ชลธีเดินไปที่โต๊ะอาหาร เขานั่งลง เอาตะเกียบมาทานบะหมี่ บะหมี่ดูดีมาก กลิ่นก็หอมด้วย แต่หลังจากทานไปหนึ่งคำเขาก็หยุดนิ่ง
“ทำไม ไม่อร่อยเหรอ” วรกัญญาพูดด้วยสีหน้าดำคล้ำ เทียบกับเสื้อผ้าของเธอแล้วสีหน้าของเธอยังดำเข้มกว่าเสียอีก
“อร่อยครับๆ อร่อยมาก” ชลธีรีบทาน เขาอ้าปากกว้างทานบะหมี่ รีบทานบะหมี่ให้หมดอย่างรวดเร็ว
“เอาล่ะ ทานหมดก็ไปได้แล้ว” วรกัญญาเอาชามไปเก็บ
“ผมจะล้างชามก่อนค่อยไปครับ” ชลธีหยุดวรกัญญา แล้วเขาก็เอาชามไปห้องครัว
หลังจากถ่วงเวลามานาน ในที่สุดชลธีก็ออกมา
“เอาล่ะครับ ผมกลับแล้ว พรุ่งนี้วันหยุด พวกคุณพักผ่อนให้สบายนะครับ” ชลธีพูดกับวรกัญญาจบเขาก็ไป
มองดูชลธีไปแล้ว วรกัญญาจึงให้คนไปปิดประตู เธอเข้าไปในห้องครัวอีกครั้ง เมื่อครู่ชลธีทำอะไรอยู่ในครัว ถ่วงเวลานานขนาดนั้น
เข้าไปในครัวแล้ว วรกัญญาก็ตรวจสอบครู่หนึ่ง ไม่พบตรงไหนผิดปกติ แต่เห็นผงสีขาวกระจายอยู่บนเตา วรกัญญาใช้มือเขี่ยๆ ดูครู่หนึ่ง มันคือเกลือ
เวลานี้เธอเพิ่งพบว่ากระป๋องเกลือเมื่อครู่ว่างเปล่า ก็แปลว่าบะหมี่ชามใหญ่เมื่อครู่ เธอไม่ได้ใส่เกลือเลย
“คนคนนี้นี่จริงๆ เลย กลัวถูกไล่ออกหรือไง ไม่มีการใส่เกลือก็ไม่รู้จักพูดอะไรสักนิด บะหมี่ชามใหญ่ขนาดนั้น รสชาติต้องแย่ขนาดไหน” วรกัญญาคิดมาถึงตรงนี้ หัวใจก็รู้สึกทนไม่ได้เล็กน้อย
เขาพาพ่อแม่มาที่บ้านตน ก็คืออยากให้อักลี่มีเพื่อนเล่น ยังทำอาหารมาให้ด้วย ที่จริงตนไม่ได้มีความหมายอื่นใด แค่รู้สึกว่าเขาควรจะบอกให้ตนรู้สักหน่อย
“มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร บอกหน่อยจะตายหรือไง” วรกัญญาก็รู้สึกว่าตนเหนื่อยล้า เธอจึงขึ้นไปพักผ่อนด้วย
“ชลธี ทำไมคุณยังมาส่ายไปส่ายมาตรงหน้าฉัน ไม่ใช่ว่าให้คุณไปลาออกเหรอ” วรกัญญามองชลธีที่คอยทำความสะอาดอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง ในใจอยากยิ้ม แต่ไม่สามารถยิ้มออกมาได้
“ประธานวรกัญญาคุณว่าพุดซ้อนเจริญงอกงามขึ้นไหมครับ อยากจะบอกคุณว่าผมใช้ปุ๋ยชนิดหนึ่ง ดังนั้นมันถึงเติบโตได้ดีขนาดนี้” ชลธีไม่สนใจคำพูดของวรกัญญา เขายังคงทำความสะอาดห้องทำงานให้วรกัญญาต่อไป
“ชลธี คุณไม่มีหูเหรอ ฉันไม่ได้ต้องการให้คุณทำความสะอาดที่นี่ มีคนมาทำความสะอาดอยู่แล้ว คุณไปรับเงินเดือนที่ฝ่ายการเงินซะ ออกไป ออกไปได้แล้ว” วรกัญญาล่ะเชื่อชลธีจริงๆ
“ประธานวรกัญญาที่ผมไม่มีหูถูกคุณค้นพบแล้ว คุณเป็นผู้นำที่ดีใส่ใจพนักงาน และเมื่อผมไม่มีหู เพราะงั้นคำพูดพวกนี้ผมจึงไม่ได้ยิน” ชลธีนั้นไม่ว่าวรกัญญาจะมองอย่างไรก็ตาม เขายังคงปัดฝุ่นผงทั่วห้อง พื้นก็กวาดให้จนเรียบร้อย มองดูผลงานของตัวเองแล้วเขาพึงพอใจมาก
“ประธานวรกัญญาประธานประวีร์ส่งดอกไม้มาให้อีกแล้วค่ะ ให้วางไว้ตรงไหนคะ” เลขาใบเตยถือช่อดอกไม้สดเข้ามา
ตามปกติแล้วดอกไม้ที่ประธานประวีร์ส่งให้สามารถวางไว้ในห้องทำงานของประธานวรกัญญาได้ ส่วนคนอื่นให้ส่งไปที่สำนักงานเลขา
แต่ห้องทำงานของประธานวรกัญญาอยู่ภายใต้การดูแลของชลธี ดูเหมือนจะไม่มีแจกันใส่ดอกไม้อีกแล้ว
“วางไว้ตรงฉันนี่ก็ได้ค่ะ” วรกัญญาพูดกับใบเตย
“ผมจะไปเอาแจกันมาครับ ใส่ในแจกันเถอะ” เวลานี้ชลธีไปที่ห้องพักผ่อนของวรกัญญา เอาแจกันที่ไปซ่อนไว้ออกมา ทำความสะอาดแล้วใส่ดอกไม้ที่ประวีร์ส่งให้ลงไป
วรกัญญามองชลธีที่ถึงแม้จะไม่มีความสุข แต่ก็แกล้งทำเป็นมีความสุข เธออยากจะหัวเราะ
“ชลธี คุณคิดว่าดอกไม้ที่ประธานประวีร์ส่งมาให้เป็นยังไง” มองใบหน้าหล่อเหลาของชลธีทีไร วรกัญญามักจะรู้สึกว่าตัวเองอยากแกล้งเขา
“ก็ดูดีครับ แต่ไม่ได้มีอะไรพิเศษ ทั้งหมดก็เป็นดอกกุหลาบแบบเดียวกันที่ใครๆ เขาก็ให้กัน” ชลธีมองดอกกุหลาบสีชมพูแล้วอยากบดขยี้มันให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย
“แต่ฉันชอบดอกกุหลาบสีชมพู” วรกัญญาแสร้งทำท่าทางว่าหลงใหลมัน
“ประธานวรกัญญาคุณมีความสุขก็ดีแล้ว คุณชอบก็ดีแล้วครับ” วันนี้ชลธีไม่เถียงกับวรกัญญา เธอพูดอะไรก็ดีหมด
“ประธานวรกัญญาอีกเดี๋ยวคุณคงจะยุ่ง ผมก็จะไปทำงานแล้วเหมือนกัน จริงสิ ประธานวรกัญญาโครงการความร่วมมือทางธุรกิจของว่องประเสริฐการกรุ๊ปถูกนำมาแล้ว ผมดูไปแล้ว แต่ยังต้องให้คุณตัดสินใจอีกครั้ง” ชลธีนึกขึ้นได้ว่าแผนของธีรเมทถูกนำมาเป็นเวลาหลายวันแล้ว แต่เขากักไว้ไม่ได้ให้กับวรกัญญา วันนี้จะให้เธอดูได้แล้ว
“ฉันไม่ต้องดูหรอก คุณคิดยังไงก็ตามนั้น ต้องโหดกับพวกเขาหน่อย ฉันไม่ชอบบริษัทนี้เลย แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะสนใจเรามาก อยากจะร่วมธุรกิจกับเราเหลือเกิน” วรกัญญาขี้เกียจดู อย่างไรเสียชลธีก็สามารถจัดการได้
“ประธานวรกัญญาครั้งนี้พวกเขาเสนอเงื่อนไขที่ดีมาก มันเป็นประโยชน์ต่อเรามาก ผมรู้สึกว่าสามารถร่วมธุรกิจกับพวกเขาได้ ยังไงเงินใครก็ไม่มากเกินไป คุณตอบตกลงร่วมธุรกิจกับพวกเขาเถอะครับ เราทำเงินได้มากก็พอแล้ว” ชลธีวิเคราะห์สถานการณ์ของว่องประเสริฐการกรุ๊ปอย่างจริงจัง เขารู้สึกว่าสามารถร่วมธุรกิจด้วยได้
“งั้นก็ได้ คุณเอาแผนงานร่วมธุรกิจนั่นมาแล้วฉันเซ็นแค่นั้นก็จบ คุณบอกเนื้อหาข้างในให้ฉันรู้ ฉันมีตัวเลขในใจก็พอ”
ธีรเมทตื่นเต้นมาก ในที่สุดเขาก็ได้ร่วมธุรกิจกับโจนส์กรุ๊ปสำเร็จ ตอนนี้เขายิ่งได้รับความสนใจจากดิษย์ดนุชมากขึ้นเรื่อยๆ อันดับแรกได้ร่วมธุรกิจกับฮอนดากรุ๊ป ทำให้ตำแหน่งเขาในว่องประเสริฐการกรุ๊ปสูงขึ้น ต่อมาได้ร่วมธุรกิจกับคุณทอม ครั้งนี้ได้ร่วมธุรกิจกับโจนส์กรุ๊ป ทำให้ตำแหน่งของธีรเมทในว่องประเสริฐการกรุ๊ปมั่งคงอย่างมาก
ธีรเมทยืนอยู่ตรงล็อบบี้ของโจนส์กรุ๊ปมานานมาก รู้ว่าวรกัญญาชอบทำงานล่วงเวลา แต่เวลาก็ล่วงเลยมาจนดึกมากแล้ว ล่วงเลยไปจนเกินเวลาอาหารเย็น
“ประธานวรกัญญาสวัสดีครับ ผมคือธีรเมท” ธีรเมทเห็นวรกัญญาออกมาจากลิฟต์ เขาจึงเดินเข้าไปทักทาย
“คุณธีรเมท คุณมีเรื่องอะไร ฉันส่งแผนงานร่วมธุรกิจไปให้พวกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ” วรกัญญามองลักษณะที่ทาแป้งเสยผมเรียบเยิ้มของธีเมทพลางขมวดคิ้ว
“ครับๆ ส่งแล้ว ผมมาเพื่อแสดงความขอบคุณน่ะ ผมซื้อพวกขนมมาให้คุณครับ” ตอนนี้ธีรเมทยังไม่กล้าเชิญวรกัญญาไปดินเนอร์ เพราะถึงเขาเชิญ วรกัญญาก็จะไม่ไป ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะซื้อขนมเกาลัดที่วรกัญญาชอบทานมาให้
“ไม่ต้องเกรงใจค่ะ แค่หุ้นส่วนร่วมธุรกิจ คุณก็ไม่ต้องคิดมาก” วรกัญญาไม่รับของจากธีรเมท
“นี่แค่ของเล็กน้อย ประธานวรกัญญาคุณจะปฏิเสธเหรอครับ ผมรู้ว่าคุณชอบทานขนมเกาลัดของร้านนี้ แต่ผมไปต่อแถวซื้อตั้งแต่เช้า ผม…” ธีรเมทยังเตรียมจะพูดบางอย่างที่ดูน่าสงสาร แต่วรกัญญาไม่ฟังอีกต่อไปแล้ว
“เอาเถอะๆ ฉันจะรับไว้ ขอบคุณแล้วกันค่ะ ฉันต้องกลับบ้านแล้ว คงไม่อยู่เป็นเพื่อนคุณธีรเมทนะคะ” วรกัญญารับถุงกระดาษแล้วเดินไป
