ชลธีมองวรกัญญาในอ้อมแขน ผู้หญิงคนนี้หลายปีที่ผ่านมาดูแลตนเองอย่างไร ถึงทำให้ตนเองมีปัญหามากมายเช่นนี้
สงสารก็สงสาร แต่วรกัญญาก็ควรจะถูกให้น้ำเกลืออย่างที่ควรทำ เห็นพยาบาลแทงเข็มลงบนมือของวรกัญญา ชลธีอยากเจ็บแทนเธอ
หัวคิ้วของวรกัญญาขมวดเล็กน้อย ฝีมือของพยาบาลค่อนข้างใช้ได้ แทงรวดเดียวอย่างแม่นยำ และยังมีอ้อมแขนของชลธี ที่อบอุ่นมาก เธอรู้สึกสบายเหลือเกิน หัวคิ้วค่อยๆ คลายออก
เห็นวรกัญญาอยู่ในอ้อมแขนตนเองอย่างสบายใจ ชลธีรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงปากแข็งใจอ่อน เห็นใบหน้าตอนนอนหลับที่แสนน่ารักของเธอ ชลธีอาลัยอาวรณ์ไม่อยากวางเธอลงบนเตียง
“คุณคือสามีของเธอหรือเปล่าคะ? วางเธอลงบนเตียงเถอะค่ะ คุณจะได้ผ่อนคลายสักหน่อย กอดไว้นานแบบนี้ไม่ใช่ความคิดที่ดี” พยาบาลพูดกับชลธี
ชลธีทำได้เพียงอุ้มวรกัญญาขึ้นมา วางเธอลงไป ถอดรองเท้า ห่มผ้าให้เธอ
ถูกวางลงบนเตียงฉับพลัน วรกัญญาตกใจ เธอมีท่าทางจะตื่นขึ้น แต่อาจเพราะยังเวียนศีรษะอยู่ จึงหลับไปอีกครั้ง
ในตอนนี้มือถือของชลธีดังขึ้น เขาเหลือบมอง พบว่าเป็นคนที่บ้านของตนเองโทรมา เขาจึงรับสาย พบว่าพ่อบ้านเป็นคนโทรมา บอกว่าดูเหมือนย่านิ่มจะมีอาการทะแม่งๆ
เหลือบมองวรกัญญา ชลธีโทรหาจันวิภา ให้เธอมาดูแลวรกัญญา รอจันวิภามาถึง ชลธีมองวรกัญญา เธอยังคงนอนหลับอย่างสงบมาก เขาจึงจากไป
“คุณชาย อาการของนายหญิงไม่ค่อยสู้ดีเลยครับ ก่อนหน้าเธอแค่จำใครไม่ได้ แต่ตอนนี้กินอะไรไม่ได้แล้ว” พ่อบ้านเล่าให้ชลธีฟังอย่างร้อนใจ
วันนี้สิริกรออกไปเอายาให้ย่านิ่มยังไม่กลับมา เมื่อพ่อบ้านนำอาหารไปส่งย่านิ่ม พบว่าเธอผิดปกติ
“พาไปส่งโรงพยาบาลดีกว่า อาการป่วยของเธอรุนแรงมาก” ชลธีมองคุณย่าของตนเอง ย่านิ่มหลับตาสนิท ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น ป้อนอะไรเข้าไปไม่ได้ เรียกก็ไม่มีการตอบรับ
“ได้ ได้ครับ ผมจะรีบพานายหญิงไปส่งโรงพยาบาล” พ่อบ้านรีบจัดคนและคนขับรถ นำย่านิ่มส่งโรงพยาบาล และโทรแจ้งสิริกร
สิริกรอยู่ระหว่างทางได้ยินว่าย่านิ่มอาการแย่ลง เธอรีบโทรหาธินิดา รายงานสถานการณ์ ภายใต้การแนะนำของธินิดา เธอรีบตรงไปโรงพยาบาล
“เตรียมงานศพ อาการของคนไข้แย่แล้ว ดูว่าเธอยังมีใครที่ยังไม่ได้เจออีกไหม แจ้งใครคนนั้นมาหา”
คุณหมอทำการตรวจย่านิ่ม พบว่าย่านิ่มแย่มากแล้ว
“ครับ” ชลธีที่เคยผ่านเรื่องการตายของพ่อมาแล้ว ในเวลานี้เขากลับสงบมาก
เขาเดินมาที่ประตูโทรหาโธรณีและนีรชาและยังโทรหาอารองกับนิตย์รวีร์ ให้พวกเขารีบมาโรงพยาบาลเพื่อเจอหน้าย่านิ่มเป็นครั้งสุดท้าย
ชลธีโทรเสร็จ กลับได้ยินเสียงร้องไห้โศกเศร้าในห้องผู้ป่วย เป็นสิริกร เธอร้องไห้ด้วยความเสียใจมาก
“แม่คะ ทำไมแม่ถึงอาการแย่ลงนี้ ฉันดูแลแม่มาทั้งชีวิต แม่จะจากไปแบบนี้ไม่ได้นะ แม่ไม่อยู่แล้วฉันจะทำยังไง” สิริกรร้องไห้ให้ย่านิ่มอย่างเห็นได้ชัด ความจริงแล้วต้องการให้ชลธีได้ยินคำพูดของเธอ
“คุณน้า น้าอย่าเสียใจไปเลยครับ คุณย่าไม่อยู่แล้ว ผมก็จะดูแลคุณน้าเอง” ในใจของชลธียังคงขอบคุณอย่างสุดซึ้งที่สิริกรดูแลคุณย่า เขาปลอบโยนเธอ
“ชล ฉันรู้ว่าคุณเป็นคนดี แต่ฉันอยู่ที่นี่ ต้องมีคนไม่มีความสุขแน่นอน ฉันกลับไปดีกว่า ฉันจะใช้ชีวิตตัวคนเดียว” สิริกรทำตัวน่าสงสารมาก ราวกับตระกูลสุวรรณเลิศเป็นพวกไร้คุณธรรม แต่ก่อนให้เธอดูแลย่านิ่ม ตอนนี้ย่านิ่มตายแล้ว ก็กลับทำเหมือนไม่รู้จักกัน
“ไม่มีทาง ผมจะซื้อบ้านให้คุณน้า และดูแลไปจนแก่” ครั้งนี้ชลธีฉลาด เขาไม่ไล่สิริกรไป แต่กลับไม่ให้เธออาศัยอยู่ในบ้าน สามารถซื้อบ้านให้เธอได้ จ้างคนใช้ให้เธอได้ เพียงแค่เธอคือภรรยาคนแรกของคุณพ่อ ไม่สามารถอาศัยอยู่ในบ้านได้แน่นอน ย้ายออกไปดีที่สุด
“ฉันไม่ต้องอยู่รับใช้พวกคุณเหรอ?” ความหมายของสิริกรคือบ้านหลังเดียวไม่อาจไล่เธอไปได้ สิ่งที่เธอต้องการคือทรัพย์สมบัติของตระกูลสุวรรณเลิศ
“คุณน้า คุณเหนื่อยมาทั้งชีวิตแล้ว ผมจะให้คุณน้าใช้ชีวิตเกษียณอย่างมีความสุข ผมจะจัดคนรับใช้ให้ ไม่มีอะไรต้องกังวล คุณน้าใช้ชีวิตตอนแก่ให้มีความสุข” ชลธีไม่เห็นด้วยกับคำขอของสิริกร เขาต้องการให้ครอบครัวของตนเองรักใครกลมเกลียว ไม่อาจให้แม่ของตนเองอาศัยอยู่ข้างนอก และให้สิริกรอยู่ในบ้าน
สิริกรเห็นชลธีเจ้าเล่ห์มาก ใช้วิธีแบบนี้ไล่ตนเองออกจากบ้าน เธอไม่ยินยอมอย่างยิ่ง แต่ในขณะนี้เธอก็ไม่มีทางเลือก ก็ยังดีกว่ากลับบ้านนอก ตราบใดที่อยู่ในพระนคร เธอก็สามารถไปหาธินิดา และสามารถอยู่กับลูกชายของตนเอง ค่อยๆ คิดหาวิธี
“งั้นก็ได้ เดิมทีฉันก็ขอบคุณที่คุณเก็บฉันภรรยาเก่าที่ไร้บ้านคนนี้เอาไว้ คิดจะรับใช้พวกคุณไปตลอดชีวิต ในเมื่อพวกคุณดีกับฉันเช่นนี้ ฉันขอบคุณพวกคุณนะคะ” สิริกรฉลาดมากไม่ร้องขออะไรอีก กลัวถูกชลธีมองทะลุปรุโปร่ง
โธรณีและนิตย์รวีร์รีบมาถึง ย่านิ่มในเวลานี้แย่ไม่ไหวแล้ว แค่หายใจออกไม่หายใจเข้า
“คุณย่า คุณย่า ผมเองนิตย์ คุณย่า ยังจำผมได้ไหมครับ?” นิตย์รวีร์ก้มไปข้างหูย่านิ่ม เรียกเธอ
ไม่ต้องพูด หลังจากนิตย์รวีร์เรียก ย่านิ่มลืมตาขึ้น เธอมองนิตย์รวีร์ และมองคนอื่น จากนั้นสายตาของเธอหยุดชะงักที่ร่างของสิริกร
ย่านิ่มยกมือขึ้น เธอชี้ไปที่สิริกร สิริกรเห็นย่านิ่มชี้ตนเอง เธอกังวลอยู่พักหนึ่ง ไม่ใช่ตอนกำลังจะตาย หญิงชราคนนี้จะตัดขาดช่องทางหาเงินของตนเองแล้วใช่ไหม?
สิริกรเกิดความคิดเฉียบแหลม โผตัวเข้าไป เธอกอดร่างของย่านิ่มร้องไห้ออกมา
“แม่ แม่วางใจได้ แม่วางใจได้ ชลธีบอกว่าจะดูแลฉันอย่างดี แม่สบายใจได้” เธอโยกไปมาอยู่พักหนึ่ง ทำให้ย่านิ่มที่เดิมทียังมีชีวิตอยู่ได้อีกหลายนาที ถูกโยกจนตาย
ย่านิ่มไร้ลมหายใจ สิริกรร้องไห้เหมือนคนเจ้าน้ำตา เธอร้องไห้เสียงดัง ทำให้คนเห็นแล้วเจ็บปวดใจมาก
นีรชายืนอยู่ด้านข้าง เธอมองเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างเย็นชา การตายของย่านิ่ม เธอไม่มีความรู้สึกอะไร กลับจะรู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย
“นี่มันอะไร?” โธรณีเข้ามาใกล้ เธอกลับไม่ได้มีความรู้สึกอะไรต่อย่านิ่ม แค่พบว่ามีบางสิ่งหล่นลงมาจากบนร่างกายของย่านิ่ม เธอแปลกใจมาก จึงเดินเข้าไป เก็บสิ่งนั้นขึ้นมา
