S.P.P: บทที่ 179: กลุ่มโจรสลัดโซล!
“ ไปเก็บเสื้อผ้าให้เธอ!”
การ์ปได้หันหลังและสั่งให้ทหารเรือหญิงที่อยู่ข้างหลังเขา ไปช่วยรูจเก็บเสื้อผ้าของเธอ
เธอได้ก้าวออกไปข้างหน้าและเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับ รูจแล้วปิดประตูลง
การปและทหารเรือคนอื่นๆนั้นยืนรออยู่อย่างเงียบ ๆ
ห้านาทีต่อมาประตูก็ได้เปิดออกมาเมื่อเห็นอย่างนั้น พวกเขาก็ได้ออกไปจากที่นี้อย่างรวดเร็ว
ในตอนที่พวกเขาออกมานั้นก็ได้มีหญิงสาวคนหนึ่งที่มากับพวกเขาด้วย เธอสวมเครื่องแบบของทหารเรือ
พวกเขานั้นเดินทางกลับมาอย่างรวดเร็ว
ในตอนที่พวกเขามาถึงนั้นพวกเขาก็ได้เข้าไปพูดคุยกับกษัตริย์แห่งอลูบาน่า หลังจากพูดคุยกันเสร็จแล้วการ์ป และกลุ่มของเขาก็ได้เดินทางออกไปจากสถานที่แห่งนี้ในทันที
ระหว่างทางนั้นไม่มีใครกล้ามาขัดขวางพวกเขาเลยแม้แต่น้อย
สามวันต่อมา เรือรบของการ์ปก็ได้ออกไปจากเกาะแห่งนี้
“ เปลี่ยนเส้นทางและมุ่งหน้าไปที่อีสต์บลู!”
ในตอนนั้นเองการ์ปก็ได้ตะโกนสั่งให้เปลี่ยนเส้นทาง
” พลเรือโท..!!”
เมื่อได้ยินอย่างนั้นทุกคนต่างก็รู้สึกประหลาดใจ
“ ทําตามที่ฉันสั่งก็พอ!”
เขาได้ตะโกนออกมาอีกครั้งและไม่ได้อธิบายอะไรออกมา
“ ตะ-แต่พวกเราต้องกลับไปที่ศูนย์ใหญ่นะครับ!”
ทหารเรือคนหนึ่งได้กล่าวออกมาอย่างกังวล
ที่จริงการ์ปและกลุ่มของเขานั้นต้องมุ่งหน้ากลับไปที่ศูนย์ใหญ่กองทัพเรือเพื่อไปเสริมกําลังรบของกองทัพเรือ
“มันใกล้จะได้เวลาแล้วสินะ!”
เสียงของการ์ปนั้นได้ดังขึ้นมา ในตอนนี้เขาได้มองไปที่ท้องทะเลที่อยู่ตรงหน้าเขา
เหล่าทหารเรือนั้นรู้สึกทําอะไรไม่ถูกสุดท้ายพวกเขาก็ได้ เปลี่ยนเส้นทางเดินเรือ
หนึ่งชั่วโมงต่อมาที่ด้านหน้าของหัวเรือเหล่าทหารเรือนั้นก็ได้พบกับฉากที่แปลกประหลาด
“โอ้พระเจ้า!”
“ มะมีคนกําลังขี่จักรยานบนท้องทะเลเขาเป็นใครกัน?”
เมื่อได้ยินเสียงอุทานของเหล่าทหารเรือใบ หน้าของการ์ปก็ได้ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมา
จักรยานนั้นได้ใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ และในตอนนั้นเอง ชายคนนั้นก็ได้กระโดดขึ้นมาบนเรือรบ
“ มันคงจะสบายกว่าสําหรับฉันที่จะเดินทางไปกับพวก นาย”
น้ําเสียงของเขานั้นทําให้ทุกคนนั้นรู้ได้ทันทีว่าชายคนนี้ นั้นต้องเป็นคนที่ขี้เกียจมากแน่ๆ
“ พลเรือตรีคุซัน!”
ทหารเรือทุกคนที่อยู่บนเรือนั้นต่างก็รู้สึกประหลาดใจเมื่อได้เห็นเขา
เขาเป็นหนึ่งในทหารเรือที่ดีที่สุดในเหล่าทหารเรือรุ่นใหม่ของยุคสมัยนี้เขาไม่ใช่พลเรือเอกแต่ก็มีข่าวลือที่บอกว่า เขานั้นมีพลังมากพอที่จะอยู่ในระดับพลเรือเอก
การที่ได้มาเจอเขานั้นมันเป็นเรื่องที่ทําให้พวกเขารู้สึกประหลาดใจ
“คุซัน!”
“โอ้! คุณการ์ป!”
คุซันได้เบิกตาของเขาขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ
“ ตามฉันมา!”
การ์ปได้กล่าวพร้อมกับหัวเราะออกมา
“มีอะไรงั้นหรอครับ?”
คุซันได้ถามออกมาอย่างสงสัย
ต่อมาในวันนั้นเอง เรือรบของพวกเขาก็ได้แล่นเข้าไปใน คามเบลท์ด้วยความเร็วโดยไม่ชะลอความเร็วลงเลยแม้แต่น้อย ในตอนนี้บนดาดฟ้าเรือของเรือลํานี้นั้นมีทหารเรือระดับสูงอยู่ถึงสองคน
ในเวลาเดียวกัน บนรูทดราก้อนนั่นทุกคนต่างก็กําลังระดมความคิดกันอยู่
“พวกเราควรตั้งชื่อกลุ่มโจรสลัดของพวกเราว่าอะไรดี?”
“ นอกจากนี้แล้วฉันก็อยากรู้ว่าพวกเราจะออกแบบธงโจรสลัดของพวกเรากันยังไง?”
“ คําถามสองข้อนี้มันเป็นอะไรที่ยากมากจริงๆ!”
“เราต้องคิดกันแล้วว่าถ้าพวกเรามีชื่อเสียงผู้คนจะเรียกพวกเราว่าอะไร”
“ ยุ่งยากจริงๆ!”
สมาชิกลูกเรือทั้งหมดรวมทั้งเจสันนั้นพวกเขากําลังระดมความคิดกันอย่างจริงจัง
ในตอนนี้โรแกนนั้นได้เดินออกไปและไปนั่งอยู่บนหัวเรือ
“โรแกน!”
ในตอนนั้นเองโบการ์ดก็ได้เดินเข้ามาหาโรแกนและ เรียกเขาด้วยน้ําเสียงจริงจัง
“ มีอะไรงั้นหรอโบการ์ด?”
โรแกนได้มองกลับไปที่โบการ์ดและยิ้มออกมา
“ ฉันมีเรื่องที่สงสัยอยู่เรื่องหนึ่ง!”
โบการ์ดได้กล่าวออกมาอย่างตรงไปตรงมา
“ถามมาได้เลย!”
“ เท่าที่ฉันรู้มาโรเจอร์หน่ะอายุ 53 ปีแล้วใช่มั้ย?”
“ใช่!” โรแกนได้พยักหน้า
“ นั่นหมายความว่าพ่อแม่ของนายก็ต้องแข็งแรงมากเลยงั้นสินะ!” โบการ์ดได้กล่าวออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะของเขา
พี่ชายของเขานั้นอายุตั้ง 53 แต่โรแกนนั้นน่าจะอายุ ประมาณ 17 ปีเท่านั้นนั่นหมายความว่าโรแกนนั้นเกิดในตอนที่โรเจอร์อายุ 36 และนั่นก็หมายความว่าพ่อแม่ของเขา นั้นต้องอายุ 52 เป็นอย่างน้อย
คําพูดโบการ์ดนั้นทําให้โรแกนรู้สึกโกรธมาก
ในตอนที่ได้ยินคําพูดของโบการ์ดนั้นโรแกนก็สามารถเข้าใจความหมายของโบการ์ดได้ในทันที ตอนนี้เขารู้สึกโกรธมา
“ พ่อแม่ฉันอายุ 56 ตอนที่ให้กําเนิดฉันขึ้นมาแล้วมัน ทําไม?”
เสียงของเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธ
“ พวกเขายังมีชีวิตอยู่ไหม? ฉันอยากไปเยี่ยมพวกเขา”
โบการ์ดได้ยกยิ้มขึ้นมา
“ โบการ์ด ไปให้พ้นหน้าฉันซะก่อนที่ฉันจะฆ่านาย!”
ในตอนนี้ความโกรธของโรแกนนั้นได้มาถึงขีดสุดแล้ว
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไว้ชีวิตฉันด้วย,กัปตัน!”
โบการ์ดได้ยกยิ้มขึ้นมาและวิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าเจสันและลูกเรือคนอื่นๆจะกําลังคิดเกี่ยวกับชื่อและ ธงอยู่ แต่พวกเขาก็ยังได้ยินบทสนทนาระหว่างโบการ์ดและ โรแกน ในตอนนี้พวกเขากําลังปิดปากหัวเราะและแกล้งทําเป็นไม่ได้ยินอะไร
“ ครอบครัวของกัปตันนี้สุดยอดไปเลย ไม่ว่าจะเป็นตัวกัปตันเองหรือโรเจอร์ พวกเขาต่างก็สุดยอดทั้งคู่!”
“ ใช่ มันเป็นอะไรที่น่าทึ่งจริงๆ”
ในตอนที่พวกเขากําลังพูดคุยกันอยู่นั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของโบการ์ด,ดูเหมือนว่าสุดท้ายแล้วเขาก็ไม่สามารถรอดไปได้ พวกเขาไม่สามารถช่วยอะไรได้ได้แต่มองหน้ากันแล้วหยุดหัวเราะลง
ดูเหมือนว่าต่อไปนี้จะไม่มีใครกล้าที่จะพูดเล่นเกี่ยวกับเรื่องราวชีวิตของโรแกนอีกต่อไป
ในตอนเย็น โรแกนก็ได้มาพูดคุยกับลูกเรือทุกคนของเขา
“ ก่อนอื่นเลย ไหนพวกนายลองเสนอชื่อที่พวกนายคิดมาสิ”
โรแกนได้มองไปที่ทุกคนแล้วพูดออกมาอย่างแผ่วเบา
“ กลุ่มโจรสลัดในฝัน!”
“ ฉันคิดมาแล้ว กลุ่มโจรสลัดโรแกน!”
“ ของฉันดีกว่าเยอะ กลุ่มโจรสลัดที่แข็งแกร่งที่สุด!”
“ ฉันขอเสนอชื่อนี้เลย กลุ่มโจรสลัดแห่งความหวัง!”
“ กลุ่มโจรสลัดพี่ใหญ่!”
ทุกคนต่างก็เสนอชื่อที่พวกเขาคิดกันออกมาทีละคน ซึ่งมันทําให้โรแกนนั้นรู้สึกสงสัยมากว่า
เขาสามารถพึ่งพาพวกเขาได้จริงๆมั้ย?
ในท้ายที่สุดเขาก็ได้ถอนหายใจออกมา การพึ่งพาคนอื่น นั้นแย่กว่าการพึ่งพาตนเองจริงๆ
โรแกนได้ปิดตาของเขาลงและเริ่มคิดเกี่ยวกับชื่อกลุ่มของเขา
“ พลังทั้งหมดของฉันนั้นมาจากระบบครอบครองวิญญาณและจิตวิญญาณทั้งหมดในระบบนั้นก็ทําให้ฉันมีอํานาจในการจัดการกับทุกสิ่ง
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้ลืมตาและพูดออกมาว่า
“ ต่อไปนี้กลุ่มโจรสลัดของเราจะมีชื่อว่าโซล แม้พวกเราจะตายลงแต่จิตวิญญาณของพวกเราจะยังคงอยู่ไปตลอดกาล!”
