Emperor of Steel-กำเนิดใหม่จักรพรรดิเหล็กไหล – ตอนที่ 50 พบกันใหม่ (4)

บทที่ 50 พบกันใหม่ (4)
 
โว่ง!
 
ตรงพื้นที่ที่บิดเบี้ยว มีชายคนหนึ่งปรากฏตัวจากที่นั่น 
 
พ่อมดที่สวมเสื้อคลุมสีน้ําตาลฝังดอกลิลลี่ เขาดูภาคภูมิใจมากเมื่อเห็นหอคอยเวทมนตร์เวอร์ริทัสสาขาแบรนดอน 
 
“เป็นเวลานานมากแล้วสินะที่ข้ามาที่นี่”
 
ความทรงจําเก่าๆที่เขาสร้างขึ้นเมื่อทศวรรษที่แล้ว เริ่มผุดเข้ามาในความคิดของเขา
 
“เจ้า เจ้าเป็นใคร!”
 
“เจ้ารู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน !?”
 
เมื่อรู้สึกถึงการไหลเวียนของมานาอย่างกะทันหัน เหล่าพอมดจึงนําทหารรับจ้างตรงมาที่ใจกลางสวนของสาขา 
 
พวกเขารู้สึกได้ว่ามีคนบุกเข้ามาในสาขาของพวกเขา และจะพยายามวางเพลิงอีกครั้ง
 
อย่างไรก็ตามพวกเขาประหลาดใจที่เห็นเสื้อผ้าที่ผู้บุกรุกใส่
 
“สัญลักษณ์ดอกลิลลี่? และยังมีถึง 7.”
 
“ผะ
 
ผู้อาวุโส!”
 
ทุกคนรีบวางอาวุธลงอย่างเร่งรีบ
 
เสื้อคลุมลายดอกลิลลี่เจ็ดดอก มันเป็นสัญลักษณ์ของผู้อาวุโสเจ็ดซึ่งเป็นผู้มีอํานาจสูงสุดรองจาก ผู้นําของหอคอย และรองผู้นํา ในหอคอยเวทมนตร์เวอร์ริทัส
 
“ชื่อของข้าคือ ปิแอร์ ออร์ทรานด์ ข้าเป็นสมาชิกของสภาและข้ามาที่นี่เพื่อพบกับผู้จัดการสาขา”
 
ในไม่ช้าพวกพ่อมดของสาขาก็พาเขาไปยังอาคารที่สวยงามซึ่งอยู่ตรงกลางของสาขา
 
โอ้พระเจ้าช่วย นั่นมันปิแอร์ ออร์ทรานด์!”
 
“พวกเราตายแน่!”
 
ปิแอร์คือหนึ่งในผู้อาวุโสในสภาเป็นผู้ดูแลหอคอยเวทมนตร์
 
และเมื่อเขามาเยี่ยมชมโดยไม่ได้นัดหมายอะไร นั่นก็หมายถึงชะตาชีวิตของพวกเขาได้ขาดแล้ว
 
มันไม่เคยมีสาขาไหนที่สามารถทนได้จนถึงจบ
 
“เป็นเพราะการลอบวางเพลิงงั้นหรอ? แต่เรายังไม่ได้รายงานไปที่สํานักงานใหญ่เลยนี่ เขาจะรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร”
 
“นี่มันแย่จริงๆ ผู้จัดการสาขาก็คงจะรู้สึกแย่เหมือนกัน….
 
หลังจากนั้นไม่นานเมื่อพวกเขาก็มาถึงหน้าห้องของผู้จัดการสาขาและพ่อมดที่นําทางมาก็พูดว่า
 
“ที่นี่แหละครับ ท่านผู้อาวุโส”
 
เมื่อปิแอร์เปิดประตู กลิ่นแอลกอฮอล์ที่รุนแรงก็ปะทะเข้ากับจมูกของเขา
 
ขณะที่ปิแอร์บีบจมูก ชายที่กําลังเมาอยู่ก็ตะโกนว่า
 
“อาราย? เมิงเป็นครายวะ?” ”
 
ชายที่กําลังเมาคนนั้นก็คือเจมสันผู้จัดการสาขาซึ่งไม่รู้ว่าผู้ อาวุโสได้มาถึงสาขาของตนแล้ว
 
ไม่ แม้ว่าเขาจะรู้เกี่ยวกับปิแอร์ เขาก็คงทําเช่นเดียวกัน 
 
แรงจูงใจทั้งหมดของเขาร่วงหล่นลงสู่พื้น หลังจากสูญเสียเครื่องมือในการแก้แค้นอัลเบิร์ตและหอคอยเวทมนตร์เวอร์ริทส
 
ปิแอร์มองไปที่เจมสัน จากนั้นก็หันไปยังพ่อมดที่พาเขามาและพูดว่า
 
“ไปให้พ้น อย่าให้ใครเข้ามาในห้องนี้”
 
“อ๊ะ รับทราบ
 
พ่อมดเหล่านั้นไม่มีเจตนาที่จะขัดขืนคําสั่งของผู้อาวุโสและรีบออกไปจากสถานที่นั้นในทันที
 
เมื่อในห้องเหลือแค่พวกเขาสองคน ปิแอร์ก็ล็อคประตูและเข้าไปหาเจมสัน
 
เขาพูดกับเจมสันที่เอาแต่ดื่ม
 
“เกิดอะไรขึ้นกับพิมพ์เขียวแอทลาส?”
 
“อะไร? เอ่อเจ้า .. !”
 
ในช่วงเวลาหนึ่งแอลกอฮอล์ทั้งหมดที่เจมสันดื่มก็ดูเหมือนจะถูกล้างออกไป เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้อาวุโสพูด
 
เขาลุกลี้ลุกลนจนตกจากเก้าอี้และพยายามจะกลับขึ้นมา 
 
ปิแอร์กล่าวขณะมองไปที่เขาด้วยความเยาะเย้ยบนใบหน้าของเขา
 
“เจ้าไม่รู้สินะว่าข้าเป็นคนคุมเรื่องนี้ ข้ารู้ว่าเจ้าคุยกับใครไปบ้างถึงเรื่องพิมพ์เขียว ข้าก็แค่อยากจะยืนดูเฉยๆว่ามันมีพวกหนอนบ่อนไส้สักแค่ไหน”
 
และเมื่อเวลาผ่านไป เขาก็ได้จัดการฆ่าหนอนบ่อนไส้จนครบทุกตัว เว้นก็แต่เจมสันจากสาขาแบรนดอน
 
“เอาล่ะ พิมพ์เขียวอยู่ไหน”
 
“ใคร เมิงเป็นใคร”
 
เมื่อได้ยินคําถามจากเจมสัน ปิแอร์ก็ค่อนข้างอารมณ์เสีย
 
“เจ้ากําลังพูดถึงอะไร”
 
“ข้าก็คือผู้อาวุโสปิแอร์ไงล่ะ หึๆถึงคลื่นเวทย์มนตร์ของเขาจะเย็นเฉียบ แต่ก็ไม่ทิ้งตึงเหมือนของเจ้า”
 
ปิแอร์หรือชายที่มีรูปร่างหน้าตานั้นยิ้ม
 
“เจ้าอาจเป็นอัจฉริยะในสมัยของอัลเบิร์ต แต่ตอนนี้เจ้าอาจจะไม่ใช่แล้ว”
 
“เมิงว่าไงอะไรนะ”
 
มันไม่เคยมีใครที่กล้าจะพูดชื่อของอัลเบิร์ตโดยไม่ให้เกียรติ
เจมสันเริ่มสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเขา อย่างไรก็ตามความกลัวเริ่มทําให้ร่างกายของเขาแข็งที่อ
 
“ถ้าเจ้าตัดสินใจที่จะไม่พูดกับข้า งั้นเจ้าก็เป็นคนบังคับให้ข้าต้องมองหามันเองนะ”
 
“อึก!”
 
ทันใดนั้นใบหน้าของปิแอร์ก็หายไปและกะโหลกศีรษะที่เปล่งประกายก็ปรากฏขึ้นแทน
 
ละลิช?”
 
เมื่อเจมสันกําลังจะถอยหนี เขาก็ถูกลากเข้าไปหามือของลิ
 
เขาพยายามจะตอบโต้กลับโดยใช้เวทมนตร์ของตัวเอง แต่ลิชนนั้นมีอํานาจเหนือกว่า ในที่สุดเจมสันจึงถูกบังคับให้คุกเข่าลงใกล้ๆกับลิช
 
“อ้ากก!”
 
เมื่อพลังงานสีดําพุ่งออกมาจากมือของลิช เจมสันก็เริ่มรู้สึกเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสอย่างที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน 
 
ราวกับว่ามีเข็มนับร้อยนับพันแทงทะลุศีรษะของเขา ความเจ็บปวดที่คมเหมือนมีดกําลังพยายามที่จะตัดศีรษะของเขาให้เปิดออก
 
ไม่ว่าความเจ็บปวดนั้นจะเกิดขึ้นจริงหรือไม่ก็ตาม ลิชก็พยายามเข้าไปในความทรงจําของเจมสันด้วยเวทมนตร์แห่งความมืดและเขาก็ได้พบบางสิ่ง
 
“ไม่! นั่นคือกระสุนแห่งความมืด”
 
ลิชนั้นรู้จักกับเวทมนตร์ที่ผู้บุกรุกใช้กับเจมสัน
 
แม้ว่ามันจะแตกต่างกันในเรื่องของสี แต่มันก็เป็นกระสุนแห่งความมืดแน่นอน
 
“ผู้บุกรุกเป็นพ่อมดอย่างนั้นหรอ?”
 
แม้ว่าเขาจะอยากรู้มากกว่านี้ แต่ความทรงจําของเจมสันก็จบลงที่นั่น
 
หลังจากนั้นไม่นาน ลิชก็เห็นภาพห้องสมุดถูกไฟไหม้จากด้านใน แต่มันก็ยังไม่ทราบที่อยู่ของพิมพ์เขียว
 
ลิชจึงได้พิจาณาอย่างแน่วแน่ว่าผู้บุกรุกได้นําเอาพิมพ์เขียวไป เพราะมันไม่มีทางที่ใครจะทิ้งของล้ําค่าเช่นนี้ให้ถูกเผาอยู่ในกองไฟ
 
“มันคือพวกดาร์มูนของสาธารณรัฐโวลก้าใช่หรือไม่?พวกเขาเป็นพวกเดียวที่มีเวทมนตร์แบบนี้นอกเหนือจากข้า…
 
ลิชนั้นรู้ความลับมากมายที่ยังไม่มีใครโลกรู้
 
หนึ่งในนั้นคือหอคอยแห่งความมืด ซึ่งถูกสร้างขึ้นโดยนักเวทแห่งสาธารณรัฐโวลก้า
 
มันมีไม่กี่คนบนโลกเท่านั้นที่รู้ว่าดาร์คมุนนั้นเป็นกลุ่มที่มีความเกี่ยวข้องอย่างลึกซึ้งกับการก่อตั้งและกิจการของสาธารณ
 
และหากไม่ใช่เพราะดาร์คมูน สาธารณรัฐโวลก้าก็คงจะถูกทําลายไปนานแล้ว
 
ยิ่งไปกว่านั้นพวกเข่ทั้งสองฝ่ายต่างก็รู้ความลับของกันและกัน เพราะฉะนั้นพวกทั้งคู่จึงเลือกที่จะไม่พูดมันออกมาและสั่งให้ตยของพวกเขาที่รู้เรื่องนี้ห้ามพูดถึงมัน ไม่อย่างนั้นพวกเขาก็จะถูกจับไปขัง
 
นอกจากนี้การต่อสู้ระหว่างพวกเขาทั้งสองยังเป็นผลดีสําหรับหอคอยเวทมนตร์เวอร์ริทัสอีกด้วย
 
ดังนั้นมันจึงไม่จําเป็นต้องทําลายฝ่ายตรงข้าม …
 
“การพยายามเอียงเครื่องชั่งไปด้านใดด้านหนึ่งนั้นไม่ดีเลยมันน่ารําคาญ แต่ดูเหมือนว่าข้าจะต้องขึ้นไปทางเหนือเพื่อไปรับพิมพ์เขียวซะหน่อยแล้ว”
 
ลิชตัดสินใจที่จะปลดปล่อยเจมสัน
 
แน่นอนว่างานยังไม่เสร็จ แต่หัวของเขาเต็มไปด้วยเวทมนตร์แห่งความมืด
 
นั่นหมายความว่ามันจะช่วยให้ลิชสามารถควบคุมเขาได้เขาจะได้เห็นได้ยินทุกอย่างที่เจมสันทํา
 
“มาดูกันว่าผู้ชายคนนี้พยายามติดต่อใครในหกอคอยอีกบ้าง และใครอีกที่กําลังมองหาเทคโนโลยีล่าสุดในหอคอยของ
เรา”
 
“อื้อหือ…เกิดอะไรขึ้น?”
 
“สบายดีไหมผู้จัดการ”
 
“ผู้อาวุโสปิแอร์?”
 
แตกต่างจากเมื่อก่อน ตอนนี้เจมสันเชื่อว่าลิชคือปิแอร์
 
เพราะหนอนในหัวของเขาทําให้มันดูเป็นอย่างนั้น
 
“เจ้าต้องทํางานด้วยตัวเองมากขนาดนี้เพราะห้องสมุดถูกไฟไหม้อย่างนั้นหรอ? จงทํางานหนักและเข้มแข็งต่อไป” 
 
“เอ่อ ข้าขอโทษ”
 
หลังจากเสร็จธุระกับเจมสัน ลิชก็ออกจากแบรนดอนและมุ่งหน้าไปทางเหนือเพื่อไปยังสาธารณรัฐโวลก้าเพื่อกู้คืนพิมพ์เขียวของกิกันท์คลาสฮีโร่รุ่นล่าสุด
 
ลิขมุ่งหน้าต่อไปโดยที่ไม่หยุดคิดซักวินาทีเดียว ว่าเขากําลังเดินไปผิดทาง