“คุณย่าโยนบอลมาเลยครับ” เสียงของอักลี่ดังออกมาจากในบ้าน
“มา ที่รักรับบอลนะ แล้วส่งต่อไห้คุณปู่ นี่ระวัง อย่าล้มนะจ๊ะ” เสียงของนีรชาก็ดังออกมาจากในบ้านด้วย
“ชลธี ทำไมคุณพ่อคุณแม่ของคุณถึงมาอยู่ในบ้านฉัน” แม้วรกัญญาจะได้ยินว่าเสียงในบ้านนั้นกลมเกลียวกันดี แต่ใจเธอมีแต่ความไม่ยินดี
“แม่ของผมบอกว่าจะเอาของกินมาให้อักลี่ และยังทำไอศกรีมที่อักลี่ชอบทานให้ด้วย ดังนั้นผมจึงพาพวกเขามา” ชลธีรู้ว่าวรกัญญาต้องโกรธ ครั้งนี้คุณพ่อคุณแม่ของเขาไม่ได้ถามความยินยอมจากวรกัญญา
“แต่คุณก็ควรบอกฉันสักหน่อย คุณทำโดยพลการแบบนี้ คุณเอาฉันไปวางไว้ตรงไหน” วรกัญญาอบรมชลธี
“ผมเอาคุณวางไว้ตรงนี้” ชลธีชี้ไปตรงหัวใจตัวเอง
“พูดให้มันดีๆ นะ คุณทำตัวเหลวไหลแบบนี้ คุณลาออกไปเลย!” วรกัญญามองชลธีอย่างโมโห
“ทำไมผมต้องลาออก ผมไม่ได้ทำเรื่องอะไรร้ายแรงต่อโจนส์กรุ๊ปสักหน่อย!” ทันทีที่ชลธีได้ยินว่าวรกัญญาให้ตัวเองลาออก เขาก็พลันร้อนรน
“ทำไมจะไม่ได้ทำ คุณทำเหมือนบ้านของประธานวรกัญญาเป็นบ้านของตัวเอง นี่คือการไม่เคารพประธานวรกัญญาคุณไม่เคารพต่อผู้บังคับบัญชาของคุณ นี่คือเรื่องที่ร้ายแรง ฉันเห็นว่าวันจันทร์คุณไปลาออกซะ แล้วไปรับเงินเดือนที่ฝ่ายการเงินให้จบ” วรกัญญาพูดจบก็เข้าไปข้างใน
“คุณแม่ครับคุณแม่ คุณดูสิครับคุณปู่กับคุณย่ามาเล่นเป็นเพื่อนผมด้วย” อักลี่เห็นแม่เข้าประตูมา ก็อุ้มลูกบอลวิ่งไปหาวรกัญญา
วันนี้เขาเล่นสนุกอย่างมีความสุขมาก หน้าผากชื้นเหงื่อไปหมด วรกัญญาย่อตัวลงลูบแผ่นหลังของเขาครู่หนึ่ง มันมีผ้าขนหนูคลุมเอาไว้อยู่
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันคลุมผ้าขนหนูให้เขาแล้ว จะไม่เป็นหวัดหรอกจ้ะ การทำแบบนี้ดีต่อเด็ก” นีรชาพูดกับวรกัญญาด้วยรอยยิ้มบาง
ตอนแรกวรกัญญาเข้ามาเพื่อจะให้นีรชากับชุติภาสออกไป แต่เมื่อเห็นว่าทั้งคู่เล่นเป็นเพื่อนอักลี่จนเหน็ดเหนื่อย เธอก็รู้สึกว่าตัวเองทนพูดออกไปไม่ได้อีก
“อ้อ เช่นนั้นก็ขอบคุณคุณป้ามากนะคะ พวกคุณก็มานานแล้ว ดื่มน้ำสักหน่อยเถอะค่ะ มานี่ ทำไมไม่เสิร์ฟชาให้แขก” เมื่อครู่วรกัญญาเพิ่งโมโหชลธี เวลานี้สีหน้าจึงยังไม่ทันคลาย
จึงมีคนนำน้ำมาเสิร์ฟให้นีรชากับชุติภาสทันที
“เป็นเราที่ไม่ต้องการน้ำเองจ้ะ อย่าโทษพวกเขาเลย” นีรชายังคิดว่าวรกัญญาโกรธเพราะคนใช้ไม่เสิร์ฟน้ำให้พวกเขา เธอจึงค่อนข้างประทับใจ
“คุณป้าคุณลุงนั่งก่อนสิคะ ฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า” วรกัญญาพูดจบ ตัวเองก็ขึ้นไปชั้นบน
เวลานี้ชลธีเดินเข้ามาแล้ว เขาจะไม่ลาออกเด็ดขาด ให้ตายยังไงก็จะอยู่ในโจนส์กรุ๊ปให้ได้
“ลูกชาย วันนี้ลำบากแกแล้ว วิ่งไปวิ่งมา มุกไม่ได้พูดอะไรกับแกใช่ไหม” สำหรับการบุ่มบ่ามมาบ้านของวรกัญญา นีรชายังรู้สึกเครียดอยู่นิดหน่อย แม้ว่าทุกคนจะไม่รู้ว่าเพราะอะไรมุกดาถึงกลายเป็นวรกัญญา และไม่รู้ว่าทำไมวรกัญญาถึงเป็นลูกสาวของยศัสวิน
แต่ดูท่าแล้ว ยศัสวินจะดีต่อวรกัญญามาก คฤหาสน์ของตระกูลกิจศิริวัชรโชติไม่ได้แย่ไปกว่าคฤหาสน์ของตระกูลสุวรรณเลิศเลย คนรับใช้ที่นี่ก็ฝึกสอนได้ดีมาก
ยศัสวินมีลูกชายหนึ่งคน แต่ให้วรกัญญาดูแลจัดการโจนส์กรุ๊ปทั้งหมด เห็นได้ชัดว่าวรกัญญามีความสำคัญอย่างยิ่ง แต่ทำไม
ในใจนีรชากับชุติภาสมีคำถามมากมาย แต่คำถามเหล่านี้อาจได้รับการแก้ปัญหาในอีกไม่นาน หรือไม่ก็อาจจะเป็นเรื่องลึกลับตลอดไป
“เปล่าครับ เรื่องที่พวกคุณมาเยี่ยมอักลี่ เธอมีความสุขมาก” ชลธีบอกกับพ่อแม่ของตน
“โอ้ว งั้นก็ดีๆ ฉันกลัวว่าเธอจะมีความคิดเกี่ยวกับการมาเยี่ยมอย่างกะทันหันของเรา” ทันทีที่นีรชาได้ยินว่าไม่มีอะไรก็รู้สึกดี
วรกัญญาเปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้านสีดำแล้วเดินลงมา เดิมทีเธอเป็นหญิงสาวอายุยังน้อย แต่เสื้อผ้าของเธอมีแต่สีดำ แม้จะสวยมาก แต่มันไม่เหมาะกับอายุของเธอ เธอเพิ่งอายุยี่สิบกว่าเท่านั้น
“กานต์จ๊ะ วันนี้จู่ๆ เราก็มารบกวนหนู น่าละอายจริงๆ หนูกลับมาแล้ว งั้นเรากลับแล้วนะจ๊ะ” แต่นีรชากลับไม่เห็นสีหน้ามีความสุขของวรกัญญาอย่างที่ลูกชายบอก
“ค่ะ เช่นนั้นก็ไม่ส่งนะคะ” ใจวรกัญญาปรารถนาจะให้พวกนีรชาไปให้เร็วที่สุด
นีรชากับชุติภาสจึงเดินออกไปอย่างเก้อเขินมาก มองออกได้ชัดเจนว่าวรกัญญาไม่ชอบใจ
“ประธานวรกัญญางั้นผมไปส่งคุณพ่อคุณแม่ออกไปก่อนนะครับ เดี๋ยวผมเข้ามาใหม่” ชลธีจะไปส่งพ่อแม่ออกไป แต่เขากลัวว่าวรกัญญาจะลงกลอนปิดประตู จึงเพิ่มหนึ่งประโยคว่าเดี๋ยวตัวเองจะเข้ามา
วรกัญญาไม่สนใจเขา ชลธีส่งพ่อแม่ขึ้นรถแล้ว เขาก็กลับมาจริงๆ
“คุณกลับมาทำไม” สีหน้าของวรกัญญายังไม่คลายลง เดิมทียังรู้สึกผิดต่อชลธีนิดหน่อย แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะยิ่งกล้ามากขึ้นเรื่อยๆ
“ประธานวรกัญญาคุณบอกว่าจะทำบะหมี่ให้ผมไม่ใช่เหรอครับ ผมเลยยังไปไม่ได้ ก็คุณยังไม่ได้ทำเลย” ชลธีก้มหน้ามองวรกัญญา เขาสูง 188 เซนติเมตร วรกัญญาที่แต่เดิมไม่นับว่าเตี้ยกลับกลายเป็นเหมือนนกตัวเล็กๆ
“คุณยังคิดจะทานบะหมี่อีกเหรอ” วรกัญญาคิดไม่ถึงว่าชลธียังจะจำเรื่องนี้อยู่อีก
“ประธานวรกัญญาคุณไม่ใช่คนที่พูดไม่เป็นคำพูดใช่ไหมครับ” ชลธีนั่งลงบนโซฟา รอให้วรกัญญาทำบะหมี่ให้ตน ที่จริงเขาก็หิวเหมือนกัน วิ่งรอกเป็นครึ่งวัน ยังไม่ได้ทานอะไรสักคำ
“ก็ได้ ฉันจะทำบะหมี่ให้คุณ คุณทานเสร็จแล้วก็ไสหัวไปซะ!” วรกัญญาเดินเข้าครัวไปอย่างโกรธจัด
“คุณอาชลครับ ทำไมคุณทำให้คุณแม่ผมโกรธล่ะ” อักลี่แตะเท้าของชลธี แล้วนั่งลงบนเท้าของเขา และเงยหน้ามองชลธีด้วยสายตาสงสาร
“อักลี่ เธอชอบคุณปู่คุณย่าไหม” ชลธีอุ้มอักลี่ขึ้นมาแล้วถามเขา
“ชอบครับ ผมชอบคุณปู่คุณย่ามาก สามารถเล่นเป็นเพื่อนผมได้ และทำของกินอร่อยๆ ให้ผมได้ด้วย” ทันทีที่อักลี่พูดถึงเรื่องเล่นและเรื่องกิน เขาก็มีความสุขเป็นพิเศษ คุณแม่บอกว่าอีกหนึ่งเดือน จะส่งตัวเองไปโรงเรียนอนุบาล เมื่อถึงตอนนั้นก็ไม่มีอิสระแบบนี้อีกแล้ว
“โอ้ว งั้นก็ดีแล้ว ฉันจะให้คุณปู่คุณย่ามาเล่นเป็นเพื่อนเธอ ทำของอร่อยๆ ให้เธอ ที่ทำให้คุณแม่เธอโกรธ เพราะฉันไม่ได้ปรึกษาเธอก่อน” ชลธีบอกกับอักลี่
“ไม่ว่าเรื่องอะไรในบ้านเราจะบอกคุณแม่ทุกอย่าง คุณแม่บอกว่าโอเคถึงจะได้ครับ คุณอาชล เดี๋ยวคุณยอมรับผิดกับคุณแม่ก็ได้แล้วครับ คุณแม่ของผมใจดีมาก อีกสักพักท่านก็หายโกรธ จริงๆ นะครับ ผมก็ทำแบบนี้ ต้องยอมรับความผิด คุณแม่ถึงจะชอบใจ” อักลี่เสนอความคิดให้กับชลธี
“อ้อ โอเค ขอบคุณเธอมากนะอักลี่” เห็นวรกัญญาออกมาพร้อมกับบะหมี่หนึ่งชาม ชลธีก็กระซิบขอบคุณกับอักลี่
“อักลี่ ดึกมากแล้วนะ ไปพักผ่อนได้แล้ว” วรกัญญาให้อักลี่ไปจากชลธี
“ครับ คุณแม่” อักลี่รีบเดินออกไป ก่อนเดินไปเขายังเหลือบมองชลธีด้วย เป็นเชิงว่าให้เขาขอพรเอาเอง
“มาทาน เร็วๆ!” วรกัญญาพูดอย่างหงุดหงิดมาก
