจอดอยู่ข้างถนน
“ฉันไม่ชอบคุณ” เวินจิ้งพูดเรียบๆ
“แต่งงาน ไม่จำเป็นต้องมีความรู้สึก ไม่ใช่เหรอ?” หลิงอี้ขยับเข้ามา ทันใดนั้นก็บีบคางของเธอ
เวินจิ้งสั่นเทา เมื่อรู้สึกตัวได้ก็ผลักเขาออก
แต่เดิมก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลิงอี้อยู่แล้ว
“แต่ว่า นั่นก็ไม่มีทางเป็นคุณ” เวินจิ้งพูดอย่างโกรธ
เธอเกลียดผู้ชายคนนี้
“เธอยังอยากกลับมาคืนดีกับมู่วี่สิง?”
เมื่อพูดถึงมู่วี่สิงชื่อนี้ เวินจิ้งอึ้ง
แม้แต่ในใจ ก็เจ็บปวดอย่างควบคุมไม่ได้
มู่วี่สิง…
เมื่อเห็นสีหน้าที่สั่นเทาของเวินจิ้ง หลิงอี้ปล่อยเธอ
เขาเกลียดความอิจฉานั้นมาก ที่ตัวเองไม่รู้จักเวินจิ้งให้เร็วกว่านี้
ถ้าหากเร็วกว่านี้ เธอต้องเป็นของเขา!
รถขับเข้าไปในสนามบิน เวินจิ้งแทบจะวิ่งลงจากรถ
เธอไม่อยากอยู่กับหลิงอี้แม้แต่วินาทีเดียว
“งานศพของคุณปู่อย่าลืมมา ยังไงเขาก็เป็นปู่ของเธอ” หลิงอี้กล่าวเตือน
เวินจิ้งตอบรับ แล้วหันไปเฉยๆ
หลิงอี้มองแผ่นหลังของเธอตลอด หากไม่ใช่ว่าที่นี่มีเรื่องมากมายให้ยุ่ง เขาคิด ว่าจะตามไปโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใด
…
“พายุไต้ฝุ่นกำลังมา สถานการณ์ตอนนี้ของประเทศบีไม่ดีนัก รบกวนผู้โดยสารทุกท่านโปรดรัดเข็มขัดนิรภัย”
ภายในสนามบินมีการแจ้งเตือนเรื่องความปลอดภัย เวินจิ้งที่นั่งอยู่แถวหลังก็ตื่นขึ้นมาทันที
ขยี้ตาอย่างเหนื่อยล้า เวินจิ้งลืมตาขึ้นมา และหันด้านข้างมองฟ้ามืดนอกหน้าต่าง ที่ถูกปกคลุมไปด้วยเมฆ
ทั้งๆตอนที่เช็คอินท้องฟ้าก็ยังแจ่มใส ฝนคิดจะมาก็มา
กระแสอากาศชนระนาบ ทั่วห้องผู้โดยสารสั่นเล็กน้อย
เวินจิ้งขมวดคิ้ว และมองนาฬิกาเพื่อดูเวลา สามทุ่มยี่สิบ กว่าเครื่องจะลงก็อีกหนึ่งชั่วโมง และพายุฝนนี้ เหมือนว่าเพิ่งจะเริ่มขึ้น
เวินจิ้งไม่ได้มีผลกระทบอะไร ความเหนื่อยล้าทำให้เธอแต่ต้องการนอนหลับดีๆ แต่เมื่อเพิ่งหลับตา ทันใดนั้นข้างหูก็มีเสียงเจ็บปวดของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมา “ไม่ไหวแล้ว…อา…ฉันเจ็บเหลือเกิน…”
เวินจิ้งหันไป คนที่นั่งข้างเธอเป็นผู้หญิงท้อง ดูท้องแล้วน่าจะแปดเดือน มือข้างหนึ่งจับท้อง มืออีกข้างจับราวแน่น
ใบหน้าของผู้หญิงท้องมีเหงื่อซึมออกมา หายใจไม่สะดวก เหมือนว่าเดี๋ยวคงต้องเป็นลม
เมื่อครู่เครื่องบินเกิดการกระแทก รวมทั้งอากาศในห้องโดยสารไม่ไหลเวียน สถานการณ์ของผู้หญิงท้องไม่ดีนัก
ทันใดนั้นอาการง่วงนอนก็หายไป ตามองไปที่ผู้หญิงท้องด้านข้างเหมือนจะล้มลงพื้น เวินจิ้งรีบนั่งตัวตรง และรีบก้มตัวลงอย่างรวดเร็วเพื่อยันหลังของผู้หญิงท้องเอาไว้ เพื่อไม่ให้เธอหล่นลงไป
และทางด้านนั้นก็จับเสื้อของเธอไว้อย่างมีสติ เวินจิ้งพยายามรักษาความมั่นคงของเธอ
พนักงานต้อนรับบนเครื่องได้ยินก็รีบมา เมื่อเห็นภาพ ก็ต้องตกใจแล้วรีบเรียกหัวหน้าลูกเรือเพื่อรายงานสถานการณ์
ห้องโดยสารวุ่นวายมากขึ้น เนื่องจากพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินถือชุดปฐมพยาบาลรีบเดินไปพร้อมกับลูกเรืออีกสองคน ติดตั้งผ้าม่านอย่างชำนาญ และลดที่นั่งลง
มีผู้โดยสารจำนวนมากลุกขึ้นมาดู แล้วยังเบียดมาทางนี้ ตอนที่เวินจิ้งช่วยอุ้มผู้หญิงท้อง ถูกผู้โดยสารท่านหนึ่งชน มือคลายออกทันที โชคดีที่ยังมีผู้โดยสารอีกคนมาช่วยพยุงผู้หญิงท้องไว้ด้วย
เวินจิ้งรู้สึกโกรธเล็กน้อย ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ไม่ควรวุ่นวายเพิ่มไปอีก เงยหน้าขึ้นมองคนข้างหน้ากี่คน และพูดเสียงเย็นชา “รบกวนทุกคนโปรดนั่งประจำที่ และอยู่ในความสงบ”
แต่คนเหล่านี้ไม่ได้ถอยไปไหน และดูเหมือนจะวุ่นวายมากยิ่งขึ้น
“เธอเป็นใคร? บุคลากรฉุกเฉินบนเครื่องบิน? อย่ายืนขวางทางตรงนี้”
“เธอยุ่งยาก พวกฉันก็ไม่ยุ่งยากงั้นเหรอ? ฉันยังต้องรอกลับบ้านเธอรู้ไหม? บริษัทสายการบินอะไรกัน ยังให้คนท้องขึ้นเครื่อง!”
“สภาพอากาศไม่ดีแบบนี้ แต่พวกเธอไม่มีความสามารถก็ไม่ต้องบินสิ เพื่อไม่ทำร้ายพวกเรา…”
คำร้องเรียน บางเรื่องสำหรับเธอ ก็รู้สึกกับพนักงานขายเหมือนกัน
