“ประธานวรกัญญากรุณารอสักครู่ครับ” วรกัญญาพบว่าช่วงนี้มีคนมาหาตนเยอะเป็นพิเศษ ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะเป็นพี่ชายของชลธี ผู้จัดการบริษัทในเครือฮอนดากรุ๊ป
“มีเรื่องอะไร” วรกัญญาที่ออกมาจากซูเปอร์มาเก็ตถูกอีกฝ่ายขวางทางไว้
“ประธานวรกัญญาขอเชิญคุณไปดื่มชาได้ไหมครับ” ในใจธีร์ธวัชมีข้อกังขามากมายที่เขาอยากรู้ แต่ถ้าอยากรู้ก็ได้แต่ต้องมาถามกับวรกัญญา
“ฉันไม่ว่าง” ถ้าไม่ใช่เพราะธีร์ธวัชยืนอยู่ในตำแหน่งที่ดีกว่า ซึ่งปิดกั้นทางออกของวรกัญญาพอดี คาดว่าวรกัญญาคงไม่แม้แต่จะสนใจเขาด้วยซ้ำ
“พ่อของคุณเสียไปห้าปีแล้ว คุณไม่เคยขึ้นไปที่หลุมศพเขาเลย คุณรู้สึกว่าคุณสบายใจไหม ตอนนี้มีคนรวยเป็นพ่อแล้วนี่ คุณก็เลยลืมพ่อคนเก่าไปแล้วอย่างนั้นสินะ” คำพูดของธีร์ธวัชทำให้ใจของวรกัญญากระตุก
“คุณหมายถึงอะไร” สิ่งที่ธีร์ธวัชพูดทำให้หัวใจวรกัญญามีอาการเจ็บ
“ประธานวรกัญญาคุณลืมพ่อที่ตายไปแล้วของตัวเองจริงเหรอ พ่อของคุณตายอย่างน่าเวทนา เลือดนองเต็มพื้น ตอนนั้นผมเห็นแล้วยังรู้สึกสยองมากเลยนะ” ธีร์ธวัชยังคงพูด แต่แล้วก็เกิดเสียงดัง “ผลัวะ!” ตอนที่วรกัญญาซึ่งกำลังกุมหัวใจเงยหน้าขึ้นมามองอีกครั้ง ธีร์ธวัชก็หายไปแล้ว และประวีร์ยืนอยู่ตรงหน้าตนพร้อมกับประคองตนไว้
“คนเมื่อครู่ล่ะ” วรกัญญาถามอย่างงุนงง แต่เวลานี้เธอไม่เพียงแต่มีอาการเจ็บหัวใจ ยังแสบจมูกอยากร้องไห้ด้วย อยากร้องไห้โดยไม่มีเหตุผล
“ที่พื้น” ประวีร์ชี้ธีร์ธวัชที่นอนอยู่บนพื้น
“ประวีร์ นายทำเกินไปแล้วนะ อยู่ดีๆ มาทำร้ายคนกลางวันแสกๆ ฉันจะแจ้งตำรวจ!” ธีร์ธวัชก็เพิ่งรู้สึกตัวว่าใบหน้าตัวเองเจ็บมาก แถมตัวเองยังนอนอยู่บนพื้นด้วย ไอ้ประวีร์คนนี้มันโผล่มาจากไหน เขาไม่ทันได้สังเกตสักนิด
“เรื่องของนาย ไปเถอะกานต์ เขาเป็นบ้า มีแต่จะพ่นคำพูดไร้สาระ” ประวีร์ประคองวรกัญญาเพื่อจะไปจากตรงนี้ เมื่อครู่เขาเห็นจากฝั่งตรงข้ามว่าวรกัญญากำลังคุยอะไรอยู่กับธีร์ธวัช แล้วสีหน้าวรกัญญาก็ย่ำแย่ลงเรื่อยๆ เขาจึงรีบวิ่งเข้ามา และก็พบว่าธีร์ธวัชกำลังพูดถึงเรื่องในตอนนั้น
ภายใต้สถานการณ์รีบร้อน เขาได้ชกธีร์ธวัชไปหนึ่งหมัดจนเขาล้มลง นั่นถึงทำให้เขาหุบปาก
“คุณประวีร์ เมื่อครู่ที่เขาพูดหมายถึงอะไร” เมื่อครู่วรกัญญาได้ยินว่าอะไรพ่อ อะไรตาย เธอได้ยินมันเลือนลางอยู่ในหัว
“เขาพูดเรื่องไร้สาระ เพราะคุณไม่ร่วมธุรกิจกับเขา เขาจึงมาพูดจาส่งเดช” ประวีร์ประคองวรกัญญากำลังจะเดินไป
“ผมไม่ได้พูดจาส่งเดช ที่ผมพูดเป็นความจริง พ่อของคุณชื่อณิชพน แก้วสุทธิ ชื่อของคุณควรเป็นมุกดา แก้วสุทธิต่างหาก” ธีร์ธวัชตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากพื้น เขาเดินไปตรงหน้าวรกัญญาอีกครั้ง แล้วพูดในสิ่งที่เขาอยากพูด
ธินิดาที่อยู่ไม่ไกลได้ยินคำพูดของธีร์ธวัช ในใจเธอแสนจะเปรมปรีดิ์ ธีร์ธวัชคนนี้ช่วยตนได้มากอย่างใหญ่หลวงจริงๆ เธอยังคิดอยู่เลยว่าจะฟื้นความทรงจำให้วรกัญญาอย่างไร คิดไม่ถึงว่าธีร์ธวัชจะใช้วิธีที่ง่ายและหยาบเช่นนี้
“นายอยากโดนต่อยอีกใช่ไหม” ประวีร์คิดไม่ถึงว่าธีร์ธวัชคนนี้จะเกินเยียวยาขนาดนี้ เขายังคงพูดถ้อยคำที่สำคัญที่สุดออกมา
“ประวีร์ นายพยายามจะซ่อนสิ่งต่างๆ กับมุกดาใช่ไหม เธอเป็นภรรยาของชลธี และก็เป็นสะใภ้ของตระกูลสุวรรณเลิศเรา นายไม่มีวันได้มีโอกาสหรอกรู้ไว้ซะด้วย” ถูกประวีร์ต่อยเข้าให้ ใจธีร์ธวัชก็เกิดโมโหจัด เขาจึงรีบบอกทุกอย่างที่ตัวเองต้องการบอกออกมาหมด
วรกัญญาซึ่งเดิมทีกำลังจะเดินตามประวีร์ไปแล้ว แต่เธอได้ยินคำพูดข้างหลังชัดเจน เธอจึงนิ่งอึ้งตกตะลึง
เธอเป็นภรรยาของชลธี? เธอนามสกุลแก้วสุทธิ?
“ไป เราไปกันเถอะ ไม่ต้องสนใจเขา เขาบ้าไปแล้ว” ประวีร์โอบวรกัญญาอยากจะไปจากตรงนี้ แต่วรกัญญาในเวลานี้กลับไม่อยากไปแล้ว ก่อนหน้านี้เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองมาก่อน และก็ไม่อยากรู้ด้วย แต่ตอนนี้มันต่างกัน ทุกคนต่างมาหาถึงที่ เพื่อบังคับให้ตัวเธอฟื้นความทรงจำ
“ผู้จัดการธีร์ธวัช ที่คุณพูดเป็นความจริงเหรอ” วรกัญญามองธีร์ธวัชที่สภาพดูไม่ได้ บนใบหน้าของเขาถูกประวีร์ชกเข้าอย่างรุนแรง หน้าจึงบวมไปหมด
“จริงแท้แน่นอน!” ธีร์ธวัชพยักหน้าอย่างหนักแน่นมาก สิ่งที่เขาพูดเป็นเรื่องจริงทั้งนั้น
“ได้ ฉันรู้แล้ว” วรกัญญาถามชัดเจนแล้ว เธอถึงได้ตามประวีร์ไป
ธีร์ธวัชเช็ดเลือดที่มุมปาก “ซี้ด” เขาเจ็บจนสูดอากาศเย็น ไอ้เวรประวีร์ มันต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหน มันต้องตั้งใจเอามุกดาไปเป็นของตัวเองแน่ๆ ธีร์ธวัชยิ่งมั่นใจในจุดนี้
“พี่ธวัช ขอบคุณคุณมาก” ธินิดาที่อยู่ไม่ไกลส่งเสียงขอบคุณธีร์ธวัชออกมาเงียบๆ คนคนนี้แม้จะไม่มีสมอง แต่กลับช่วยตนได้อย่างใหญ่หลวงเลยทีเดียว
วรกัญญารู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถมีสมาธิได้เลย ไม่ว่าจะทำอะไร เธอจะต้องนึกถึงคำพูดของธีร์ธวัชตลอด
คำพูดของเขาน่าเชื่อถือมาก เหตุใดพ่อแม่ของชลธีถึงดีกับตน ชลธีเองยังเต็มใจมาเป็นผู้ช่วยเล็กๆ ติดตามตน ทั้งหมดนี้ได้รับการอธิบายอย่างเหมาะสม นั่นเพราะตนเป็นภรรยาของชลธี หรือว่าอักลี่ก็เป็นลูกของชลธีด้วย ในแง่ของเวลา ห้าปีก่อนเธอสูญเสียความทรงจำ ตอนนี้ลูกอายุสี่ขวบ เวลาก็พอเหมาะพอเจาะมาก
แต่เพราะสาเหตุอะไรที่ตนสูญเสียความทรงล่ะ พรุ่งนี้ไปทำงานต้องถามชลธีให้ได้ ดูซิว่าเขาจะพูดยังไง
ตลอดทั้งคืน วรกัญญานอนไม่หลับเลย คำพูดของธีร์ธวัชดังก้องอยู่ในสมองของเธอตลอดเวลา พ่อของเธอคือณิชพน แก้วสุทธิ ทำไมเธอถึงนึกอะไรไม่ออกสักนิด
ตอนที่ชลธีเข้าไปในห้องทำงาน ยังสะดุ้งตกใจ วรกัญญาผู้ซึ่งให้ความใส่ใจในรูปลักษณ์ตัวเองอย่างมาก เวลานี้กลับผมเผ้ายุ่งเหยิง ขอบตาดำคล้ำอย่างกับหมีแพนด้า
“ประธานวรกัญญาเกิดอะไรขึ้นกับคุณ” ชลธีมองดูท่าทางโทรมๆ ของวรกัญญา น่าแปลกมาก เมื่อวานเกิดเรื่องอะไรขึ้น ถึงทำให้เธอซีดเซียวแบบนี้
“ฉันนอนไม่หลับทั้งคืน” วรกัญญาบอก
ตาของเธอแห้งมาก แต่กลับไม่หลับเลย เจ็บปวดมากนอนยังไงก็ไม่หลับ
“คุณนอนไม่หลับทั้งคืนเลยเหรอ เพราะอะไร มีเรื่องอะไรในใจเหรอครับ อยากบอกผมไหม ให้ผมช่วยแก้ปัญหาให้คุณเอาไหมครับ” ชลธีเดินไปตรงหน้าวรกัญญา นั่งลงข้างเธอ วรกัญญากำลังพิงโซฟา ร่างกายเธอไร้ซึ่งเรี่ยวแรง
“ปัญหานี้คุณต้องเป็นคนแก้อยู่แล้ว!” วรกัญญารับชาที่ชลธีชงมาให้ตัวเอง แล้วเธอก็ดื่มไปอึกหนึ่ง
“คุณเป็นสามีของฉันเหรอ” ทันใดนั้นวรกัญญาก็ถามคำถามนี้กับชลธี
ชลธีชะงักไปทันที นี่มันเกิดอะไรขึ้น เวลานี้ควรตอบว่าใช่หรือไม่ใช่กันล่ะ เมื่อวานเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่
