บทที่ 34 คุณกอดฉันไม่ปล่อย
เวาลานี้โทรศัพท์มีเสียงของเย่กวนกวนลอยออกมา “ทำไมเธอมีโทรศัพท์ของคุณหมอมู่ได้ เธอเป็นพยาบาลของเขาเหรอ?”
เวินจิ้งถือมือถือขึ้นมา “ใช่ค่ะ ตอนนี้คุณหมอมู่กำลังยุ่งมาก”
เย่กวนกวนย่นคิ้ว รู้สึกว่าเสียงของผู้หญิงคนนี้แปลกๆ เสียงหนักขึ้นจมูกเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน
แต่ไม่นานก็สั่นหัวอย่างรวดเร็ว ไม่มีทาง!
“เขาไปไหน? ฉันอยู่ที่ห้องทำงานไม่เห็นเขา” เย่กวนกวนหน้าแข็ง
เวินจิ้งย่นคิ้วแล้วหันไปที่มู่วี่สิง เขาตื่นขึ้นมาแล้ว ตอนนี้กำลังทำท่าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มมองเธอคุยสาย
เธอมือสั่น อีกนิดเดียวมือถือเกือบลื่นหล่น
กลัวว่ามู่วี่สิงจะเผลอพูดอะไรออกมา เวินจิ้งรีบเปิดปาก “คุณหมอมู่ออกมาแล้วค่ะ รอสักครู่นะคะ”
สิ้นคำก็ส่งมือถือให้มู่วี่สิง
เขากลับตัดสายทิ้งไปเสียเฉยๆ พอแขนยาวยืดออกมาเวินจิ้งถูกเขากักตัวอยู่ในอ้อมกอดของเขาแล้ว
แสงอบอุ่นของดวงอาทิตย์สาดเข้ามา ทั้งสองคนชิดใกล้แทบจนจะไร้ช่องว่าง
“ตอนนี้คุณปู่ไม่อยู่” เวินจิ้งเตือน มือผลักมู่วี่สิงออกไป
แต่เขากลับไม่ขยับ ใช้คางเกยอยู่บนหัวของเวินจิ้ง เสียงอ่อนโยน “คนใช้ยังอยู่ พวกเขาต่างก็เป็นหูเป็นตาให้คุณปู่นะ”
เวินจิ้ง “…”
“เมื่อกี้มีคนหาคุณด้วย”
ช่วงนี้เวินจิ้งอ่านข่างของมู่วี่สิงไม่น้อย รู้ว่าเพราะเขาให้ยาเย่กวนกวนผิดก็เลยส่งให้อาชีพของเขาต้องหยุดชะงัก อย่าบอกนะว่าเมื่อกี้เป็นเย่กวนกวนโทร.มา?
แต่ได้ฟังเสียงของเธอแล้วคล้ายกับว่าเขากับมู่วี่สิงมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา
คิดถึงตรงนี้เวินจิ้งก็ยิ่งออกแรงผลักมู่วี่สิงมากขึ้น
“อย่าแตะฉัน”
เห็นว่าอยู่ ๆเวินจิ้งก็หน้าแข็ง มู่วี่สิงก็ย่นคิ้ว จากนั้นก็ดึงเธอมากอดอีกครั้ง “เมื่อคืนคุณต่างหากที่กอดผมไม่ปล่อย”
เวินจิ้งย่นคิ้ว เมื่อคืน?
สมองมีภาพจางๆผุดขึ้นมา หลังจากมู่วี่สิงกลับมา เธอก็เหมือนกับว่ากอดอะไรสักอย่าง เธอคิดว่าเป็นตุ๊กตา…อย่าบอกนะว่าเป็นเขา?
“คุณอย่ามาใส่ความฉัน” เวินจิ้งไม่มีทางยอมรับแน่
มู่วี่สิงกระตุกมุมปาก หลุบตาลงมองเธอ “คุณยังจะโกหกอีกเหรอ?”
“ฉันเปล่าโกหก!” เวินจิ้งเอนหลังพิงเขา ใบหน้าแดงซ่าน
มู่วี่สิงหัวเราะไม่ทะเลาะกับเธออีก มงดูมือถือสีหน้าเขาก็มืดลงอย่างรวดเร็ว
วันนี้เป็นสุดสัปดาห์ เวินจิ้งหยุดพักผ่อน แต่มู่วี่สิงกลับต้องอาบน้ำเสร็จก็ต้องไปโรงพยาบาลเลย
วันนี้อั้ยเถียนต้องไปตรวจร่างกายก็เลยลากเวินจิ้งมาที่โรงพยาบาลเหรินหมิน
ห้องผู้ป่วยของเย่กวนกวน
มู่วี่สิงสวมชุดกราวนด์สีขาวตัวใหญ่ เดินเข้ามาข้างในอย่างเย็นชา
“เมื่อกี้คุณไปไหนมา!” พอเข้าประตูมาเย่กวนกวนก็ทำท่าจะลงจากเตียง แต่ถูกมู่วี่สิงดุเสียก่อน “อย่าขยับ!”
“โอ” เย่กวนกวนฟังแต่โดยดี
“ขอโทษ” เธอก้มหน้าลง เอ่ยอย่างเสียใจ
ที่สลบไปสามวันนี้ เธอค่อยรู้ว่าความเอาแต่ใจของเธอก่อเรื่องใหญ่ขึ้นมาจนได้
มู่วี่สิงเกือบจะต้องแบกรับความผิดกับอุบัติเหตุในการรักษาเธอแล้ว
“เย่กวนกวน คราวหน้าจะทำอะไรก็ใช้หัวคิดซะบ้าง”
เย่กวนกวนมองใบหน้าเคร่งเครียดของมู่วี่สิง ไม่เอ่ยเสียงออกมาสักแอะ
เธอไม่คิดว่าร่างกายตัวเองจะมีการต่อต้านรุนแรงขนาดนั้น กลับเพราะตัวเธอเองใช้ยามั่วซั่วจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันทำไปเพราะคุณ…” เย่กวนกวนแผ่วลงเรื่อยๆ
หากไม่ใช่เพราะจะได้อยู่โรงพยาบาลต่ออีกสักหน่อย ใกล้กับเขาอีกสักนิด ได้เห็นเขามากขึ้นกว่าเดิม…
พอเผชิญหน้ากับสีหน้าเย็นชาของมู่วี่สิง เย่กวนกวนก็ไม่กล้าปริปากพูด
ครั้งนี้เธอผิดไปแล้ว
ตกบ่าย ทางโรงพยาบาลก็แถลงการณ์ว่าเป็นเพราะเย่กวนกวนใช้ยาเองจึงทำให้ส่งผลต่อร่างกายตัวเอง ทำให้ทั้งแผนกสมองและเส้นประสาทถึงได้ผ่อนลมหายใจออกมาได้เป็นตามๆกัน
นอกจากนี้เย่กวนกวนยังชาวบล้างมลทินให้บนโลกออนไลน์ ถือว่าช่วยกอบกู้คุณงามความดีของมู่วี่สิงกลับมา
