“พ่อ มีเรื่องอะไรงั้นหรอ?” ธีร์ธวัชใจร้อนมาก จิตใจของเขาในตอนนี้ก็คืออยากจะหย่ากับวรรณวิมล หย่าแล้วเท่านั้น ถึงจะให้สถานะแก่เมียน้อยและลูกได้
“เรื่องอะไร? แกยังมีหน้ามาถามฉันอีก ธีร์ธวัช ฉันถามแกหน่อย แกเอาเงินที่ไหนมาเลี้ยงเมียน้อยและลูก? แกไปซื้อบ้านอยู่ด้านนอกมันคืออะไร?” ชุติภาสหน้าตาไม่พอใจ
ธีร์ธวัชแค่ได้ยิน เขาก็ตื่นตระหนกขึ้นมา เรื่องนี้ตัวเองทำอย่างมิดชิดมาก ถูกรู้เข้าได้ยังไง?
“พูดสิ! แกพูดเก่งไม่ใช่หรือไง? แกพูดกับฉันสิ เงินพวกนั้นของแกมาจากไหน? ตอนนี้เรื่องของแกถูกคนฟ้องเรียบร้อยแล้ว ถ้าแกยังจะอย่า ฉันว่าแกคงจะไม่อยากมีตำแหน่งในตระกูลสุวรรณเลิศแล้วสิ ตอนนี้แกจะอย่าไม่ได้ แกหยุดกับฉันสักหน่อยเถอะ ตอนที่ไม่เป็นไรแล้ว พาอ่อนออกไปเดินเล่น ให้สื่อเห็นว่าพวกแกท่าทางมีความสุข ต่อให้แสดงก็ต้องแสดงต่อไป” ชุติภาสพูดกับธีร์ธวัชด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“พ่อ สื่อจากบริษัทไหนล่ะ? พวกเขาจะรู้ได้ยังไง?” ธีร์ธวัชก็รู้ ถึงเขาในตระกูลสุวรรณเลิศไม่ถือว่าดีอะไร แต่ว่าจากสายตาของสื่อ ขอแค่มันเป็นตระกูลสุวรรณเลิศ ล้วนเป็นเป้าหมายปั้นน้ำเป็นตัวของพวกเขา
“แกถามฉัน ฉันก็อยากจะถามแก แกมันไม่เอาไหน ยังเอาเงินของบริษัทเข้ากระเป๋าตัวเองอีก แกยังมีหน้ามาถาม ฉันจะตีแกให้นายไอ้คนไม่เอาไหน ตอนนี้ให้คนมาจับจุดอ่อน ทำให้ตระกูลสุวรรณเลิศขายหน้า” ชุติภาสพูดไปก็โมโห เขาเลยชกธีร์ธวัชไปอีกสองสามหมัด
“โอ้ย โอ้ย พ่อ พ่อ เบาหน่อย เจ็บ เจ็บ!” ในเวลานี้ธีร์ธวัชถูกตีและก็ไม่ได้หลบอีกต่อไป เพียงแค่ให้ชุติภาสตีเบาๆ หน่อย
“ได้ยินที่ฉันพูดแล้วใช่มั้ย ต่อไปทำตัวดีๆ กับวรรณวิมลหน่อย แกต้องแสดงละครให้เธอช่วย ถ้าหากตอนนี้แกยังหย่าอีก ฉันก็ช่วยแกไม่ได้แล้ว” ถึงแม้ชุติภาสจะไม่ค่อยชอบนิตย์รวีร์และธีร์ธวัช แต่ว่าสุดท้ายต่างก็เป็นลูกของตัวเอง ช่วงเวลาสำคัญ เขาก็รู้สึกเป็นห่วงมาก
“อืม อืม ผมรู้แล้ว ผมรู้แล้ว” ธีร์ธวัชในตอนนี้เชื่อฟังขึ้นมามากขึ้น
“ยังมีเงินที่แกใช้จ่ายจนขาดดุลอีก คิดหาวิธีชดใช้มาซะ การเงินได้บอกจำนวนฉันมาแล้ว ฉันก็สงสัย ใครจะรู้จักการเงินของเราดีเท่าแก พวกเขารู้แล้วว่าแกใช้จ่ายจนขาดดุลไปเท่าไหร่ ถ้าหากแกไม่เอามาชดใช้ ฉันจะดูว่าแกจะทำยังไง ตำแหน่งผู้จัดการในบริษัทนี้แกก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นแล้ว” ชุติภาสแค่มองยังไม่อยากจะมองธีร์ธวัชแล้ว
“แต่ว่าผมจะไปหาเงินมากมายขนาดนั้นมาจากไหนล่ะ พ่อ พ่อช่วยผมหน่อยเถอะ!” ธีร์ธวัชตอนนี้ถึงจะกังวลขึ้นมา เงินของเขาใช้ไปแล้ว จะเอาเงินที่ไหนมาชดใช้ล่ะ
“ฉันก็หมดหนทาง เรื่องที่แกก่อก็จัดการเอาเองเถอะ” ชุติภาสก็ไม่อยากจะตามใจธีร์ธวัชอีก ตัวเลขที่เขาใช้จ่ายจนขาดดุลเป็นจำนวนมหาศาลจำนวนหนึ่ง
พูดจบแล้ว ชุติภาสก็ให้ธีร์ธวัชออกไป เขานั่งอยู่ในห้องหนังสือคนเดียวเงียบๆ คิดปัญหาบางอย่าง
“เป็นยังไงบ้าง? ธวัช พ่อของนายพูดอะไรกับนายบ้าง?” ย่านิ่มเห็นตอนที่หลานชายออกมาสีหน้าไม่ค่อยดี
“ไม่เป็นไรครับ พวกคุณทำไมยังไม่ไปอีกล่ะ ผมไปละนะ รำคาญจะตายแล้ว” ธีร์ธวัชไม่ได้พูดอะไรกับคุณยายและแม่ของตัวเอง เขาเพียงแค่มองวรรณวิมลครู่หนึ่ง วรรณวิมลมองเขาด้วยสายตาตื่นเต้น ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรอีก
“คุณจะทำอะไร?” วรรณวิมลตัวหดอยู่ข้างหลังย่านิ่ม
“ไม่ทำอะไร คุณโชคดี ผมไม่หย่ากับคุณแล้ว คุณวางใจเถอะ” ธีร์ธวัชพูดแค่ประโยคเดียว แล้วเขาก็กลับไป
“เมื่อกี้ชุติภาสพูดอะไรกับเขานะ? ทำไมแค่แป๊บเดียวเขาถึงเปลี่ยนไป เมื่อกี้โดนตบทีเดียวเกิดได้ผลงั้นหรอ?” ย่านิ่มมองดูแผ่นหลังของธีร์ธวัช เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง
“นั่นน่ะสิ เห็นแบบนี้แสดงว่าคุณผู้ชายร้ายกาจ แค่ไม่กี่ประโยคก็จัดการได้แล้ว เราพูดยังไงก็ไม่สำเร็จ ทุกวันเอาแต่จะเอะอะเสียงดัง” สิริกรยิ่งนับถือชุติภาสขึ้นไปอีก ผู้ชายแบบนี้ ตอนแรกทำไมเธอคว้าเอาไว้ไม่ได้นะ
“น้ำผึ้ง ช่วงนี้ฉันค่อนข้างสงบสุขเลยล่ะ ธีร์ธวัชนั่นไม่ได้ทะเลาะจะหย่ากับฉันแล้ว ทะเลาะจนฉันปวดหัวไปหมด” วรรณวิมลช่วงนี้ถึงจะหายใจสะดวก เธอก็เลยไปหาธินิดาอีกครั้ง
“เธอดู วรกัญญาเป็นปีศาจทำร้ายคนใช่มั้ย ตัวเธอไม่อยู่ในตระกูลสุวรรณเลิศของพวกเธอแล้ว ยังทำให้เธออยู่ในตระกูลสุวรรณเลิศโมโหอีก” ธินิดาใบหน้าเห็นอกเห็นใจ แต่ว่าในใจของเธอนั้นชัดเจนมาก
“นั่นสิ ผู้หญิงคนนี้ ร้ายกาจเสียจริง แค่วิธีเดียว ก็ทำให้ฉันโมโหมากขนาดนี้ ถ้าฉันมีโอกาส ฉันไม่มีทางปล่อยมันไปแน่” วรรณวิมลก็อยากให้วรกัญญาโชคร้ายเช่นกัน แต่ว่ากลับไม่มีโอกาสที่เหมาะสม
“ตอนนี้ก็มีโอกาสหนึ่งนะ ไม่รู้ว่าเธอจะเอามั้ย?” ธินิดาเห็นวรรณวิมลค่อยๆ ติดกับของตัวเองเข้าแล้ว เธอก็หลอกใช้ผู้หญิงโง่ๆ คนนี้ได้พอดี
“โอกาสอะไร? ขอแค่สามารถทำให้วรกัญญาโชคร้ายได้ ฉันก็ยินดีทำทั้งนั้น” วรรณวิมลแค่ได้ยินว่ามีโอกาส ดวงตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นมาทันที
“เธอเข้ามานี่ ฉันจะบอกเธอให้” ธินิดาให้วรรณวิมลเข้ามา เธอก็บอกแผนการของตัวเองให้กับเธอ
“ประธานวรกัญญา นี่เป็นสัญญาข้อตกลงกับบริษัทสตรอมแมน ผมร่างไว้แล้ว คุณดูสิว่ามีอะไรจะเพิ่มเติมมั้ย?” ชลธีหยิบสัญญาที่ตัวเองอดหลับอดนอนทำออกมาทั้งคืน
“คุณทำเสร็จแล้วหรอ? ไวดีเหมือนกันนะ วางไว้ตรงนั้นละกัน” วรกัญญามีใบหน้ายิ้มแย้มต่อชลธีมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ชลธีมักจะรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นดูเสแสร้ง ให้ความรู้สึกว่าเธอเหมือนไม่ได้อยากยิ้ม
“ประธานวรกัญญา ช่วงนี้คุณมีเรื่องอะไรในใจหรือเปล่า?” ชลธีถามวรกัญญา ถึงแม้ว่าบนหน้าของเธอจะกำลังยิ้ม แต่ว่าในดวงตากลับมองความรู้สึกไม่ออก
“มี ก็เรื่องการร่วมมือกับฮอนดากรุ๊ป ฉันรู้สึกปวดหัวมาก แต่ว่าเรื่องนี้คุณก็มีส่วนร่วมไม่ได้ นั่นเป็นบริษัทของตระกูลคุณ” วรกัญญาถอนหายใจ
“เกิดอะไรขึ้น ฮอนดากรุ๊ปยอมถอยให้โจนส์กรุ๊ปแล้วไม่ใช่หรอ? หรือว่ายังมีอะไรไม่เหมาะสมอีก?” เอกสารของฮอนดากรุ๊ป ชลธีเห็นมาแล้ว เขาพบว่าฮอนดากรุ๊ปร่วมมือกับโจนส์กรุ๊ป เสียเปรียบยิ่งกว่าว่องประเสริฐการกรุ๊ปซะอีก
แต่ว่าก็เป็นแบบนี้แล้ว วรกัญญายังปวดหัวอะไรอีก?
“ดูสิ ฉันพูดอะไร คุณก็ลำเอียงไปทางฮอนดากรุ๊ป ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย คุณก็รีบร้อนแบบนี้ ถ้าฉันพูดอะไรไป คุณไม่ลุกขึ้นมาสู้กับฉันเลยล่ะ?” บนหน้าของวรกัญญาไม่มีรอยยิ้มแล้ว
“ประธานวรกัญญา ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น ผมแค่บอกว่าคุณมีเงื่อนไขอะไรก็เสนอมาได้เลย อย่าปวดหัวเลยนะ” ชลธีเห็นวรกัญญาเข้าใจความหมายของตัวเองผิด เขาก็รีบอธิบาย
“ช่างเถอะ ฉันไม่พูดเรื่องพวกนี้กับคุณแล้ว ไม่อย่างนั้นความรู้สึกที่เราสร้างขึ้นมาอย่างยากลำบากอีกแป๊บก็พังอีกครั้ง” วรกัญญายังคงท่าทางยอมถอยให้ ตอนที่เธอมองดูชลธี ในใจไม่ได้มีความรักเลย กลับมีเพียงแค่ความเกลียดชังลึกๆ
“กานต์ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น คุณอย่าเข้าใจผิดนะ ผมเป็นแค่ผู้ช่วยคนหนึ่ง ไม่ใช่สายของบริษัทไหน คุณอยากจะทำยังไงก็ทำยังงั้นเถอะ ผมเพียงแค่อยากจะอยู่ข้างกายคุณเท่านั้น” ชลธีเห็นวรกัญญาไม่พอใจ เขารีบพูดอธิบาย
