นีรชารู้สึกว่าไอศกรีมคำนี้เป็นไอศกรีมที่อร่อยที่สุดเท่าที่หล่อนเคยกินมาในชีวิตนี้
อักลี่นำไอศกรีมป้อนให้กับผู้ใหญ่แต่ละคนกินก่อนคนละหนึ่งรอบ จากนั้นตนเองถึงกิน ท่าทีเล็กๆน้อยๆของเขานั้นกินได้อย่างเอร็ดอร่อยเป็นอย่างมาก เงาดำมืดของเมื่อสักครู่นี้ได้จางหายไปจนหมดสิ้นแล้ว
“คุณย่าครับ ไอศกรีมนี้คุณย่าเป็นคนทำเองเหรอครับ?”อักลี่กินไปถามไป
เดิมทีไอศกรีมนั้นก็ไม่ได้มีจำนวนที่มากนัก หลังจากที่เขาแบ่งปันให้กับพวกผู้ใหญ่แล้ว ก็เหลือไม่มากแล้ว
“ใช่แล้ว ถ้าอักลี่ชอบครั้งหน้าคุณย่าจะทำให้กินอีก”นีรชาอุ้มอักลี่ที่รูปร่างเล็กอ่อนปวกเปียกนี้ยังคงมีกลิ่นอายของนมวัวอยู่
มุกเลี้ยงดูเด็กน้อยให้เชื่อฟังและรู้จักกาลเทศะ เป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเลยจริงๆ เธอต้องทำงานและยังต้องดูแลลูกเพียงลำพัง ลำบากมากจริงๆ
“ได้ครับ แต่ว่าจะต้องบอกคุณแม่ก่อน”อักลี่ชี้ไปที่วรกัญญา ที่บ้านคุณแม่เป็นคนตัดสินใจพูดคำไหนคำนั้นครับ
“ได้ พวกเราจะบอกกับคุณแม่ของหนูก่อน”นีรชาจุ๊บลงที่ริมฝีปากน้อยๆของอักลี่หนึ่งที นี่คือหลานชายของเขา แต่ตอนนี้พวกเขาไม่สามารถทำความรู้จักในสถานะนั้นได้
วรกัญญา อยากที่จะถามว่าเรื่องเมื่อสักครู่นี้จัดการเป็นอย่างไรบ้าง แต่ก็รู้สึกว่าเรื่องเรื่องนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับตนสักเท่าไหร่ แม้ว่าอักลี่จะเป็นคนหาของสิ่งนั้นเจอ แต่ว่าเรื่องเรื่องนี้จะต้องมีคนในครอบครัวนั้นรู้อยู่แล้ว เพียงแต่ต้องการปิดบังไว้ก็เท่านั้น
“โอเคค่ะ พวกเราขอตัวกลับก่อนนะคะ วันนี้รบกวนมาทั้งวันแล้ว ทั้งยังก่อเรื่องให้กับพวกคุณอีก ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ”เที่ยวเล่นอยู่ที่นี่มาทั้งวันแล้ววรกัญญาก็รู้สึกว่าไม่มีอะไรให้น่าเล่นแล้ว เธอก็เลยจะพาอักลี่กลับไปแล้ว
“กินข้าวเย็นก่อนแล้วค่อยกลับเถอะครับ?”ชลธีอาลัยอาวรณ์เป็นอย่างมาก
“ใช่แล้ว ฉันเตรียมอาหารไว้เรียบร้อยแล้ว กินข้าวเย็นก่อนแล้วค่อยไปเถอะ”นีรชาอาลัยอาวรณ์
“ถึงอย่างไงอยู่ที่ไหนก็ต้องกินข้าวเหมือนกัน งั้นก็กินซะที่นี่กับพวกเราเถอะ”ชุติภาสมองไปยังอักลี่อย่างอาลัยอาวรณ์
ชลธีรู้สึกแปลกใจ พ่อแม่ของตนปฏิบัติต่ออักลี่ราวกับเป็นหลานชายแท้ๆ
“งั้นก็ได้ค่ะ รบกวนแล้วนะคะ”วรกัญญาเหลือบมองนาฬิกาครู่หนึ่ง ใกล้จะถึงเวลารับประทานอาหารเย็นแล้ว ไปตอนนี้ก็คงจะไม่ใช่เวลาที่ดีนัก
เมื่อฟังเช่นนั้นแล้ววรกัญญาก็ตัดสินใจอยู่ต่อ แน่นอนคนที่ดีใจที่สุดก็คืออักลี่เขากระโดดโลดเต้นส่งเสียงร้องด้วยความดีอกดีใจ เขาชอบลักษณะครอบครัวที่อบอุ่นนี้เป็นอย่างมาก
เมื่อรับประทานอาหารเย็นเสร็จ นีรชาก็ยื่นชาดอกไม้ห่อหนึ่งให้กับวรกัญญา มีครบทุกชนิด วรกัญญาชอบเป็นอย่างมาก
ทั้งยังหยิบถังน้ำแข็งมาใส่ไอศกรีมให้กับอักลี่เต็มถัง ทำให้เขาสามารถกินได้ช่วงเวลาหนึ่ง เนื่องจากเด็กไม่สามารถกินได้จำนวนมากในครั้งหนึ่ง ดังนั้นไอศกรีมที่อยู่ในถังใบนั้นสามารถกินได้นานพอสมควร
ตลอดการเดินทางอักลี่ก็ยังคงคลุกคลีอยู่กับถังน้ำแข็งใบนั้น เขายังอยากที่จะกินไอศกรีมอีก แต่ไม่กล้าบอกกับคุณแม่ ยังคงมองไปยังถังน้ำแข็งอย่างทุกข์ทรมานใจ
“ลูกอยากกินไอศกรีมเหรอครับ?”วรกัญญา มองเห็นความต้องการของเด็กน้อยแล้ว
“อืม คุณแม่ฉลาดจริงๆ”อักลี่ยิ้มให้กับวรกัญญาอย่างเชื่อฟัง
วรกัญญาก็รู้สึกว่าอักลี่น่าสนใจเป็นอย่างมาก เธอจึงจอดรถบริเวณข้างทาง เตรียมที่จะหยิบไอศกรีมให้กับอักลี่
มีรถคันหนึ่งตามรถของวรกัญญามานานแล้ว แต่เธอไม่ได้สังเกตเห็น ขณะที่เธอจอดรถเพื่อหยิบไอศกรีมให้กับอักลี่ก็พบว่าด้านนอกรถมีคนมีคนเคาะประตูหน้าต่างรถอยู่
“มุกดา มุกดา เป็นคุณจริงๆด้วย?”เมื่อธีร์ธวัชที่อยู่ด้านนอกเห็นวรกัญญาอย่างชัดเจนแล้ว เขาก็ตื่นตะลึงเป็นอย่างมาก เมื่อสักครู่ตอนที่อยู่ที่บ้าน สมาธิของเขาจดจ่ออยู่แต่กับวรรณวิมล ไม่ทันได้สนใจวรกัญญา แต่หลังจากที่เขาออกจากบ้านไป เขาก็รู้สึกแปลกๆ เด็กน้อยคนนั้นมากับผู้หญิงคนหนึ่ง อีกทั้งนีรชายังตะโกนเรียกผู้หญิงคนนั้นว่ามุก
ธีร์ธวัชจึงรอวรกัญญาอยู่ที่บริเวณหน้าประตูมาโดยตลอด หลังจากที่เธอออกมา เขาก็ตามเธอมาตลอดทาง
“คุณเป็นใคร?คุณจำคนผิดแล้วหรือเปล่าคะ?” วรกัญญาพูดกับธีร์ธวัช เธอรู้จักผู้ชายคนนี้ เมื่อสักครู่นี้ตอนที่อยู่บ้านตระกูลสุวรรณเลิศ เขาก็คือผู้ชายที่ตบตีคนคนนั้น แต่ว่าผู้หญิงคนนั้นในตอนแรกมุกดานั้นจำไม่ได้ แต่ว่าต่อมาหลังจากที่เธอครุ่นคิดครู่หนึ่ง เธอก็จำได้ว่าผู้หญิงคนนั้นก็คือคนที่ใส่ร้ายเธอสองสามีภรรยาคู่นี้ก็ไม่ใช่คนดีอะไร
“ผมคือพี่สองของคุณไง มุก คุณหายตัวไปตั้งห้าปี ทำไมตอนนี้ถึงได้กลับมาล่ะ?ทั้งมีลูกชายด้วย เด็กคนนี้เป็นลูกของใครเหรอ?”ธีร์ธวัชพูดขึ้นมากมายต่อจากคำพูดของวรกัญญา
“พี่สอง?ต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่รู้จักคุณค่ะ ฉันก็ไม่ชื่อมุกด้วย ฉันจะให้ลูกของฉันกินไอศกรีม เชิญคุณออกไปเถอะค่ะ อย่ามารบกวนพวกเราเลยค่ะ”วรกัญญาชักสีหน้าใส่ ภาพลักษณ์ของธีร์ธวัชที่มีต่อเธอนั้นแย่มาก
“ไม่รู้จักผม?มุกดาคุณหัวสูงเกินไปแล้วล่ะ คุณคือของพวกเรา……”ธีร์ธวัชพูดบ่นพึมพำอยู่ข้างนอกรถ
ในเวลานี้มีคนคนหนึ่งเข้าขัดขวางธีร์ธวัชไว้
“หล่อนคือประธานวรกัญญาของโจนส์กรุ๊ป คุณจำคนผิดแล้ว ธีร์ธวัชเรื่องส่วนตัวของคุณจัดการเรียบร้อยแล้วเหรอ?”ธีรเมทพูดกับธีร์ธวัชด้วยสีหน้าเย็นชา
ข่าวที่ธีร์ธวัชมีชู้ดังกระฉ่อนไปทั่ว คนทั้งพระนครต่างรู้กันดี
“เรื่องของผมมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?มุก ทำไมตอนนั้นคุณถึงได้หายตัวไปล่ะ?”ธีร์ธวัชยังคงถามวรกัญญาต่ออย่างไม่ยอมแพ้
เมื่อธีรเมทเห็นธีร์ธวัชก็รีบใกล้จะพูดเรื่องของวรกัญญา จึงรีบผลักเขาออก และให้คนลากตัวธีร์ธวัชออกไป
“ประธานวรกัญญาคุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ ก็แค่คนไม่รู้ประสา คงไม่ทำให้คุณต้องตกใจใช่ไหมครับ?”ธีรเมทได้สืบเรื่องราวของวรกัญญามาเรียบร้อยแล้ว ดังนั้นเขาจึงเปลี่ยนกุศโลบายของตนเองเสียใหม่
“ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องเมื่อสักครู่นี้ต้องขอบคุณมากเลยนะคะ” วรกัญญาเหลือบมองธีรเมทครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่าจะเคยเจอคนคนนี้ตอนที่ประชุมในเมือง เหมือนว่าเขาจะเป็นประธานกรรมการของว่องประเสริฐการกรุ๊ปอะไรนี่แหละ
“อ่อ ไม่เป็นไร ก็แค่ผ่านมาเจอก็เลยช่วยเหลือ ใครเจอเหตุการณ์เช่นนี้ก็ต้องทำเช่นเดียวกับผมประธานวรกัญญาคุณก็ค่อยๆจัดการธุระของคุณต่อเถอะ ผมขอตัวก่อนนะครับ”ธีรเมทพูดกับวรกัญญาอย่างมีมารยาท เขาไม่ได้พัวพันกับวรกัญญาอีกต่อไป ไม่นานเขาก็จากไป
วรกัญญามองเงาของธีรเมท รู้สึกว่าวันนี้เขาไม่เหมือนกับครั้งก่อนที่ได้เจอกัน หรือว่าวันนี้เขาจงใจ?
ในฐานะที่วรกัญญาต่อสู้ดิ้นรนอยู่ในวงการธุรกิจมายาวนาน เธอมองคนค่อนข้างแม่นยำ แผนของธีรเมท เธอสามารถทายได้ประมาณเก้าสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว
ช่างเขาเถอะ ถึงยังไงถ้ามาเรื่องอะไรเกิดขึ้นมาจริงๆค่อยจัดการก็แล้วกัน ตอนนี้คิดมากไปก็ป่วยการเปล่าๆ
หลังจากที่ป้อนไอศกรีมให้กับอักลี่สักสามคำแล้ววรกัญญาจึงค่อยขับรถกลับบ้านต่อ
“ประธานวรกัญญาวันนี้มีคนจำนวนมากมอบดอกไม้มาให้ค่ะ คุณลองดูนะค่ะว่าจะให้ทำยังไง?”เลขาชี้ไปที่ดอกไม้กองนั้นที่อยู่ในอ้อมอกของเธอ
วรกัญญาเหลือบมอง ช่อหนึ่งเป็นดอกไม้ที่ธีรเมทมอบให้กับเธอ อีกช่อหนึ่งเป็นดอกไม้ที่ประวีร์มอบให้กับเธอ และยังมีอีกสองสามช่อที่ตนไม่รู้จัก
“เอาช่อนี้ทิ้งไว้ก็แล้วกัน ที่เหลือพวกคุณก็เอาไปเถอะ”ถ้าหากนำไปทิ้งวรกัญญาก็รู้สึกว่ามันน่าเสียดาย แม้ว่าจะไม่ชอบคน แต่ดอกไม้นั้นก็ไม่ได้ผิดอะไร
“จริงเหรอค่ะ?ดีจังเลย ขอบคุณประธานวรกัญญา”เลขานำดอกไม้ของประวีร์ใส่ไว้ในแจกัน ส่วนของคนอื่นก็นำไปแบ่งให้กับพี่ๆน้องๆของตน
