บทที่ 46: ที่รัก คุณเป็นของฉัน
“คุณมาได้ไง…”
อั้ยเถียนรีบยกมือขึ้นด้วยสายตาไร้เดียวสา “ไม่เกี่ยวกับฉันนะ!”
“ทำไมไม่โทรมาหาผม?” สีหน้ามู่วี่สิง ณ ตอนนี้ดูเข้มขรึมเป็นอย่างยิ่ง
“ฉันลืมไปหนะ” เวินจิ้งตอบไปส่งๆ
มู่วี่สิงนั่งลงเองอย่าไม่สนใจใคร หยิบภาชนะที่สะอาดข้างๆ มา
เย่กวนกวนตามมาด้วย แต่เห็นที่นี่แลดูไม่ได้สะอาดขนาดนั้น เธอเลยไม่ขยับสักที
“คุณหมอมู่จะกินที่นี่หรอ” เย่กวนกวนพูดด้วยสีหน้าขยะแขยง
“คุณเย่มาผิดที่แล้วหละค่ะ โรงแรมติดดาวตรงข้ามเหมาะกับคุณมากกว่านะคะ” อั้ยเถียนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเรียบ
เย่กวนกวนโมโหฟึดฟัด กัดฟันแล้วนั่งลงมาด้วย
เวินจิ้งรู้สึกหน้าชา เธอจะกินข้าวดีๆ สักมื้อก็ไม่ได้
“พวกคุณกินไม่เป็นหรอก” เวินจิ้งเอ่ยปากขึ้น แล้วตักน้ำพริกให้ตัวเองอีกช้อนใหญ่
มู่วี่สิงแค่มองก็รู้สึกว่าน้ำตาแทบเล็ดออกมาแล้ว
แต่เขาก็ตักน้ำพริกจำนวนไม่น้อยเหมือนเวินจิ้ง
เย่กวนกวนโมโหเลยหยิบน้ำพริกมาด้วยเหมือนกัน
มู่วี่สิงขมวดคิ้ว “สภาพร่างกายคุณตอนนี้กินเผ็ดไม่ได้”
“เหมือนจะใช่นะ…” เย่กวนกวนขมวดคิ้วตาม
“สั่งน้ำใสมาอีกหม้อเถอะ” เวินจิ้งเรียกพนักงานมา
อั้ยเถียนเตะเธอใต้โต๊ะเบาๆ กระซิบข้างๆ “แกทำดีกับศัตรูทำไมวะ”
“หล่อนเป็นแค่คนไข้ของมู่วี่สิง”
“สายสืบบอกหมดแล้ว พวกเขาทั้งสองคนซัมติงกัน!”
เวินจิ้งชะงักไปครู่หนึ่ง เห็นเย่กวนกวนมองมู่วี่สิงด้วยสายตาปลื้มปริ่ม เริ่มรู้สึกตงิดใจขึ้นมา
กินไปกินมาพริกในปากเริ่มจะไม่รู้สึกแล้ว…
“ชอบกินอะไร?” มู่วี่สิงยกช้อนตักเนื้อวัวเต็มๆ ขึ้นแล้วใส่ในถ้วยเวินจิ้ง
เธอหันไปมองเขา มู่วี่สิงในเสื้อเชิ้ตสีขาว หน้าตาหล่อเหลา ออร่าไม่ธรรมดา นั่งอยู่ในร้านชาบูที่คนเยอะแบบนี้แลดูไม่เข้ากันอย่างยิ่ง
แต่ตอนนี้ถึงแม้เม็ดเหงื่อจะเห่อขึ้นหน้าเขา นั่งไม่สบายอีกด้วย แต่ยังคงคีบอาหารให้เวินจิ้งอยู่เรื่อย และเป็นห่วงเธออยู่ตลอด
เวินจิ้งกัดริมฝีปากไว้แน่น มู่วี่สิงกินทุกอย่างที่คีบให้เธอจนหมด
เย่กวนกวนอิจฉาตาร้อนจนไม่สามารถกินต่อได้
ผ่านไปไม่นาน จู่ๆ มีบอดี้การ์ดจำนวนมากเดินเข้ามาจากนอกประตู มุ่งเดินตรงมาทางเย่กวนกวน
เธอยังไม่ทันวางตะเกียบลงก็โดนคนยกไปแล้ว มู่วี่สิงเป็นคนแจ้งให้ทางตระกูลเย่รับรู้
เธอมองไปทางเขาด้วยสายตาเศร้าสร้อย แต่สมาธิมู่วี่สิงล้วนอยู่บนเวินจิ้งทั้งสิ้น
“คุณไม่ไปส่งเธอหน่อยหรอ” น้ำเสียงของเวินจิ้งเต็มไปด้วยความประชดประชัน
มู่วี่สิงริมฝีปากบางนั้นเสยขึ้นเล็กน้อย “ทำไมผมต้องไปส่งเธอ?”
“พวกคุณมาด้วยกัน”
“คุณผู้หญิงมู่ ทีหลังก็จะมีผู้หญิงแบบนี้แหละ ดังนั้น คุณต้องแสดงความเป็นเจ้าของอย่างหนัก เข้าใจไหม?” มู่วี่สิงเสยหน้าเธอขึ้นมา
อั้ยเถียนตรงข้ามรับความหล่อนี้ไม่ไหว เธอไม่คิดว่าคุณหมอมู่ที่อ่อนโยนเสมอมาพอโหดขึ้นมาแล้วดูหล่อเหลือเกิน!
เวินจิ้งย่นคิ้วงามคู่นั้นเป็นขยุ่ม มู่วี่สิงกำลังสั่งสอนเธออยู่เหรอ
เธอชะงักไปแล้วเผยรอยยิ้มออก โอบมู่วี่สิงไว้ “ที่รัก คุณเป็นของฉัน”
มู่วี่สิงเสยคิ้วขึ้น มองดูรอยยิ้มเจิดจ้าของเวินจิ้ง เขาจูบเข้าที่ปากเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยพริกรสจัด แล้วพอใจเป็นอย่างยิ่ง
เวินจิ้งพิงอยู่ในอ้อมกอดเขา วาดวงกลมอยู่หน้าอกเขา “ร่างกายของคุณก็เป็นของผม”
“หืม?” สายตามู่วี่สิงมองต่ำ สายตาเวินจิ้งในขณะนี้เปล่งประกายระยิบระยับ ดูน่าหลงไหลเป็นอย่างยิ่ง
“โอเค ไม่เล่นแล้ว” เวินจิ้งนั่งตัวตรงอย่างรวดเร็ว สีหน้าสะใจบนหน้าหายไปทันที
เมื่อกี้อาจจะเป็นเพราะสมองกระตุกถึงกล้าหยอกเล่นกับมู่วี่สิงแบบนั้น….
แต่มู่วี่สิงเหมือนยังค้างคาใจอยู่ โอบเอวบางของเวินจิ้งเข้า “คุณผู้หญิงมู่ ผมไม่ได้เล่นกับคุณนะ”
เวินจิ้งก้มหัว แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินที่มู่วี่สิงพูด หยิบเบียร์ข้างๆ แล้วเปิดกินกับอั้ยเถียนอย่างสนุกสนาน
