บทที่ 77ไม่สามารถช่วยได้
เวินจิ้งถลึงตาใส่เขา เธอจะรีบจับมือมู่วี่สิงแต่กลับจับโดนกล้ามเนื้อหน้าอกเขาเข้าพอดี
เวินจิ้งก้มหน้า สีหน้าแดงระเรื่อ
“ทำไงดี?”มู่วี่สิงหยีตาเล็กลง เขาพลิกตัวแล้วจับมือเล็กของเวินจิ้งไว้
เวินจิ้งหลับตาลง รู้สึกขยับตัวไม่ได้ ทั้งทั้งที่เธอไม่ใช่คนที่ดื่ม แต่ทำไมกลับรู้สึกว่าเธอเป็นคนเมา
“มู่วี่สิงคุณลุกขึ้นสิ ฉันจะไปต้มซุปให้คุณ”เวินจิ้งพูดไปด้วยและจะหนีออกจากอ้อมกอดเขาด้วย
ครั้งนี้มู่วี่สิงก็ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดอีก
“ไม่รู้สึกเหรอ?”เขาถามด้วยเสียงแหบ สีหน้าเรียบเฉย
เวินจิ้งชะงัก ต้องรู้สึกอยู่แล้ว
แต่ว่า คงจะทำไม่ได้
“เธอก็ต้องการไม่ใช่เหรอ?”มู่วี่สิงพูดในสิ่งที่เวินจิ้งคิดในใจ
เวินจิ้งแค่รู้สึกว่าเสียวๆชาๆไปทั่ว มู่วี่สิงร้อนแรงมากเธอจะต้านทานไม่ไหวแล้ว
หลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้น เวินจิ้งรู้ดีแต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้
ความเป็นชายของมู่วี่สิงล้อมรอบตัวเธอทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง
แต่ก็กระตือรือร้น จับบ่าเขาแน่น เวินจิ้งลืมตาขึ้น ระยะห่างกันแค่นี้ทำให้เธอถอนตัวไม่ขึ้น
“คุณหญิงมู่เป็นเด็กดีที่สุด”
เวินจิ้งกัดริมฝีปาก เธอดึงดูดมู่วี่สิงจนเขาไม่สามารถจะต้านทานไหว ไม่รู้ว่าใช้เวลาผ่านไปนานแค่ไหน มู่วี่สิงเองก็เหนื่อยและล้าจนหลับไปในที่สุด
วันถัดมา เวินจิ้งนอนจนถึงเที่ยงวัน แต่ที่ข้างๆเธอไร้ร่างมู่วี่สิงแล้ว
วันนี้เขาจะไปเข้าร่วมนิทรรศการหนึ่ง ตอนนี้เลยเวลาแล้ว
เวินจิ้งขมวดคิ้ว แล้วหยิบมือถือขึ้นมาทันที มู่วี่สิงส่งข้อความให้เธอ “อาหารเที่ยงได้สั่งไว้แล้ว อยู่ด้านนอก วันนี้ไม่ต้องออกไปไหนนะ เป็นเด็กดีรอผมกลับมานะครับ”
เวินจิ้งอดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มหวานๆออกมา
ขณะนั้นเธอก็รีบคลุมหน้าแล้วกรีดร้องออกมา
เมื่อคืนเขากับวี่สิงทำอะไร….•แต่ความรู้สึกแบบนั้นเหมือนจะดีนะ
ตอนนี้ อั้ยเถียนโทรมา เวินจิ้งนอนอยู่บนเตียง แล้วพรรณนาเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนให้เพื่อนฟัง
“จิ้งจิ้ง เธอเป็นไอดอลของฉัน ! คุณหมอมู่เป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์ ถ้าเธอยังอดใจไหว ฉันคงต้องสงสัยแล้วว่าเธอเป็น
เลสเบียนรึเปล่า!”
สีหน้าเวินจิ้งไม่ดีเท่าไหร่ เธอรู้สึกว่าเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับคนที่ชอบ แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและมู่วี่สิงไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบนี้
แต่เมื่อคืน เธอสัมผัสถึงความอบอุ่นของเขา ดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่จะตอบสนองเขา
ดึกแล้วมู่วี่สิงถึงกลับมา เวินจิ้งกำลังอาบน้ำ ขณะที่เดินออกมา กลิ่นหอมของครีมอาบน้ำลอยมาแตะจมูก
กลองในท้องตีขึ้นทันที
หลังจากมื้อเที่ยงเธอยังไม่ได้กินอะไรเลย
“มานี่”มู่วี่สิงกวักมือเรียกเธอ
เวินจิ้งใส่เสื้อคลุมอาบน้ำ เช็ดผมแล้วเดินตรงมานึกไม่ถึงว่ามู่วี่สิงจะซื้อไก่ทอดมา
ฮอทพอตและไก่ทอดคือสิ่งที่เธอไม่สามารถขาดได้ในชีวิต
“มู่วี่สิงคุณไปซื้อที่ร้านไก่ทอดเหรอ?”เวินจิ้งถาม
ไม่เหมือนสั่งดิลิเวอร์รี่ และก็ยังร้อนๆอยู่ด้วย
“อืม”เขาตอบ เขานั่งอยู่ตรงข้ามแต่ไม่กิน
เวินจิ้งยื่นน่องไก่ให้เขา แต่เขาขมวดคิ้ว
เขาไม่ชอบ
“มู่วี่สิง คุณกินอะไรรึยัง?เวินจิ้งถาม
“ไม่มีเวลา”มู่วี่สิงก้มหน้าลงเปิดแท็บเล็ตซึ่งเป็นข้อมูลระดับมืออาชีพ
เวินจิ้งมองเขา เขาไม่มีเวลาทานข้าว แต่มีเวลาไปซื้อไก่ทอดให้เธอ
เธอรู้สึกประหลาดใจ
“คุณลองชิมดู”เวินจิ้งยื่นไก่ทอดไปใกล้ปากเขา ยื่นถึงมุมปากมู่วี่สิง
เขาเงยหน้ามอง ความเหนื่อยล้าที่ไม่สามารถแอบซ่อนได้ ทั้งๆที่เขาไม่ชอบรสชาตินี้แต่กลับอ้าปากรับเข้าไปเคี้ยวในปาก
เวินจิ้งไม่ทักชักมือกลับ เขาก็งับมือเธอเข้าไปด้วย
