บทที่ 141 หล่อแล้วผิดหรอ
ใบหน้าของมู่วี่สิงเข้มขึ้น หยิบโทรศัพท์ ทว่าไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาแม้แต่น้อย
“ฉันรู้ว่าแกไม่ยอม แต่ว่า แกเลือกมันด้วยตัวเอง ไม่ใช่หรอ?”
“ผมทราบครับ คุณปู่ ให้เวลาผมอีกหน่อย หลังจากหนึ่งปี”
“ไม่ได้！” มู่เฉิงโต้แย้งอย่างไม่ใยดี
“ในเมื่อคุณปู่รีบ งั้นก็หาคนอื่นเถอะครับ” มู่วี่สิงพูดจบเตรียมจะกดวางสาย
มู่เฉิงไม่ประณีประนอมไม่ได้ “ครึ่งปี！”
“ครับ”
“คุณมู่ อีกสักครู่จะมีวิดีโอคอนเฟอร์เรนซ์ระว่างประเทศนะครับ” เกาเชียนมายืนรออยู่ด้านข้างนานแล้ว รอจังหวะที่มู่วี่สิงวางสายโทรศัพท์แล้วแจ้งทันที
ทว่าเขากลับบอกปัด “ให้ท่านรองเข้าร่วม”
เอ่ยจบก็เดินเข้าไปหาเวินจิ้ง
เธอใส่หูฟังนั่งดูวิดีโออยู่บนโซฟา ไม่รับรู้ถึงการมาของมู่วี่สิง
จนกระทั่งข้อมือถูกกุมไว้ เธอเงยหน้าขึ้น ไม่ยินเสียงทุ้มต่ำของเขา “กลับบ้านกัน”
เวินจิ้งยิ้มกลับมา “คุณทำงานเสร็จแล้วหรอ?”
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว ส่ายหัว
แต่คืนนี้เขาเตรียมไว้พร้อมแล้ว
“งั้นคุณทำงานต่อเถอะ ฉันจะรอค่ะ” เวินจิ้งไม่อยากรบกวนการทำงานของเขา
มู่วี่สิงกลับจับจูงเธออย่างเอาแต่ใจ “ไม่อยากทำแล้ว คืนนี้มีธุระ”
มีธุระ?
ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถยนต์คันหรูเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าบ้านตระกูลมู่ ที่นี่ไม่ใช่เรือนหอของเธอกับมู่วี่สิงหรอกหรอ?
“ทำไมมาที่นี่ล่ะ?” เวินจิ้งถามเขาอย่างสงสัย
“จากวันนี้เป็นต้นไป เราจะย้ายมาอยู่ที่นี่”
เพียงเดินเข้าประตู สิ่งที่ดึงดูดสายตาเธอคือความตระการตาของบ้าน ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆถูกวางไว้อย่างเรียบร้อย เวินจิ้งเดินวนสำรวจ ข้าวของเครื่องใช้ของเธอกับมู่วี่สิงถูกย้ายมาและวางไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
“ทำไมคุณไม่บอกฉันก่อนเลยสักนิด！” เวินจิ้งถูกเขาโอบกอดเอาไว้ น้ำเสียงปิดบังไม่มิดถึงความตื่นเต้นดีใจ
แม้ว่าเธอจะเคยชินกับคฤหาสน์ตระกูลมู่แล้ว แต่มันก็ใหญ่โตเกินไปอยู่ดี บางครั้งเธออยู่บ้านเพียงคนเดียวก็แอบรู้สึกเหงา แต่ที่นี่ไม่เหมือนกัน มองไปทางไหนก็เต็มไปด้วยของประดับที่ถูกออกแบบมาอย่างงดงาม ตกแต่งได้อย่างอบอุ่น เธอชอบที่นี่มากกว่า
“ดังนั้น ถือว่าเซอร์ไพส์?หืม?” มู่วี่สิงประคองท้ายทอยของเธอ เวินจิ้งสบสายตากับดวงตาร้อนแรงของเขา
เซอร์ไพส์มากจริงๆ
ที่นี่คือบ้านของเธอและมูวี่สิง ถ้าหากยังคงเป็นแบบนี้ตลอดไป คงจะดีไม่น้อย
ความกังวลผ่านเข้ามาในแววตาของเธอชั่วขณะ
“ฉันจำได้ว่าตอนเข้ามาเห็นซุปเปอร์มาร์เก็ต เราไปซื้อของมาทำกับข้าวไหม?” เวินจิ้งถาม
เธออดใจไม่ไหวอยากใช้ชีวิตอยู่ที่นี่แล้ว
มู่วี่สิงพยักหน้า สายตาแผ่เต็มไปด้วยความเอ็นดูอย่างลุ่มหลง
ไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาไปเดินซื้อของกันสองคน ใบหน้าหล่อเหลาของมู่วี่สิงช่างดึงดูดสายตาคนได้เป็นอย่างดี สาวน้อยสาวใหญ่ต้องพากันเหลียวหลังมามอง
เวินจิ้งควงแขนของเขา น้ำเสียงหึงหวงเล็กน้อย “คุณหมอมู่ช่างมีเสน่ห์ล้นเหลือ ฉันเครียดมากเลย”
“ผมหล่อแล้วผิดหรอ?” มู่วี่สิงขมวดคิ้วเข้าหากัน
“ผิดมากผิดที่สุด” เวินจิ้งเอ่ยอย่างแง่งอน อยากสวมหมวกสวมผ้าปิดปากให้มู่วี่สิงมาก แบบนี้ก็ไม่มีใครได้เห็นความหล่อของเขาแล้ว
มู่วี่สิงมุมปากยกยิ้ม เห็นเวินจิ้งหยิบของที่อยู่บนชั้นสูงนั้นไม่ถึง เขาค่อยๆยื่นมือขึ้นไปหยิบให้
เพียงเงยหน้าขึ้นก็ชนเข้ากับแผงอกกว้าง ราวกับกำลังถูกเขาโอบกอดไว้
“ยัยเตี้ย”
เวินจิ้งโกรธ ไม่ว่าอย่างไรเธอก็มีส่วนสูงถึงร้อยหกสิบ แต่เมื่ออยู่ตรงหน้ามู่วี่สิงที่อีกนิดเดียวจะถึงร้อยเก้าสิบแบบเขาเธอก็ดูเตี้ยไปในทันใด…….
เข็นรถเข็นอย่างโมโห เวินจิ้งไม่สนใจคนที่อยู่ด้านหลัง เดินไปเดินมา ทำไมเหลือเธอแค่คนเดียวแล้วล่ะ
มู่วี่สิงไม่ได้ตามมาหรอ?
